Το είχαμε υποσχεθεί και κρατάμε την υπόσχεση μας. Αν και μεσολάβησαν τα "Δημοσιογραφικά" της Παρασκευής, επιστρέφουμε στα Τρίκαλα Κορινθίας όπου παρέα με καλούς μας φίλους, πήγαμε ως ημερήσια εκδρομή. Και όπως μπορείτε να δείτε κι εσείς από τις φωτογραφίες, πέσαμε πάνω σε χιόνι!


Το χιόνι δεν ήταν πολύ και ήταν πολύ απαλό που μπορεί να σήμαινε ότι το ίδιο πρωινό ή λίγο νωρίτερα το βράδυ, είχε πέσει... Το είχαμε ακούσει στις ειδήσεις από την ΕΜΥ, ότι πάνω από υψόμετρο 500 μέτρων θα χιόνιζε. Κι εδώ, στα Άνω Τρίκαλα, το υψόμετρο είναι 1.100 μέτρα.


Εντάξει χιονοπόλεμο δεν παίξαμε, δεν ήταν αρκετό για κάτι τέτοιο, αλλά στο φακό μας αποτυπώσαμε εξαιρετικά στιγμιότυπα. Δε χόρταινε το μάτι μας να βλέπει. Και η καρδιά μας πετάριζε σαν του μικρού παιδιού. Αλήθεια, γιατί μπροστά στη θέα του χιονιού όλοι, ανεξάρτητα από την ηλικία, γινόμαστε παιδιά;


Τα πρώτα πλάνα που πήρα, επέλεξα να είναι τοπία χωρίς ανθρώπους... Με δεδομένο ότι όπου κι αν γύριζες το βλέμμα σου, στους στενούς δρόμους του χωριού, θα έβλεπες μόνο ανθρώπους και αυτοκίνητα που αγωνίζονταν να βρουν ένα χώρο να παρκάρουν και να κατεβούν οι επιβάτες τους, αυτό ήταν φυσικό.


Πραγματικά, μάλλον ήρθαν περισσότεροι από όσους μπορεί να αντέξει το χωριό, που αν και έχει αρκετές ταβέρνες και καφέ, εντούτοις ήταν αδύνατον να εξυπηρετηθούν όλοι. Οι φίλοι μας, έχοντας πείρα από ανάλογες εξορμήσεις φρόντισαν να κλείσουμε πρώτα τραπέζι στην ταβέρνα και μετά να πάμε βόλτα.


Και αυτό αποδείχτηκε σοφό, καθώς αργότερα δεν μπορούσες να βρεις τραπέζι. Οι άνθρωποι περίμεναν όρθιοι μέχρι να φύγουν οι προηγούμενοι και να εξυπηρετηθούν εκείνοι... Είχα χρόνια να δω τέτοια "πίεση". Και το είδα στα χιονισμένα Τρίκαλα Κορινθίας, την περασμένη Τετάρτη.


Αλλά αυτό δεν μας χάλασε καθόλου τη διάθεση που είχαμε για την εκδρομή μας. Περπατήσαμε αρκετά, δίπλα στα χιόνια, πράγμα που θέλαμε και φεύγοντας πήραμε πολλά από την όμορφη παρέα μας. Περισσότερα όμως αύριο, μιας και έχουμε κι άλλες φωτογραφίες να σας δείξουμε...