Το σκάνδαλο στο ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (Τ.Τ.) άρχισε να απασχολεί τις εφημερίδες και είναι μέσα του μεγάλα ονόματα του επιχειρηματικού κόσμου... Εδώ το πρωτοσέλιδο της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Το ΕΘΝΟΣ προβάλει το πόρισμα φωτιά για τα δάνεια στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο... Για πρώτη φορά φτάνουν κοντά σε ανθρώπους που ασχολήθηκαν ή ασχολούνται με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Έχει κανείς κάποια απορία γιατί συμβαίνει αυτό;

Αναλυτικό ρεπορτάζ για το πώς στήθηκε το μεγάλο κόλπο έχει η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ. Μην ανησυχείτε... Δεν πρόκειται να αφήσουν να σπάσει το σπυρί... Λίγο θα μείνει στην επικαιρότητα για λίγο και μετά θα εξαφανιστεί από τα πρωτοσέλιδα...

Στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ “βλέπουν” ότι το σκάνδαλο στο Τ.Τ. είναι το πρώτο μιας σειράς που θα ακολουθήσουν... Να τα περιμένουμε; Ας γίνει έτσι. Διότι είναι εξωφρενικό να σε απειλούν οι εισπρακτικές εταιρίες για ένα χρέος 90 ευρώ και στους μεγαλοεπιχειρηματίες να “χαρίζουν” εκατομμύρια...

Ενδιαφέρον ο τίτλος της ΑΥΓΗΣ. Παραλλαγή αυτού που είπε ο Πάγκαλος, προκειμένου να βάλουν το λαό συμμέτοχο στις ρεμούλες τους... Διαβάστε το λίγο με προσοχή για να κατανοήσετε καλύτερα τα γεγονότα σε σχέση με το Τ.Τ.

Στην Κρήτη δεν ξέρουν τίποτα γι' αυτό... Έχουν μείνει μια μέρα πίσω, όχι έξω πάντως από την επικαιρότητα μιας και γύρω από την οικονομία και μάλιστα την οικογενειακή κινείται και ο τίτλος της ΝΕΑΣ ΚΡΗΤΗΣ από το Ηράκλειο. Απολαύστε το γράφημα τους...

Πίσω στην ειδησεογραφία και η ΠΑΤΡΙΔΑ και ωστόσο κοντά σε ένα πολύ ανθρώπινο πρόβλημα που μας αφορά όλους μας, μιας και η υγεία είναι κάτι πολύ δυνατό για τον καθένα από μας. Δείτε λοιπόν μια άλλη πλευρά του σάξες στόρι, όπως το εννοούν αυτοί...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 11/01/2014

Έχουμε μάθει πια πως κάθε φορά που η εκάστοτε κυβέρνηση βρίσκεται σε μια δύσκολη θέση, ο τρόπος που προσπαθεί να στρέψει αλλού την προσοχή είναι να βγάζει κάτι έκτακτο στην επικαιρότητα και να ρίχνει πάνω του τους προβολείς της δημοσιότητας... Την Τετάρτη που μας πέρασε η χώρα μας ανέλαβε την τυπική τουλάχιστον υποχρέωση της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης με παράτες και τυμπανοκρουσίες...

Είχαν προηγηθεί, πέρα από τα αυστηρά μέτρα που είχαν παρθεί προκειμένου να εμποδίσουν τον κόσμο να βγει στους δρόμους και να εκφράσει τη χαρά του, η βεβιασμένη υποχώρηση για το “εισιτήριο” των 25 ευρώ στα νοσοκομεία καθώς τα συνεταιράκια Σαμαράς και Βενιζέλος έβλεπαν ότι δεν περπατάει το μέτρο που ψήφισαν και οι αντιδράσεις είναι πολλές και απρόβλεπτες μπροστά στις εκλογές του Μάη...

Έτσι λοιπόν τους ήρθε γάντι η μη επιστροφή του Χριστόδουλου Ξηρού στις φυλακές. Έβαλαν τον ΣΚΑΙ, το κανάλι του Αλαφούζου, άψογου συνεργάτη της συγκυβέρνησης να πει ότι πρόκειται για απόδραση – απειλή πια για την κοινωνία.

Στην ίδια γραμμή πλεύσης και τα υπόλοιπα συνεργαζόμενα ΜΜΕ επικέντρωσαν το ενδιαφέρον τους στο “Ξηρός gate” Τα κάποτε σοβαρά ΝΕΑ έδωσαν μάλιστα επτά σελίδες τους για να αναλύσουν το τραγικό γι' αυτούς γεγονός από όλες του τις πλευρές.

Ήταν μια καλή ευκαιρία να μας θυμίσουν ότι εδώ και έξι μήνες η Ασφάλεια είχε προειδοποιήσει για τους κινδύνους φυγής επικίνδυνων κρατουμένων... Έτσι για ξεκάρφωμα αντιλαμβάνεται κι αυτή την αμηχανία, αλλά και την οργή του Μαξίμου από την απόδραση Ξηρού...

