Ένα υπέροχο τραγούδι από τη δεκετία του '80 με τον Μανώλη Μητσιά, να μας φτιάξει τη διάθεση...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 20/11/2010

Άκουγα την περασμένη Τετάρτη από τα ΜΜΕ, μεσημέρι και μετά, σε τακτά χρονικά διαστήματα και διαπίστωσα με θλίψη, είναι αλήθεια, ότι ένα μεγάλο μέρος του χρόνου τους το έδιναν για να ενημερώσουν και να δώσουν έκταση σε κάποια μικρά επεισόδια από την πορεία στην αμερικανική πρεσβεία.

Κουβέντα για το μέγεθος της συμμετοχής, αργότερα μάθαμε από την αστυνομία ότι ήταν διπλάσιοι από πέρσι, για το ποιος ήταν αυτός ο κόσμος που αγνόησε τον βροχερό καιρό, τον ασφυκτικό κλοιό των αστυνομικών που πλησίαζε τις 7.000 ένστολους και πήγαν σιωπηλοί να συνταχτούν με αυτό το ανώνυμο πλήθος και να εκφράσουν, με το δικό τους τρόπο, τη διαμαρτυρία τους για τα όσα βιώνουν αυτόν τον καιρό.

Καμιά προσπάθεια να αναδείξουν μη επώνυμους ανθρώπους που ήταν στο Πολυτεχνείο εκείνες τις δύσκολες μέρες του '73. Να μιλήσουν για τις εμπειρίες τους, να συνεισφέρουν ουσιαστικά στην κουβέντα.

Δεν μας έχει συνηθίσει έτσι η τηλεόραση. Υπάρχουν, ευτυχώς και κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά στην πλειοψηφία τους ασχολούνται με χαμηλού επιπέδου υλικό. Είδα, μια ματιά, και διαπίστωσα πως την ώρα που ήταν σε εξέλιξη η πορεία κάποια κανάλια δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από τη βλαβερή συνήθεια των μεσημεριάτικων εκπομπών κουτσομπολιού.

Ντροπή βρε παιδιά!... Έλεος, δηλαδή... Δεν υπάρχει ένας αρχισυντάκτης που να φορά παντελόνια για να τους τραβήξει το αυτί; Και εντέλει, τι είναι καλό για την τηλεόραση; Μόνο ότι είναι φτηνό; Έχουν άδικο εκείνοι που σφυρίζουν αδιάφοροι μπροστά στη δήθεν πρόκληση της ψηφιακής τεχνολογίας που διαφημίζει η οικογένεια Κλικλίκου; Πόσο πιο «όμορφα» θα είναι όλα αυτά τα σκουπίδια αν έχουν κρυστάλλινη εικόνα και ήχο;

Ναι, έχω την απαίτηση εγώ που πληρώνω υποχρεωτικά, μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ την κρατική ΕΡΤ να μου δίνει την καλύτερη ενημέρωση. Την ίδια απαίτηση έχω και από τους ιδιωτικούς ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς που χρησιμοποιούν κρατικές συχνότητες, ενώ υποτιμούν τόσο τη νοημοσύνη μας.

Φαντάζομαι μια Πολιτεία που θα... υποχρέωνε όλα αυτά τα ΜΜΕ να «παίξουν» τον αληθινό ενημερωτικό τους ρόλο. Πείτε με αιθεροβάμονα ή ρομαντικό, αλλά αυτή είναι η άποψη μου και έχω πολύ δυνατά επιχειρήματα για να την υπερασπιστώ, αν χρειαστεί.

Στη χώρα που ανθεί η... φαιδρά πορτοκαλαία πρέπει μάλλον να θεωρούμε φυσιολογικό μόνο σε κάποιες σχολικές αίθουσες, με πρωτοβουλία φωτισμένων εκπαιδευτικών να γίνονται γιορτές για το Πολυτεχνείο. Στα ΜΜΕ που οφείλουν, εκ των πραγμάτων, να έχουν και εκπαιδευτικό χαρακτήρα, αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Ποιος άραγε θα μπορούσε να θέσει ένα τέτοιο θέμα για συζήτηση; Η ΕΣΗΕΑ, ως συνδικαλιστική έκφραση, είναι ανύπαρκτη με τη δράση της ξεχασμένη, χρόνια τώρα και απομακρυσμένη από την ουσία των ζητημάτων που αφορούν τους επαγγελματίες δημοσιογράφους.

Το χειρότερο ύστερα από αυτό είναι ότι στο χώρο του Τύπου εμφανίστηκαν άνθρωποι που ήταν περισσότερο έμποροι, εργολάβοι και πάντως καμιά σχέση με τους παραδοσιακούς εκδότες που αγαπούσαν με πάθος τη δουλειά τους. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το κέρδος τους και μετά να παίξουν τα μέσα που διαθέτουν τον πραγματικό τους ρόλο.

Η φετινή πορεία του Πολυτεχνείου και η δημοσιογραφική κάλυψή της έδωσε αφορμή γι' αυτές τις μελαγχολικές σκέψεις από έναν άνθρωπο που έχει βιώσει όλες τις μεγάλες αλλαγές στο χώρο του Τύπου τα τελευταία 30 χρόνια.

Απογοήτευση λοιπόν; Όχι ακριβώς. Πάντα πιστεύω ότι υπάρχουν περιθώρια για αλλαγές. Αρκεί οι αναγνώστες, οι τηλεθεατές, οι ακροατές να απαιτήσουν να τους σέβονται. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου.