Το χρονικό του αγώνα μέσα από τους ανώνυμους ανθρώπους που το έζησαν:

14 Νοεμβρίου 1973, οι φοιτητές οχυρώνονται στο κτήριο του Πολυτεχνείου και αρχίζει να εκπέμπει ο ανεξάρτητος ραδιοφωνικός τους σταθμός. Εδώ Πολυτεχνείο...

Σε λίγο το Πολυτεχνείο έχει σφιχταγκαλιαστεί, από το πλήθος που έφτανε μέχρι την Ομόνοια. Μια αυθόρμητη μαζική εκδήλωση, λαϊκής αντίθεσης στο καθεστώς της χούντας των συνταγματαρχών. Η αρχή του τέλους της δικτατορίας...

"Είμαι θυμωμένος. Δεν θέλω και δεν μπορώ να απαλλαγώ από το Πολυτεχνείο. Οποιος εξεγείρεται ενάντια σε κάθε αδικία με βοηθάει να θυμάμαι". Μιλάει ο Δημήτρης Παπαχρήστος, αξέχαστος για εκείνο το επικό φινάλε με τον εθνικό ύμνο στο ραδιοσταθμό του πολυτεχνείου το βράδυ της 17ης Νοέμβρη.

"Πατήστε τους όλους, ρίξτε και ριπές σε όποιον αντισταθεί", ήταν η τελευταία εντολή του Ντερτιλή, πριν το τανκς γκρεμίσει την κεντρική πύλη με όλους όσους συνωστίζονταν στα κάγκελα. Ανάμεσα στους τραυματίες η Πέπη Ρηγοπούλου, καθηγήτρια σήμερα το Πανεπιστήμιο. Δεν μιλάει γι΄αυτό. Ο,τι είχε να πει το είπε τότε...

"Αδέλφια είμαστε άοπλοι", έλεγε μια σπαρακτική φωνή στο μικρόφωνο, αλλά όλοι συμφωνούν ότι "ο αγώνας ακόμα και σήμερα συνεχίζεται με τα όπλα που διαθέτει ο καθένας μας". Και οι ιδέες είναι από τα ισχυρότερα όπλα. Κι ας ξεχάστηκαν γρήγορα από πολλούς για οφίτσια, δόξα ή χρήμα. Ο Δημήτρης Παπαχρήστος παρέμεινε ποιητής.

Τα 9/10 από τους 2.500 περίπου που παρέμειναν στο Πολυτεχνείο μέχρι το τέλος -ρισκάροντας γιατί θα μπορούσαν να έχουν φύγει- αναφέρει ο Δημήτρης Κουμάνταρος μέλος της συντονιστικής επιτροπής, δεν είναι σήμερα ευρύτερα γνωστά στην κοινωνική και πολιτική ζωή.

Οι πρωταγωνιστές, οι πολλοί, χάθηκαν στην ανωνυμία. Δεν μίλησαν, δεν "αξιοποίησαν" τη συμμετοχή τους στην αντίσταση, είτε στο πολυτεχνείο είτε στις αντιστασιακές ομάδες. Για εκείνους το Πολυτεχνείο είναι ακόμη η αναζήτηση του αδύνατου, το κυνήγι ενός ονείρου που παραμένει ανεκπλήρωτο, η ζώσα μνήμη που αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου, ή μήπως η γενναιότητα ενός μάταιου, -έστω- αγώνα; Τι μπορεί να σημαίνει αντίσταση σήμερα;

