Ελαφρά βράχηκα χθες το βράδυ στις 12 τα μεσάνυχτα που γύριζα από τη δουλειά. Ο καιρός άλλαξε. Μετά την παγωνιά ήρθε και η βροχή. Και σήμερα βρέχει από το πρωί με σταθερό, ποτιστικό τρόπο.

Και ξέρετε δα πώς είναι στους δρόμους της Αθήνας να κινήσει με Ι.Χ.(η μηχανή έμεινε σπίτι…) με την πρώτη βροχή… Μποτιλιαρίσματα ατέλειωτα, εκνευρισμοί των οδηγών, κορναρίσματα, ατέλειωτες εργατοώρες χαμένες… Ωραίος τρόπος μα την αλήθεια να ξεκινάς τη μέρα σου…

Φυσικό ήταν να αργήσουν να έρθουν και στην ΠΕΤ ΟΤΕ οι άνθρωποι. Κοιτάζω τις εφημερίδες. Το δράμα των κατοίκων της Αϊτής από το σεισμό των 7 ρίχτερ που ισοπέδωσε τα πάντα είναι σε πρώτο πλάνο. Μαζί με τη μακροσκελή συνέντευξη του πρωθυπουργού Γ. Α. Παπανδρέου που έδωσε χθες στους ξένους ανταποκριτές και τις αλήθειες που λέει για τα λάθη, τις παραλήψεις αλλά και το έργο των 100 πρώτων ημερών.

Στη γειτονιά το κίνημα αλληλεγγύης στους εργάτες της Elite παίρνει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Σήμερα το απόγευμα στις 6 θα πραγματοποιηθεί στο εργοστάσιο της Elite εκδήλωση – συζήτηση αλληλεγγύης. Και τα παιδιά από την Επιτροπή του 4^ου Διαμερίσματος Περιστερίου θα είναι εκεί να μοιράσουν ανακοινώσεις…

Εμείς κι αν ξέρουμε στην Ελλαδίτσα μας από σεισμούς. Όμως κάθε φορά που συμβαίνει ένας μεγάλος σεισμός σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, όπως τώρα στην Αϊτή, η ευαισθητοποίηση είναι ακόμα μεγαλύτερη...

Πρόσφατος για την Αθήνα ο σεισμός του '81 και πολύ πιο ζωντανός στη μνήμη μας αυτός του '98. Στον πρώτο ήμουν φαντάρος,  μόλις είχα χειρουργηθεί για βουβωνοκήλη στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο και ήμουν σε αναρρωτική άδεια. Στη δεύτερη ζήσαμε πολύ πιο δύσκολες ώρες καθώς η Πάρνηθα μας «κούνησε» αρκετά και για πολύ καιρό με τους μετασεισμούς της. Είχαμε πάει τότε για κάμποσες μέρες, με τον Λάμπρο μωρό, στο τροχόσπιτο που ήταν παρκαρισμένο στην αδερφή μου τη Μαλάμω...

Και τώρα οι εικόνες από την Αϊτή είναι τραγικές... Χιλιάδες άνθρωποι καταπλακωμένοι κάτω από τα ερείπια της φτωχής χώρας. Τα περισσότερα παράγκες, αλλά από το θυμό του εγκέλαδου δε γλύτωσαν τα μεγάλα δημόσια κτίρια, όπως το προεδρικό μέγαρο.

Δείτε τις εικόνες στα βίντεο από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία. Το δράμα που ζει η Αϊτή και οι κάτοικοί της δεν έχει προηγούμενο . Η αγωνία και τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα εκεί. Όποιο ειδησεογραφικό site κι αν ανοίξετε θα το διαπιστώσετε. Όπως και οι εφημερίδες που δεν πρόλαβαν χθες την είδηση, αφού κυκλοφορούσαν ήδη, την ώρα που εκδηλώθηκε το συμβάν.

Ο Ερυθρός Σταυρός εκτιμά πως τρία εκατομμύρια άνθρωποι επλήγησαν από τον ισχυρό σεισμό στην Αϊτή και κυρίως στο Πουέρτε Πρίνσιπε. Δεν πρόκειται οπωσδήποτε για νεκρούς, σημείωσε αξιωματούχος του. Στην ίδια τραγική μοίρα είναι κι αυτοί που τραυματίστηκαν ή εκείνοι που έχασαν τα σπίτια τους και τα υπάρχοντά τους.

Κι όσο περνούν οι ώρες ο τραγικός απολογισμός θα είναι όλο και μεγαλύτερος. Δυστυχώς...