Βρήκαν μια πολύ καλή ευκαιρία να θυμίσουν για τον πολύ κόσμο ποια ήταν η “17 Νοέμβρη”, ποιος ήταν ο ρόλος του Χριστόδουλου Ξηρού μέσα σ' αυτήν, όπως όμως αποκαλύφθηκε μέσα από τη δικογραφία και όχι από τις καταθέσεις ή τα πρακτικά του δικαστηρίου... Μας θύμισαν ότι ήταν γνωστός με το ψευδώνυμο “Μανώλης”. Σε τι ωφελούσε άραγε ένα τέτοιο βαθύ σκάλισμα;

Η εφημερίδα φρόντισε να μας πει ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης ανέλαβε την υποχρέωση να στήσει φυλακές υψίστης ασφαλείας, κάτι σαν το Γκουαντάναμο της Αμερικής, ενώ θα γίνει πιο αυστηρό το σύστημα των αδειών που προβλέπονται από την τήρηση των διεθνών κανόνων δικαίου. Γι' αυτά, βλέπεις, λεφτά βρίσκονται αμέσως ως σε εκατό μέρες θα είναι έτοιμη η νέα φυλακή.

Μάθαμε επίσης πού βρίσκονται οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι για συμμετοχή στη “17Ν”. Ποιον άραγε αφορά από τους αναγνώστες και ενδιαφέρει κάτι τέτοιο; Με ποια δημοσιογραφικά κριτήρια υποστηρίχτηκε μια τέτοια έρευνα και μάλιστα σε ένα βράδυ μέσα;

Θεωρεί σκόπιμο να συνδέσει το θέμα με τον Νίκο Μαζιώτη και την Πόπα Ρούπα που όταν αφέθηκαν ελεύθεροι μετά την παρέλευση του 18μηνου της προφυλάκισης, εξαφανίστηκαν... Και μάλιστα αφήνουν διάχυτη την αίσθηση ότι Μαζιώτης και Ξηρός “κάτι” ετοιμάζουν. Οπωσδήποτε ένα τρομοκρατικό χτύπημα...

Κάπου εκεί βρίσκουν χώρο να δώσουν ένα κλίμα, αρνητικό φυσικά, για το “κρυφτούλι” με την τρομοκρατία θέτοντας τη δικαιοσύνη μπροστά στις ευθύνες της, καθώς από τους 54 συλληφθέντες για τρομοκρατική δράση, τα τελευταία χρόνια, μόνο κάποιοι από αυτούς είναι σήμερα εντός φυλακής.

Ας το ξαναδούμε πιο καθαρά το θέμα: Πάντα βοηθούσε, όπως γράψαμε και στην αρχή του κομματιού μας η ύπαρξη και λειτουργία μιας τρομοκρατικής οργάνωσης. Αληθινής ή ψεύτικης. Να υπενθυμίσουμε, ωστόσο, ότι ο λαός ποτέ δεν φοβήθηκε για τη δράση τους, αυτούς τους ανθρώπους. Τον πρώτο καιρό μάλιστα όταν η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ δημοσίευε ολόκληρες τις προκηρύξεις της “17Ν” και γινόταν ανάρπαστα τα φύλλα της. Χρειάστηκε να απαγορεύσουν με διάταξη τη δημοσίευσή τους. Και χρειάστηκε να μπουν φυλακή κάποιοι διευθυντές εφημερίδες επειδή αγνόησαν τον σχετικό νόμο και δημοσίευσαν προκηρύξεις.

Προσωπικά θα επισημάνω για άλλη μια φορά την κατάντια εφημερίδων σαν ΤΑ ΝΕΑ. Εξαγόρασαν το ανεξάρτητο δημοσιογραφικό λόγο τους που όφειλαν να έχουν ,για ένα δάνειο από τους τραπεζίτες. Τι ξεπεσμός!

• Το κείμενο αυτό θα δημοσιευτεί στην εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ που κυκλοφορεί αύριο στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.

«Τρία πάθη, απλά, αλλά κατακλυσμιαία εξουσιάζουν τη ζωή μου. Η λαχτάρα για αγάπη, η αναζήτηση της γνώσης και η ανυπόφορη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους». Με αυτά τα λόγια ξεκινάει την αυτοβιογραφία του ο Μπέρτραντ Ράσελ.

Πέφτοντας συνεχώς θύματα στον διαχωρισμό, όλων των ειδών, βάζοντας όρια και (περι)ορισμούς, διαιρούμε τον κόσμο μέσω της νοημοσύνης μας και των αισθήσεών μας.

Όσον αφορά το νόημα, ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα. Ξεχνάμε ότι ζούμε σε έναν ενιαίο ενεργειακό χυλό -που τον ορίζουμε και τον ταξινομούμε με τη σκέψη μας, διαιρώντας τον, διαχωρίζοντάς τον. Κανένας διαχωρισμός δεν έχει προκαλέσει τόση οδύνη στην ανθρωπότητα όσο ο διαχωρισμός του μυαλού και της καρδιάς. Αντιθέτως στην ένωσή τους και στην ισορροπημένη λειτουργία τους έχουμε εναποθέσει τις όποιες ελπίδες έμειναν, ώστε να μην αυτοκαταστραφούμε.

