Θύμησες "ξύπνησε" χθες βράδυ η ταινία "Αμελί" που δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές την έχω δει... Απολαύστε μουσική και δείτε κι ένα τρέιλερ από την ταινία.

Τα Χριστούγεννα είναι καταγραμμένα στη μνήμη μου σαν μια πολύ ζεστή γιορτή. Στις πόλεις μπορεί να μην το καταλαβαίνουν γιατί δεν είναι και πολλά τα διαφορετικά πράγματα που κάνουν ώστε δεν… ξεχωρίζει εύκολα.

Όσοι έχουν καταβολές από επαρχία μεριά μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ. Προσωπικά έχω παιδικές αναμνήσεις από ανέμελα χρόνια. Είδα χθες βράδυ στην ΕΤ1 την «Αμελί» (αυτή την ταινία όσες φορές και να τη δω πάντα θα μ’ αρέσει…) και με παρέσυρε σε αλλοτινές θύμισες πολύ όμορφες. Χρειαζόμαστε εξάλλου ανάσες για να συνεχίσουμε να το «παλεύουμε» με αξιοπρέπεια…

Στη μνήμη μου, λοιπόν, είναι καταχωρημένα τα Χριστούγεννα σαν τη μέρα που έπρεπε να ξυπνήσουμε αξημέρωτα, να πάμε στην εκκλησία και να είμαστε έτοιμοι με το που θα τέλειωνε η λειτουργία να βγούμε στη γειτονιά για τα κάλαντα.

Θυμάμαι… Κοντά παντελονάκια (σαν τον μικρό Νικόλα που παίζεται από χθες στους κινηματογράφους…) κρύο, κι ένα μπουκάλι για τα λάδι που θα μας έβαζαν στα σπίτια που θα πηγαίναμε. Ούτε τριγωνάκια, ούτε παρέες παιδιών, ούτε τίποτα. Είχαμε επιλέξει πού θα πηγαίναμε να τα πούμε. Σε γνωστούς, συγγενείς, φιλικές οικογένειες. Και οι άνθρωποι μας άνοιγαν την πόρτα τους με αγάπη. Εδώ που τα λέμε, τώρα που ακούω στο Δεύτερο πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας κάλαντα απ’ όλη την Ελλάδα, αντιλαμβάνομαι ότι δεν ήμουν και τόσο καλλίφωνος, ούτε και τα ήξερα καλά τα κάλαντα. Η ουσία ήταν «να τα πούμε» ανήμερα των Χριστουγέννων. Ποιος νοιάζονταν για τέτοιες λεπτομέρειες…

Θα επέστρεφα δυο – τρεις φορές σπίτι να αδειάσω το μπουκάλι το λάδι σε ένα μεγάλο τσουκάλι. Το συγκεντρωμένο αυτό λάδι το πηγαίναμε, εκεί κοντά στην Πρωτοχρονιά, να το πουλήσουμε και με το χαρτζιλίκι υπολόγιζα να πάρω ένα ζεστό πουλόβερ (μέχρι εκεί έφταναν τα λεφτά…) για να βγάλω το χειμώνα…

Άλλα χρόνια, όμορφα, γεμάτα αθωότητα. Στο σπίτι η μυρωδιά της σούπας από τη βραστή κότα του κοτετσιού μας και στο βάθος το άρωμα από τα μελομακάρουνα και τα μπαχάρια από τα δικά μας λουκάνικα που τα καπνίζαμε στο τζάκι με κυπαρισσόκλαδα για να πάρουν μια ξεχωριστή μυρωδιά, παρέα με το απάκι, το πιο «καλό» κρέας του γουρουνιού…

Εδώ, στην Αθήνα, συνάντησα άλλα ήθη και έθιμα. Πιο απλά, πιο καθημερινά, με χριστουγεννιάτικα ρεβεγιόν, λέει, σε κέντρα διασκέδασης και με τα παιδιά να λένε τα κάλαντα την παραμονή και να πάρουν αποκλειστικά και μόνο χρήματα…

Αλλάζουμε, προσαρμοζόμαστε σ’ αυτό που βρήκαμε, αλλά στο βάθος πάντα υπάρχει η νοσταλγία για κείνο το όμορφο παλιό που ζήσαμε αλλού, κάποτε, τέτοια μέρα των Χριστουγέννων.

