Εlectro mix από τη μουσική που ακούν τα παιδιά μας σήμερα για το ξεκίνημα ενός νέου μήνα, του Φλεβάρη. Αφιερωμένος εξαρετικά από τον Siss7 των Φυλετικών Μαχών. Γιατί εκεί το παιχνίδι είναι διασκέδαση...

Ο καιρός περνάει γρήγορα... Να' ταν η πρώτη φορά που το λέμε... Κι όμως να, που η Δευτέρα, η αρχή της νέας εβδομάδας κουβάλησε στις πλάτες της κι ένα νέο μήνα, τον Φλεβάρη.

Με την Τσικνοπέμπτη του, το καρναβάλι του, την Καθαρή του Δευτέρα, τη γιορτή των ερωτευμένων, τις τσαχπινιές του, τα κρύα του και τις βροχές του. Ο Φλεβάρης στην Αθήνα είναι παράξενος. Έχουμε ζήσει τα κρύα του και τα χιόνια του. Θυμάμαι μια Τσικνοπέμπτη που χιόνισε και δεν μπορούσαμε να κάνουμε αποκριάτικη γιορτή στο σχολείο που πήγαινε ο γιος μου...

Μέρες όμορφες, λαχταριστές, με τα τρεξίματα τους για τη νέα “ΦΩΝΗ”, με τους συνδικαλιστές της ΠΕΤ ΟΤΕ να έχουν πάρει τους δρόμους στην επαρχία για τις τοπικές συνελεύσεις.

Ηρεμία στο συνδικάτο. Να' χαμε τα ίδια και στο Γυμνάσιο... Αλλά πού... Κυριακάτικα χθες μαζευτήκαμε στην “Κayak” για να συζητήσουμε, ως Σύλλογος Γονέων, τι κάνουμε με την περίπτωση του κ. Μπίκου. Δουλειά δεν είχαμε και βρήκαμε. Για δες...

Φλεβάρης σήμερα, ας καλοδεχτούμε το νέο μήνα που μας ήρθε...

Το νέο, ανακαινισμένο Εθνικό Θέατρο, ένα κόσμημα στην καρδιά της Αθήνας...

Προσωπικά τη χάρηκα χθες τη θεατρική παράσταση “Δον Ζουάν” του Μολιέρου στο Εθνικό Θέατρο. Τα εισιτήρια ανάρπαστα. Γεμάτη η πλατεία στο κλασικό θέατρο της Αγίου Κωνσταντίνου που είναι ένα αληθινό κόσμημα ανακαινισμένο. Πρώτη σειρά στο Β΄ εξώστη βρήκα. Λίγο μακριά (ψηλά) αλλά πάντως είχαμε πλήρη εικόνα των όσων διαδραματίζονταν στη σκηνή, μπροστά μας.

Μερικά πράγματα που πρέπει να ξέρουμε για το έργο:

Σκηνοθ.: Αιμ. Χειλάκης. Ερμηνεύουν: Αιμ. Χειλάκης, Γ. Μπέζος, Αθ. Μαξίμου, Απ. Πελεκάνος, Τ. Τσεμπερλίδης. Μετάφρ.: Κ. Φοντούκης. Σκην.-κοστ.: 'Αγγ. Μέντης. Κίνηση: Αμ. Μπένετ. Μουσ.: Τ. Μούσσας. Φωτ.: Λ. Παυλόπουλος

Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου στο οποίο θίγεται ταυτόχρονα το θέμα του έρωτα και του θανάτου αλλά και το ζήτημα της υποκρισίας και του ορθολογισμού. Η παράσταση κινείται ανάμεσα στο λόγο και τη μουσική, στη σκέψη και τη πράξη. Είναι μια σύγχρονη μινιμαλιστική παράσταση, στην οποία αντιπαρατίθενται δυο κόσμοι και δύο ιδέες. Είναι μια πράξη πολιτική και διαχρονική αλλά και μία προσπάθεια κατάκτησης του μέτρου της ιδανικής ισορροπίας. 

Ο Δον Ζουάν είναι ο επαναστάτης κάθε εποχής. Καταγγέλλει τον κόσμο όπως τον βλέπει, ταξιδεύει μέσα από τον έρωτα ενώ αντίθετα ο Σγαναρέλ συμβολίζει την κωμικοτραγική αγωνία του ανθρώπου, είναι το alter ego του Δον Ζουάν. Είναι η κοινωνική του συνείδηση, μάρτυρας, θεατής και ακροατής συνομιλητής, καταδικασμένος να ζήσει. Η Ελβίρα είναι εκπρόσωπος ανιδιοτελούς αγάπης. 

