Στο τυπογραφείο ύλη για το τ. 178, της εφημερίδας ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ. Ξεκινάμε!

ilektrikos177

Αυτό είναι το τελευταίο φύλλο του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ τ. 177, που ολοκληρώσαμε την Παρασκευ΄ή 7/3/2025. Μπορείτε να το δείτε όπως είναι τυπωμένο ΕΔΩ. Σταθερός, όπως πάντα στην παρουσία του! Σταθεροί και οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη έκδοσης του, από το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, τη Διοίκηση του. Από σήμερα βάζουμε μπροστά για το επόμενο... Στέλνω στο τυπογραφείο ύλη για να "στήνεται"

anagrafi.040324

Εδώ, σ' αυτό το τυπογραφείο, την ΑΝΑΓΡΑΦΗ, στο Περιστέρι, γίνεται η τεχνική επεξεργασία του "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ Σιδηρόδρομου". Η Ανδρομάχη ή Μάχη είναι η κοπέλα που συνεργαζόμαστε. Την ευχαριστούμε για την άψογη συνεργασία, όπως και τους ανθρώπους του τυπογραφείου, Σάκη και Δημήτρη.

ilektrikos.171Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν  τηνπροηγούμενη εβδομάδα, την Τετάρτη 30/4, κατέβηκα στον Πειραιά και παρέλαβα το υλικό για το νέο τεύχος 177. Και σήμερα Παρασκευή. μια μέρα μετά την ΠΟρωτομαγιά έφυγε το πρώτο μεγάλο μέρος της για το τυπογραφείο. Ξεκινάμε ένα νέο ταξίδι!

Χαίρομαι κάθε φορά που συμβαίνει να  ολοκληρώνουμε αυτή τη διαδικασία, επειδή είναι απόλυτα σταθεροί και κάνουμε πραγματική δουλειά, όταν βρισκόμαστε από κοντά... Όλα τριγύρω αλλάζουμε κι όλα τα ίδια μένουν, λέει ένας ποιητής. Ο χρόνος φεύγει σαν αέρας. Είναι μια όμορφη διαδικασία που γίνεται, κάθε δίμηνο. Διότι κάθε πράγμα που αξίζει, έχει τη δουλειά του. Τίποτα και πουθενά, κάτι, δε γίνεται "μαγικά" κι από μόνο του.

Το συναίσθημα; Χαρά για κάτι όμορφο που δημιουργούμε τακτικά με συνέπεια και συνέχεια. Μια όμορφη διαδικασία που επαναλαμβάνεται σταθερά, χρόνια τώρα. Και δεν ξέρω το γιατί (ή μάλλον ξέρω...) αλλά μ' αρέσει πολύ όλη αυτή η διαδικασία. Κι αυτό, το κάνουν οι άνθρωποι του να φαίνεται έτσι. Ιδιαίτερα ο πρόεδρος Θύμιος Ρουσιάς! Νιώθω την αγάπη τους, τη ζεστασιά, την καλή συνεργασία τους που αποτυπώνεται και στην ποιότητα της δουλειάς μας.

Και κάπως έτσι η ιστορία μας με το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, σύνεχίζεται. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που θεωρώ μεγάλο προνόμιο μου να συνεχίζω μαζί τους αυτό που ξεκίνησε εδώ και 30 χρόνια, από τη γέννηση της εφημερίδας με τους συνταξιούχους του ΗΣΑΠ. Ανθρώπους ξεχωριστούς, με ήθος και συνείδηση που σπάνια βρίσκεις στον κόσμο, στο συνάφι εκείνων που ασχολούνται με τα κοινά. 

Αν και έχω αλλάξει δύο ανθρώπους, στις θέσεις ευθύνης του προέδρου στο Σωματείο, τον Μανώλη Φωτόπουλο στο ξεκίνημα και για 15 χρόνια και τον Θύμιο Ρουσιά τα τελευταία 12 χρόνια, ποτέ δεν είχα πρόβλημα από κανέναν τους. Τον Θύμιο τον ήξερα και συνεργάστηκα μαζί του, άλλα δέκα χρόνια πριν, καθώς ήταν ο Γραμματέας του Σωματείου, επί εποχής Φωτόπουλου.

