"Κλείσαμε" το τ. 176, της εφημερίδας "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος". Και τώρα, πιεστήριο!

ilektrikos.176

Αυτό είναι το φύλλο του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ τ. 176, το φύλλο που ολοκληρώσαμε προχθες και έφυγε για πιεστήριο. Μπορείτε να το δείτε όπως είναι τυπωμένο ΕΔΩ. Σταθερός, όπως πάντα στην παρουσία του! Σταθεροί και οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη έκδοσης του, από το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, τη Διοίκηση του. Την Παρασκευή 27/12/2024 πήρα ύλη για το νέο τεύχος. Και την Τετάρτη το μεσημέρα κατά τη μία, πήγαμε στο τυπογραφείο κάναμε τις τελευταίες "πινελλιές" και την "κλείσαμε".

anagrafi.040324

Εδώ, σ' αυτό το τυπογραφείο, την ΑΝΑΓΡΑΦΗ, στο Περιστέρι, γίνεται η τεχνική επεξεργασία του "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ Σιδηρόδρομου". Η Ανδρομάχη ή Μάχη είναι η κοπέλα που συνεργαζόμαστε. Την ευχαριστούμε για την άψογη συνεργασία, όπως και τους ανθρώπους του τυπογραφείου, Σάκη και Δημήτρη.

ilektrikos.171Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν  την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176.  Και παρότι ήταν μια περίοδος γιορτών με πολλές ενδιάμεσες αργίες, όλα πήγαν καλά και χθες το μεσιμέρι, ώρα 13:00 πήγαμε εκεί και την "κλείσαμε" δίνοντας τις τελευταίες πινελιές ώστε να φύγει για το πιεστήριο... 

Χαίρομαι κάθε φορά που συμβαίνει να  ολοκληρώνουμε αυτή τη διαδικασία, επειδή είναι απόλυτα σταθεροί και κάνουμε πραγματική δουλειά, όταν βρισκόμαστε από κοντά... Όλα τριγύρω αλλάζουμε κι όλα τα ίδια μένουν, λέει ένας ποιητής. Ο χρόνος φεύγει σαν αέρας. Είναι μια όμορφη διαδικασία που γίνεται, κάθε δίμηνο. Διότι κάθε πράγμα που αξίζει, έχει τη δουλειά του. Τίποτα και πουθενά, κάτι, δε γίνεται "μαγικά" κι από μόνο του.

Το συναίσθημα; Χαρά για κάτι όμορφο που δημιουργούμε τακτικά με συνέπεια και συνέχεια. Μια όμορφη διαδικασία που επαναλαμβάνεται σταθερά, χρόνια τώρα. Και δεν ξέρω το γιατί (ή μάλλον ξέρω...) αλλά μ' αρέσει πολύ όλη αυτή η διαδικασία. Κι αυτό, το κάνουν οι άνθρωποι του να φαίνεται έτσι. Ιδιαίτερα ο πρόεδρος Θύμιος Ρουσιάς! Νιώθω την αγάπη τους, τη ζεστασιά, την καλή συνεργασία τους που αποτυπώνεται και στην ποιότητα της δουλειάς μας.

Και κάπως έτσι η ιστορία μας με το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, σύνεχίζεται. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που θεωρώ μεγάλο προνόμιο μου να συνεχίζω μαζί τους αυτό που ξεκίνησε εδώ και 30 χρόνια, από τη γέννηση της εφημερίδας με τους συνταξιούχους του ΗΣΑΠ. Ανθρώπους ξεχωριστούς, με ήθος και συνείδηση που σπάνια βρίσκεις στον κόσμο, στο συνάφι εκείνων που ασχολούνται με τα κοινά. 

Αν και έχω αλλάξει δύο ανθρώπους, στις θέσεις ευθύνης του προέδρου στο Σωματείο, τον Μανώλη Φωτόπουλο στο ξεκίνημα και για 15 χρόνια και τον Θύμιο Ρουσιά τα τελευταία 12 χρόνια, ποτέ δεν είχα πρόβλημα από κανέναν τους. Τον Θύμιο τον ήξερα και συνεργάστηκα μαζί του, άλλα δέκα χρόνια πριν, καθώς ήταν ο Γραμματέας του Σωματείου, επί εποχής Φωτόπουλου.