Το 1665 ο Μολιέρος γράφει αυτή τη νέα κωμωδία πάνω σε ένα παραδοσιακό θέμα που είναι πολύ διαδεδομένο την εποχή αυτή. Η πρεμιέρα γίνεται στις 15 Φεβρουαρίου (1665) στο Palais Royal, στο Παρίσι, με τον La Grange στο ρόλο του Δον Ζουάν και τον Μολιέρο στο ρόλο του Σγαναρέλ και σημειώνει μεγάλη επιτυχία. Ο “Δον Ζουάν΄” δεν εκδόθηκε παρά μόνο μετά το θάνατο του δημιουργού του.

Σχεδόν δύο ώρες, χωρίς διάλειμμα το έργο σε καθηλώνει ως θεατή. Άκουσα βέβαια και ενστάσεις σε σχέση με τον μοντέρνο τρόπο που το αντιμετώπισε ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Αιμίλιος Χειλάκης. “Είναι δυνατόν ένα κλασικό έργο να αντιμετωπίζεται έτσι;”

Προσωπικά όπως ανέφερα και στην αρχή του σημειώματος μου, το χάρηκα. Όλο κίνηση η σκηνή και ένας λόγος που έρεε σε πολύ καλή ελληνική μετάφραση. Κι απ' την άλλη λέω πως κι έτσι να είναι, το Εθνικό πρέπει να δίνει βήμα στους νέους δημιουργούς να πειραματίζονται πάνω στη σκηνή. Να ψάχνουν να βρουν νέους τρόπους έκφρασης, να μεταχειρίζονται τα νέα τεχνολογικά μέσα. Μπορεί, κατά μία έννοια, αν ζούσε ο Μολιέρος να μην ήταν αντίθετος στον μοντέρνο τρόπο παρουσίασης του έργου του.

Έχει πάντως ενδιαφέρον να περπατάς στη νυχτερινή Αθήνα. Ομόνοια, ώρα 11.30 με τίγκα τη γωνία Αγίου Κωνσταντίνου και Σωκράτους από αστυνομικούς και ΜΑΤατζήδες. Συνέβη κάτι; Ποιος ξέρει; Και ποιον να ρωτήσεις και να σου δώσει απάντηση; Μπορεί να είναι εκεί, όπως είπε και ο ταξιτζής που μας γύρισε σπίτι, σαν στέκι αναμονής στην περίπτωση που συμβεί κάτι.

Οι πάγκοι μέσα στην πλατεία πουλάνε από το απόγευμα του Σαββάτου τις κυριακάτικες εκδόσεις. Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου, να το κάνω αυτό. Κι έτσι οι κυριακάτικες εφημερίδες πουλάνε χιλιάδες φύλλα στο κέντρο της Αθήνας από την... προηγουμένη.

Περπατάμε την έρημη Αθηνάς. Τα πεζοδρόμια είναι βρεγμένα. Κάποιο αυτοκίνητο του Δήμου Αθηναίων από την Καθαριότητα θα έχει περάσει πριν από λίγο, σίγουρα και τους έχει πλύνει. Σε κάποιες γωνιές του πεζοδρομίου, άνθρωποι – ράκη έχουν ξαπλώσει πάνω σε χαρτόκουτες με μια κουβέρτα ριγμένη πρόχειρα πάνω τους για να βγάλουν τη νύχτα από το κρύο. Να χαρώ εγώ την κοινωνική πολιτική της σοσιαλιστικής κυβέρνησής μας...

Στη δημοτική κρεαταγορά η ταβέρνα του “Παπανδρεόυ” μας περιμένει για μια ζεστή σούπα. Πάει τέτοια ώρα μέσα στην κρύα βραδιά του Γενάρη. “Μυρίζει” έντονα ο χώρος από τα νωπά κρέατα που είναι μεν στα ψυγεία, αλλά όλη τη μέρα βρίσκονται εκτεθειμένα στα μάτια των καταναλωτών.

Η Αθήνα με τα πολλά πρόσωπα που ξαφνιάζει πάντα...

Δείτε ΕΔΩ τους συντελεστές της παράστασης από το ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ κι ΕΔΩ μια συνέντευξη του Αιμίλιου Χειλάκη στο ίδιο περιοδικό για τον "Δον Ζουάν".