Εξαιρετικοί άνθρωποι! Είναι από αυτούς που λύνουν, αντί να δημιουργούν προβλήματα, που χαίρονται μ' αυτό που κάνουν και δεν μιζεριάζουν από λάθη που μπορεί να συμβούν. Και επιπλέον, εκτιμούν πολύ τη δουλειά που τους προσφέρω, όλα αυτά τα χρόνια.

Κι όταν λέω «φτιάχνω» την εφημερίδα που βλέπετε, εννοώ ότι τη σχεδιάζω και την υλοποιώ ως έκδοση. Δίνω δηλαδή μορφή στα άψυχα κείμενα. Στην έκδοση που μπορείτε να δείτε πατώντας ΕΔΩ, και που είναι η τελευταία, όπως θα διαπιστώσετε.

Είναι ένα έντυπο «συνδικαλιστικό», με την έννοια ότι προβάλλει τη δράση του Σωματείου, αλλά και δημιουργεί εκείνες τις προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για να διατηρείται (το Σωματείο και οι άνθρωποι του) ενωμένο και αγαπημένο στα μάτια των 2.000- 2.500 περίπου μελών του, συνταξιούχων του ΗΣΑΠ σε όλη την Ελλάδα, όπου κι αν μένουν.

Βέβαια, όπως σε όλους, η πανδημία του Covid-19, δημιούργησε κι εδώ τα προβλήματα της. Εκείνον τον καιρό, θυμάμαι, οι άνθρωποι του Σωματείου, παίρνοντας όλα τα μέτρα ασφαλείας, πήγαιναν τρεις φορές την εβδομάδα στον Πειραιά, στα γραφεία τους και σαν τα μυρμήγκια, ιδιαίτερα ο Θύμιος, ακόμα και από το σπίτι του, μάζευε την ύλη του 16σέλιδου ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ σε σχήμα ταμπλόιντ.

Μ’ αυτόν τον τρόπο και με καλό προγραμματισμό, κατάφεραν να μην χάσουν εκδόσεις, παρά μόνο μία! Άθλος, αν σκεφτεί κανείς, από τι περάσαμε… Και τι περνάμε! Αφού ο φόβος για τον Covid-19 δεν έχει φύγει, εντελώς.

Διατηρούν επίσης ένα εξαιρετικό διαδικτυακό τόπο για την άμεση ενημέρωση των μελών τους. Τις άμεσες ανακοινώσεις τις «ανεβάζει» η Ελευθερία, που έχει και τη γραμματειακή υποστήριξη του Σωματείου. Και τη γενική επιμέλεια έχω εγώ. Δείτε το ΕΔΩ, παρακαλώ.

Γενικά, είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι μαζί τους. Ακούν τις παρατηρήσεις μου, προσεκτικά και τις περισσότερες φορές τις εφαρμόζουν. Κάνουν τη δουλειά μου δημιουργική και ευχάριστη και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Και καθώς κι εγώ είμαι πια ο ίδιος συνταξιούχος, τους καταλαβαίνω όλο και περισσότερο. Το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, αποτελεί ένα πρότυπο δημιουργικότητας.

Κάποιοι λένε ότι τα Σωματεία Συνταξιούχων, είναι για απομάχους της δουλειάς. Που ζουν στο περιθώριο και ζουν με τις μνήμες τους από τα παλιά. Μπορεί να είναι και αυτό, αλλά πιστέψτε με, πολλοί νέοι θα ήθελαν να τους μιμηθούν στη δουλειά που προσφέρουν, εθελοντικά, για το κοινό καλό!

Πρωινό ξύπνημα, πώς έχασα το λεωφορείο...

Posted in Επικαιρότητα

Το λεωφορείο παρκαρισμένο κάτω από τον ίσκιο των δέντρων περιμένει, κλειστό, τους επιβάτες για Μύλους.