Εξαιρετικοί άνθρωποι! Είναι από αυτούς που λύνουν, αντί να δημιουργούν προβλήματα, που χαίρονται μ' αυτό που κάνουν και δεν μιζεριάζουν από λάθη που μπορεί να συμβούν. Και επιπλέον, εκτιμούν πολύ τη δουλειά που τους προσφέρω, όλα αυτά τα χρόνια.

Κι όταν λέω «φτιάχνω» την εφημερίδα που βλέπετε, εννοώ ότι τη σχεδιάζω και την υλοποιώ ως έκδοση. Δίνω δηλαδή μορφή στα άψυχα κείμενα. Στην έκδοση που μπορείτε να δείτε πατώντας ΕΔΩ, και που είναι η τελευταία, όπως θα διαπιστώσετε.

Είναι ένα έντυπο «συνδικαλιστικό», με την έννοια ότι προβάλλει τη δράση του Σωματείου, αλλά και δημιουργεί εκείνες τις προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για να διατηρείται (το Σωματείο και οι άνθρωποι του) ενωμένο και αγαπημένο στα μάτια των 2.000- 2.500 περίπου μελών του, συνταξιούχων του ΗΣΑΠ σε όλη την Ελλάδα, όπου κι αν μένουν.

Βέβαια, όπως σε όλους, η πανδημία του Covid-19, δημιούργησε κι εδώ τα προβλήματα της. Εκείνον τον καιρό, θυμάμαι, οι άνθρωποι του Σωματείου, παίρνοντας όλα τα μέτρα ασφαλείας, πήγαιναν τρεις φορές την εβδομάδα στον Πειραιά, στα γραφεία τους και σαν τα μυρμήγκια, ιδιαίτερα ο Θύμιος, ακόμα και από το σπίτι του, μάζευε την ύλη του 16σέλιδου ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ σε σχήμα ταμπλόιντ.

Μ’ αυτόν τον τρόπο και με καλό προγραμματισμό, κατάφεραν να μην χάσουν εκδόσεις, παρά μόνο μία! Άθλος, αν σκεφτεί κανείς, από τι περάσαμε… Και τι περνάμε! Αφού ο φόβος για τον Covid-19 δεν έχει φύγει, εντελώς.

Διατηρούν επίσης ένα εξαιρετικό διαδικτυακό τόπο για την άμεση ενημέρωση των μελών τους. Τις άμεσες ανακοινώσεις τις «ανεβάζει» η Ελευθερία, που έχει και τη γραμματειακή υποστήριξη του Σωματείου. Και τη γενική επιμέλεια έχω εγώ. Δείτε το ΕΔΩ, παρακαλώ.

Γενικά, είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι μαζί τους. Ακούν τις παρατηρήσεις μου, προσεκτικά και τις περισσότερες φορές τις εφαρμόζουν. Κάνουν τη δουλειά μου δημιουργική και ευχάριστη και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Και καθώς κι εγώ είμαι πια ο ίδιος συνταξιούχος, τους καταλαβαίνω όλο και περισσότερο. Το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, αποτελεί ένα πρότυπο δημιουργικότητας.

Κάποιοι λένε ότι τα Σωματεία Συνταξιούχων, είναι για απομάχους της δουλειάς. Που ζουν στο περιθώριο και ζουν με τις μνήμες τους από τα παλιά. Μπορεί να είναι και αυτό, αλλά πιστέψτε με, πολλοί νέοι θα ήθελαν να τους μιμηθούν στη δουλειά που προσφέρουν, εθελοντικά, για το κοινό καλό!

Κουβέντα για τη δημοσιογραφία...