Μια ορμονική διαταραχή από συναισθηματικό σοκ επηρεάζει καταλυτικά τον τρόπο που θα λειτουργήσει ο εγκέφαλος, περιορίζει τους συσχετισμούς, τις δυνατότητες και το εύρος των επιλογών και των σκέψεων που μπορεί να παράξει. Μέσω των αισθήσεων είμαστε εκτεθειμένοι στο περιβάλλον. Μέσω των ορμονικών διαταραχών δημιουργούνται αισθήματα που διαμορφώνουν τη λειτουργία του εγκεφάλου. Ύστερα η σκέψη καθορίζει το νόημα και δημιουργείται η φαντασία -που είναι η δική μας επινόηση για το τι σημαίνουν τα πράγματα και τα φαινόμενα. Η καρδιά βαστάει το τιμόνι, ο εγκέφαλος κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, και αναλόγως τις συνθήκες, το DNA, το συνολικό περιβάλλον, θα πάρει ο καθένας το δρόμο του.

Όλα είναι στη φαντασία μας, αφού το νόημα υπάρχει μόνο για εμάς που βιώνουμε τον κόσμο με το μοναδικό μας τρόπο. Ακόμα και μια τυχαία ταύτιση δε μπορεί να διαπιστωθεί πλήρως νοηματικά. Η λογική δε φτάνει, γιατί πάσχει, ακριβώς επειδή πάσχει η καρδιά.

Η αλήθεια βρίσκεται στα αισθήματα, που καθορίζονται από το πώς βλέπουμε τα πράγματα -το οποίο όμως καθορίζεται από τον τρόπο που αισθανόμαστε τον κόσμο. Η καρδιά και το μυαλό είναι ένα, κι ό,τι κάνουν το κάνουν μαζί.

Η καρδιά μπορεί να «τυφλώσει» ή να δώσει όραση στον εγκέφαλο. Οι φόβοι, τα συμπλέγματα, τα απωθημένα, οι αρνήσεις που μας κρατάνε ευνουχισμένους οφείλονται σε συναισθηματικές ματαιώσεις που προκαλούν αναπηρία στο μυαλό. «Να είσαι σπλαχνικός», έλεγε ο Πλάτωνας, «γιατί ο κάθε ένας που αντικρίζεις δίνει μια σκληρή μάχη».

Ο ευφυής άνθρωπος, γνωρίζοντας ότι το νόημα είναι προσωπικό και όχι οικουμενικό, δεν ηθικολογεί, δεν κρίνει, δε δικάζει, αλλά εξαντλεί την ενέργειά του στο να κατανοήσει, να χωρέσει, να συν-χωρέσει τα πάντα. Αντιλαμβάνεται την ψευδαίσθηση του Εγώ, και ανοίγει την καρδιά του και άρα και το μυαλό του σε όλο τον κόσμο. Δε φοβάται για τον εαυτό του, και αυτόματα νοιάζεται για τα πάντα γύρω του.

Όταν απουσιάζει η ενσυναίσθηση, όταν η συναισθηματική μας νοημοσύνη υστερεί, σημαίνει ότι μπορούμε ίσως να λύσουμε την πιο δύσκολη μαθηματική εξίσωση, αλλά όσον αφορά τη συνολική μας πνευματικότητα, δεν πιάνουμε ούτε τη βάση.

Χαθήκαμε σε μια εγκεφαλικούρα που δε μπορούμε να διαχειριστούμε, χωρίς γνήσιο συναίσθημα και η άμυνα που διαλέξαμε λέγεται αποσυναισθηματοποίηση. Η καρδιά δεν αντέχει άλλον πόνο, κατέβασε ρολά, το μυαλό μόνο του είναι σαν το σώμα του σκουληκιού που «συνεχίζει να ζει».

Η απουσία ενσυναίσθησης είναι ένδειξη χαμηλής συνολικά νοημοσύνης. Η σκέψη μπορεί να είναι ελεύθερη, όταν η καρδιά είναι ελεύθερη κι ανάποδα, αναγκαστικά. Τι, να κοροϊδευόμαστε; Εδώ δεν ήρθαμε να λύνουμε γρίφους, ήρθαμε χωρίς σκοπό, και «όποια κι αν είναι η ερώτηση, η αγάπη είναι η απάντηση».

• Δημήτρης Πώρος
• Πηγή: www.doctv.gr

Σημερινός τίτλος της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Ποια εγκύκλιος, από μόνη της, είναι σε θέση να διασφαλίσει ότι θα εισρεύσει χρήμα στα κρατικά ταμεία; Ουδεμία! Δεν πα να εκδίδουν σαν τους δημόσιους υπαλλήλους, τυπικά την μια μετά την άλλη, η πραγματικότητα έχει να κάνει με το παλιό και κλασικό “ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος”. Ούτε αυτό το ξέρουν; Δείτε αλλιώς τα πράγματα. Διαβάστε αυτό ΕΔΩ το κομμάτι.

Το ΕΘΝΟΣ “παίζει” κανονικά το παιχνίδι της συγκυβέρνησης... Θεωρεί πολύ φυσιολογικό να δώσει πρώτη θέση στην ειδησεογραφία την εκ νέου περικοπή των επικουρικών συντάξεων. Και γιατί άραγε να αγοράσει κανείς μια τέτοια εφημερίδα; Ίσως από το φόβο των επιπτώσεων που μπορεί να έχει μια τέτοια απόφαση στο εισόδημα του... Πού φτάσαμε... Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι για να μας ενθαρρύνουν με τον τρόπο ζωής τους...