Γιάγκος Ανδρεάδης, καθηγητής Πανεπιστημίου

Η επέτειος του Πολυτεχνείου με προβληματίζει πάντοτε. Πρώτον, γιατί θεωρώ ότι η αλήθεια - η επιστημονική, η πολιτική και η βιωμένη- για τα γεγονότα αυτά δεν έχει ειπωθεί, όπως δεν έχει ειπωθεί και η αλήθεια για την αντίσταση κατά της χούντας. Βασικός λόγος είναι ότι η εκχυδαϊσμένη και ενίοτε πλαστογραφημένη εικόνα, για τα όσα έγιναν, χρησιμοποιήθηκε για να θεμελιωθεί το πολιτικό σύστημα, το οποίο σήμερα έχει πανθομολογουμένως εισέλθει σε δραματική κρίση. Και επειδή η θεμελίωση του συστήματος εδραιώθηκε στην αμνησία και στην αποσιώπηση σχετικά με τα ουσιώδη ηθικά και πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα που σχετίζονται με την αντίσταση και το Πολυτεχνείο μέχρι και σήμερα δεν έχουμε τολμήσει να σκεφτούμε σοβαρά το ρόλο των αμερικανών, τις εσωτερικές επιπτώσεις και το δράμα της Κύπρου, που συνεχίζεται ως και τις μέρες μας.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι μέρος τουλάχιστον των εκδηλώσεων χαρακτηρίζονται από το κακό γούστο, ένα στοιχείο που το θεωρώ ψυχαναγκαστικό και οριακά επικίνδυνο. Πρόκειται ακριβώς για τη διάθεση επανάληψης που οδηγεί σε όλο και πιο πολιτικά υποβαθμισμένες αντιγραφές των γεγονότων, όπως τα φαντασιώνεται ο καθένας. Με το σύνθημα "ένα δύο τρία πολλά Πολυτεχνεία" πραγματοποιήθηκαν επί χρόνια διαδοχικές αδιέξοδες κινητοποιήσεις, που έχουν οδηγήσει σήμερα σε μια υποβάθμιση πολιτικού στοιχείου που είναι πιο επίφοβη και από την οικονομική κρίση. Το πιο αστείο όμως από τα φαινόμενα αυτά είναι το ετήσιο αλύπητο στεφάνωμα του κεφαλιού, του όντως έξοχου ιστορικού και αγωνιστή καθηγητή Νίκου Σβορώνου, που σημειωτέον ήταν πολιτικά αντίθετος με την εξέγερση και που σε αντίθεση με πολλούς που κρύβονταν εκ των υστέρων τολμούσε να το λέει.

Το να γραφεί η επιστημονική και βιωματική αλήθεια για το Πολυτεχνείο είναι έργο απαραίτητο για να κατακτήσουμε την πολιτική ωριμότητα που μας λείπει δραματικά. Αυτό όχι μόνο δεν θα αμαυρώσει το μήνυμά του αλλά θα αναδείξει την βαθύτερη ουσία του. Το Πολυτεχνείο υπήρξε μια στιγμή κατά την οποία πολλοί άνθρωποι στην πατρίδα μας, κατά κύριο λόγο, νέοι αψήφησαν το θανάσιμο κίνδυνο που διέτρεχαν για να υπερασπιστούν την αξιοπρέπειά τους και να διεκδικήσουν την πολιτική τους ελευθερία. Αυτό που πρέπει να κάνουμε δεν είναι να τους μνημονεύουμε τελετουργικά, είτε να τους αντιγράφουμε στατιστικά και επιφανειακά, αλλά να εμπνεόμαστε για να διεκδικήσουμε στις σημερινές δραματικές συνθήκες, τη δική μας εθνική και κοινωνική αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Ανδρέας Αποστολίδης, σκηνοθέτης

Θα απαντούσα ότι εάν σήμερα ήμουν φοιτητής ενεργός, ως προς τα κοινά, οι στόχοι μου θα ήταν ακριβώς οι αντίστροφοι απ΄ότι το 1972 με 1975. Θα πάλευα για να φύγουν οι παρατάξεις και τα πολιτικά κόμματα από τις πανεπιστημιακές σχολές, θα ζητούσα τη μη συμμετοχή των κομματικών παρατάξεων στις εκλογές της διοίκησης των σχολών, θα απαιτούσα την αυτοτέλεια της πανεπιστημιακής διοίκησης από κομματικές ή συνδικαλιστικές παρεμβάσεις και θα ζητούσα τη μερική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου.

Η πολιτικοποίηση του 1973, που εκφράστηκε με την κατάληψη του Πολυτεχνείου είχε στόχο, μεταξύ των άλλων, την ελευθερία της έκφρασης και την πνευματική αυτονομία της ανώτατης εκπαίδευσης. Οι μέθοδοι και οι πρακτικές του 1973, έχουν τεθεί πλέον στην υπηρεσία ιδιοτελών κομματικών συμφερόντων και κατά συνέπεια είναι κατά του επίσημου εορτασμού της επετείου, διότι είναι υποκριτικός.

Στην πολιτική είναι υπαρκτό φαινόμενο, θεμιτές πρακτικές μιας ορισμένης εποχής να μετατρέπονται με τα χρόνια στο αντίθετό τους.