Posted in Δημοσιογραφικά

Με αφορμή το θάνατο του εκδότη Χρήστου Λαμπράκη γράφτηκε από τον Δημήτρη Μητρόπουλο στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ το παρακάτω σχόλιο:

Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ δεν είναι επιστήμη. Είναι τέχνη. Και αυτό εξηγεί πολλά.
ΕΞΗΓΕΙ, ΑΣ πούμε, γιατί οι καλές εφημερίδες είναι λίγες, ενώ οι μεγάλες εφημερίδες είναι σπάνιες. Εξηγεί γιατί το δημοσιογραφικό προσωπικό μπορεί να είναι του ύψους ή του βάθους. Εξηγεί γιατί το ένστικτο μετράει περισσότερο από την εργατικότητα στο ρεπορτάζ. Και εξηγεί επίσης γιατί η διεύθυνση είναι ταλέντο και γιατί ο εκδότης χρειάζεται όραμα που να υπερβαίνει τον ίδιο.
Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ είναι τέχνη κι αυτό...
εξηγεί την προσωπικότητα του Χρήστου Λαμπράκη. Τέχνη σημαίνει να είσαι ευαίσθητος στην εποχή, να δοκιμάζεις καινούργια πράγματα, να είσαι ανοιχτός στις ιδέες, να αντιλαμβάνεσαι τα νέα ρεύματα και, για να τα ακολουθήσεις, να δίνεις ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν ήξερες ή που δεν επιζητείς να ελέγχεις. Τέχνη επίσης σημαίνει να είσαι προοδευτικός και αφιλοκερδής.

Η ΤΕΧΝΗ έχει ένα στοιχείο διαίσθησης. Προϋποθέτει ευρυγώνια θέαση. Δεν γίνεται αλλιώς. Μια εφημερίδα δεν είναι επιχείρηση, ούτε άθροισμα συντακτών, ούτε ισολογισμός, ούτε δάσος από χαρτί. Είναι ένας τρόπος να βλέπει κανείς τα πράγματα. Να τα βλέπει όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και οι άνθρωποι που έχει γύρω του- καθένας με τον δικό του τρόπο. Για τον εκδότη είναι μια στάση δουλειάς- και ζωής- που ορίζεται με μια λέξη: γενναιοδωρία.

ΑΥΤΗ Η γενναιοδωρία είναι το χνάρι της παρουσίας του Χρήστου Λαμπράκη στη δημόσια ζωή. Ένας γνήσιος- μέχρι μυελού οστώνεκδότης δεν μπορεί να μην ενδιαφέρεται για τις τέχνες. Το Μέγαρο Μουσικής είναι γι΄ αυτόν ό,τι ήταν, ας πούμε, το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης για τους- εκδότες των «Νιου Γιορκ Τάιμς»- Σουλτσμπέργκερ. Η διαφορά είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν υποδομές για να τις υιοθετήσεις. Τα πράγματα γίνονται από την αρχή, δύσκολα, με κόπο και την αντίσταση της καθημερινής μιζέριας. Η ΤΕΧΝΗ αγαπά το μυστήριο και καλλιεργεί την απόσταση. Για τους πολλούς, ο Χρήστος Λαμπράκης είχε την ευγένεια εκείνων που δεν είναι εύκολα προσβάσιμοι. Η σκέψη του όμως ήταν προσβάσιμη και ανοιχτή, ενώ τα μεγάλα του σχέδια- στις τέχνες, τη διανόηση, την παιδεία- ήταν για τους πολλούς. Δεν ήθελε το φως να πέφτει επάνω στον ίδιο- αλλά να χειρίζεται το φως.

ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ

  • Δυο μέρες πριν. ένας συνάδελφος "αφανής ήρωας" συντάκτης ύλης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ άφηνε την τελευταία του πνοή την ώρα της δουλειάς του. Δείτε την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ με θλίψη ανακοινώνει την απώλεια του συναδέλφου Χαράλαμπου Θέμα, ο οποίος απεβίωσε απρόσμενα χθες, σε ηλικία 51 ετών. Ο Μπάμπης Θέμας γεννήθηκε στα Μωραΐτικα Κέρκυρας το 1958, όπου και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές. Από το 1982 και μέχρι τον ξαφνικό θάνατό του εργαζόταν στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», ως συντάκτης ύλης. Είχε εργαστεί επίσης στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ». Ο Μπάμπης Θέμας υπήρξε ένας ευγενής, σεμνός και καλλιεργημένος συνάδελφος, ο οποίος άφησε τις καλύτερες αναμνήσεις σε όλους όσοι συνεργάστηκαν μαζί του. Η κηδεία του θα γίνει αύριο, Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου στις 2:30 μμ στο Β’ Νεκροταφείο Αθηνών. Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συλλυπείται βαθύτατα τη σύζυγό του και τους δύο γιους του και αποχαιρετά τον καλό συνάδελφο, που υπηρέτησε με ήθος και ευπρέπεια τη δημοσιογραφία.

