Όμορφες αναμνήσεις από τα αθώα παιδικά μου χρόνια… Ψηφίδες, η ζωή μου!
Την βρήκα μέσα στα πράγματα μου. Ναι, είμαι εγώ στην ηλiκία των 4-5 χρονών. Φωτογραφημένος στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας, στο χωριό, μπροστά σε μia πολύ μεγάλη και πολύ όμορφη μαργαρίτα που είχε στο περδικάρι μας. Η φωτογραφία γράφει πίσω: "22-1-64 προς τον Αγαπημένο μου αδελφό Κώστα για ενθύμιο της παιδικής μου ζωής" Αυτά κι αν είναι ενθυμια! Υπήρξα παιδί...
Θυμάμαι αυτή τη φωτογραφία... Θα πρέπει να είμαι τρίτη δημοτικού ή μικρότερος και ήταν από τις κλασικές φωτογραφίες που βγάζαμε στο σχολείο. Νομίζω ο ίδιος φωτογράφος μας την έκανε και κορνίζα. Η μητέρα μου, την είχε σε περίοπτη θέση στο πατρικό μας κι εγώ την κληρονόμησα. Θα τη δείτε σπίτι μου... Παραπέμπει σε όμορφες παιδικές μνήμες...
Τις φωτογραφίες αυτές τις έχει η Στασούλα μας, στο δικό της σπίτι… Αν θυμάμαι καλά τις είχαμε στο πατρικό μου, πριν βάλω μπροστά να το φτιάξω στη σημερινή του μορφή, όπως το βλέπετε στο τέλος αυτής της ιστοσελίδας, χαμηλά. Σ’ αυτή εδώ, είναι όλη η οικογένεια μου και εγώ. Όρθιοι, από αριστερά, η Στασούλα, δίπλα της η Γεωργία (δεν ζει πια…), ο Κωστής μας (που κι αυτός δεν ζει πια) και η Μαλάμω. Και καθιστοί, η μητέρα μου Παπαδιώ, με εμένα πάνω στα πόδια της και φυσικά ο πατέρας μου, Λευτέρης Θεοδωράκης (του Κουμαλή). Θα πρέπει να είναι τραβηγμένη από κάποιον πλανόδιο φωτογράφο, στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας, από αυτούς με τον τρίποδα και τις πλάκες που περνούσαν από τα χωριά τα παλιά χρόνια κι έβγαζαν μεροκάματο με τέτοιες φωτογραφίες. Έτσι ήταν τότε οι εποχές...
Μια ακόμα φωτογραφία του πατέρα μου με τη μητέρα μου, όταν ήταν νεώτεροι, που επίσης είναι μεγάλη κορνίζα σήμερα στο σπίτι της Στασούλας. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι αυθεντική. Απ’ ότι θυμάμαι από τις διηγήσεις τους, ο πατέρας μας, "έπεσε" χρονικά να πάει στρατιώτης, σε μια εποχή που τα πράγματα δεν ήταν και τόσο αυστηρά, λίγο μετά τη Γερμανική Κατοχή. Και επειδή είχε (τότε) τρία παιδιά να μεγαλώσει, συχνά «έφευγε» από το στρατό για ένα – δυο χρόνια, μέχρι που η αστυνομία (χωροφυλακή τότε…) να τον εντοπίσει και να του ζητήσει να… επιστρέψει πίσω στη μονάδα του.
Εδώ, μάλλον πρόκειται για μοντάζ. Τα έκαναν αυτά, στην εποχή των παιδικών μου χρόνων... Με ένα πρωτόγονο τρόπο, αλλά τα έκαναν, οι πλανόδιοι φωτογράφοι... Δηλαδή μόνταραν, δυο διαφορετικές φωτογραφίες σε μία και σε πολλές περιπτώσεις έβαζαν μάλιστα και… χρώματα, σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, σε μια εποχή που η χρωματιστή φωτογραφία δεν είχε εμφανιστεί ακόμα, ευρύτατα, στη ζωή μας. Δεν μπορώ να φανταστώ την τεχνική, αλλά ήταν σαν να... ζωγράφιζαν, τη φωτογραφία!
Αχ, πώς λαχταρώ τη στιγμή που θα τους ξαναδώ και θα τους σφίξω στην αγκαλιά μου και τους δύο! Η μητέρα μου, πρόλαβε και γνώρισε την αλήθεια, αλλά και στον πατέρα μου, θα του δοθεί η ευκαιρία να μάθει… Ήταν δεκτικός, έντιμος, δίκαιος, καθαρός...