Οι σημερινές κυριακάτικες εφημερίδες όπως θα τις βρείτε στο περίπτερο. Έχουν πάντα κάτι όμορφο να μας δώσουν. Αναλύσεις πάνω στα ζητήματα της εβδομάδας για να εμπεδώσουμε την ειδησεογραφία με τον πρωινό καφέ μας. Μια μέρα πιο χαλαρά. Η Κυριακή είναι πάντα η πιο όμορφη μέρα της εβδομάδας...

Αν βέβαια ασχοληθεί κανείς με σοβαρά θέματα και όχι με τα κουτσομπολιά γύρω από το διαζύγιο της Μενεγάκη και του Λιάτσιου. Έλεος, ρε γαμώτο... Τόσοι άνθρωποι δεν τα βρίσκουν στη ζωή και αποφασίζουν να χωρίσουν, είναι δυνατόν αυτό το θέμα να κυριαρχεί όποιο κανάλι, όποια εφημερίδα κι αν ανοίξεις σήμερα; Ο κόσμος έχει αληθινά προβλήματα. Μην τον προκαλείται...

• Αντε τώρα και στο Καφενείο να δείτε πιο προσεκτικά τα πρωτοσέλιδα των πολιτικών εφημερίδων...
  

Τα παιδιά είναι ζωντάνια, ψυχή, δύναμη... Μια σπίθα χρειάζεται για να ξεσηκωθούν και στην πρώτη ευκαιρία είναι διαθέσιμα για γλέντι. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Η ψυχούλα τους πεταρίζει για ζωή.
Την Παρασκευή τα είδαμε να είναι όλα εκεί. Στο σχολείο. Όχι για μάθημα, αλλά για γλέντι. Να πώς μπορεί να το αγαπήσει κανείς το σχολείο... Σχόλασαν νωρίς, είχαν πάει και εκκλησία το πρωί, λόγω της σημερινής γιορτής των Τριών Ιεραρχών, ντύθηκαν, μασκαρεύτηκαν και ήρθαν να διασκεδάσουν...
Μέρες χαράς είναι για όλους οι απόκριες. Κι αν τα καταφέρνουν οι μεγάλοι και γίνονται παιδιά, φανταστείτε τα ίδια τα παιδιά πώς διασκέδασαν για τρεις και πλέον ώρες.
Ο Σύλλογος Γονέων, εμείς οι μεγάλοι, είχαμε φροντίσει να μην τους λείπει τίποτα. Ο D.J. στη θέση του, η ατμόσφαιρα ζεστή από το χορό και στην είσοδο τα περίμενε ο πάγκος με τα αναψυκτικά και τα νερά. Κόκα κόλες, πορτοκαλάδες, εμφυαλωμένο νερό, ήταν στη διάθεση τους να σβύσουν τη δίψα τους.
Γονείς πρόθυμοι να τα εξυπηρετήσουν και να τα βοηθήσουν να χαρούν το πάρτι τους ήταν παρόντες.
Με το χαμόγελο, με το καλαμπούρι, καθώς γνωστά μας από το δημοτικό παιδιά είχαν ντυθεί μασκαράδες και το καταχαίρονταν.
Κι αλήθεια υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να εισπράττεις το "ευχαριστώ" τους μέσα από το γάργαρο γέλιο τους;
Ήμουν ανάμεσα στους γονείς που πήγαν στο σχολείο, αμέσως μετά τη δουλειά για να βοηθήσω και σας βεβαιώνω ότι τόσο εγώ όσο και όλοι όσοι είμασταν εκεί κοντά τρεις ώρες, περάσαμε υπέροχα μαζί τους. Το χαρήκαμε.
Σε τέτοια ωραία παιδιά αξίζουν πολλά. Ούτε στιγμή δεν μετάνοιωσα ποτέ για το χρόνο που διαθέτω προσφέροντάς τους.

Συμβαίνουν τέτοια πράγματα γύρω μας, σαν αυτή την ιστορία που περιγράφει το κομμάτι κι εμείς, στο μικρόκοσμό μας ασχολιόμαστε με το τι γράφει ένα Blog σ' ένα σχολείο της Αθήνας που το γράφει ένας γονιός...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 30/01/2010

Την είδηση την «τσίμπησα» Τετάρτη απόγευμα καθώς έκανα στο internet την καθιερωμένη ενημερωτική βόλτα μου. Διότι δημοσιογράφοι είμαστε και η ανάγκη να γνωρίζουμε τι γίνεται γύρω μας επιβάλει να μην εφησυχάζουμε με την ειδησεογραφία των εφημερίδων. Η τεχνολογία, άλλωστε, δίνει ένα σωρό βοηθητικά εργαλεία προς την κατεύθυνση αυτή.

Η είδηση στην οποία αναφέρομαι δημοσιεύθηκε σε μια καθημερινή εφημερίδα της Καρδίτσας, την «Αλήθεια» και περιγράφει την απονενοημένη κίνηση μιας μάνας να βάλει τέρμα τόσο στη δική της ζωή όσο και σ’ εκείνη των παιδιών της λόγω οικονομικού αδιεξόδου. Πρόκειται για μια πολυμελή οικογένεια. Πέντε παιδιά για πολυμελή οικογένεια. Πέντε παιδιά μαζί με τη μητέρα τους, ζουν σε ένα τρισάθλιο οίκημα με έλλειψη στοιχειωδών υποδομών που μετατράπηκε από κατάστημα σε κατοικία.

Με πόρο μια σύνταξη 500 ευρώ η επταμελής οικογένεια προσπαθεί να επιβιώσει, με τα τρία από τα πέντε παιδιά να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας, γεγονός που δεν επιτρέπει στη μητέρα να εργαστεί.

Πριν από 15 μέρες η ΔΕΗ διέκοψε την ηλεκτροδότηση του σπιτιού για οφειλές που ανέρχονται στα 1.472 ευρώ ποσό που η οικογένεια αδυνατεί να καλύψει.

Το πρώτο παιδί της οικογένειας, 17χρονο κορίτσι είναι άτομο με ειδικές ανάγκες, το τέταρτο επίσης κορίτσι 2,5 χρονών αντιμετωπίζει καρδιολογικό πρόβλημα και έχει υποβληθεί σε επέμβαση, ενώ το πέμπτο, κοριτσάκι κι αυτό, μόλις ενός έτους, έχει γεννηθεί με ισχιοστία. Όπου φτωχός κι η μοίρα του…

Η μητέρα απελπισμένη δηλώνει στην εφημερίδα, που πολύ σωστά προβάλει το θέμα στην πρώτη της σελίδα, ότι κατά καιρούς έκανε εκκλήσεις για βοήθεια αλλά βρήκε κλειστές πόρτες και αυτιά ακόμα και από φορείς του νομού.

Πολύ θέλει να γίνει το κακό; Έχοντας περιέλθει σε απόγνωση η μητέρα σκέφτηκε να σκοτώσει τα παιδιά της με ποντικοφάρμακο που θα τοποθετούσε μέσα στην πίτα για το μεσημεριανό τραπέζι και στη συνέχεια να αυτοκτονήσει. Η κουμπάρα της, ωστόσο, αντιλήφθηκε έγκαιρα τι είχε στο μυαλό της η γυναίκα και πήγε στο σπίτι αποτρέποντας το κακό.

Με τη δημοσιοποίηση του θέματος η οικογένεια ελπίζει ότι θα ευαισθητοποιηθούν οι αρμόδιοι φορείς και οι κοινωνικές υπηρεσίες. Χρειαζόταν όμως να φτάσουμε εκεί για να αφυπνιστούν εκείνοι που θα έπρεπε να είχαν ανοιχτές τις κεραίες τους για να υπάρχει μια ανεχτή κοινωνική συνοχή;

Διαβάζω τέτοιες ειδήσεις πλάι στα γκλαμουράτα παρασκήνια από τη ζωή των σταρ και αισθάνομαι χάλια. Κι αναρωτιέμαι: Δεν βλέπει κανείς αρμόδιος, με όποια έννοια θέλει να δώσει κανείς στη λέξη, να ευαισθητοποιηθεί; Δεν υπάρχει γειτονιά που ζούσε δίπλα στην οικογένεια αυτή να δει τα χάλια μέσα στα οποία ζούσε; Πώς εφησυχάζουμε να πιστεύουμε ότι αποτελεί μοναδική ευθύνη και μέριμνα της Πολιτείας; Κάποτε υπήρχε μια στοιχειώδης κοινωνική αλληλεγγύη, τώρα ακούμε την είδηση από την τηλεόραση και… πέφτουμε από τα σύννεφα. «Είναι δυνατόν;» λέμε με γουρλωμένα μάτια, έτσι να πιάνει όλη την ένταση η κάμερα. Κάνει νούμερα. Κι αν υπάρχει και λίγο δάκρυ τόσο το καλύτερο. Κοντινό πλάνο και συναισθηματική πίεση στο σαλόνι μας, καθισμένοι άνετα, χορτασμένοι στον καναπέ με τις παντόφλες μας.

Η σημερινή ιστορία αφορά ένα μεμονωμένο περιστατικό που συνέβη στην κεντρική Ελλάδα επειδή μια τοπική εφημερίδα ενδιαφέρθηκε να το αναδείξει. Πόσα άλλα τέτοια δράματα συμβαίνουν δίπλα μας και αρνούμαστε να τα δούμε;

Εντάξει να δεχτώ ότι ο καθένας ξέρει τι συμβαίνει στην καμπούρα του, αλλά όχι κι έτσι βρε παιδιά. Αυτό ξεπερνάει κάθε φαντασία. Αν είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια γεγονότα σε μια δυτική χώρα σαν τη δικιά μας; Νομίζατε ότι ο νόμος της ζούγκλας είναι στην Αφρική; Λάθος. Εδώ είναι. Και αφορά τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Και λεγόμαστε άνθρωποι…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην τοπική εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου "ΡΕΘΕΜΝΟΣ"

Παρακαλώ "χτυπήστε" ένα κλίκ πάνω στη φωτογραφία, εκέινη θα... μεγαλώσει  και διαβάστε προσεκτικά οδηγίες για το πώς θα αποφύγετε το εργασιακό στρες.

Ασκήσεις για το λαιμό το χαρακτηρίζει ο Μπάμπης που μου έστειλε το παραπάνω e-mail. Δοκιμάστε να το διαβάσετε και θα καταλάβαιτε γιατί το λέω...

Παρακολουθώ τα Blog και τα Site. Θες από επαγγελματική διαστροφή, θες επειδή πραγματικά χρειαζόμαστε ενημέρωση τα βλέπω σχεδόν καθημερινά. Έχω επιλέξει και μερικά καλά και τα έχω βάλει με λιγκ πλάι δεξιά, στην μπάρα.

Ωστόσο με θλίψη διαπιστώνω πως τα περισσότερα πράγματα που «ανεβάζουν» είναι αναδημοσιεύσεις. Η αναδημοσίευση, της αναδημοσίευσης, ως αναδημοσίευση… Και δεν ξέρω, τελικά, αν σημαίνει κάτι επειδή κάποιοι σοβαροί βάζουν στο τέλος την πηγή.

Τα ίδια και τα ίδια ανακυκλώνονται. Χωρίς προσωπική πινελιά, χωρίς συγκεκριμένο στιλ, χωρίς τίποτα. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ, όσο γίνεται να το αποφύγω όλο αυτό στο δικό μου site. Ίσως γιατί πραγματικά δεν με ενδιαφέρει η επισκεψιμότητα, ίσως γιατί σέβομαι το κριτήριο μερικών φίλων που με διαβάζουν και με εμπιστεύονται.

Κοντά στην επικαιρότητα του δικού μου μικρόκοσμου προσπαθώ να κινούμαι. Καμιά φορά τα θέματα μπορεί να μην έχουν και κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους άλλους. Γιατί, ας πούμε, μπορεί να έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι κόψαμε την πίτα στην ΠΕΤ ΟΤΕ ή ότι τα παιδιά μας έχουν αποκριάτικο χορό την Παρασκευή; Και ποιος νοιάζεται, πέρα από μας, τους γονείς και τα παιδιά για τον καθηγητή κ. Μπίκο;

Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά δεν πρόκειται να… αλλάξω συνήθειες. Έτσι αποφάσισα να το κάνω από το ξεκίνημα στο χώρο του internet έτσι και θα συνεχίσω. Και σε όποιον αρέσουμε.

Το δράμα που περνάω εγώ προσπαθώντας να βρω κάτι πρωτότυπο και προσωπικό στην πρώτη του γραφή δεν πρόκειται να αφήσω να το περάσουν άλλοι…Τελεία και παύλα…

• Μεγάλες αλήθειες του Πάμπλο Νερούντα. Τις έχουμε ξαναδεί και ξαναδιαβάσει αλλά είναι  σπουδαίο να τις ξαναδούμε μέσα από αυτό PPS. Πατήστε ΕΔΩ να κατεβάσετε το αρχείο στην επιφάνεια γραφείου του υπολογιστή σας και να το δείτε. Μου το έστειλε σε e-mail η φίλη μου Μαριέττα Μουρούτη.