Δυο κόσμοι, τόσο διαφορετικοί, στη δημοσιογραφία που τρώει τα παιδιά της... Κι είναι μέρες γιορτινές υποτίθεται...

Παραμονές Χριστουγέννων με βάρδια στην «Κ»

Posted in Επικαιρότητα

Αλλο ένα γιορταστικό βίντεο. Έτσι, να μπαίνουμε σιγά - σιγά στο κλίμα. Εξάλλου αύριο οι γειτονιές θα γεμίσουν από παιδικές φωνούλες που θα λένε τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα...

Το' χει η μοίρα μου φαίνεται πάντα μέρες γιορτών να είμαι βάρδια στην εφημερίδα. Παρατηρημένο Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο... Αλλά δεν βαρυγκωμώ. Μέρος της δουλειάς μου είναι και προσφέρομαι με αγάπη...
Ωστόσο με όλη αυτή την πίεση των η,μερών δεν πρόλαβα να γράψω για το χριστουγεννιάτικο φύλλο του ΡΕΘΕΜΝΟΣ. Όχι γιατί δεν είχα θέμα ή γιατί... τεμπέλιαζα. Όχι!... Δεν έχω άλλωστε στη ζωή μου αυτή την πολυτέλεια. Απλά με πήρε ο εκδότης Νίκος Καραγιαννάκης μια μέρα πριν, χθες, και μου είπε αν ήθελα να γράψω. Αλλά στο παρά πέντε δεν γίνονται αυτά. Αν μου έλεγαν από τη Δευτέρα για την αλλαγή ημέρα έκδοσης δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Ας είναι. Δεν με χαλάει η ιδέα ότι θα απουσιάζω από το Χριστουγεννιάτικο φύλλο. Γιορτές είναι. Μπορεί και η στήλη να πάρει μια ανάσα...
Ελπίζω και στην εφημερίδα να είναι μια σχετικά ήρεμη μέρα αύριο. Τι διάολο, Χριστούγεννα έρχονται. Και οι ειδήσεις είναι λιγοστές.
Αν όλα πάνε καλά θα προλάβω να πάω μια βόλτα από το σχολείο του γιου μου στο πάρτι των παιδιών. Μια παρουσία του Συλλόγου Γονέων που τους το προσφέρει είναι καλή για τα ίδια τα παιδιά. που νιώθουν κοντά τους τους γονείς τους.

  • Ευχές, ευχές, ευχές!.. Άνθρωποι είμαστε. Μας αρέσει και νιώθουμε πιο κοινωνικά όντα καθώς ανταλλάσσουμε ευχές. δείτε αυτό ΕΔΩ το γιορτινό PPS που έφτασε στο e-mail μου ανάμεσα σε πολλά άλλα...

Ήταν ωραία στο πάρτι των παιδιών...

Τελικά τα κατάφερα και πήγα στο πάρτι των παιδιών το μεσημέρι. Και ήταν ωραία. Γεμάτη η αίθουσα εκδηλώσεων του 54 Γυμνασίου από τα παιδιά χόρευαν στους τρελούς ρυθμούς του DJ. Η ατμόσφαιρα ήρεμη.

Οι λίγοι εξωσχολικοί που ήρθαν ήταν φίλοι των παιδιών κι έτσι κανένα πρόβλημα δεν δημιουργήθηκε. Τα παιδιά ήπιαν τα αναψυκτικά που τους πρόσφερε ο Σύλλογος Γονέων και χάρηκαν το πάρτι με την καρδιά τους. Και στις 5 το απόγευμα που έπεσε η αυλαία ευχήθηκαν καλά Χριστούγεννα και έφυγαν για τα σπίτι τους.

Στον αυλόγυρο του σχολείου θα επιστρέψουν του... στις 8 Ιανουαρίου. Καλό το διάστημα για ξεκούραση...