Δευτέρα ξημερώματα, ώρα 6,20 σηκώνομαι. Η ώρα της επιστροφής έφτασε. Μέχρι να πλυθώ, να ετοιμαστώ, να τρέξω στην εκκλησία που είναι η στάση του λεωφορείου για Μύλους είχε ήδη πάει 6,45. Το πούλμαν που περίμενε υπομονετικά από χθες το βράδυ εδώ, μόλις έφυγε. Ούτε Εγγλέζοι να ήτανε στους χρόνους τους.

Επιστροφή σπίτι, τουλάχιστον να “τσιμπήσω” κάτι και να πάρω τα χάπια μου για το ζάχαρο. Ξαναγύρισα μισή ώρα νωρίτερα από την ώρα αναχώρησης. Είναι στη θέση του και περιμένει. Κλειστό. Χωρίς τον οδηγό του μέσα...

Κάποια στιγμή ακούγεται ένας θόρυβος προς το λιμάνι της Σκάλας. Είναι το “Αγκίστρι”, ένα μικρό πλεούμενο που κάνει δρομολόγια μέχρι την Αίγινα, απέναντι.

Τρέχω μπας και το προλάβω. Από την Αίγινα θα έχει σίγουρα πιο συχνά δρομολόγια για Πειραιά. Μπα, πού να τους προλάβω, Ώσπου να κάνω τη μισή διαδρομή έχουν λύσει τους κάβους και έχουν φύγει. Σε πέντε λεπτά μέσα, μπορεί και λιγότερο, έδεσαν, έλυσαν κι έφυγαν.

Η αίσθηση που έχω είναι ότι κάνουν το δρομολόγιο που είναι υποχρεωμένοι, αδιάφοροι για το αν θα πάρουν ή όχι επιβάτες. Ωραίοι επαγγελματίες, μα την αλήθεια.

Επιστροφή πίσω στην εκκλησία. Το λεωφορείο πάντα στη θέση του. Κλειδωμένο και περιμένει. Άλλος ένας, μάλλον επιβάτης, μεγαλύτερης ηλικίας από μένα, κάνει βόλτες πέρα δώθε, περιμένοντας να ανοίξει τις πόρτες του το λεωφορείο.

Κάθομαι σε ένα από τα πολλά μαγαζιά, απέναντι. Είναι πρωί ακόμα, 7,30 η ώρα και όλα είναι κλειστά. Μια κοπέλα, εμφανώς ξένη από την εμφάνιση, καθαρίζει. Τη ρωτώ αν είναι εύκολο να μου φτιάξει έναν καφέ. “Το μαγαζί είναι κλειστό” μου λέει “ανοίγει στις 8 και μισό”.

Απαιτήσεις που έχω κι εγώ, ο άνθρωπος. Να θέλω να πιω καφέ τέτοια ώρα...

Υπέροχη ανατολή ηλίου στις 6,55 όπως την είδα με τα μάτια μου...

Δεκαπενταύγουστος στο Αγκίστρι

Posted in Επικαιρότητα

Μια διαφορετική τράπεζα φαγητού στο Αγκίστρι. Συλλογή από τη βραδινή μας βόλτα...

Το ξημέρωμα του Δεκαπενταύγουστου στο Αγκίστρι είναι όμορφο. Και σήμερα θα 'ναι σαν χθες, ζεστή μέρα. Εννιά το πρωί και καίνε όλα ένα γύρο. Το μπαλκόνι του δωματίου είναι από τη μεριά της ανατολής. Τζίφος. Ούτε εδώ μπορείς να κάτσεις το πρωί. Τι να σου κάνει μια πάνινη τέντα; Πόσο ήλιο να κόψει;

Ο κόσμος κοιμάται ακόμα. Στο δρόμο δεν κινείται τίποτα. Μόνο στη διπλανή πολυκατοικία έχει βγει ένα νεαρό ζευγάρι και πίνει τον καφέ του, συζητώντας μεγαλόφωνα.