Ένας δημόσιος υπάλληλος, ο κ. Θεοχάρης, ο άνθρωπος της Εφορίας, τόσο γνωστόw που δεν χρειάζεται λεζάντα στο πρωτοσέλιδο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ, μας δίνει ο... γαλαντόμος, τη δυνατότητα πληρωμής μέχρι και 15 ευρώ τον μήνα προκειμένου να κλαυφθούν οι υποχρεώσεις... Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει σάλιο στις τσέπες των Ελλήνων πολιτών, όπως δεν υπάρχει και στα θησαυροφυλάκια του κράτους. Δυστυχώς υπάρχουν κι αυτοί, οι δήθεν πνευματικοί άνθρωποι...

Να και οι προκλήσεις... Ούτε μια, ούτε δυο, 65 λίστες “Λαγκάρντ” έχουν στα χέρια τους οι κρατικοί μηχανισμοί και δεν τους ελέγχουν... Θεωρούν πιο φυσικό (και ασφαλώς πιο εύκολο και πιο πρακτικό...) να απομυζούν τον απλό εργαζόμενο και τον συνταξιούχο... Σιγά μη μπαίνουν τώρα στην ταλαιπωρία ελέγχων που αφορούν μεγάλα ψάρια... Αφού η μαρίδα πιάνεται πιο εύκολα. Μόνο που οι αντοχές της... μαρίδας έχουν και όρια...Και δυστυχώς τα χειρότερα είναι μπροστά μας...

Είναι τέτοια η βιασύνη τους να θεσπίσουν νέους φόρους και να εισπράξουν χρήματα για τα κρατικά ταμεία που δεν... προσέχουν απλά πράγματα. Δείτε την επίσημη “Εφημερίδα της Κυβερνήσεως”, ποιοι υπογράφουν τον πρόσφατο νόμο για τη φορολόγηση των ακινήτων. Ανάμεσα στους άλλους υπουργούς εμφανίζεται και ο... Κωνσταντίνος Μητσοτάκης... Ποιος και με πιο τρόπο, πειστικό θα διορθώσει το λάθος κι αντί για Κωνσταντίνος θα βάλει το ορθό “Κυριάκος” Ή μήπως δεν έχει και τόση σημασία; Πού να δουν τη διαφορά; Αυτοί ασχολούνται με τα παιχνιδάκια που ξέρουν...

Τους το ξεκαθάρισα από την αρχή. Θα έκανα παρέα στους φίλους μου για μια εκδρομή στο Πόρτο Ράφτη χθες κυριακάτικα, αλλά δεν θα βουτούσα...

Κι όμως είχε μια πλούσια ηλιοφάνεια ο καιρός και μια θερμοκρασία γύρω στους 15 βαθμούς Κελσίου, προκλητική ακόμα και για μένα. Αν είχα μαζί μου μαγιό νομίζω ότι θα έμπαινα, τελικά...

Ο Άρης με τη Χάρις ετοιμάζονται να μπουν στη θάλασσα. Αυτοί ήταν που με ξεσήκωσαν... Και η πανέμορφη θάλασσα, πραγματικά πλανεύτρα που με καλούσε κοντά της. Έμεινα όμως σ' αυτές τις τρεις φωτογραφίες...

Ας το ξεκινήσω έτσι το κομμάτι μου: Εγώ, χειμερινός κολυμβητής δεν υπήρξα ποτέ... Φταίει το γεγονός ότι γεννήθηκα σ' ένα χωριό, μακριά για τα δεδομένα της εποχής από τη θάλασσα, φταίει που δεν είχα παρέες χειμερινούς κολυμβητές, που δεν έκανε σε μένα το “κλικ” (και τότε που ήμουν νεώτερος...) να κάνω βουτιά χειμωνιάτικα στη θάλασσα, δεν ξέρω...

Τις μόνες πάντως φωτογραφίες που θυμάμαι από το δημοσιογραφικό βίο μου, ήταν αυτές που έφερνε στην εφημερίδα το πρακτορείο ειδήσεων ΑΠΕ από την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας των οργανωμένων χειμερινών κολυμβητών κυρίως της Βουλιαγμένης... Και μόνο που τους βλέπαμε με το μαγιό τους και χιόνια δίπλα, κρυώναμε...

Τελικά, χθες, είχα μια εμπειρία που θα μπορούσε να μου αλλάξει αυτήν την προσέγγιση... Ίσως είναι η καλή παρέα, η κουβέντα στο αυτοκίνητο στη διαδρομή για το Πόρτο Ράφτη, το γεγονός ότι βλέπεις άλλους, μεγαλύτερους από σένα, πιο τολμηρούς, να δοκιμάζουν χωρίς μεγάλη σκέψη αυτή τη χαρά...

Κι ύστερα διαπιστώνεις πως κι άλλοι, ανεξαρτήτου ηλικίας, συμμετέχουν σ' αυτό το όμορφο πανηγύρι... Βεβαίως χρειάζεται να ξεχωρίσεις το καλοκαιρινό από το χειμερινό μπάνιο. Αυτή την εποχή δεν μπορείς να αράξεις πάνω στην άμμο για ηλιοθεραπεία... Αν και είδα πολλούς που έπαιζαν ρακέτες κι ένας μάλιστα είχε... ιδρώσει από το παιχνίδι...

Χρειάζεται μια καλύτερη διαχείριση όλη η κατάσταση. Προετοιμασία πριν μπεις, ένα μικρό ζέσταμα και μετά να είσαι έτοιμος να δεχτείς το σοκ από την εναλλαγή της θερμοκρασίας που θα δεχτεί το σώμα σου απ' το νερό... Ύστερα, λένε, όλα κυλούν υπέροχα... Η προσαρμογή βοηθά ώστε να νιώθεις καλά εκεί μέσα και να μη θέλεις να βγεις...