Έφυγε και η «ΦΩΝΗ» για το πιεστήριο

Posted in Επικαιρότητα

Τελικά σήμερα έφυγε και η «Φωνή». Δουλέψαμε συντoνισμένα και είχαμε αποτέλεσμα.
Ολόκληρη η Συντακτική Επιτροπή κινήθηκε χθες άμεσα στο κάλεσμά μου και κατά πως δείχνουν τα πράγματα μάλλον θα κάνουμε ήρεμα γιορτές.
Ο στόχος να φύγει το περιοδικό από τον ΕΛΤΑ μέχρι 31 Δεκεμβρίου αρχίζει και φαίνεται εφικτός.
Κάτι όμως πρέπει να γίνει με τη νέα χρονιά. Είναι ανάγκη να βρούμε τους καλύτερους δυνατούς χρόνους έκδοσης στο περιοδικό της ΠΕΤ ΟΤΕ για να μην αγωνιούμε κάθε φορά αν θα προλάβουμε.
Θα το δοκιμάσουμε καθώς, αμέσως μετά τις γιορτές  θα βάλουμε μπρος το 238 τεύχος.
Στο μεταξύ κάτι τελευταίες πινελιές μπήκαν σήμερα και ιδού ολοκληρωμένο το αποτέλεσμα όπως έφυγε για το πιεστήριο.

  • Και ένα υπέροχο PPS για τις γιορτές. Πατήστε ΕΔΩ για να το δείτε.

Η βδομάδα που μας οδηγεί στα Χριστούγεννα…

Posted in Επικαιρότητα

Αυτή η διαφήμιση προσαρμόζεται καθημερινά. Κι αν την δείτε σήμερα θα πει πως μόλις ... τέσσερις μέρες μας χωρίζουν μέχρι τα Χριστούγενα, όχι έντεκα...

Μια νέα εβδομάδα ξεκίνησε για να μας φέρει πιο κοντά στα Χριστούγεννα. Στην τηλεόραση, λίγο που είδα το Σαββατοκύριακο πρόσεξα μια διαφήμιση (τη βρήκα και την έβαλα στο δημοσίευμα) των καταστημάτων παιχνιδιών «Τζάμπο» όπου ένα παιδί σε μια πολύ ωραία σύνθεση μετρά ανάποδα το χρόνο ώς τη μεγάλη γιορτή…

Τώρα, για να λέμε την αλήθεια, δεν ξέρω αν είναι τα Χριστούγεννα που μας τραβάνε… Τα παιδιά ίσως έχουν ακόμα ζωντανό το μύθο του Αϊ Βασίλη μέσα τους. Και καλά κάνουν, μη τους το χαλάσουμε… Αλλά εμείς οι… κάπως μεγαλύτεροι τα βλέπουμε λίγο διαφορετικά. Να κάτσουμε σπίτι, να ξεφύγουμε από τα τρεξίματα της καθημερινότητας, να ανασάνουμε σε καλύτερους ρυθμούς τις ημέρες των αργιών.

Λογικό. Κάθε μέρα στην πίεση, τις ψάχνουμε πια με το… ντουφέκι τέτοιες μέρες…

Να, σήμερα, ας πούμε, έχω να δω τις εφημερίδες του Σαββατο-Κυριακο-Δεύτερου, να δω το δοκίμιο του περιοδικού της «ΦΩΝΗΣ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ» τ. 237 που μου έστειλαν από την ΚΑΜΠΥΛΗ και να δώσω αντίγραφα σε όλα τα μέλη της Συντακτικής Επιτροπής, να βρω χρόνο να… πεταχτώ από το οδοντιατρείο της Γεωργίας Ασημακοπούλου σε προγραμματισμένο ραντεβού και να πάω νωρίς στην εφημερίδα που αυτή την εβδομάδα, λόγω των Χριστουγέννων η πίεση για τα φύλλα είναι ιδιαίτερα αυξημένη.

