Τα παιδιά είναι ζωντάνια, ψυχή, δύναμη... Μια σπίθα χρειάζεται για να ξεσηκωθούν και στην πρώτη ευκαιρία είναι διαθέσιμα για γλέντι. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Η ψυχούλα τους πεταρίζει για ζωή.
Την Παρασκευή τα είδαμε να είναι όλα εκεί. Στο σχολείο. Όχι για μάθημα, αλλά για γλέντι. Να πώς μπορεί να το αγαπήσει κανείς το σχολείο... Σχόλασαν νωρίς, είχαν πάει και εκκλησία το πρωί, λόγω της σημερινής γιορτής των Τριών Ιεραρχών, ντύθηκαν, μασκαρεύτηκαν και ήρθαν να διασκεδάσουν...
Μέρες χαράς είναι για όλους οι απόκριες. Κι αν τα καταφέρνουν οι μεγάλοι και γίνονται παιδιά, φανταστείτε τα ίδια τα παιδιά πώς διασκέδασαν για τρεις και πλέον ώρες.
Ο Σύλλογος Γονέων, εμείς οι μεγάλοι, είχαμε φροντίσει να μην τους λείπει τίποτα. Ο D.J. στη θέση του, η ατμόσφαιρα ζεστή από το χορό και στην είσοδο τα περίμενε ο πάγκος με τα αναψυκτικά και τα νερά. Κόκα κόλες, πορτοκαλάδες, εμφυαλωμένο νερό, ήταν στη διάθεση τους να σβύσουν τη δίψα τους.
Γονείς πρόθυμοι να τα εξυπηρετήσουν και να τα βοηθήσουν να χαρούν το πάρτι τους ήταν παρόντες.
Με το χαμόγελο, με το καλαμπούρι, καθώς γνωστά μας από το δημοτικό παιδιά είχαν ντυθεί μασκαράδες και το καταχαίρονταν.
Κι αλήθεια υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να εισπράττεις το "ευχαριστώ" τους μέσα από το γάργαρο γέλιο τους;
Ήμουν ανάμεσα στους γονείς που πήγαν στο σχολείο, αμέσως μετά τη δουλειά για να βοηθήσω και σας βεβαιώνω ότι τόσο εγώ όσο και όλοι όσοι είμασταν εκεί κοντά τρεις ώρες, περάσαμε υπέροχα μαζί τους. Το χαρήκαμε.
Σε τέτοια ωραία παιδιά αξίζουν πολλά. Ούτε στιγμή δεν μετάνοιωσα ποτέ για το χρόνο που διαθέτω προσφέροντάς τους.

Συμβαίνουν τέτοια πράγματα γύρω μας, σαν αυτή την ιστορία που περιγράφει το κομμάτι κι εμείς, στο μικρόκοσμό μας ασχολιόμαστε με το τι γράφει ένα Blog σ' ένα σχολείο της Αθήνας που το γράφει ένας γονιός...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 30/01/2010

Την είδηση την «τσίμπησα» Τετάρτη απόγευμα καθώς έκανα στο internet την καθιερωμένη ενημερωτική βόλτα μου. Διότι δημοσιογράφοι είμαστε και η ανάγκη να γνωρίζουμε τι γίνεται γύρω μας επιβάλει να μην εφησυχάζουμε με την ειδησεογραφία των εφημερίδων. Η τεχνολογία, άλλωστε, δίνει ένα σωρό βοηθητικά εργαλεία προς την κατεύθυνση αυτή.

Η είδηση στην οποία αναφέρομαι δημοσιεύθηκε σε μια καθημερινή εφημερίδα της Καρδίτσας, την «Αλήθεια» και περιγράφει την απονενοημένη κίνηση μιας μάνας να βάλει τέρμα τόσο στη δική της ζωή όσο και σ’ εκείνη των παιδιών της λόγω οικονομικού αδιεξόδου. Πρόκειται για μια πολυμελή οικογένεια. Πέντε παιδιά για πολυμελή οικογένεια. Πέντε παιδιά μαζί με τη μητέρα τους, ζουν σε ένα τρισάθλιο οίκημα με έλλειψη στοιχειωδών υποδομών που μετατράπηκε από κατάστημα σε κατοικία.

