Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Και παρότι ήταν μια περίοδος γιορτών με πολλές ενδιάμεσες αργίες, όλα πήγαν καλά και χθες το μεσιμέρι, ώρα 13:00 πήγαμε εκεί και την "κλείσαμε" δίνοντας τις τελευταίες πινελιές ώστε να φύγει για το πιεστήριο... Ένα θεατρικό έργο του Νίκου Αδαμακόπουλου
Στην όμορφη Κερατέα, εκεί που θάλασσα σκάει το κύμα της, είναι το κτήμα του Νίκου και της Σοφίας «ΝΙΚΟΛΟΣΟΦΟ» το λέει ο ίδιος. Εκεί ζουν δυο υπέροχοι άνθρωποι που γέμισαν τη ζωή μου με τη γνωριμία μας.
Όσοι διάβαζαν το Blog μου θα θυμούνται ίσως για ποιους ανθρώπους μιλάω αφού γι’ αυτούς έχω γράψει αρκετές φορές. Αφορμή για το τωρινό σημείωμά μου είναι το e-mail που πήρα από τον καλό μου φίλο Γιώργο Κρικώνη με το φετινό πόνημά τους, ένα πολύ όμορφο θεατρικό έργο, μαζί με τις ευχές για «καλή χρονιά, δημιουργική και γεμάτη πολιτισμό».
Το γραφτό του Νίκου Αδαμακόπουλου φέρει τον τίτλο «Αμαλία - Η χαρά της Ζωής» και αυτοχαρακτηρίζεται από τον συγγραφέα ως «ένας ύμνος στο Θείο δώρο: τη Ζωή και τον Έρωτα». Πρόκειται για ένα εξαιρετικό θεατρικό έργο που όπως λέει ο ίδιος στον πρόλογό του «Είναι κάποιοι άνθρωποι που ζουν, υπάρχουν, κυκλοφορούν ανάμεσά μας ανεξάρτητα ηλικίας, που πατούν γερά στη γη, απολαμβάνουν τη ζωή που είναι γεμάτη έρωτες, χαρές, ευτυχία, πίκρες, αγωνίες, απογοητεύσεις, αλλά συγχρόνως υπερίπτανται σαν δροσερό ανοιξιάτικο πρωινό αεράκι, σαν ζέφυρος πνιγμένος μέσα στις μυρωδιές και ευωδιές μιας ελπιδοφόρας νέας ζωής. Σε όλη τους τη ζωή ο χρόνος ποτέ δεν τους άγγιξε, πάντα νέοι ακαταμάχητοι, σαν φάροι μιας υποδειγματικής ανθρώπινης αξιοπρέπειας με τεράστια δύναμη ψυχής. Σε αυτούς τους ανθρώπους αφιερώνω αυτό το θεατρικό έργο».
Το έργο είναι 26 σελίδες Α4. Κι αν έχετε λίγο χρόνο στη διάθεσή σας αξίζει να τον αφιερώσετε και να το διαβάσετε. Έχω την άδεια του συγγραφέα και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.
Πατήστε το κουμπί, κάτω δεξιά στο σημείωμα αυτό «Διαβάστε περισσότερα» και θα το δείτε ολόκληρο. Ευχαριστώ από καρδιάς κ. Νίκο για το υπέροχο γιορτινό δώρο…
Βραδινή βόλτα στο Villages Cinemas που δεν πέφτει ούτε καρφίτσα από τον κόσμο. Ήρθαμε να δούμε μια ταινία, αλλά είναι αδύνατον να πλησιάσεις στο ταμείο για να κόψεις εισιτήριο. Το πράγμα όμως φαινόταν από νωρίς. Καθώς πλησιάζαμε στο παρκινγκ του Allu Fan Park στον Αϊ Γιάννη Ρέντη είδαμε εκτός του χώρου στάθμευσης υπερβολικά πολλά αυτοκίνητα. Για να πω την αλήθεια δεν είχα ξαναδεί τόσα, στα χρόνια που πάμε… Μέσα το αδιαχώρητο. Με δυσκολία βρήκαμε μια θέση για το αυτοκίνητο.
Δεν ξέρω αν είναι οι αργίες, τα Χριστούγεννα που κάνουν τους ανθρώπους να ασχολούνται με βλακείες. Μερικοί το λένε «η μελαγχολία των γιορτινών ημερών». Τώρα πάντως, με τη βοήθεια και των ηλεκτρονικών υπολογιστών το κακό παράγινε.
Είναι μια ωραία μέρα σήμερα. Και καθώς ψηλώνει εξελίσσεται ακόμα πιο όμορφη με το λαμπερό ήλιο της. Τα παιδιά βγήκαν από το πρωί στους δρόμους και λένε τα κάλαντα. "Να τα πούμε; να τα πούμε;» η μόνιμη επωδός. Το πρώτο ζευγάρι, δυο αγοράκια, το είδα στις 7.40 στη Νέα Φιλαδέλφεια. Κρατούσαν τριγωνάκια και το ένα μάλιστα φορούσε και ένα σκούφο Αγιοβασιλειάτικο...