Και άλλη μια φωτογραφία από το σχολείο μας. Στην κάτω αυλή. Με τη δασκάλα μας κ. Καλλιόπη Κριτσωτάκη που την αγαπούσαμε πολύ κι "έφυγε" τόσο γρήγορα από κοντά μας... Πολλούς από αυτούς τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες, έχω χρόνια να τους δω... Αλλά μερικοί θυμούνται τα πάντα. Και είναι αλήθεια ότι όσο μεγαλώνουμε τέτοιες μνήμες είναι που τρυβελίζουν το μυαλό μας. Κι ας μη θυμόμαστε τι φάγαμε χθες! Έχω βάλει τον εαυτό μου μέσα σε ένα κόκκινο πλαίσιο. Έτσι κι αλλιώς, όλοι, μια... κοψιά είμαστε!
Άλλο ένα βίντεο από την περσινή εκδήλωση στο Γκάζι...
Ας ανοίξουμε την αγκαλιά μας να τα καλοδεχτούμε. Τα ρομπότ είναι μια ξεχωριστή, μοναδική κατηγορία που μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτεροι άνθρωποι… Είναι μηχανάκι που όμως έχουν κάτι από την ανθρώπινη ζεστασιά των κατασκευαστών τους.
Για σκέψου: Αφιερώνουν ατέλειωτες ώρες σε ένα πράγμα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως κάτι ωραίο για να περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου. Κατασκευαστές, άνθρωποι καθημερινοί, της διπλανής πόρτας, σαν κι εμάς που διαβάζουν, σχεδιάζουν και κατασκευάζουν με απλά εξαρτήματα μηχανές.
Υπό άλλες συνθήκες εγώ, ούτε που θα το ήξερα τα ρομπότ. Έλα όμως που γνωρίζω καλά τον Δήμο Αποστολίδη, τον εγκέφαλο του siteπου αφορά αυτά τα μηχανάκια…. Εξαιρετικό. Με φανατικούς φίλους του είδους.
Μιλάνε ως μέλη και ανταλλάσσουν και… μυστικά που για μας τους άσχετους δεν λένε και πολλά πράγματα. Για κείνους όμως είναι άκρως σημαντικά.
Και πέρσι που είχε γίνει μια παρόμοια εκδήλωση στο Γκάζι πήρα τον Λάμπρο και πήγαμε να τη δούμε. Δείτε το βίντεο στην αρχή του δημοσιεύματος. Και τρία ακόμα βίντεο στο χθεσινό δημοσίευμα.
Στο Γκάζι από αύριο ανοίγει αυλαία στις νέες τεχνολογίες και τα ρομπότ. Και πιστέψτε με: Αξίζει τον κόπο να πάρετε τα παιδιά σας και να πάτε. Η έκθεση θα είναι ανοιχτή ως την Κυριακή, μια μέρα ελεύθερη θα τη βρείτε…
Κάπου εκεί θα βρείτε και τον Δήμο που εκτός από την ιστοσελίδα του για τα ρομπότ έχει και τη… λόξα να είναι ο ίδιος κατασκευαστής. Μιλήστε του. Ρωτήστε τον. Οι απορίες σας θα είναι παιχνιδάκι γι’ αυτόν. Κι όμως ο Δήμος δεν έχει σπουδάσει κάτι σε σχετικό στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αγαπά και λατρεύει τα ρομπότ, αγνά κι αμόλυντα, σαν ερασιτέχνης. Και να υπηρετεί με πίστη πιο δυνατή από τους επιστήμονες του είδους. Δείτε και στο προηγούμενο σημείωμα τις απόψεις του όπως τις κατέγραψε η «Ελευθεροτυπία».
Το μεταφέρουμε όπως το διαβάσουμε στην "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" στο χθεσινό της φύλλο και το αναδημοσιεύουμε γιατί το θεωρούμε άκρως τιμητικό για έναν δικό μας άνθρωπο και φίλο, τον Δήμο Αποστολίδη, τον ένα από τους τρείς ερασιτέχνες που η άποψή τους καταγράφεται στην εφημερίδα:
Οταν οι άνθρωποι αναφέρονται στα χόμπι τους ή τις ασχολίες στις οποίες επιδίδονται κατά τον ελεύθερο χρόνο τους, περιορίζονται στο να μιλούν για συλλογές γραμματοσήμων, ταξινόμηση φακέλων αλληλογραφίας, μοντελισμό ή -το πολύ πολύ- για αθλητικές δραστηριότητες και κάποια «εξτρίμ σπορ».
Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις ανθρώπων που γοητεύονται από αντικείμενα τα οποία «μπλέκονται» σε κάθε πεδίο της επιστήμης: μετεωρολογία, προγραμματισμός, αστρονομία, γεωλογία, αρχαιολογία, ρομποτική...