Σάββατο 9 Ιανουαρίου, γύρω στις 12 το μεσημέρι, έξω από το εργποστάσιο της Elite οι εργάτες έχουν κάνει κατάληψη διεκδικώντας τα χρήματά τους...

Διακόσιοι πενήντα περίπου είναι οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο παραγωγής παπουτσιών που έμειναν στο δρόμο ύστερα από το ξαφνικό κλείσιμό του μέσα στα Χριστούγεννα. Κι αυτό βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή της Ακαδημίας του Πλάτωνα. Η οικονομική κρίση... Αλλιώς τη βιώνει κανείς μιλώντας γενικώς θεωρητικά γι' αυτήν κι αλλιώς να βλέπεις το πρόβλημα στη γειτονιά.

Άνθρωποι σκυθρωποί, σε βάρδιες των έξι ωρών, πάνε καθημερινά στο εργοστάσιο κοντά στα ΚΤΕΛ Κηφισού και κάνουν βάρδιες στην κατάληψη μέχρι να δουν τι θα κάνουν.

Έχουν ήδη 20 με 25 χρόνια οι περισσότεροι στη δουλειά και πέρα από το γεγονός ότι έχουν να πληρωθούν από τον Νοέμβρη, ούτε αποζημίωση έχουν πάρει , ούτε τίποτα. Έτσι έκαναν Χριστούγεννα... Δεν τους έδωσαν ούτε και το επίδομα του ΟΑΕΔ παρά τις υποσχέσεις...

Ωστόσο στη γειτονιά έχει εκδηλωθεί ένα εκπληκτικό κίνημα αλληλεγγύης. Το συζητήσαμε κι εμείς στο «Μήνυμα» την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα και καταφέραμε τη Δευτέρα να υπάρξει ένα κείμενο σύνθεσης και να κυκλοφορήσει σε ανακοίνωση που, χθες βράδυ, μοιράστηκε στο ΜΕΤΡΟ Σεπολίων και καλεί τους κατοίκους να πάρουν μέρος στη σημερινή συγκέντρωση - πορεία που αποφάσισαν οι εργαζόμενοι της Elite έξω από το χώρο του εργοστασίου. Η συγκέντρωση θα φτάσει στο υπ. Εργασίας στις 13.30.

Η κίνηση αλληλεγγύης έχει, πέρα από τη συμβολική της αξία και ουσιαστικό περιεχόμενο. Ευαισθητοποιεί ξεχασμένες και βολεμένες συνειδήσεις...

«Αστέρι» το λαβωμένο PC

Με κάλεσαν από χθες το απόγευμα τρεις φορές στο κινητό μου τηλέφωνο από το service της COSMODATA. Εκπληκτικοί οι τεχνικοί της. Μου εντόπισαν το πρόβλημα, μου μίλησαν για την τιμή και για τον χρόνο παράδοσης.

Γενικώς οι άνθρωποι δείχνουν να αγαπούν τη δουλειά τους και να την προστατεύουν. Μπράβο τους!.. Είχα καιρό να δω τέτοια υπευθυνότητα και πολύ το χάρηκα...

Το ίδιο ευγενικοί και σήμερα στην παραλαβή του. Να μου εξηγήσουν τα πάντα, να το ανοίξουν μπροστά μου να το δω. Ξανά μπράβο τους!

Τι να σου κάνει κι ένα λάπτοπ πενταετίας όταν τραβάει από μένα τα "μύρια όσα" σχεδόν καθημερινά και οπωσδήποτε τα Σαββατοκύριακα που είμαι σπίτι. Είχε κάποτε την τιμητική του. Δυνατός ήταν και κάλυπτε πολλές από τις τότε ανάγκες.

Στην πορεία οι ανάγκες μπορεί να λιγόστεψαν αλλά κι αυτό... γέρασε. Τα PC είναι κάπως σαν τα... σκυλάκια... Η τεχνολογία «τρέχει» τόσο γρήγορα που ο κάθε χρόνος τους μετράει για... επτά.

Ήρθαν τα διπύρηνα με πολύ μεγαλύτερη μνήμη και ταχύτητα κι αυτό το καημένο μέχρι την Κυριακή έκανε ότι μπορούσε για να με εξυπηρετήσει.

Το μεσημέρι όμως ήταν η κρίσιμη ώρα του. Εκεί που τέλειωνα ένα ρεπορτάζ για το εγκαταλειμμένο κτίριο «Κασκαμπά» και το έστειλα στο e-mail μου, δεν άντεξε... 4 παράθυρα στον Firefox και... κόλλησε. Το βίαιο κλείσιμο, αφού δεν έκλεινε με τίποτα, ήταν το κρίσιμο και καθοριστικό σημείο. Έκτοτε προσπαθούσε να... ξανανοίξει τα Windows, αλλά μάταια κοιλοπονούσε.