Πολύ θεωρητικά τα άκουγα όλα αυτά την αρχή. Ύστερα όμως είδα τα γελαστά πρόσωπα των φίλων μου, τη διάθεση που είχαν για αστεία στην παρέα και στην ουσία επιβεβαίωναν με τον καλύτερο τρόπο, όλα όσα έλεγαν...

Λίγη ρακή μετά το μπάνιο μ' ένα υποτυπώδη μεζέ τους βοήθησε να συνέλθουν. Κι εμάς μαζί τους κι ας ήμασταν βαριά ντυμένοι πλάι τους. Ύστερα η βόλτα στην ψαροταβέρνα “Θαλασσοταραχή” βοήθησε ακόμα περισσότερο με τους εκπληκτικούς ψαρομεζέδες τους, το άψογο σέρβις και την πολύ ανθρώπινη συμπεριφορά τους. Είχα καιρό να βγω έτσι έξω και ξαναείδα μια γνωστή σε μένα κατάσταση. Όπου ένας κόσμος αντιλαμβάνεται πως κάποτε – κάποτε, είναι καλό να βρίσκεται με φίλους σε τέτοιες όμορφες στιγμές...

Το απόγευμα που γυρίσαμε ένιωσα μια γλυκιά κούραση... Καθώς μεγαλώνουμε αυτή η αίσθηση είναι όλο και πιο συχνή, εκεί που δεν την περιμένεις. Αλλά ήταν μια όμορφη κούραση, γλυκιά, από αυτές που ο ύπνος μπορεί να τη διαχειριστεί ωραία και να ξυπνήσεις άλλος άνθρωπος, πιο πλούσιος από εμπειρίες, όπως αυτή που είχα εγώ χθες με τους φίλους μου χειμερινούς κολυμβητές...

Ζούσε κάποτε, πριν πολλά χρόνια, ένας βασιλιάς πολύ θλιμμένος που είχε έναν υπηρέτη χαρούμενο και αισιόδοξο. Κάθε πρωί ξυπνούσε τον βασιλιά πηγαίνοντας του το πρόγευμα, τραγουδούσε χαρούμενα στιχάκια, του έκανε αστείους μορφασμούς. Στο κεφάτο πρόσωπό του υπήρχε πάντα ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο, αλλά και όλη του η ζωή ήταν ήρεμη και ευτυχισμένη.

Κάποια μέρα ο βασιλιάς δεν άντεξε και τον ρώτησε:

-Ποιο είναι το μυστικό σου;

-Ποιο μυστικό Μεγαλειότατε;

-Μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Ποιο είναι το μυστικό της χαράς σου. Λέγε γρήγορα.

-Μα…δεν υπάρχει μυστικό Μεγαλειότατε.

-Πώς τολμάς να λες ψέματα σ´ εμένα. Έχω κόψει κεφάλια για πολύ μικρότερες προσβολές, από ένα ψέμα.

-Πιστέψτε με Μεγαλειότατε, σας παρακαλώ, δεν σας κρύβω τίποτα. Δεν υπάρχει κανένα μυστικό.

-Και πώς τα καταφέρνεις βρε ανόητε και είσαι όλη την μέρα τόσο κεφάτος; Σε έχω παρακολουθήσει, σε βλέπω. Όλο χαχαχούχα και αστεία είσαι.

 -Μα Μεγαλειότατε, η ζωή ήταν τόσο γενναιόδωρη μαζί μου. Η λαμπροσύνη σας με τιμά και με έχει στην υπηρεσία της. Με την γυναίκα μου και τα παιδιά μου μένουμε σ´ ένα ωραίο σπίτι που μας παραχώρησε το παλάτι. Μας προσφέρετε ρούχα και τροφή για όλους μας, δωρεάν εκπαίδευση στα παιδιά μου, επιπλέον δε, η Μεγαλειότητα σας μου πληρώνει και ένα μικρό μηνιαίο επίδομα, που ικανοποιεί τις μικροεπιθυμίες μας. Πώς να μην είμαι ευτυχισμένος;

-Άκου, ηλίθιες δικαιολογίες έχω χορτάσει από τους συμβούλους μου. Αν δεν μου πεις το μυστικό της χαράς σου, η υπομονή μου θα εξαντληθεί και μαζί της και το κεφάλι στους ώμους σου. Είναι αδύνατον να είναι κάποιος ευτυχισμένος με αυτά που μου παρέθεσες.

-Μα, Βασιλιά μου σας παρακαλώ πιστέψτε με. Δεν σας κρύβω κάτι. Πως θα μπορούσα άλλωστε. Δεν υπάρχει μυστικό.

-Χάσου από μπροστά μου ηλίθιε, πριν φωνάξω το δήμιο. Γελοίε. Καραγκιόζη.

Ο υπηρέτης χαμογέλασε, έκανε μια βαθιά υπόκλιση και βγήκε από το δωμάτιο. Τον βασιλιά όμως, δεν τον χωρούσε ο τόπος. Του φαινόταν τόσο παράλογο ο βαλές του να είναι τόσο ευτυχισμένος, ζώντας σε δανεικό σπίτι, τρώγοντας από τα περισσεύματα των αυλικών, φορώντας ρούχα από δεύτερο χέρι.