Θα ήμουν υπέρ νέων μεθόδων διεκδίκησης, εκτεταμένης χρήσης του διαδικτύου και δημοψηφισμάτων με συμμετοχή του συνόλου των φοιτητών. Υπέρ ενός ανεξάρτητου φοιτητικού συνδικαλισμού, με στόχο τον παραμερισμό των φανερών ή υπόγειων κέντρων εξουσίας, για μια ουσιαστική ελευθερία έκφρασης των απόψεων όσων θέλουν να μορφωθούν, να δημιουργήσουν και να ζήσουν πιο δίκαια.

Δημήτρης Κουμάνταρος, δημοσιογράφος

Σε μένα - εσένα, που καταγγέλλω τους πάντες και τα πάντα, δίχως τίποτα να προτείνω. Που επιρρίπτω μόνο, δίχως να αναλαμβάνω ευθύνες. Που φανατίζομαι και θεωρώ τον εαυτό μου πάνσοφο και τους άλλους ηλίθιους. Που νομίζω ότι η δικαίωσή του ή η δικαίωση της ομάδας μου δικαιώνει και όλη την κοινωνία. Που δεν αντιλαμβάνομαι ότι είμαι ένα άμοιρο και ταυτόχρονα ένα αυτόβουλο γρανάζι ενός συνόλου, αλλά διαχωρίζομαι ψευδαισθησιακά από αυτό. Που κοιτάζω μόνο την πάρτη μου, είτε αδιαφορώντας για τα κοινά είτε ασχολούμενος εργολαβικά με αυτά. Που φωνάζω πρώτος "βγάλτε το φίδι από την τρύπα" ή υποδεικνύω πως να βγει, αλλά βάζω τελευταίος το χέρι μέσα.

Σε μένα - εσένα τον φανατικό και σίγουρο κομμουνιστή, ορθόδοξο, μουσουλμάνο, βουδιστή, σοσιαλιστή, οικολόγο, νεοφιλελεύθερο, αναρχικό, φασίστα, εθνικιστή, αντιεθνικιστή, επαναστάτη, αντεπαναστάτη.

Αξίζει κανείς να αντιστέκεται.

Μα... Μα δεν είπαμε "ότι θέλει δουλειά πολύ, θέλει νεκροί χιλιάδες νάναι στους τροχούς, θέλει και οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους" και όχι μόνο τις συμβουλές τους.

Ανδρέας Ζεμπίλας, δημοσιογράφος

Θυμάμαι το Λευτέρη να σφαδάζει καθώς το χέρι του είχε καεί από μία μικροανάφλεξη υλικών, από τις βόμβες που βάζαμε στη χούντα.

Ηταν το 1969. Χρόνια αργότερα γνώρισα τον Σάκη Καράγιωργα, καθηγητή πανεπιστημίου, που είχε χάσει μερικά δάχτυλα σε παρόμοια περίπτωση. (αυτός μέλος της Δημοκρατικής Αμυνας, εμείς της ΛΕΑ)

Με φτωχά υλικά και περίσσεια αποκοτιά, πότε με προκηρύξεις πότε με βόμβες, αντιμετωπίζαμε τα τεθωρακισμένα του Πατακού δείχνοντας στη χώρα και στον κόσμο ότι "η τάξη και ασφάλεια" των πραξικοπηματιών δεν είχε περάσει.

'Ηταν η αντίσταση στη χούντα που κορυφώθηκε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μαύρα χρόνια, αλλά όχι σκυφτά. Ας το πω όμως. Η αντίσταση δεν πέτυχε έναν από τους βασικούς στόχους της... Μια γνήσια δημοκρατία απαλλαγμένη και από τους συνταγματάρχες και από το παλαιοκομματικό σύστημα που μας τους είχε φέρει.

Η χούντα δεν "γκρεμίστηκε" αλλά αποσύρθηκε μετά την εθνική τραγωδία που προκάλεσε στην Κύπρο. Συμβολικό... Ο χουντικός "πρόεδρος" στρατηγός όρκισε πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το '74.

Ετσι αναβίωσε το παλαιό πολιτικό προσωπικό (με άλλες ψευδεπίγραφες ονομασίες), το πελατειακό σύστημα ανέπαφο, η αδιαφάνεια, η διαφθορά, ο χρηματισμός.

Τουλάχιστον, νομιμοποιήθηκε η Αριστερά και αυτή η νόθα Μεταπολίτευση συντήρησε το μακροβιότερο κοινοβουλευτισμό στα χρόνια μας. Και παρά τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς, ελάχιστοι από τους αγωνιστές της Αντίστασης και του Πολυτεχνείου εντάχθηκαν στο κομματικό σύστημα, αυτό που οδήγησε την Ελλάδα στο σημερινό χάλι. Παράδοξο.. Οι χθεσινοί υπηρέτες αυτού του πελατειακού συστήματος ορκίζονται ομαδόν τώρα στην "γνήσια δημοκρατία"...