Κάπου, όχι πολύ μακριά, ακούγονται από το ραδιόφωνο ψαλμωδίες. Μέρα γιορτής σήμερα...

Οι ταβέρνες έχουν βγάλει από χθες ειδικές ενημερωτικές πινακίδες που αναφέρουν τα ειδικά, γιορταστικά γεύματα της μέρας. Ελληνική κουζίνα και κάπου, ανάμεσα στα φαγητά τους, έχουν ντόπιους μεζέδες, κρέας πάντα. Είναι η μέρα βλέπεις, Δεκαπενταύγουστος. Και είναι και Κυριακή. Διπλή γιορτή που στην Ελλάδα ξέρουμε να την τιμούμε...

Χθες βράδυ κάναμε μια βόλτα στην παραλία. Σουβλάκι, ψαροταβέρνες, μπαράκια στο κύμα και μαγαζιά με σουβενίρ που μοιάζουν πιο πολύ με σούπερ μάρκετ καθώς διαθέτουν ότι μπορείς να φανταστείς. Αλλά οι τιμές παντού “φωτιά”. Δεν υπάρχει περίπτωση για μια στοιχειώδη έξοδο να μη φύγει το 50άρι.

Και είναι να αναρωτιέσαι: Μα δεν αντιλαμβάνονται εδώ οι άνθρωποι πού βρισκόμαστε; Δεν άκουσαν τίποτα για μειώσεις μισθών, για απολύσεις, για τη νέα εποχή του Δ. Ν. Τ.; Δεν βλέπουν που τα δωμάτια τους είναι άδεια στη φουλ τουριστική σεζόν;

Ευτυχώς όμως έχουν χιούμορ. Φωτογράφισα το ΓυροBANK, αλλά δεν τα κατάφερα να πάρω το ΓΥΡΟκομείο. Νύχτα και οι προβολείς που φώτιζαν την πινακίδα ήταν δυνατοί. Έτσι δεν μπόρεσα να αποτυπώσω το δημιούργημα του καλλιτέχνη. Λίγο πιο κάτω, έξω από το μαγαζί άλλη μια διαφημιστική πινακίδα. Ε, έχουν χιούμορ οι άνθρωποι, όπως και να το κάνουμε...

Αργά το βράδυ γυρίσαμε σπίτι. Έχει βγει όλη η κούραση της μέρας. Είναι και το ουίσκι που ήπια στην Alterego” για να πάρω τα... κλειδιά του WiFi και να κάνω τις δύο χθεσινές αναρτήσεις, που με ρίχνει γλυκά στην αγκαλιά του Μορφέα. Χρειάζεται κι εδώ την υποστήριξη του αιρκοντίσιον για να βγει η βραδιά. Η νύχτα είναι ζεστή και έχει υγρασία...

Επιτυχημενες πινακίδες... Πώς να μην μπεις στον πειρασμό να μπείς στο μαγαζί τους;

Με την αρμύρα της θάλασσας

Posted in Επικαιρότητα

Ο ήλιος πάει προς τη δύση του. Άλλη μια μέρα στο Αγκίστρι φτάνει στο τέλος της...

Το σημείωμα αυτό γράφεται σχεδόν μέσα στη θάλασσα. Απόγευμα Σαββάτου στη Σκάλα. Μόλις έχουμε τελειώσει το μπάνιο μας και βρήκα ένα βραχάκι να καθίσω για τις σημειώσεις μου. Μπορεί και να το πείτε “αρρώστια” το να είμαι εδώ και να μην απολαμβάνω τη θάλασσα για να είμαι μέσα στο γραφτό μου, αλλά θέλω να σας πω ότι δεν είναι καθόλου έτσι.

Ρουφώ την κάθε στιγμή. Ο παφλασμός των μικρών κυμάτων με συναρπάζει. Ο ήχος τους είναι εκπληκτικός, τακτικά επαναλαμβανόμενος. “Δένεται” με τις φωνές που παίζουν βουτιές από το διπλανό βραχάκι και κάνουν έναν απίθανο συνδυασμό.