Αφού κατάφερε κάπως να ηρεμήσει, φώναξε τον πιο σοφό σύμβουλό του και του διηγήθηκε την συζήτηση και την απορία του.

-Πες μου γέροντα, γιατί ο άνθρωπος αυτός είναι ευτυχισμένος;

-Α, Μεγαλειότατε, επειδή προφανώς βρίσκεται έξω από τον κύκλο.

-Έξω από που;

-Μα από τον κύκλο του 99.

-Γι’ αυτό είναι ευτυχισμένος;

-Όχι μεγαλειότατε, γι αυτό δεν είναι δυστυχισμένος.

-Δεν καταλαβαίνω γέροντα. Δηλαδή όποιος είναι στον κύκλο είναι δυστυχής; Εγώ είμαι δυστυχής διότι είμαι μέσα στον κύκλο;

-Ακριβώς βασιλιά μου.

-Και πώς βγήκε;

-Δεν μπήκε ποτέ.

-Βάλθηκες να με τρελάνεις κι εσύ γέροντα. Τι στην οργή κύκλος είναι αυτός και γιατί μας προκαλεί θλίψη;

-Είναι ο κύκλος του ενενήντα εννέα

-Και πώς λειτουργεί αυτός ο διαολόκυκλος;

-Μεγαλειότατε είναι δύσκολο να σας τον εξηγήσω με λόγια, μπορώ όμως να σας τον δείξω στην πράξη.

-Δηλαδή τι θα κάνεις;

-Αν μου επιτρέψετε θα βάλω τον υπηρέτη σας στον κύκλο.

-Πώς δηλαδή, θα τον σπρώξεις; είπε ο βασιλιάς κοροϊδευτικά.

-Δεν θα χρειαστεί βασιλιά μου. Αν βρει την ευκαιρία θα μπει μόνος του.

-Και καλά, όταν μπει δεν θα δει ότι αυτό τον έκανε δυστυχισμένο, ώστε να βγει κατ´ ευθείαν;

-Θα το αντιληφθεί, αλλά δεν θα θέλει να φύγει.

-Δηλαδή μου λες ότι θα καταλάβει πως αν μπει στον κύκλο θα δυστυχήσει, αλλά παρόλα αυτά θα μπει οικειοθελώς και δεν πρόκειται να ξαναβγεί;

-Ακριβώς Μεγαλειότατε. Κανένας δεν θέλει να βγει από τον κύκλο του ενενήντα εννέα. Όσο και αν τον κάνει δυστυχισμένο. Θα μάθεις λοιπόν πως λειτουργεί ο κύκλος, αλλά εσύ θα χάσεις έναν εξαίρετο υπηρέτη και το παλάτι έναν χαρούμενο άνθρωπο.

-Δεν με νοιάζει. Τι πρέπει να κάνουμε; Πότε ξεκινάμε;

-Σήμερα το βράδυ βασιλιά μου. Θα περάσω να σε πάρω. Θα έχεις ετοιμάσει ένα σακί με ενενήντα εννέα φλουριά. Ούτε ένα περισσότερο, ούτε ένα λιγότερο.

Πράγματι, την νύχτα ο σοφός πέρασε να πάρει τον βασιλιά.

Πήγαν μαζί στο σπιτάκι του υπηρέτη, στην άκρη της αυλής του παλατιού, κρύφτηκαν και περίμεναν να ξημερώσει. Μόλις αχνοφέγγισε και άναψε στο δωμάτιο ένα κερί, ο σοφός έβαλε στο σακούλι ένα μήνυμα που έλεγε:

“Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΣΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΟΝ. ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΩΣ ΤΟΝ ΒΡΗΚΕΣ”

Έδεσε το σακί στην πόρτα του υπηρέτη, χτύπησε δύο φορές και έτρεξε να ξανακρυφτεί. Όταν υπηρέτης βγήκε ξαφνιασμένος, ο βασιλιάς παρακολουθούσε πίσω από έναν θάμνο. Τον είδε να διαβάζει το μήνυμα και να ανοίγει το πουγκί.

Είδε την έκπληξη στο πρόσωπό του, τον αρχικό φόβο, την καχύποπτη, ερευνητική ματιά μήπως ήταν κανένας τριγύρω. Τον είδε να σφίγγει το πουγκί στην αγκαλιά του, να ανοίγει το πουκάμισο και να το βάζει στο στήθος του,να χώνεται γρήγορα σπίτι του. Μόλις άκουσαν την κλειδαριά να διπλοαμπαρώνει, ο βασιλιάς με τον σοφό πλησίασαν στο παράθυρο για να κατασκοπεύσουν.

Ο υπηρέτης είχε ρίξει στο πάτωμα τα πιατικά που ήταν στο τραπέζι, αφήνοντας μόνο το κερί. Καθισμένος σε μια καρέκλα άδειαζε το περιεχόμενο. Τα μάτια ήταν γουρλωμένα, κόντευαν να βγουν έξω από τις κόγχες. Ήταν φανερό, δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε. Ένα βουνό από χρυσά φλουριά.

