Πάντα μου άρεσε το ταξίδι... Και απολάμβανα το τοπίο και τη διαδρομή, πολλές φορές κρατώντας και φωτογραφίες για τον εαυτό μας μέσα από το όχημα καθώς κινούνταν. Σε μια από το τις εκδρομές μας στα Τρίκαλα Κορινθίας, είχα ένα σπάνιο πλεονέκτημα. Να βρίσκομαι στη θέση του συνοδηγού.


Είχα έτσι, ελεύθερα τα χέρια μου από το τιμόνι, με αποτέλεσμα να αφήνομαι καλύτερα να καταγράφω με το κινητό μου τηλέφωνο, που χρησιμοποιούσα ως φωτογραφική μηχανή και να ζω την κάθε στιγμή. Κάθε στροφή ήταν και μια αποκάλυψη. Θα θυμάστε ότι τότε βρήκαμε χιονισμένο το χωριό.


Και επειδή προφανώς δεν είσαστε υποχρεωμένοι, ως να μην είχατε κανένα άλλο πρόβλημα να έχετε εστιασμένη την προσοχή σας στις αναρτήσεις του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ θα σας το θυμίσω εγώ δίνοντας σας τους συνδέσμους προκειμένου να ξαναδείτε αυτά τα δημοσιεύματα ΕΔΩ, ΕΔΩ κι ΕΔΩ.


Τώρα ψάχνοντας λίγο στο αρχείο μου, είδα ότι είχα ξαναπάει πριν εννιά χρόνια. Όχι ακριβώς στα Άνω Τρίκαλα, αλλά κάπου εκεί κοντά, στο χωριό Κεφαλάρι. Δείτε το σχετικό δημοσίευμα που κάναμε τότε ΕΔΩ. Τελικά, παντού είναι όμορφα, φτάνει εμείς να έχουμε καλή διάθεση.


Κι άλλη μια φορά είχαμε ξαναπάει εκεί με το γιό μου, τον Λάμπρο, συμμετέχοντας σε μια εκδρομή του Συλλόγου Θραψανιωτών της Αθήνας... Υπάρχει επίσης σχετικό δημοσίευμα στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ γι' αυτό. Δείτε το ΕΔΩ. Πάντα μου άρεσε σ' αυτό το Site, να μοιράζομαι πράγματα με τους αναγνώστες μου.


Και αυτό κάνω καθημερινά, χρόνια τώρα. Με συνέπεια και συνέχεια, γνωρίζοντας πως υπάρχουν άνθρωποι σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης που γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα που κάθε μέρα που ξυπνούν, το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να ανοίξουν τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ και να περιηγηθούν στις αναρτήσεις.


Έτσι "ταξιδιάρικο" θέλαμε να είναι το κομμάτι σήμερα, προσαρμοσμένο στις ειδικές συνθήκες της ημέρας. Μιας ημέρας με πολύ τρέξιμο, εκεί που έχουμε επιλέξει και μας αρέσει να προσφέρουμε, στον Ιεχωβά Θεό, που μας παρέχει πλουσιοπάροχα όλα αυτά για τη χαρά μας και τον ευχαριστούμε.