Δε νιώσαμε ποτέ μοναξιά, γενικά δεν ξέραμε τι είναι αυτό το φρούτο αφού με απλά πράγματα γεμίζαμε την καθημερινότητά μας. Δεν είχαμε και την τηλεόραση να μας… ξεμυαλίζει ωθώντας μας στον καταναλωτισμό, να μεγεθύνει τις ανάγκες μας και να μη νιώθουμε γεμάτοι με τίποτα, αφού πάντα κάτι θα’ χει ο διπλανός μας που θα λείπει από μας…

Θαρρώ πως είναι καιρός να κάνουμε το μεγάλο βήμα της επιστροφής σ’ αυτές τις παλιές μεγάλες αξίες που έδιναν αληθινό νόημα στην ευτυχία και αναδείκνυαν το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Χριστούγεννα σήμερα, χρόνια πολλά σε όλους!

Και ο "Μικρός Νικόλας" που είναι κι αυτός 50άρης πια... και από χθες παίζεται στους κινηματογράφους πρώτη προβολή...

Είναι μια ωραία μέρα σήμερα. Και καθώς ψηλώνει εξελίσσεται ακόμα πιο όμορφη με το λαμπερό ήλιο της. Τα παιδιά βγήκαν από το πρωί στους δρόμους και λένε τα κάλαντα. "Να τα πούμε; να τα πούμε;» η μόνιμη επωδός. Το πρώτο ζευγάρι, δυο αγοράκια, το είδα στις 7.40 στη Νέα Φιλαδέλφεια. Κρατούσαν τριγωνάκια και το ένα μάλιστα φορούσε και ένα σκούφο Αγιοβασιλειάτικο...

Στους δρόμους πάντως, το πρωί, υπήρχε η συνηθισμένη καθημερινή κίνηση. Μια προσωρινή ηρεμία στον Κηφισό ξανάρθε στα... μέτρα της στο ύψος της Νέας Χαλκιδόνας.

Και στην Αχαρνών «έφαγα» μια χριστουγεννιάτικη νευριασμένη μούντζα από μια 35χρονη Ελληνίδα οδηγό επειδή σταμάτησα κάπως απότομα και χωρίς να βγάλω φλας στο πλάι του δρόμου για να πάρω μια τυρόπιτα για πρωινό. Αγχωμένη και σήμερα από τα προβλήματα, τη δουλειά, ποιος ξέρει...

Στην ΠΕΤ ΟΤΕ ήρθαν τρία αλβανάκια ώς το γραφείο μου, μου είπαν τα κάλαντα και εισέπραξαν το 5εύρω... Ύστερα αφού ευχήθηκα χρόνια πολλά στην Πόπη, τη Γωγώ και τον Μάρκο και τον Βασίλη έφυγα για την εφημερίδα. Ήρεμα είναι εδώ τα πράγματα. Και τι ειδήσεις να βγουν τέτοια μέρα; Δεν είχαμε αλλαγές.
Κι εγώ βρήκα το χρόνο να «παίξω» λίγο με το καινούριο «κοσκινάκι μου», πραγματικά Αγιοβασιλιάτικο δώρο για το τριήμερο που έχουμε μπροστά μας...

• Από την Ελένη και τη Λίλη πήρα αυτή την πολύ όμορφη κάρτα στο e-mail μου για ευχές. Ανοίξτε τη. Είναι πολύ όμορφη...
  

Με αφορμή το θάνατο του εκδότη Χρήστου Λαμπράκη γράφτηκε από τον Δημήτρη Μητρόπουλο στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ το παρακάτω σχόλιο:

Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ δεν είναι επιστήμη. Είναι τέχνη. Και αυτό εξηγεί πολλά.
ΕΞΗΓΕΙ, ΑΣ πούμε, γιατί οι καλές εφημερίδες είναι λίγες, ενώ οι μεγάλες εφημερίδες είναι σπάνιες. Εξηγεί γιατί το δημοσιογραφικό προσωπικό μπορεί να είναι του ύψους ή του βάθους. Εξηγεί γιατί το ένστικτο μετράει περισσότερο από την εργατικότητα στο ρεπορτάζ. Και εξηγεί επίσης γιατί η διεύθυνση είναι ταλέντο και γιατί ο εκδότης χρειάζεται όραμα που να υπερβαίνει τον ίδιο.
Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ είναι τέχνη κι αυτό...
εξηγεί την προσωπικότητα του Χρήστου Λαμπράκη. Τέχνη σημαίνει να είσαι ευαίσθητος στην εποχή, να δοκιμάζεις καινούργια πράγματα, να είσαι ανοιχτός στις ιδέες, να αντιλαμβάνεσαι τα νέα ρεύματα και, για να τα ακολουθήσεις, να δίνεις ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν ήξερες ή που δεν επιζητείς να ελέγχεις. Τέχνη επίσης σημαίνει να είσαι προοδευτικός και αφιλοκερδής.

Η ΤΕΧΝΗ έχει ένα στοιχείο διαίσθησης. Προϋποθέτει ευρυγώνια θέαση. Δεν γίνεται αλλιώς. Μια εφημερίδα δεν είναι επιχείρηση, ούτε άθροισμα συντακτών, ούτε ισολογισμός, ούτε δάσος από χαρτί. Είναι ένας τρόπος να βλέπει κανείς τα πράγματα. Να τα βλέπει όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και οι άνθρωποι που έχει γύρω του- καθένας με τον δικό του τρόπο. Για τον εκδότη είναι μια στάση δουλειάς- και ζωής- που ορίζεται με μια λέξη: γενναιοδωρία.

ΑΥΤΗ Η γενναιοδωρία είναι το χνάρι της παρουσίας του Χρήστου Λαμπράκη στη δημόσια ζωή. Ένας γνήσιος- μέχρι μυελού οστώνεκδότης δεν μπορεί να μην ενδιαφέρεται για τις τέχνες. Το Μέγαρο Μουσικής είναι γι΄ αυτόν ό,τι ήταν, ας πούμε, το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης για τους- εκδότες των «Νιου Γιορκ Τάιμς»- Σουλτσμπέργκερ. Η διαφορά είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν υποδομές για να τις υιοθετήσεις. Τα πράγματα γίνονται από την αρχή, δύσκολα, με κόπο και την αντίσταση της καθημερινής μιζέριας. Η ΤΕΧΝΗ αγαπά το μυστήριο και καλλιεργεί την απόσταση. Για τους πολλούς, ο Χρήστος Λαμπράκης είχε την ευγένεια εκείνων που δεν είναι εύκολα προσβάσιμοι. Η σκέψη του όμως ήταν προσβάσιμη και ανοιχτή, ενώ τα μεγάλα του σχέδια- στις τέχνες, τη διανόηση, την παιδεία- ήταν για τους πολλούς. Δεν ήθελε το φως να πέφτει επάνω στον ίδιο- αλλά να χειρίζεται το φως.

ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ

• Δυο μέρες πριν. ένας συνάδελφος "αφανής ήρωας" συντάκτης ύλης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ άφηνε την τελευταία του πνοή την ώρα της δουλειάς του. Δείτε την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ
  

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ με θλίψη ανακοινώνει την απώλεια του συναδέλφου Χαράλαμπου Θέμα, ο οποίος απεβίωσε απρόσμενα χθες, σε ηλικία 51 ετών. Ο Μπάμπης Θέμας γεννήθηκε στα Μωραΐτικα Κέρκυρας το 1958, όπου και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές. Από το 1982 και μέχρι τον ξαφνικό θάνατό του εργαζόταν στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», ως συντάκτης ύλης. Είχε εργαστεί επίσης στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ». Ο Μπάμπης Θέμας υπήρξε ένας ευγενής, σεμνός και καλλιεργημένος συνάδελφος, ο οποίος άφησε τις καλύτερες αναμνήσεις σε όλους όσοι συνεργάστηκαν μαζί του. Η κηδεία του θα γίνει αύριο, Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου στις 2:30 μμ στο Β’ Νεκροταφείο Αθηνών. Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συλλυπείται βαθύτατα τη σύζυγό του και τους δύο γιους του και αποχαιρετά τον καλό συνάδελφο, που υπηρέτησε με ήθος και ευπρέπεια τη δημοσιογραφία.

Δυο κόσμοι, τόσο διαφορετικοί, στη δημοσιογραφία που τρώει τα παιδιά της... Κι είναι μέρες γιορτινές υποτίθεται...

Αλλο ένα γιορταστικό βίντεο. Έτσι, να μπαίνουμε σιγά - σιγά στο κλίμα. Εξάλλου αύριο οι γειτονιές θα γεμίσουν από παιδικές φωνούλες που θα λένε τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα...

Το' χει η μοίρα μου φαίνεται πάντα μέρες γιορτών να είμαι βάρδια στην εφημερίδα. Παρατηρημένο Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο... Αλλά δεν βαρυγκωμώ. Μέρος της δουλειάς μου είναι και προσφέρομαι με αγάπη...
Ωστόσο με όλη αυτή την πίεση των η,μερών δεν πρόλαβα να γράψω για το χριστουγεννιάτικο φύλλο του ΡΕΘΕΜΝΟΣ. Όχι γιατί δεν είχα θέμα ή γιατί... τεμπέλιαζα. Όχι!... Δεν έχω άλλωστε στη ζωή μου αυτή την πολυτέλεια. Απλά με πήρε ο εκδότης Νίκος Καραγιαννάκης μια μέρα πριν, χθες, και μου είπε αν ήθελα να γράψω. Αλλά στο παρά πέντε δεν γίνονται αυτά. Αν μου έλεγαν από τη Δευτέρα για την αλλαγή ημέρα έκδοσης δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Ας είναι. Δεν με χαλάει η ιδέα ότι θα απουσιάζω από το Χριστουγεννιάτικο φύλλο. Γιορτές είναι. Μπορεί και η στήλη να πάρει μια ανάσα...
Ελπίζω και στην εφημερίδα να είναι μια σχετικά ήρεμη μέρα αύριο. Τι διάολο, Χριστούγεννα έρχονται. Και οι ειδήσεις είναι λιγοστές.
Αν όλα πάνε καλά θα προλάβω να πάω μια βόλτα από το σχολείο του γιου μου στο πάρτι των παιδιών. Μια παρουσία του Συλλόγου Γονέων που τους το προσφέρει είναι καλή για τα ίδια τα παιδιά. που νιώθουν κοντά τους τους γονείς τους.

• Ευχές, ευχές, ευχές!.. Άνθρωποι είμαστε. Μας αρέσει και νιώθουμε πιο κοινωνικά όντα καθώς ανταλλάσσουμε ευχές. δείτε αυτό ΕΔΩ το γιορτινό PPS που έφτασε στο e-mail μου ανάμεσα σε πολλά άλλα...

Ήταν ωραία στο πάρτι των παιδιών...

Τελικά τα κατάφερα και πήγα στο πάρτι των παιδιών το μεσημέρι. Και ήταν ωραία. Γεμάτη η αίθουσα εκδηλώσεων του 54 Γυμνασίου από τα παιδιά χόρευαν στους τρελούς ρυθμούς του DJ. Η ατμόσφαιρα ήρεμη.

Οι λίγοι εξωσχολικοί που ήρθαν ήταν φίλοι των παιδιών κι έτσι κανένα πρόβλημα δεν δημιουργήθηκε. Τα παιδιά ήπιαν τα αναψυκτικά που τους πρόσφερε ο Σύλλογος Γονέων και χάρηκαν το πάρτι με την καρδιά τους. Και στις 5 το απόγευμα που έπεσε η αυλαία ευχήθηκαν καλά Χριστούγεννα και έφυγαν για τα σπίτι τους.

Στον αυλόγυρο του σχολείου θα επιστρέψουν του... στις 8 Ιανουαρίου. Καλό το διάστημα για ξεκούραση...

Τελικά σήμερα έφυγε και η «Φωνή». Δουλέψαμε συντoνισμένα και είχαμε αποτέλεσμα.
Ολόκληρη η Συντακτική Επιτροπή κινήθηκε χθες άμεσα στο κάλεσμά μου και κατά πως δείχνουν τα πράγματα μάλλον θα κάνουμε ήρεμα γιορτές.
Ο στόχος να φύγει το περιοδικό από τον ΕΛΤΑ μέχρι 31 Δεκεμβρίου αρχίζει και φαίνεται εφικτός.
Κάτι όμως πρέπει να γίνει με τη νέα χρονιά. Είναι ανάγκη να βρούμε τους καλύτερους δυνατούς χρόνους έκδοσης στο περιοδικό της ΠΕΤ ΟΤΕ για να μην αγωνιούμε κάθε φορά αν θα προλάβουμε.
Θα το δοκιμάσουμε καθώς, αμέσως μετά τις γιορτές  θα βάλουμε μπρος το 238 τεύχος.
Στο μεταξύ κάτι τελευταίες πινελιές μπήκαν σήμερα και ιδού ολοκληρωμένο το αποτέλεσμα όπως έφυγε για το πιεστήριο.

• Και ένα υπέροχο PPS για τις γιορτές. Πατήστε ΕΔΩ για να το δείτε.
  

Αυτή η διαφήμιση προσαρμόζεται καθημερινά. Κι αν την δείτε σήμερα θα πει πως μόλις ... τέσσερις μέρες μας χωρίζουν μέχρι τα Χριστούγενα, όχι έντεκα...

Μια νέα εβδομάδα ξεκίνησε για να μας φέρει πιο κοντά στα Χριστούγεννα. Στην τηλεόραση, λίγο που είδα το Σαββατοκύριακο πρόσεξα μια διαφήμιση (τη βρήκα και την έβαλα στο δημοσίευμα) των καταστημάτων παιχνιδιών «Τζάμπο» όπου ένα παιδί σε μια πολύ ωραία σύνθεση μετρά ανάποδα το χρόνο ώς τη μεγάλη γιορτή…

Τώρα, για να λέμε την αλήθεια, δεν ξέρω αν είναι τα Χριστούγεννα που μας τραβάνε… Τα παιδιά ίσως έχουν ακόμα ζωντανό το μύθο του Αϊ Βασίλη μέσα τους. Και καλά κάνουν, μη τους το χαλάσουμε… Αλλά εμείς οι… κάπως μεγαλύτεροι τα βλέπουμε λίγο διαφορετικά. Να κάτσουμε σπίτι, να ξεφύγουμε από τα τρεξίματα της καθημερινότητας, να ανασάνουμε σε καλύτερους ρυθμούς τις ημέρες των αργιών.

Λογικό. Κάθε μέρα στην πίεση, τις ψάχνουμε πια με το… ντουφέκι τέτοιες μέρες…

Να, σήμερα, ας πούμε, έχω να δω τις εφημερίδες του Σαββατο-Κυριακο-Δεύτερου, να δω το δοκίμιο του περιοδικού της «ΦΩΝΗΣ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ» τ. 237 που μου έστειλαν από την ΚΑΜΠΥΛΗ και να δώσω αντίγραφα σε όλα τα μέλη της Συντακτικής Επιτροπής, να βρω χρόνο να… πεταχτώ από το οδοντιατρείο της Γεωργίας Ασημακοπούλου σε προγραμματισμένο ραντεβού και να πάω νωρίς στην εφημερίδα που αυτή την εβδομάδα, λόγω των Χριστουγέννων η πίεση για τα φύλλα είναι ιδιαίτερα αυξημένη.

Έχω άδικο μετά να περιμένω πως και πως τις αργίες των γιορτών; Σαν τα παιδιά που μετρούν τις μέρες ώς την Τετάρτη, μεθαύριο, που θα κάνουν τη γιορτή τους στο σχολείο με DJ, πολύ μουσική και αναψυκτικά. Η τελευταία ώρα είναι για όλα τα παιδιά του 54 Γυμνασίου, προσφορά του Συλλόγου Γονέων…