Ένας θησαυρός. Όλος δικός του. Αυτός που δεν είχε ποτέ ως τώρα στην ζωή ακουμπήσει έστω ένα χρυσό φλουρί, τώρα είχε ένα μικρό βουνό από αυτά. Δικά του. Άρχισε να τα χαζεύει και να τα κάνει στοίβες. Τα κοίταζε πως άστραφταν στο φως του κεριού και χαζογελούσε. Τα συγκέντρωνε, τα σκόρπιζε για να ακούει το κουδούνισμά τους. Και όλο χαμογελούσε.

Παίζοντας άρχισε να τοποθετεί σε στοίβες των δέκα. Μια δεκάδα, δύο δεκάδες, τρεις, τέσσερις, πέντε, έξι… Ταυτόχρονα έκανε και το άθροισμα. Πενήντα, εξήντα, εβδομήντα,ογδόντα, ενενήντα, εκατ… Πού είναι το τελευταίο; Ξαναμετρά μία μία τις στοίβες να βρει το λάθος, τίποτα. Τα στήνει σε κολόνες, την μία δίπλα στην άλλη, μήπως κάποια προεξέχει…Τίποτα.

Η τελευταία κολόνα ελλειμματική. Μόνο εννέα φλουριά. Κοιτάζει ερευνητικά το τραπέζι, σηκώνει το κερί, γυρίζει το μέσα έξω στο σακούλι… Τίποτα. Γονατίζει και αρχίζει να ψάχνει στο πάτωμα. Δεν μπορεί τα φλουριά ΕΠΡΕΠΕ να είναι εκατό.

-Δεν είναι δυνατόν, μονολογούσε όσο έψαχνε.

Κάπου πρέπει να μου έπεσε… Κάπου πρέπει να είναι. Με λήστεψαν! Αλήτες! Κερατάδες! Με κλέψανε! Γονατισμένος κοιτούσε πάνω στο τραπέζι, έβλεπε τις κολόνες με τα φλουριά και αισθανόταν πως κάτι του είχε διαφύγει. Δεν μπορεί, κάπου έκανε λάθος. Αδύνατον η μία κολόνα να είναι κουτσή. Αλλά το φλουρί που έλειπε, πουθενά. Τελικά σαν να το πήρε απόφαση.

Ενενήντα εννέα φλουριά, είναι πολλά λεφτά… συλλογίστηκε. Μπορώ να ζήσω την υπόλοιπη ζωή σαν άρχοντας… συνέχισε. Αλλά δεν είναι στρογγυλός αριθμός, ρε γαμώτο. Το εκατό, μάλιστα, είναι στρογγυλός αριθμός. Τώρα μου λείπει ένα.

Ο βασιλιάς και ο σοφός σύμβουλος κοιτούσαν από το παράθυρο. Το πρόσωπο του υπηρέτη δεν ήταν το ίδιο. Ήταν σκεπτικός, σκυθρωπός με χείλη στενά, τραβηγμένα. Με μάτια μισόκλειστα έξυνε το κεφάλι του.

Κάτι σκεπτόταν. Μάζεψε τα φλουριά στο σακούλι και κοιτάζοντας καχύποπτα ολόγυρα, το έκρυψε προσεκτικά, όσο πιο αθόρυβα μπορούσε πίσω από ένα σωρό καυσόξυλα. Ύστερα πήρε χαρτί και μολύβι και κάθισε να κάνει λογαριασμούς. Πόσο καιρό πρέπει να κάνω οικονομίες, ώστε να αποκτήσω και το εκατοστό φλουρί;

Ο υπηρέτης μιλούσε μόνος, παραμιλούσε ασυναίσθητα. Θα βρω και δεύτερη δουλειά, θα δουλέψω σκληρά για ένα διάστημα, μέχρι να το κερδίσω. Μετά όμως μεγάλε… άραγμα. Ναι, με εκατό φλουριά, μπορεί ένας άνθρωπος να μην δουλεύει. Μπορεί να ζει δίχως σκοτούρες. Είσαι πλούσιος! Είσαι άρχοντας! Δεν υπάρχει λόγος να δουλεύεις, αγόρι μου! Τελείωσε τους υπολογισμούς του.

Αν δούλευε σκληρά κι έβαζε στην άκρη όλο το μηνιάτικο του και ότι έξτρα χρήματα έπαιρνε, σε πέντε το πολύ έξι χρόνια θα μπορούσε να αγοράσει ένα χρυσό φλουρί.

-Έξι χρόνια είναι πάρα πολλά, μονολόγησε. Θα μπορούσα όμως να βάλω και την γυναίκα μου να δουλέψει. Κάποια δουλειά θα βρει να κάνει στην πολιτεία. Θα μπορούσε να καθαρίζει σπίτια. Αλλά κι εγώ, πέντε η ώρα τελειώνω από το παλάτι. Μπορώ να κάνω το βοηθό σε κανένα μάστορα, δύο τρεις ώρες μέχρι να νυχτώσει.

Ξαναπιάνει το μολύβι και αρχίζει πάλι τους υπολογισμούς. Με την έξτρα δουλειά τη δική του και την συνεισφορά της γυναίκας του θα μάζευε τα χρήματα για το φλουρί σε τρία χρόνια. Εξακολουθούσε να είναι πολύς, πολύς καιρός. Ίσως θα μπορούσαμε να κάνουμε και κάποιες οικονομίες. Να πουλήσουμε ας πούμε λίγο από το φαγητό.