Το έβγαλα από την πρίζα, το μάζεψα από το γραφείο και χθες με τη τσάντα του το πήγα στο service της COSMODATA στην Στουρνάρη. Μόνο που το service της εταιρίας... μετακόμισε στο Περιστέρι. κοντά στο σταθμό του ΜΕΤΡΟ του Αϊ Αντώνη.

Στο μεταξύ τη θέση του πήρε το... μικρό PC. Με την ελπίδα ότι γρήγορα θα γίνει το service του...

Ετσι, για να ξεκινήσει όμορφα η εβδομάδα με ένα υπέροχο τραγουδάκι...

Δευτέρα σήμερα και μια νέα εβδομάδα εργάσιμη αρχίζει. Στους δρόμους οι άνθρωποι τρέχουν στις δουλειές από τα ξημερώματα. Κι εγώ έχω να κάνω πολλά πράγματα σήμερα.

Κατ’ αρχήν έχω να δω τόσες εφημερίδες που «στριμώχτηκαν» το Σαββατοκυριακοδεύτερο… Να κάνω τις επιλογές μου για το Δελτίο Ενημέρωσης των συνδικαλιστών. Κι αυτό, ιδιαίτερα τη Δευτέρα, δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση καθώς θέλει και χρόνο και προσοχή.

Κι έχει μια παγωνιά άλλο πράγμα σήμερα. Είμαι κοντά μισή ώρα στο γραφείο κι ακόμα να «συνέλθουν» τα χέρια μου. Είναι που μέσα στην πίεση της καθημερινότητας έχασα και το ένα από τα δύο μάλλινα γάντια κι αυτό είναι πρόβλημα, όπως και να το κάνουμε.

Καλά τα πήγα το Σαββατοκύριακο με τις εφημερίδες μου και το άρθρο για το «Μήνυμα» δόθηκε για δημοσίευση καθώς και η συνάντηση το πρωί της Κυριακής είχε πολύ καλά αποτελέσματα.

Προχώρησε για τα καλά ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ. Είναι σχεδόν έτοιμος. Κάτι τελευταίες «πινελιές» κι αν προλάβω θα τον πάω σήμερα το μεσημέρι στο τυπογραφείο ολοκληρωμένο.

Είχα καιρό να πάω θέατρο. Και ειλικρινά το χάρηκα χθες που πήγαμε στο θέατρο «Αμιράλ» να δούμε το έργο της Δάφνης Ντυ Μωριέ «Η Παλίρροια του Σεπτέμβρη» σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και διασκευή – σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη.

Και αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στους ηθοποιούς Ελένη Ερήμου, Αλέκο Συσοβίτη, Γιώργο Ζιόβα, Βίκυ Καλπάκα και Διονύση Ποταμίτη αφού κατάφεραν για δύο ώρες περίπου να μας «αιχμαλωτίσουν» στο υπόγειο της οδού Αμερικής. Κατάφεραν να δώσουν ζωή σ’ ένα έργο που γράφτηκε από μια ανήσυχη συγγραφέα που αν ζούσε σήμερα θα ήταν… 103 χρονών! Ωραίες ατάκες, έξυπνο στη δομή του και στην εξέλιξη έργο, θαυμάσια ατμόσφαιρα με πρόγραμμα ολόκληρο το βιβλίο που περιείχε λέξη προς λέξη το θεατρικό έργο.

Ερωτικό δράμα τα χαρακτηρίζουν και πώς να μην είναι αφού ό άρτι αφιχθής γαμπρός της κόρης, ερωτεύεται την πεθερά του κι εκείνη… ανταποκρίνεται.

Και λίγα λόγια για το έργο:

Η ιστορία ενός απαγορευμένου έρωτα, που εκδηλώθηκε ταυτόχρονα με την παλίρροια του Σεπτέμβρη στην Κορνουάλη της Αγγλίας, 20 χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το κοινό στην παράσταση των 9.30 ήταν μετρημένο και αξιόλογο. Παρακολουθούσε ήρεμο και παρενέβαινε με χειροκροτήματα στα καίρια σημεία. Αλλά και στους ηθοποιούς της σκηνής και τους συντελεστές αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Φύγαμε αργά το βράδυ πιο γεμάτοι. Κρύβει τελικά θησαυρούς η θεατρική αίθουσα και αξίζει τον κόπο να την επισκεπτόμαστε πιο συχνά…