Αν μπορεί να υπάρξει αντίσταση σήμερα είναι στην προσπάθεια συγκρότησης ενός αριστερού αλλά και ρεαλιστικού προγράμματος για την έξοδο από την κρίση μακριά από όλα τα παρωχημένα μοντέλα. Και αντί όλοι, ανεξαιρέτως, να πανηγυρίζουν για τα αποτελέσματα των εκλογών ας κοιτάξουν την αποχή του 60% πιθανή δεξαμενή του καινούργιου.

• Το θέμα είναι παρμένο από το ΑΠΕ.
  

Μέρες του ΄73. Να θυμηθούμε λίγο τι γινόταν εκείνο τον καιρό στην Αθήνα....

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 13/11/2010

Η μνήμη είναι το πίο δυνατό εργαλείο για τον άνθρωπο. Κι αλίμονο τoυ αν τη βάζει σε αχρηστία και αρνείται να τη διατηρήσει ζωντανή. Μ' αυτήν βοηθό μπορεί να χαράξει ένα καλύτερο αύριο, να ατενίσει το μέλλον με αισιοδοξία, να ξανακάνει όνειρα ρεαλιστικά.

Οδηγός και πρωτοπόρος πάντα η νέα γενιά. Είναι σε θέση να ζωντανέψει την ελπίδα πως μπορεί να φύγει αυτή σκοτεινιά, η πίεση, ανασφάλεια, η απαισιοδοξία και ξαναχαράξει το χαμόγελο στα χείλη μας...

Όπως τότε, πριν 37 χρόνια, όταν αργοπέθαινε η Χούντα των συνταγματαρχών και ο ξεσηκωμός των εργατών και φοιτητών στο Πολυτεχνείο ήταν η απαρχή για το «ξήλωμα της». Ενθάρρυνε το λαό που επτά χρόνια ζούσε στενάζοντας, χωρίς ελευθερίες, υπό περιορισμό.

Η φετινή επέτειος θα 'ναι κάπως ξεχωριστή... Στη σκιά των επαναληπτικών εκλογών για τους δήμους και τις περιφέρειες, όπου αυτές δεν έδωσαν ικανοποιητικά αποτελέσματα την προηγούμενη Κυριακή κι ενώ τη χώρα κυβερνά πια η τρόικα υπό τα απαθή βλέμματα των πολιτικών...

Έχουν κοινά σημεία οι δυο εποχές; Νομίζω, ναι. Τότε ήταν η στρατοκρατούμενη Ελλάδα που στερούσε από τους δημοκράτες την ελευθερία τους, τώρα η... οικονομική κατοχή που «δεσμεύει» τη χώρα μας και κρατά ομήρους του πολίτες απειλώντας με τον μπαμπούλα της χρεοκοπίας.

Διαφορετικά σημεία που μπορούμε να εντοπίσουμε αφορούν στο γεγονός ότι θέσεις ευθύνης στο σημερινό κυβερνητικό σχηματισμό είναι άνθρωποι που το Νοέμβρη του '73 ήταν στην πρωτοπορία του αγώνα. Πολλοί υποστηρίζουν πως μ' αυτό τον τρόπο εξαργύρωσαν τον αγώνα τους. Χρόνια τώρα αρνιόμουν να το πιστέψω. Δεν ήθελα να χαλάσω μέσα μου το μύθο που έπλασα μόνος μου, στο μυαλό μου.

Στις μέρες που ζούμε νομίζω πως μπορώ να αναθεωρήσω πια αρκετά πράγματα. Συγκυριακά φαίνεται ότι βρέθηκαν στο κέντρο των εξελίξεων και γι' αυτό φρόντισαν νωρίς να επωφεληθούν προσωπικά.

Αλλά ο λαός δεν ξεχνά... Θυμάται ποιος έδωσε, τι, στον αγώνα. Και κάθε χρόνο, στις 17 Νοέμβρη κατεβαίνει στους δρόμους και διαδηλώνει την απόφασή του να παλέψει για τα ιδανικά του. Το κάνει χρόνια τώρα, θα το κάνει και φέτος. Είμαι σίγουρος μάλιστα πως ο κόσμος που θα πάρει μέρος στην καθιερωμένη πορεία στην αμερικανική πρεσβεία, θα ξεπεράσει σε αριθμό, κάθε προηγούμενο.