Ο ήλιος έχει αρχίσει να γέρνει ώς εδώ ροδοκόκκινος. Εκεί που πατώνουν παίζουν μπάλα, κάτι σαν μήλα στη θάλασσα κι ας “χτυπάει” κατάματα το φως.

Στην αμμουδιά προνοητικοί άνθρωποι έχουν φροντίσει, μαζί με τις ομπρέλες ηλίου που δεν χρειάζονται πια, να φέρουν και καρεκλίτσες πτυσσόμενες, ιδανικές για την περίπτωση. Είναι παρεούλες και συζητούν ανέμελα, λίγο μετά το μπάνιο τους. Η πιο όμορφη ώρα, η ώρα που μας αποχαιρετά ο ήλιος.

Ένα κότερο προσπαθεί να δέσει στο μόλο, λίγο πιο μακριά και το επιχειρούν δυο κορίτσια. Αυτά τα... αδύναμα πλάσματα που ξέρουν πότε και πώς να μας “παίζουν” στα δάκτυλα.

Από το σημείο που είμαι παρατηρώ τα πρόσωπα των τελευταίων κολυμβητών. Ολοκόκκινα από τον ήλιο που τα χτυπάει καθώς δύει, αλλά αυτό σε τίποτα δεν τους κάνει να σταματήσουν. Μια τέτοια όμορφη ώρα, δεν σου κάνει όρεξη να βγεις...

Δυο μικρά κοριτσάκια προσπαθούν να... αδειάσουν τη θάλασσα με τρύπια πλαστικά κουβαδάκια. Αλλά δεν απογοητεύονται. Επιμένουν. Και καθώς λιγοστεύουν οι άνθρωποι στη θάλασσα λέω να τα μαζεύω κι εγώ σιγά -σιγά. Ένα μπανάκι στο σπίτι θα βγάλει από πάνω μου την αρμύρα και θα με κάνει να νιώσω καλύτερα...

Κοντά μας είναι το “Ερείπιο” ένα μπιλιαρδάδικο. Ίσως, αργότερα παίξουμε με το Λάμπρο κανένα παιχνίδι...

Η μικρή κολυμβήτρια "συλλαμβάνεται" από τον φακό στον αέρα την ώρα της ιδιότυπης βουτιάς της...

Η πρώτη βουτιά ήταν απίθανη

Posted in Επικαιρότητα

Οι ελιές σε πρώτο πλάνο και τα τζιτζίκια που δεν είναι εύκολο να... ακουστούν σε μια φωτογραφία...

Ξεφορτωθήκαμε τα πράγματα και είπαμε με τον Λάμπρο, έτσι ιδρωμένοι όπως ήμασταν να πάμε για μια βουτιά στη θάλασσα να δροσιστούμε... Η αλήθεια είναι ότι ο μικρός βαριόταν να έρθει, αλλά με την παρότρυνσή μου ήρθε για παρέα.

Και του άρεσε... Τα νερά είναι υπέροχα, πεντακάθαρα, ζεστά... Και δίπλα μας. Πέντε λεπτά με τα πόδια. Απολαύσαμε αυτή την ομορφιά και στο γυρισμό καθίσαμε σε ένα καφέ – ρεστοράν με πισίνα. Ξεβγαλθήκαμε στη ντουζιέρα του και φωνάξαμε και τη μητέρα του Λάμπρου να κάνουμε μια βουτιά στα γλυκά νερά της πισίνας πριν το φαΐ.

Αλλά, θες η κούραση από το ταξίδι, θες που με το νερό και τη δροσερή μπύρα βγήκε στην επιφάνεια, παραγγείλαμε και φάγαμε. Γυρίσαμε στο δωμάτιο μας και ξαπλώσαμε. Το είχαμε ανάγκη όσο τίποτα άλλο. Με το βοήθεια του αιρκοντίσιον πρέπει να κοιμηθήκαμε και λίγο. Όχι όλοι βέβαια... Ο μικρός έχει πάρει μαζί του την παιχνιδομηχανή και τη... φόρτισε παίζοντας όλο το μεσημέρι.