Με πόρο μια σύνταξη 500 ευρώ η επταμελής οικογένεια προσπαθεί να επιβιώσει, με τα τρία από τα πέντε παιδιά να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας, γεγονός που δεν επιτρέπει στη μητέρα να εργαστεί.

Πριν από 15 μέρες η ΔΕΗ διέκοψε την ηλεκτροδότηση του σπιτιού για οφειλές που ανέρχονται στα 1.472 ευρώ ποσό που η οικογένεια αδυνατεί να καλύψει.

Το πρώτο παιδί της οικογένειας, 17χρονο κορίτσι είναι άτομο με ειδικές ανάγκες, το τέταρτο επίσης κορίτσι 2,5 χρονών αντιμετωπίζει καρδιολογικό πρόβλημα και έχει υποβληθεί σε επέμβαση, ενώ το πέμπτο, κοριτσάκι κι αυτό, μόλις ενός έτους, έχει γεννηθεί με ισχιοστία. Όπου φτωχός κι η μοίρα του…

Η μητέρα απελπισμένη δηλώνει στην εφημερίδα, που πολύ σωστά προβάλει το θέμα στην πρώτη της σελίδα, ότι κατά καιρούς έκανε εκκλήσεις για βοήθεια αλλά βρήκε κλειστές πόρτες και αυτιά ακόμα και από φορείς του νομού.

Πολύ θέλει να γίνει το κακό; Έχοντας περιέλθει σε απόγνωση η μητέρα σκέφτηκε να σκοτώσει τα παιδιά της με ποντικοφάρμακο που θα τοποθετούσε μέσα στην πίτα για το μεσημεριανό τραπέζι και στη συνέχεια να αυτοκτονήσει. Η κουμπάρα της, ωστόσο, αντιλήφθηκε έγκαιρα τι είχε στο μυαλό της η γυναίκα και πήγε στο σπίτι αποτρέποντας το κακό.

Με τη δημοσιοποίηση του θέματος η οικογένεια ελπίζει ότι θα ευαισθητοποιηθούν οι αρμόδιοι φορείς και οι κοινωνικές υπηρεσίες. Χρειαζόταν όμως να φτάσουμε εκεί για να αφυπνιστούν εκείνοι που θα έπρεπε να είχαν ανοιχτές τις κεραίες τους για να υπάρχει μια ανεχτή κοινωνική συνοχή;

Διαβάζω τέτοιες ειδήσεις πλάι στα γκλαμουράτα παρασκήνια από τη ζωή των σταρ και αισθάνομαι χάλια. Κι αναρωτιέμαι: Δεν βλέπει κανείς αρμόδιος, με όποια έννοια θέλει να δώσει κανείς στη λέξη, να ευαισθητοποιηθεί; Δεν υπάρχει γειτονιά που ζούσε δίπλα στην οικογένεια αυτή να δει τα χάλια μέσα στα οποία ζούσε; Πώς εφησυχάζουμε να πιστεύουμε ότι αποτελεί μοναδική ευθύνη και μέριμνα της Πολιτείας; Κάποτε υπήρχε μια στοιχειώδης κοινωνική αλληλεγγύη, τώρα ακούμε την είδηση από την τηλεόραση και… πέφτουμε από τα σύννεφα. «Είναι δυνατόν;» λέμε με γουρλωμένα μάτια, έτσι να πιάνει όλη την ένταση η κάμερα. Κάνει νούμερα. Κι αν υπάρχει και λίγο δάκρυ τόσο το καλύτερο. Κοντινό πλάνο και συναισθηματική πίεση στο σαλόνι μας, καθισμένοι άνετα, χορτασμένοι στον καναπέ με τις παντόφλες μας.