Κι αυτό γιατί είναι μια κλασική ευκαιρία να διαδηλώσει την πίστη του ότι υπάρχει διέξοδος σ' αυτή την κατάσταση δουλείας που μας έβαλαν οι κυβερνώντες με την υπογραφή του Μνημονίου. Κι ότι θα αλλάξει, όχι από την εναλλαγή στην εξουσία των δύο μεγάλων πολιτικών κομμάτων, αλλά με την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στις κινήσεις που έχουν σχέση με τη γειτονιά, ως κύτταρα της κοινωνίας.

Λαχταρώ να το δω αυτό, να το ζήσω, να βάλω το χεράκι μου για να έχει επιτυχία το εγχείρημα. Την Τετάρτη το απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας θα 'ναι μια λαοθάλασσα συγκεντρωμένη. Το ίδιο μαζικές θα είναι και οι συγκεντρώσεις σε όποιες πόλεις της Ελλάδας οργανωθούν ανάλογες συγκεντρώσεις για να τονίσουν την αυτοθυσία και τη συμμετοχή στον αγώνα για το κοινό όφελος.

Ο ξεσηκωμός των φοιτητών της 17 Νοέμβρη, ας γίνει σημάδι φωτεινό στον ουρανό των διεκδικήσεων μας. Το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας δεν μπορεί να εκχωρηθεί σε κανέναν. Πολύ περισσότερο σ' εκείνους που υφάρπαξαν την ψήφο και την εμπιστοσύνη μας για να μας βγάλουν στο σφυρί για τρεις κι εξήντα...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ, στη στήλη μου.
  

Πηγαίνοντας για τις εκλογές, ένα τραγούδι πρόταση του Γιάννη Κ. Ιωάννου του Μπρέχτ, είναι νομίζω ότι πρέπει να χαλαρώσουμε λίγο, χαμηλώνοντας τις στροφές...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 06/11/2010

Κανονικά στο σημερινό σημείωμα έπρεπε να γράψω για τις αυριανές εκλογές. Όλα εκεί οδηγούν. Από το πρωί, ο κόσμος για 12 ώρες θα προσέρχεται στις κάλπες για να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα προκειμένου να δώσει στον «Καλλικράτη» μια άλλη, καλύτερη προοπτική. Γι' αυτά όμως έχει η εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας πολλά πράγματα σε άλλες σελίδες της.

Εγώ θα προσπαθήσω να κάνω την υπέρβαση. Θα μείνω να σχολιάσω μια είδηση που... πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων την εβδομάδα που διανύουμε.
Λέω για την είδηση ότι το αλκοόλ είναι πιο επικίνδυνη ουσία από την ηρωίνη... Ε, όχι βρε παιδιά, μη μας τα ισοπεδώνεται όλα... Για ένα ποτηράκι κρασί και μια ρακή με καλή παρέα ζούμε... Αυτό είναι το αποκούμπι μας. Δεν δικαιούσθε να μας... το πάρετε κι αυτό.

Άκου τώρα... Τη μελέτη την έκανε ανεξάρτητη βρετανική επιτροπή για τα ναρκωτικά και αφορά συνολικά 20 ναρκωτικές ουσίες, οι οποίες βαθμολογήθηκαν με βάση την εκατοντάβαθμη κλίμακα ως προς τη βλάβη που προκαλούν αφενός στους χρήστες και αφετέρου στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Επιστημονικά πράγματα, τεκμηριωμένα, όχι στο πόδι... Εντάξει, θα το λάβουμε υπόψη μας

Το ξέρουμε ότι με την κατάχρηση, οι αξαρτησιογόνες ουσίες μπορεί να οδηγήσουν από το θάνατο ώς τη διάλυση των ανθρώπινων σχέσεων. Και κατανοούμε αυτό που ανακάλυψαν, πως η ηρωίνη,το κρακ και η κρυσταλλική μεθυλλαμφεταμίνη είναι τα πλέον βλαβερά ναρκωτικά για τον ίδιο τον άνθρωπο, ενώ το αλκοόλ, η ηρωίνη και η κοκαϊνη είναι πιο βλαβερά για την κοινωνία.

Όσο για τον τον καπνό, από την ίδια έρευνα προκύπτει ότι έχει τις ίδιες βλαβερές συνέπειες με την κοκαϊνη. Στο τέλος, όταν προστέθηκαν οι βαθμολογίες των ναρκωτικών ουσιών και στις δύο κατηγορίες, στην κορυφή βρέθηκε το αλκοόλ.

