Στο χωριό μου τις λέμε παπαρούνες, είναι άγριες και είναι γεμάτος ο τόπος αυτή την εποχή!
Εντάξει, μην μπούμε τώρα σε αντιλογία αν τις λένε παπαρούνες ή ανεμώνες; Τι σημασία έχει, αφού ξέρουμε καλά περί τίνος πρόκειται. Γι' αυτό το υπέροχο άγριο λουλούδι, θα σας μιλήσουμε σήμερα. Και θα σας πάμε στο χωριό μου. Κι αφού τις απολαύσουμε στον ανθοδοχείο τους σπιτιού θα πάμε να δούμε από πού και πώς τις μαζεύουν.
Δείτε τις εδώ ένα μάτσο, ανάμεσα σ' αυτές που είναι ακόμα στη γη. Το ζήτημα είναι να ξέρεις το μέρος και να πας πρώτος, να τις μαζέψεις. Όπως εδώ. Όσοι γνωρίζουν, ξέρουν καλά, πως βγαίνουν πάντα στο ίδιο μέρος κάθε χρόνο. Το ζήτημα λοιπόν είναι να προλάβεις να πας πρώτος, πριν πάνε κάποιοι άλλοι.
Τότε θα έχεις λόγους να χαίρεσαι, με το αποτέλεσμα... Αυτή η ομορφιά είναι εξαιρετική. Και είναι ακόμα πιο ωραία, επειδή βρέθηκαν εκεί "από μόνες τους". Δεν μόχθησε κανείς άνθρωπος να τις φροντίσει, να τις λιπάνει, να τις σκαλίσει. Στο σκληρό χώμα βγήκαν και όμως ο κατασκευαστής τους τις προίκισε μ' αυτή την υπέροχη ομορφιά.
Δεν είμαι ο μόνος που μου αρέσουν οι παπαρούνες... Πολλοί άνθρωποι νιώθουν να ξαναγίνονται παιδιά, καθώς προγραμματίζουν να πάνε να μαζέψουν τόσες, όσες χρειάζονται για να στολίσουν το σπίτι τους. Εγώ, θα πήγαινα ευχαρίστως! Αλλά, βλέπεις εδώ στην Αθήνα δεν έχουμε τέτοια πράγματα. Η φύση έχει τη δική της θεσπέσια ομορφιά...
Η φωτογράφος μας, τις μάζεψε. Γι' αυτό το σκοπό πήγε στο μέρος που γνωρίζει, στην είσοδο του χωριού μας. Αλλά κάποια στιγμή ένιωσε την ανάγκη να τις αφήσει κάτω και να πάρει τη δική της, σκηνοθετημένη φωτογραφία. Απλό στη σύλληψη, αλλά σπουδαίο στο αποτέλεσμα, όπως μπορείτε να δείτε κι εσείς. Έτσι δεν είναι;
Έτσι είναι τα χωράφια, μετά τις πολλές χειμωνιάτικες βροχές... Λίγος ήλιος αρκεί για να φουντώσει η γης, χορτάρι. Κι ανάμεσα τους οι μοναδικές μωβ παπαρούνες! Δεν ξέρω γιατί κάθε φορά που τις βλέπω πεταρίζει η καρδιά μου. Κι ευχαριστώ τη Στασούλα που τις μοιράστηκε μαζί μας. Ήταν ότι πιο ωραίο πήρα χθες.
Σχόλια (0)