Ανθρωποι που παίζουν στα δάχτυλα νόμους φυσικής, γνωρίζουν απέξω κι ανακατωτά χημικές συνθέσεις, αναλύουν τις διαθέσεις των βαρομετρικών και συναρμολογούν, με ταχύτατες κινήσεις, καλώδια και αισθητήρες. Και, για όλα αυτά, δεν χρειάζονται πανεπιστημιακά διπλώματα -ούτε καν εξειδικευμένα σεμινάρια. Είναι άνθρωποι που, στην... πρωινή τους δουλειά, προφασίζονται τον ιδιωτικό υπάλληλο, τον πωλητή, τον δάσκαλο, τον ελεύθερο επαγγελματία, αλλά, στην ουσία, είναι ερασιτέχνες... «επιστήμονες»!
ΔΗΜΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ, ερασιτέχνης ρομποτιστής
«Δίνουμε ευφυΐα στη μηχανή»
«Ασχολούμαι με το χόμπι της ρομποτικής εδώ και επτά χρόνια και θυμάμαι καλά το πρώτο ερέθισμα που δέχτηκα γι' αυτή την ασχολία: ήταν μια διαφήμιση στην τηλεόραση για ένα μηνιαίο τεχνικό περιοδικό πολλών τευχών όπου στο τέλος, όταν ολοκλήρωνες τη σειρά, είχες έτοιμο ένα μικρό ρομπότ. Αρχισα λοιπόν να μαζεύω τα τεύχη και, ολοκληρώνοντάς τα, είχα στα χέρια μου το πρώτο μου ρομποτάκι!
Βλέποντας ότι μέσα από ηλεκτρονικά και μηχανικά εξαρτήματα μπορείς να δώσεις "ευφυΐα" σε μια άψυχη μηχανή, ξεκίνησα να αναζητώ περισσότερες πληροφορίες μέσω του Διαδικτύου για τη ρομποτική. Δυστυχώς, δεν υπήρχαν αναφορές από ελληνικές ιστοσελίδες - ενώ σε ξένες έβρισκες πληροφορίες, αλλά και ανθρώπους που τους ενδιέφερε το χόμπι. Ετσι, γεννήθηκε η ιδέα να δημιουργήσω ένα ελληνικό πόρταλ όπου θα μπορούσε κάποιος να βρει πληροφορίες για την κατασκευή μικρών αλλά και μεγάλων ρομποτικών εφαρμογών στη γλώσσα μας. Σε αντίθεση με άλλες χώρες όπου η ρομποτική διδάσκεται στα σχολεία, εδώ δεν γίνεται τίποτα. Υπάρχουν νέα παιδιά, με τρομερές δυνατότητες και γνώσεις του αντικειμένου, που θα πρέπει να αποκτήσουν την προσοχή της πολιτείας».
Το GRobot.gr είναι ένα μέσο πληροφοριών και επικοινωνίας για ανθρώπους που ασχολούνται ή θα ήθελαν να ασχοληθούν με το χόμπι της ρομποτικής. Πέρυσι, η ομάδα του GRobot συμμετείχε με τις ρομποτικές της κατασκευές στο Athens Digital Week που διοργάνωσε ο Δήμος Αθηναίων. «Από την έκθεση πέρασαν 35.000 επισκέπτες - που σημαίνει ότι οι Ελληνες δεν αδιαφορούν για τις νέες τεχνολογίες. Φέτος θα συμμετάσχουμε για δεύτερη χρονιά στο ίδιο "event", 14-18 Οκτωβρίου, εκθέτοντας μερικές από τις δημιουργίες μας: ρομποτικά οχήματα που βρίσκουν μόνα τους τον δρόμο, ρομποτικά λουλούδια που αντιδρούν σε εξωτερικά ερεθίσματα, ρομποτικά κατοικίδια, εξομοιωτές πτήσεων, ρομπότ που παίζουν σκάκι, ρομποτικά ψάρια, ρομπότ που παίζουν σούμο και πολλά άλλα!».
Οπως λέει ο Δήμος, δεν χρειάζεται να έχει κάποιος εξειδικευμένες γνώσεις ηλεκτρονικής ή μηχανικής για να φτιάξει το δικό του ρομπότ: «Αρκεί να "ψάχνεται" κάποιος. Πλέον, άλλωστε, υπάρχουν καταστήματα και στη χώρα μας όπου μπορεί κανείς να αγοράσει ένα ρομποτικό "κιτ" και, με τη φαντασία του και το μεράκι του, να δημιουργήσει μια έξυπνη μηχανή. Με τη χρήση των κατάλληλων αισθητήρων μπορείς να επιτύχεις σχεδόν τα πάντα -η ρομποτική είναι η επιστήμη του μέλλοντος αλλά και του παρόντος».