Έχω άδικο μετά να περιμένω πως και πως τις αργίες των γιορτών; Σαν τα παιδιά που μετρούν τις μέρες ώς την Τετάρτη, μεθαύριο, που θα κάνουν τη γιορτή τους στο σχολείο με DJ, πολύ μουσική και αναψυκτικά. Η τελευταία ώρα είναι για όλα τα παιδιά του 54 Γυμνασίου, προσφορά του Συλλόγου Γονέων…

Χριστούγεννα στην Αθήνα…

Posted in Τα δικά μου

Στην πλατεία Κοτζιά απέναντι από το παλιό Δημαρχείο της Αθήνας. Μια φετινή Χριστουγεννιάτικη φωτογραφία από τη φωτισμένη Αθήνα...

Σαν πιο φτωχά μου φαίνονται φέτος τα Χριστούγεννα στην Αθήνα. Μπορεί να είναι και από το γεγονός ότι ο Δήμος Αθηναίων επιδιώκει να είναι μέσα στο κλίμα της λιτότητας. Στο Σύνταγμα πάντως και στην πλατεία Δημαρχείου έχουν στήσει πολύ λιτές κατασκευές. Ένα οικολογικό δέντρο – σύνθεση από πολλά δεντράκια φυσικά μέσα στο χώμα που «μετά τα Χριστούγεννα θα φυτευτούν στην Αθήνα» όπως υποσχέθηκε ο δήμαρχος Αθηναίων στο επίσημο άναμμα του…

Πήγα την περασμένη Πέμπτη το βράδυ με αφορμή το γεγονός ότι υπήρχε λίγος ελεύθερος χρόνος λόγω και της απεργίας της ΕΣΗΕΑ. Έκανε βέβαια ένα βρωμόκρυο και ίσως αυτό να ήταν ανασταλτικός παράγοντας αλλά δεν ήταν και τόσοι πολλοί οι επισκέπτες του δέντρου.

Μόνο μια τσιγγάνα μας σταμάτησε και προσπαθούσε πιεστικά να μας πουλήσει μια γαρδένια που στην αρχή μου τη χάρισε επειδή ήμουν «ωραίος» και μετά ζητούσε κάτι για να «πάρει γάλα στο παιδί της»…

Στην πλατεία Κοτζιά μια τεράστια φάτνη με φωτισμένες κούκλες και σχεδόν φυσιολογικές γκαμήλες στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο έδιναν τον τόνο των ημέρων. Λίγο πιο κει ένα τεράστιο αστέρι, μια ανθοσύνθεση με κόκκινα στον περίγυρο και λευκά χριστουγεννιάτικα λουλούδια ομόρφαιναν το χώρο. Και στην υπόλοιπη πλατεία κάτι τεράστιες φωτισμένες μπάλες σε σχήμα αστριών κι αυτές.

Ένας φύλακας από το Δήμο είναι κάπου εκεί κοντά με όχι και τόσο διακριτικό τρόπο. Ο φόβος φυλάει τα έρημα λένε…

Γενικότερα πάντως φέτος είναι πιο λιτά τα Χριστούγεννα. Το βλέπεις στους φωτισμένους δημόσιους δρόμους και στα λιγοστά σπίτια που άναψαν φωτεινές γιρλάντες στις βεράντες τους. Η οικονομική κρίση χτυπάει παντού…

  • Δείτε στο Blog του Κώστα Κίτσιου εικόνες σοκαριστικές από την υπόγεια γέφυρα της Λένορμαν όπου, όπως φαίνεται, ζουν άνθρωποι εκεί... Η άλλη όψη των Χριστουγέννων δίπλα μας...

Μια μοναδική 3d εμπειρία με το «Αβατάρ»

Posted in Επικαιρότητα

Ανεπανάληπτο 3d υπερθέαμα που ζωντανεύει έναν καινούργιο, εκθαμβωτικά πολύχρωμο κόσμο. στο κέντρο του ένα απλοϊκό love story και τα απαραίτητα οικολογικά και αντιμιλιταριστικά μηνύματα που δεν θέλουν ν' αφήσουν κανέναν απογοητευμένο. Αποστολή εξετελέσθη.