Έτσι κι αλλιώς το πολύ φαΐ, κακό κάνει. Άσε που μια και είναι τζάμπα, το ´χουμε παρακάνει. Και τα χειμωνιάτικα παπούτσια. Τι χρειάζονται; Μπαίνει η Άνοιξη. Έρχονται ζέστες. Και τα επανωφόρια μπορώ να το πουλήσω. Να πουλήσω… Να πουλήσω… Πρέπει να γίνουν θυσίες. Άλλωστε θα πιάσουν τόπο.

Σε δύο χρονάκια το πολύ θα αγοράσουμε το φλουρί που μας λείπει και μετά… Ποιος μας πιάνει μετά. Θα είμαστε πλούσιοι. Ότι μας γυαλίζει θα το αγοράζουμε. Αυτό είναι. Δύο χρόνια στο τούνελ και μετά…

Ο βασιλιάς και ο σύμβουλος γύρισαν στο παλάτι. Ο υπηρέτης είχε μπει στον κύκλο του ενενήντα εννέα. Τους μήνες που ακολούθησαν, ο υπηρέτης έβαλε σε εφαρμογή τα σχέδια που είχε αποφασίσει εκείνο το πρωινό. Δούλευε πολύ, κουραζόταν, κακοκοιμόταν, αλλά επέμενε στην απόφασή του.

Ένα πρωινό, μπήκε με το πρωινό στο δωμάτιο του βασιλιά, αργός, κακόκεφος, αμίλητος, όπως συνήθιζε τελευταία.

-Μα καλά, τι έπαθες εσύ, ρωτά τάχα ανήξερος ο βασιλιάς.

-Μια χαρά είμαι Μεγαλειότατε. Θέλετε τίποτε άλλο;

-Μέρες έχω να σ´ ακούσω να τραγουδάς. Σου συμβαίνει κάτι;

-Αν δεν κάνω λάθος, η δουλειά μου είναι σας σερβίρω και να σας βοηθώ να ντυθείτε. Δεν κάνω τη δουλειά μου; Την κάνω και μάλιστα άψογα, συνέχισε. Δεν με προσλάβατε για γελωτοποιό ούτε για τραγουδιστή.

Μετά από μερικούς μήνες, ο βασιλιάς έδιωξε τον υπηρέτη από το παλάτι. Δεν είναι ευχάριστο να περιβάλλεσαι από κακόκεφους, μουρτζούφληδες υπαλλήλους.

Ο ασπρομάλλης ψυχαναλυτής έκανε μια παύση και κοίταξε προσεκτικά τον ασθενή του. Προσπάθησε να διαβάσει τα συναισθήματα από την ιστορία στο πρόσωπό του. Ανακάθισε στην πολυθρόνα του, πήρε το ποτήρι δίπλα του και ρούφηξε μια μεγάλη γουλιά σακέ. Καθάρισε την φωνή του και συνέχισε:

Βλέπεις Ντεμιάν, εσύ, εγώ και όλοι μας έχουμε εκπαιδευθεί σ´ αυτήν την ηλίθια ιδεολογία. Πάντοτε κάτι μας λείπει για να νιώσουμε ικανοποιημένοι, και δυστυχώς μόνο αν είσαι ικανοποιημένος μπορείς να απολαύσεις όσα έχεις. Γι αυτό, μάθαμε πως τάχα η ευτυχία θα έλθει όταν ολοκληρώσουμε αυτό που μας λείπει… Και επειδή πάντα κάτι λείπει, ξαναγυρίζουμε στην αρχή και δεν απολαμβάνουμε ποτέ την ζωή…

Τι θα συνέβαινε όμως, αν η φώτιση ερχόταν στις ζωές μας και αντιλαμβανόμαστε, έτσι ξαφνικά, ότι τα ενενήντα εννιά φλουριά μας είναι το 100% του θησαυρού; Ότι δεν μας λείπει τίποτα, κανένας δεν μας έκλεψε τίποτα, το εκατό δεν είναι καθόλου πιο στρογγυλός αριθμός από το ενενήντα εννιά; Ότι αυτό, είναι μόνο μια παγίδα, ένα καρότο που έβαλαν μπροστά μας, για να είμαστε βλάκες, για να σέρνουμε το κάρο, κουρασμένοι, κακόκεφοι, δυστυχείς και συμβιβασμένοι; Μια παγίδα για να μην σταματήσουμε ποτέ να σπρώχνουμε και να μείνουν όλα όπως έχουν. Αιωνίως παιδιά.

Πόσα θα άλλαζαν αν μπορούσαμε να απολαύσουμε τους θησαυρούς μας, έτσι ακριβώς όπως είναι. Έτσι ακριβώς όπως τους κατέχουμε. Προσοχή όμως Ντεμιάν. Το να παραδεχτείς ότι το ενενήντα εννιά είναι ο θησαυρός, δεν σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψεις τους στόχους σου. Δεν σημαίνει άραγμα, συμβιβασμός με οτιδήποτε. Γιατί άλλο το να παραδέχεσαι, κι άλλο το να συμβιβάζεσαι.

Αυτό όμως, είναι σε άλλο παραμύθι.

• Από το βιβλίο του Αργεντινού ψυχοθεραπευτή Χόρχε Μπουκάι, “Να σου πω μια Ιστορία”. Μήπως κι εμείς ψάχνουμε το 100 φλουρί;