Αυτά περιέχει η έρευνα. Φυσικά δεν έχω κανένα λόγο να την αμφισβητήσω, ούτε την επιστημονική επάρκεια έχω, ούτε και είμαι διατεθειμένος να το κάνω. Εκεί που θα σταθώ εγώ, είναι στο σημείο που αφορά τον μέσο Έλληνα που του αρέσει, όπως αρέσει και σε μένα, ένα κρασάκι παρέα με φίλους στον ελάχιστο πια, ελεύθερο χρόνο που έχουμε.

Και το μόνο που μπορώ να κάνω από αυτό το χώρο έκφρασης που μου παραχωρεί ευγενικά η εφημερίδα, είναι να... υπερασπιστώ το δικαίωμα στη μικρή απόλαυση, σε καιρούς ιδιαίτερα δύσκολους.
Καταγράψτε το αν θέλετε και ως πράξη αντίστασης. Δεχόμαστε καθημερινά πολλές πιέσεις και απαγορεύσεις. Μας κάνουν, ύστερα από 30 χρόνια στην παραγωγή, να αγωνιούμε για το αύριο και να νοιώθουμε ανασφαλείς. Δεν βλέπουμε από πουθενά φως για το αύριο. Χρειαζόμαστε, το έχουμε ανάγκη ένα ποτό με καλή παρέα. Κι αυτό το προνόμιο, το δηλώνουμε και δημόσια, δεν πρόκειται να το απεμπολήσουμε όσο η υγεία μας το επιτρέπει.

Κάτω τα χέρια από το αλκοόλ!... Αρκετά επηρεάζετε τη ζωή μας, στοπ. Εδώ δεν υπάρχει χώρος να αναπτύξετε τις πολιτικές σας. Τα κάνατε με το κάπνισμα, δεν είναι υπερβολικό να βάλετε στο στόχαστρο και το αλκοόλ;
Ελάτε να τους αποδείξουμε ότι μπορούμε να οργανώσουμε δυναμικά την αντίδρασή μας, ότι δεν παραδίδουμε εύκολα τις μικρές απολαύσεις - κατακτήσεις μας. Μπορούμε. Κι επιτέλους, δε νομίζετε ότι από κάπου πρέπει να αρχίσουμε να λέμε τα δικά μας «όχι»;

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευεθεί αύριο στη στήλη μου "Επισημάνσεις", στην εβδομαδιαία εφημερίδα "ΡΕΘΕΜΝΟΣ"
  

Κι αυτό, γεμάτο ευαισθησία...

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ καταγγέλλει την ιδιοκτησία της εφημερίδας «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ», που οδηγεί ένα ιστορικό έντυπο σε κλείσιμο αφήνοντας κυριολεκτικά στο δρόμο 130 εργαζομένους.

Ύστερα από τέσσερις μήνες ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, μη καταβολή δεδουλευμένων, εκμετάλλευσης της ανοχής και υπομονής των εργαζομένων, η ιδιοκτησία της εφημερίδας, με τον πλέον κυνικό τρόπο, προσφεύγει στη διαδικασία της πτώχευση, με συνέπεια:

• Οι εργαζόμενοι στην εφημερίδα να στερούνται και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων (δεδουλευμένα, αποζημιώσεις, επιδότηση ανεργίας…).
• Η ενημέρωση να υφίσταται πλήγμα, αφού αποδεικνύεται ότι ακόμα και μια ιστορική εφημερίδα μπορεί απλά να σταματήσει να υπάρχει, όταν τα συμφέροντα των ιδιοκτητών της –σε άλλους τομείς, όπως τα δημόσια έργα– παύουν να εξυπηρετούνται από την ιδιότητα του εκδότη.

Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ ζητάει από την Κυβέρνηση να σταματήσει να παρακολουθεί ως Πόντιος Πιλάτος τις εξελίξεις και να αναλάβει τις ευθύνες της για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στα ΜΜΕ. Να αντιληφθεί ότι τα ειδικά προνόμια που απολαμβάνουν οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ χρησιμοποιούνται για τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες και όχι για την ενημέρωση του πολίτη.

Ταυτόχρονα, καλεί τους εργαζομένους στα ΜΜΕ σε αγώνα για το δικαίωμα στην ενημέρωση, το δικαίωμα στη δουλειά, το δικαίωμα στην επιβίωση.