Κάπως έτσι παρουσιάζει, στην ηλεκτρονική του έκδοση, το περιοδικό «Αθηνόραμα» την ταινία που είδαμε χθες. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα νέο είδους κινηματογράφο, όπως θα τον βλέπουμε μετά από μερικά χρόνια, καθώς ο θεατής «μπαίνει» μέσα στο έργο και ζει μαζί με τον ήρωα την περιπέτειά του. Αυτό ήταν και το κίνητρο για να πάμε. Κατάμεστη η αίθουσα 8 του Village Cinemas στου Ρέντη. Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω λίγο το κλίμα αλλά ότι κι αν πω χάνει μπροστά στη μαγεία της εικόνας…

Μερικά λόγια για την υπόθεση του έργου:

Ο Τζέικ Σάλι, ένας παραπληγικός βετεράνος πεζοναύτης, αποστέλλεται στον πλανήτη Πανδώρα, στον οποίο κατοικούν οι Νάβι, ανθρωποειδή με τρία μέτρα ύψος, γαλάζιο δέρμα κι έναν ιδιαίτερο πολιτισμό. Θα βρεθεί ανάμεσά τους ως κατάσκοπος των γήινων, όταν όμως γνωρίσει την εξωτική Νεϊτίρι, θα πρέπει να διαλέξει στρατόπεδο στην αναπόφευκτη τελική σύγκρουση που δεν θ' αργήσει να ξεσπάσει.

Περιπέτεια 2009 Έγχρ. Διάρκεια: 150'

Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Τζέιμς Κάμερον με τους: Σαμ Γουόρθινγκτον, Σιγκούρνι Γουίβερ, Μισέλ Ροντρίγκεζ, Τζιοβάνι Ριμπίζι

  • Δείτε και μερικά στοιχεία που βρήκα για τα Αβατάρ ψάχνοντας την ιντερνετική εγκυκλοπαίδεια WIKIPEDIA:

Αβατάρ (Avatar) ονομάζονται από την Ινδουιστική θρησκεία οι θείες ενσαρκώσεις ανώτερων όντων ή του Υπέρτατου Όντος (Θεού) στη γη. Για παράδειγμα ο Βισνού, ο Σίβα, ο Γκανέσα θεωρείται ότι έρχονται ή έχουν έλθει στη γη με μορφή αβατάρ. Αντίστοιχα ο Χριστός και ο Μωάμεθ περιγράφονται από Ινδουιστές ως αβατάρ.

Πολλοί υποστηρίζουν πως οι δέκα Αβατάρ του Βισνού αντιπροσωπεύουν την εξέλιξη της ανθρώπινης ζωής και της ανθρωπότητας.

  • Matsya, το ψάρι, αντιπροσωπεύει τη ζωή στους αρχέγονους ωκεανούς.
  • Kurma, η χελώνα, αντιπροσωπεύει το επόμενο βήμα, τα αμφίβια.
  • Varaha, ο αγριόχοιρος, συμβολίζει τη ζωή στη στεριά.
  • Narasimbha, ο άνθρωπος-λιοντάρι, συμβολίζει την αρχή της εξελίξεως του ανθρώπου.
  • Vamana, ο νάνος, συμβολίζει αντίθετα την ατελή εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.
  • Parashurama, ο κάτοικος του δάσους, υποβάλλει την έννοια της πλήρους φυσικής αναπτύξεως,της ανθρωπότητας
  • Rama, ο βασιλιάς,ο Rama ο κύριος, αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη ικανότητα να κυβερνά έθνη.
  • Krishna, εξειδικευμένος σε 64 τομείς της επιστήμης, σύμφωνα με την Ινδουιστική θρησκεία, αντιπροσωπεύει την πολιτιστική εξέλιξη του ανθρώπου.
  • Buddha (Βούδας), ο Πεφωτισμένος, συμβολίζει την πνευματική εξέλιξη και φώτιση του ανθρώπου.
  • Kalki, το αβατάρ του λευκού αλόγου, αντιπροσωπεύει την τελική απελευθέρωση του ανθρώπου και την ανακάλυψη της θείας φύσης του.

Οι Αβατάρ πάντως αντιπροσωπεύουν την σειρά και όχι το χρόνο αυτών των γεγονότων, σύμφωνα με κάποιες Ινδουιστικές δοξασίες.

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA