Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Και παρότι ήταν μια περίοδος γιορτών με πολλές ενδιάμεσες αργίες, όλα πήγαν καλά και χθες το μεσιμέρι, ώρα 13:00 πήγαμε εκεί και την "κλείσαμε" δίνοντας τις τελευταίες πινελιές ώστε να φύγει για το πιεστήριο... Χριστούγεννα σήμερα, Χρόνια Πολλά!
Θύμησες "ξύπνησε" χθες βράδυ η ταινία "Αμελί" που δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές την έχω δει... Απολαύστε μουσική και δείτε κι ένα τρέιλερ από την ταινία.
Τα Χριστούγεννα είναι καταγραμμένα στη μνήμη μου σαν μια πολύ ζεστή γιορτή. Στις πόλεις μπορεί να μην το καταλαβαίνουν γιατί δεν είναι και πολλά τα διαφορετικά πράγματα που κάνουν ώστε δεν… ξεχωρίζει εύκολα.
Όσοι έχουν καταβολές από επαρχία μεριά μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ. Προσ
ωπικά έχω παιδικές αναμνήσεις από ανέμελα χρόνια. Είδα χθες βράδυ στην ΕΤ1 την «Αμελί» (αυτή την ταινία όσες φορές και να τη δω πάντα θα μ’ αρέσει…) και με παρέσυρε σε αλλοτινές θύμισες πολύ όμορφες. Χρειαζόμαστε εξάλλου ανάσες για να συνεχίσουμε να το «παλεύουμε» με αξιοπρέπεια…
Στη μνήμη μου, λοιπόν, είναι καταχωρημένα τα Χριστούγεννα σαν τη μέρα που έπρεπε να ξυπνήσουμε αξημέρωτα, να πάμε στην εκκλησία και να είμαστε έτοιμοι με το που θα τέλειωνε η λειτουργία να βγούμε στη γειτονιά για τα κάλαντα.
Θυμάμαι… Κοντά παντελονάκια (σαν τον μικρό Νικόλα που παίζεται από χθες στους κινηματογράφους…) κρύο, κι ένα μπουκάλι για τα λάδι που θα μας έβαζαν στα σπίτια που θα πηγαίναμε. Ούτε τριγωνάκια, ούτε παρέες παιδιών, ούτε τίποτα. Είχαμε επιλέξει πού θα πηγαίναμε να τα πούμε. Σε γνωστούς, συγγενείς, φιλικές οικογένειες. Και οι άνθρωποι μας άνοιγαν την πόρτα τους με αγάπη. Εδώ που τα λέμε, τώρα που ακούω στο Δεύτερο πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας κάλαντα απ’ όλη την Ελλάδα, αντιλαμβάνομαι ότι δεν ήμουν και τόσο καλλίφωνος, ούτε και τα ήξερα καλά τα κάλαντα. Η ουσία ήταν «να τα πούμε» ανήμερα των Χριστουγέννων. Ποιος νοιάζονταν για τέτοιες λεπτομέρειες…
Θα επέστρεφα δυο – τρεις φορές σπίτι να αδειάσω το μπουκάλι το λάδι σε ένα μεγάλο τσουκάλι. Το συγκεντρωμένο αυτό λάδι το πηγαίναμε, εκεί κοντά στην Πρωτοχρονιά, να το πουλήσουμε και με το χαρτζιλίκι υπολόγιζα να πάρω ένα ζεστό πουλόβερ (μέχρι εκεί έφταναν τα λεφτά…) για να βγάλω το χειμώνα…
Άλλα χρόνια, όμορφα, γεμάτα αθωότητα. Στο σπίτι η μυρωδιά της σούπας από τη βραστή κότα του κοτετσιού μας και στο βάθος το άρωμα από τα μελομακάρουνα και τα μπαχάρια από τα δικά μας λουκάνικα που τα καπνίζαμε στο τζάκι με κυπαρισσόκλαδα για να πάρουν μια ξεχωριστή μυρωδιά, παρέα με το απάκι, το πιο «καλό» κρέας του γουρουνιού…
Εδώ, στην Αθήνα, συνάντησα άλλα ήθη και έθιμα. Πιο απλά, πιο καθημερινά, με χριστουγεννιάτικα ρεβεγιόν, λέει, σε κέντρα διασκέδασης και με τα παιδιά να λένε τα κάλαντα την παραμονή και να πάρουν αποκλειστικά και μόνο χρήματα…
Αλλάζουμε, προσαρμοζόμαστε σ’ αυτό που βρήκαμε, αλλά στο βάθος πάντα υπάρχει η νοσταλγία για κείνο το όμορφο παλιό που ζήσαμε αλλού, κάποτε, τέτοια μέρα των Χριστουγέννων.
Δε νιώσαμε ποτέ μοναξιά, γενικά δεν ξέραμε τι είναι αυτό το φρούτο αφού με απλά πράγματα γεμίζαμε την καθημερινότητά μας. Δεν είχαμε και την τηλεόραση να μας… ξεμυαλίζει ωθώντας μας στον καταναλωτισμό, να μεγεθύνει τις ανάγκες μας και να μη νιώθουμε γεμάτοι με τίποτα, αφού πάντα κάτι θα’ χει ο διπλανός μας που θα λείπει από μας…
Θαρρώ πως είναι καιρός να κάνουμε το μεγάλο βήμα της επιστροφής σ’ αυτές τις παλιές μεγάλες αξίες που έδιναν αληθινό νόημα στην ευτυχία και αναδείκνυαν το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Χριστούγεννα σήμερα, χρόνια πολλά σε όλους!
Και ο "Μικρός Νικόλας" που είναι κι αυτός 50άρης πια... και από χθες παίζεται στους κινηματογράφους πρώτη προβολή...
Σχόλια (0)