Μέρα που διάλεξαν κι αυτοί για να βγουν... Τρίτη και 13! Σίγουρα δεν είναι προληπτικοί. Ας τους καλωσορίσουμε. Κάθε καινούρια αρχή στο διαδίκτυο, που δεν είναι στο πόδι, είναι καλοδεχούμενη. Και τούτη εδώ η δουλειά δείχνει να είναι καλοδουλεμένη. Άσε που τη βγάζει ένας ακομα Θεοδωράκης, ο Σταύρος, με μια πλειάδα καταξιωμένων ανθρωπων στα μέσα ενημέρωσης. Κι ας είναι από τα Χανιά ο Σταύρος Θεοδωράκης... Δε βαριέσαι, λεπτομέριες...
Δευτέρα σήμερα, καλή εβδομάδα με μια κινηματογραφική πρόταση. Στους κινηματογράφους παίζεται το έργο που φέρει τον τίτλο "Ακαδημία Πλάτωνος". Λίγα λόγια για το έργο:
Ο Σταύρος διατηρεί ένα ψιλικατζίδικο σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, ενώ παράλληλα φροντίζει και τη μητέρα που "τα έχει χάσει" ύστερα από ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο. Αγαπημένη του συνήθεια είναι να κάθεται με τους φίλους του έξω από το μαγαζάκι του και να παρατηρούν με μια ανάλαφρη ξενοφοβική αφέλεια τη γειτονιά τους να μεταλλάσσεται. Όλα αυτά θα αλλάξουν όταν ένας διερχόμενος Αλβανός θ' αναγνωρίζει στο πρόσωπο της μητέρας του Σταύρου τη χαμένη του μητέρα.
Ο Έλληνας σκηνοθέτης ξαναγυρνά στην αγαπημένη του θεματική ("My Sweet Home") προσεγγίζοντας αυτήν τη φορά τις έννοιες της εθνικής ταυτότητας και της ξενοφοβίας μ' έναν σεναριακά ευρηματικό και ταυτόχρονα διασκεδαστικό τρόπο. Η απολαυστική κομεντί με τις μεγάλες δόσεις γλυκόπικρου χιούμορ ξεχώρισε στο περασμένο Φεστιβάλ του Λοκάρνο κερδίζοντας τρία βραβεία, το ένα εκ των οποίων για την εξαιρετική ερμηνεία του Αντώνη Καφετζόπουλου.
Διαβάζουμε στο ΠΡΕΖΑ TVκαι μεταφέρουμε χωρίς τα σχόλια του την παρακάτω είδηση:
Την έκπληξή του για τη βράβευσή του με το Νόμπελ Ειρήνης εξέφρασε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, τονίζοντας ότι δέχεται την τιμή που του έγινε ως μια έκκληση για δράση προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις του 21ου αιώνα. "Αισθάνομαι έκπληξη και βαθιά ταπεινότητα από την απόφαση της επιτροπής του Νόμπελ" δήλωσε ο Αμερικανός πρόεδρος στους δημοσιογράφους μιλώντας από το Λευκό Οίκο. "Δεν το θεωρώ ως αναγνώριση των επιτευγμάτων μου αλλά ως την επιβεβαίωση της αμερικανικής ηγεσίας όσον αφορά τις ελπίδες των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο". "Για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι αξίζω να βρεθώ στη συντροφιά τόσων προσωπικοτήτων που άλλαξαν την εποχή τους και οι οποίοι τιμήθηκαν με αυτό το βραβείο", πρόσθεσε, σε μια προσπάθεια να αποκρούσει τις κριτικές σύμφωνα με τις οποίες δεν έχει κάνει αρκετά πράγματα για να δικαιούται το βραβείο.
Τώρα κάντε μόνοι σας τα σχόλια για το πώς λειτουργούν οι θεσμοί που κάποτε, αθώοι όντες, πιστεύαμε... Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε κι αν δεν κάνουμε κάτι να τον αλλάξουμε εμείς όλο και χειρότερος θα γίνεται...
Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...
Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη. Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...
Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...
Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!
Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.
Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024 από την ΕΡΤ 3.
Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...
Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;
Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ
Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.
Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.
Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.
Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...
ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!
Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.
Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.
Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.
Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…
ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...
Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς, “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...
Στο ρόλο του Συνταξιούχου
Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται. Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο!
Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!
Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!
Μικρές πινελιές αγάπης
Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.
Δοκιμασία από τον Covid-19
Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Το "φευγιό" της αδερφής μου
Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...
Έφυγε και ο Κωστής μας
Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!