Απογευματάκι βγήκα στο μικρό μπαλκονάκι. Όλη η ατμόσφαιρα είναι ζεστή, αλλά είναι ωραία εδώ. Κοντά, στο δημόσιο δρόμο η κίνηση γίνεται πιο έντονη κάθε φορά που φτάνει καράβι στο νησί. Αλλά τα τζιτζίκια τραγουδούν τόσο δυνατά που υπερκαλύπτουν τον όποιο θόρυβο.

Μπροστά μου είναι κάτι μεγάλες ελιές που φτάνουν στο ύψος τον πρώτο όροφο του δωματίου μας. Και στα κλαδιά του έχουν στήσει πάρτι τα τζιτζίκια.

Ένα ελαφρύ αεράκι δείχνει να ΄χει πάνω του λίγη δροσιά. Δεν μπορεί, τώρα που φεύγει η μέρα θα 'ρθει, πού θα πάει;...

Άλλη μια ματιά από το μπαλκονάκι που κάθομαι. Στο βάθος διακρίνεται η θάλασσα. Μοιάζει, αλλά δεν είναι μακριά. Πέντε λεπτά σκάρτα...

Ταξίδι – οδύσσεια παραμονή Δεκαπενταύγουστου

Posted in Επικαιρότητα

Το ιπτάμενο δελφίνι που μας πήγε στο αγκίστρι. Κάποια στιγμή βγήκα έξω και το φωτογράφισα...

Είπαμε να φύγουμε από το Σάββατο να προλάβω να κάνω κι εγώ κανένα μπάνιο στη θάλασσα μέχρι τη Δευτέρα το πρωί που θα γυρίσω Αθήνα, αλλά όλο το εγχείρημα έγινε ανοργάνωτα και το πληρώσαμε με αρκετές αναμονές κάτω από τον ήλιο και... κάμποσα κιλά ιδρώτα.

Αφού παρέλαβα τα πράγματα της Στασούλας από το καράβι SUPERFAST και τα πήγα στην Ειρήνη και το σπίτι είπαμε να ξεκινήσουμε νωρίς μη φάμε και στη μάπα τον ήλιο...

Ένα ταξί μας έφερε γρήγορα στο λιμάνι του Πειραιά. Ήταν με κλιματισμό, είχε και χιούμορ ο άνθρωπος και συγκεκριμένες απόψεις που τις διατύπωνε καθώς οδηγούσε χωρίς να του το ζητήσεις. Άκουγε έναν αθλητικό σταθμό και... σχολίαζε τα σχόλια των δημοσιογράφων... Πλάκα είχε...

Το καράβι για Αγκίστρι που δεν είχαμε φροντίσει να ενημερωθούμε για τα δρομολόγια του, έφευγε 11.45 και ήταν ακόμα 9.20. Δεν ήταν να περιμένεις στο λιμάνι μ' αυτή τη ζέστη και μ' αυτήν την κίνηση τόση ώρα...

Μου 'κοψε και ρώτησα για τα δελφίνια. Για Αίγινα – Αγκίστρι έφευγε στις 9.30. Μόλις που το προλάβαμε πριν λύσει τους κάβους και φύγει. Δέκα λεπτά αφού είχε βγει από το λιμάνι “προσγειώθηκε” για πέντε λεπτά. Σακούλες, λέει, είχαν μπει στις τουρμπίνες τουρμπίνες του. Ευτυχώς οι άνθρωποι του πλοίου λύσανε γρήγορα το πρόβλημα που για μας, τους επιβάτες δε έλεγε και τίποτα, πέρα από το ότι πηγαίναμε σχεδόν σαν συμβατικό πλοίο...