Η σημερινή ιστορία αφορά ένα μεμονωμένο περιστατικό που συνέβη στην κεντρική Ελλάδα επειδή μια τοπική εφημερίδα ενδιαφέρθηκε να το αναδείξει. Πόσα άλλα τέτοια δράματα συμβαίνουν δίπλα μας και αρνούμαστε να τα δούμε;

Εντάξει να δεχτώ ότι ο καθένας ξέρει τι συμβαίνει στην καμπούρα του, αλλά όχι κι έτσι βρε παιδιά. Αυτό ξεπερνάει κάθε φαντασία. Αν είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια γεγονότα σε μια δυτική χώρα σαν τη δικιά μας; Νομίζατε ότι ο νόμος της ζούγκλας είναι στην Αφρική; Λάθος. Εδώ είναι. Και αφορά τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Και λεγόμαστε άνθρωποι…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην τοπική εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου "ΡΕΘΕΜΝΟΣ"

Παρακαλώ "χτυπήστε" ένα κλίκ πάνω στη φωτογραφία, εκέινη θα... μεγαλώσει  και διαβάστε προσεκτικά οδηγίες για το πώς θα αποφύγετε το εργασιακό στρες.

Ασκήσεις για το λαιμό το χαρακτηρίζει ο Μπάμπης που μου έστειλε το παραπάνω e-mail. Δοκιμάστε να το διαβάσετε και θα καταλάβαιτε γιατί το λέω...

Παρακολουθώ τα Blog και τα Site. Θες από επαγγελματική διαστροφή, θες επειδή πραγματικά χρειαζόμαστε ενημέρωση τα βλέπω σχεδόν καθημερινά. Έχω επιλέξει και μερικά καλά και τα έχω βάλει με λιγκ πλάι δεξιά, στην μπάρα.

Ωστόσο με θλίψη διαπιστώνω πως τα περισσότερα πράγματα που «ανεβάζουν» είναι αναδημοσιεύσεις. Η αναδημοσίευση, της αναδημοσίευσης, ως αναδημοσίευση… Και δεν ξέρω, τελικά, αν σημαίνει κάτι επειδή κάποιοι σοβαροί βάζουν στο τέλος την πηγή.

Τα ίδια και τα ίδια ανακυκλώνονται. Χωρίς προσωπική πινελιά, χωρίς συγκεκριμένο στιλ, χωρίς τίποτα. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ, όσο γίνεται να το αποφύγω όλο αυτό στο δικό μου site. Ίσως γιατί πραγματικά δεν με ενδιαφέρει η επισκεψιμότητα, ίσως γιατί σέβομαι το κριτήριο μερικών φίλων που με διαβάζουν και με εμπιστεύονται.

Κοντά στην επικαιρότητα του δικού μου μικρόκοσμου προσπαθώ να κινούμαι. Καμιά φορά τα θέματα μπορεί να μην έχουν και κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους άλλους. Γιατί, ας πούμε, μπορεί να έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι κόψαμε την πίτα στην ΠΕΤ ΟΤΕ ή ότι τα παιδιά μας έχουν αποκριάτικο χορό την Παρασκευή; Και ποιος νοιάζεται, πέρα από μας, τους γονείς και τα παιδιά για τον καθηγητή κ. Μπίκο;

Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά δεν πρόκειται να… αλλάξω συνήθειες. Έτσι αποφάσισα να το κάνω από το ξεκίνημα στο χώρο του internet έτσι και θα συνεχίσω. Και σε όποιον αρέσουμε.

Το δράμα που περνάω εγώ προσπαθώντας να βρω κάτι πρωτότυπο και προσωπικό στην πρώτη του γραφή δεν πρόκειται να αφήσω να το περάσουν άλλοι…Τελεία και παύλα…

• Μεγάλες αλήθειες του Πάμπλο Νερούντα. Τις έχουμε ξαναδεί και ξαναδιαβάσει αλλά είναι  σπουδαίο να τις ξαναδούμε μέσα από αυτό PPS. Πατήστε ΕΔΩ να κατεβάσετε το αρχείο στην επιφάνεια γραφείου του υπολογιστή σας και να το δείτε. Μου το έστειλε σε e-mail η φίλη μου Μαριέττα Μουρούτη.
  

Ο πρόεδρος της ΠΕΤ ΟΤΕ Bασίλης Λάμπρου κόβει την πίτα του Σωματείου των τεχνικών του ΟΤΕ.

Το έθιμο, στιμωγμένο ανάμεσα σε καιρούς σκληρής λιτότητας που βιώνουμε τείνει να ξεχαστεί. Όλο και λιγότεροι εργοδότες συνεχίζουν να κόβουν την πίτα τους με τους εργαζόμενους για «το καλό». Στην εφημερίδα, ας πούμε, το σταμάτησαν εδώ και δύο χρόνια. Αν κανένα τμήμα από μόνο του πάρει την πρωτοβουλία και το κάνει, καλώς, αλλιώς…

Στην ΠΕΤ ΟΤΕ όμως συνεχίζουν… Με αφορμή το σημερινό Διοικητικό Συμβούλιο του συνδικάτου και παρουσία των 35 μελών του ο πρόεδρος Βασίλης Λάμπρου έκοψε την πίτα. Μόνο που φέτος υπήρχε μια καινοτομία σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Αντί για μια αληθινή χρυσή λίρα Αγγλίας φέτος έβαλαν τρία δώρα. Ένα για τα μέλη του Δ. Σ., ένα για τα μέλη της Εξελεγκτικής Επιτροπής και ένα για το προσωπικό.

Τυχεροί οι Κώστας Παπαγιάννης από το Δ. Σ., Δημήτρης Τομαράς από την Εξελεγκτική Επιτροπή και η Γωγώ Μαυρογιώργη από το προσωπικό της ΠΕΤ ΟΤΕ.

Από το πρωί υπάρχει κίνηση στο Σωματείο. Οι περισσότεροι από τους μισούς στο Δ. Σ. είναι από την περιφέρεια. Έρχονται κάθε μήνα στην Αθήνα για να πάρουν μέρος στη συνεδρίαση. Ευκαιρία, πέρα από τις συνδικαλιστικές τους υποχρεώσεις τους να βρεθούν με τους συναδέλφους τους, να τα πουν, να ανταλλάξουν απόψεις για "τα του ΟΤΕ". Μπαίνουμε και στην τελική ευθεία για την 30^η Συνέλευση Αντιπροσώπων, όπου κλιμάκια της Εκτελεστικής Επιτροπής θα επισκεφθούν όλη την Ελλάδα και θα συζητήσουν με τα μέλη των Τοπικών Διοικουσών Επιτροπών τον Απολογισμό και το Πρόγραμμα Δράσης για τη χρονιά που διανύουμε.

Νέο σκηνικό στη νέα χρονιά με νέα κυβέρνηση και ανατροπές. Ευτυχώς σ’ αυτόν τον τόπο δεν πλήττουμε… Θα τα δούμε όλα αυτά τις επόμενες μέρες που θα’ ρθουν. Εξάλλου ετοιμάζουμε και νέο περιοδικό της «ΦΩΝΗΣ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ» στο οποίο θα αποτυπωθούν πολλά από αυτά για να τα γνωρίσουν και οι τεχνικοί του ΟΤΕ όπου κι αν βρίσκονται…

Μια άποψη του Διοικητικού Συμβουλίου της ΠΕΤ ΟΤΕ την ώρα που κόβεται η πίτα του Σωματείου από τον πρόεδρο...

Από τον καιρό που πήγαινε ο Λάμπρος στο Δημοτικό μας άρεσε και οργανώναμε πάντα γιορτή στο σχολείο. Κι απ’ ότι μαθαίνω οι τωρινοί Σύλλογοι Γονέων των 146 και 62 Δημοτικών Σχολείων Αθήνας συνεχίζουν την παράδοση. Θα δούμε λοιπόν κι εφέτος μασκαρεμένους γονείς και παιδιά στη Δυρραχίου και θα κάνουν το παρτάκι τους στο σχολείο.

Το ίδιο σχεδιάζουμε και στο 54 Γυμνάσιο της Αθήνας. Εδώ και καιρό το συζητούσαμε με το 15μελές. Κι αυτή την Παρασκευή, από τις μία και μετά ως τις 5 το απόγευμα η αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου θα είναι στη διάθεση των παιδιών για το πάρτι τους. Έχουμε ήδη πάρει τις απαραίτητες άδειες γι’ αυτό.

Τους το προσφέρει ο Σύλλογος Γονέων. Όλο το πρότζεκτ. Τον D.J. με τη μουσική και τα αναψυκτικά και με είσοδο ελεύθερη για να έχουν πρόσβαση όλα τα παιδιά. Το αντιλαμβάνονται; Το χαίρονται; Ελπίζω. Γιατί η ιστορία με τον Μπίκο έφερε αρκετά πράγματα πίσω.

Χθες το πρωί τον συνάντησα έξω από το γραφείο της διευθύντριας κ. Λιάσκου στο διάδρομο. Ήμασταν με τον Γιάννη Φλέγκα. Του είπα «καλημέρα» και ο… εκπαιδευτικός έσκυψε το κεφάλι και πέρασε από δίπλα μου χωρίς να μου μιλήσει. Ούτε έναν αντιχαιρετισμό, ούτε τίποτα. Είναι κι αυτός «θυμωμένος» με μένα που εκφράζομαι ελεύθερα μέσω του Blog των γονιών του σχολείου στο οποίο απ’ ότι διαπιστώνω καθημερινά έχει μεγάλη αναγνωσιμότητα. Αν έτσι συμβαίνει, τότε η αντίδρασή του είναι πολύ παιδιάστικη. Σαν κι αυτή κάποιων παιδιών από το 15μελές που είδαν ξαφνικά, αλλαγές θετικές πάνω του και τον στηρίζουν. Δικαίωμά τους να επανεξετάσουν τη στάση του αφού δέχθηκαν μπαράζ συναισθηματικής επίθεσης μέσα στην τάξη από τον εν λόγο κύριο…

Αλλά, τώρα είναι αποκριές. Χαμογελάμε με την καρδιά μας και συμμετέχουμε  στο πάρτι των παιδιών .

Έχουμε καιρό να τα δούμε από Δευτέρα όλα αυτά. Ο Σύλλογος Γονέων συνεδριάζει αυτή την Κυριακή το απόγευμα για να καθορίσει τα επόμενα βήματα του.

Στην Ακαδημία Πλάτωνος βρέθηκε για άλλη μια φορά σήμερα Τρίτη ο ΣΚΑΪ με προσκεκλημένο τον υπουργό Πολιτισμού.

Όπως είπε ο κ. Γερουλάνος εάν θέλουμε να αναβαθμίσουμε την Αθήνα χρειάζεται να βάλουμε κανόνες και κυρίως να τους τηρήσουμε πιστά.

Ανέφερε ότι οι υποδομές κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων δημιούργησαν πλούτο και αξία για την Αθήνα. Για το εμπόριο από παράνομους μετανάστες τόνισε ότι βλάπτει τη λειτουργία των καταστημάτων.

Χαρακτήρισε το Μουσείο Αθηνών που δρομολογείται στην Ακαδημία Πλάτωνος φιλόδοξο σχέδιο που αναβαθμίζει την περιοχή. Παράλληλα έθεσε ως όριο χρηματοδότησης της αναβάθμισης της περιοχής το ένα εκατομμύριο ευρώ.

Ο υπουργός Πολιτισμού σημείωσε ότι στόχος είναι να γίνουν οι αρχαιολογικοί χώροι αντικείμενο προστασίας από την ίδια την πόλη, αναδεικνύοντας την αξία τους, και όχι από τα κάγκελα τα οποία μέχρι σήμερα τους απομόνωναν.

Εμείς το ξέραμε. Χαιρόμαστε να το ακούμε και από το στόμα του αρμόδιου υπουργού. Και βεβαίως αναμένουμε κινήσεις. Όχι μόνο λόγια... Θέλουμε να δούμε και έργα, επί της ουσίας...

• Ακούστε ΕΔΩ τι είπε σήμερα το πρωί ο υπουργός στον ΣΚΑΪ