Σε μια ώρα ήμασταν στο Αγκίστρι, αφού προηγουμένως έκανε μια στάση στο λιμάνι της Αίγινας. Μόνο που στη βιασύνη μας να μπούμε δε ρωτήσαμε πού πάει. Άσε που νομίζαμε πως δεν έχει άλλο λιμάνι το Αγκίστρι πέρα από τη Σκάλα... Και το μικρό Αγκίστρι στην πρώτη επαφή του για τις μίνι διακοπές, αντί για ευχαρίστηση ήταν ήδη ένα πρόβλημα καθώς μας φάνηκε τεράστιο. Αντί για τη Σκάλα σταμάτησε στους Μύλους, άλλο ένα μικρό χωριουδάκι με λιμάνι, μερικά χιλιόμετρα μακριά από τη Σκάλα που θέλαμε εμείς.

Ένας ταξιτζής, ο μοναδικός στο νησί, άξεστος, μας “στήνει” μισή ώρα στο λιμάνι μέχρι να έρθει να μας πάρει. Τελικά “μαλώνουμε” για την απαράδεχτη συμπεριφορά του και παίρνουμε το λεωφορείο της γραμμής για τον προορισμό μας. Αναμονή κάτω κάτω από έναν ίσκιο σε ένα ένα νησί που στις 11.30 βράζει κυριολεκτικά από τη ζέστη.

Αλλά κι από κει που σταματάει το λεωφορείο, μέχρι το κέντρο, έχει αρκετό περπάτημα. Φορτωμένοι με τις βαλίτσες δεν έχουμε άλλη επιλογή. Στη ρεσεψιόν του στούντιο που θα μείνουμε η κοπέλα αναρωτιέται μεγαλόφωνα: “Γιατί δεν πήρατε τηλέφωνο να έρθουμε εμείς να σας πάρουμε από τους Μύλους;” Και να πεις ότι δεν το είχαμε το τηλέφωνο τους; Καμιά φορά οι λύσεις είναι απλές, δίπλα μας, μας “φωνάζουν” και δεν τις ακούμε...

Φεύγουμε για το Αγκίστρι

Posted in Επικαιρότητα

Το λιμάνι της Σκάλας, όπως το είδαμε από την ταβέρνα του Γιώργου...

Ο Λάμπρος έφτασε χθες με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ από τη Μεγαλόπολη και σήμερα λέμε να την... κάνουμε για το Αγκίστρι. Μια γεμάτη εβδομάδα θα καθίσουν στη Σκάλα με τη μητέρα του. Να κάνει κι αυτός κανένα μπανάκι στα γαλανά νερά του μαγευτικού νησιού του Αργοσαρωνικού.

Την καλύτερη περίοδο του καλοκαιριού φεύγουν... Λίγη δροσιά παραπάνω θα έχουν εκεί, όπως και να το κάνουμε. Ας «ψηνόμαστε» εμείς οι άλλοι στο καμίνι της Αθήνας...

Θα 'ναι κι ένα «διάλειμμα» για τον Λάμπρο που μοιράζεται το φετινό καλοκαίρι, ανέμελα, ανάμεσα στα χωριά των γονιών του.

Το στούντιο το είχαμε βρει πριν από 15 μέρες όταν πήγαμε μια βόλτα από την Αίγινα με το καραβάκι στο Αγκίστρι και το περπατήσαμε με τη μηχανή απ' άκρη σ' άκρη... Δεν είναι άλλωστε και κανένα μεγάλο για να δυσκολευτείς να το περπατήσεις...

Εκεί ήταν που βρήκαμε την υπέροχη παραλία της Δραγονέρας με το ελεύθερο κάμπινγκ, το αυθαίρετο καφέ στην παραλία που λειτουργούσε με γεννήτρια και την υπέροχη θάλασσα της.

Σας το λέω εκ πείρας αφού την έκανα τη βουτιά μου στα πεντακάθαρα νερά της Δραγονέρας. Εκεί ήταν που συνάντησα, τυχαία, την Ευτυχία Τσαγκαράκη του «Πολύτροπου» να κάνει τις διακοπές της σε σκηνή με φίλους.

Μικρή «ανάσα» καλοκαιρινών διακοπών νστη θάλασσα για τον Λάμπρο και τη μητέρα του από σήμερα...

Δέμα από τη Στασούλα...

Posted in Επικαιρότητα

Πυθάρια, γλάστρες στο σπίτι της Κατινιώς του Αιμίλιου, στο Θραψανό... Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς στο χωριό των πυθαράδων...

Αυτό με το δέμα δεν έχει ξαναγίνει. Αλλά το καλοκαίρι, ιδιαίτερα τέτοιες μέρες του Αυγούστου, όλα μπορούν να γίνουν...

Είχα ζητήσει λοιπόν από τη Στασούλα να μου στείλει έναν τενεκέ λάδι για την Ειρήνη. Την προπερασμένη εβδομάδα είχαν απεργία τα φορτηγά, την περασμένη εβδομάδα η Ειρήνη είχε ήδη φύγει για Χίο κι εμείς κατεβήκαμε μια βόλτα στο Ελληνικό να δούμε τον μικρό Λαμπρούκο. Έτσι το ανέβαλε γι' αυτή την εβδομάδα.

Μόνο που όταν πήρε τηλέφωνο τον μεταφορέα για να περάσει να παραλάβει το δέμα της είπαν ότι είχαν κι αυτοί πάει σε... διακοπές, δεν δούλευαν. Με πήρε τηλέφωνο καταστεναχωρημένη. «Σου είχα μαζέψει και ντομάτες και κηπευτικά από τον κήπο και σταφύλια, κρίμα είναι να πάνε χαμένα»...

Έτσι σκεφτήκαμε μια άλλη λύση. Τη χρησιμοποιεί άλλωστε χρόνια τώρα η θεία η Άννα όταν στέλνει δέμα στα παιδιά της στην Αθήνα. Πήγε λοιπόν στο Ηράκλειο, στο λιμάνι, βρήκε το καράβι των Μινωικών Γραμμών που φθάνει το πρωί στον Πειραιά και θα πάω εγώ το πρωί να το πάρω από κει.

Μικρή η ταλαιπωρία μπροστά στον κόπο της αδερφής μου που πάντα, ας την έχει καλά ο Θεός, είναι διαθέσιμη σε ότι της ζητήσω...

Είπαμε, Αύγουστος είναι, το πιο δύσκολο τριήμερό του, θα περάσει, πού θα πάει...

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

egkainia.domis.agioplastikis

Κάτι μεγάλο και όμορφο έγινε στο χωριό μας. Ένα κέντρο Μινωικής αγγειπλασττικής. Για να θυμόμαστε την ιστορία, το ξεκίνησε ο πρώην δήμαρχος Θραψανού, Μανόλης Λαδωμένος, αλλά διάφορες δυσκολίες που δεν γνωρίζομαι δεν το άφησδαν να ολοκληρωθεί. Το εεκαινία σε ο δήμρχος κ. Κεγκέρογλου! Χαιρόμαστε που ένα σημαντικό και εμβληματικό έργο πολιτιστικής υποδομής, είναι πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα συνένωσης δυνάμεων του Δήμου Μινώα, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης.

Ξεκίνησε να λειτουργεί στο χωριό μας, το Θραψανό, μια αξιόπιστη Δομή Αγγειοπλαστικής...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Κάποτε το θέλαμε να επιστρέψουμε, όσο τίποτα άλλο... Τώρα, δεν είμαι πια βέβαιος...

elies.a.nikola1.081220

Μια προσπάθεια πριν τρία χρόνια να ξαναφτιάξω τις ελιές μου σε συργασία με συγχωριανό μου φίλο και συμμαθητή από το σχολείο απέδωσε σε μια πρώτη φάση, τρία χρόνια τώρα. Πέσαμε σε κακές εποχές. Ξηρασία, κακοχρονιά, αλλά είχα μια ευχάριστη έκπληξη από τον Μιχάλη. Παρά τις δυσκολίες βγάλαμε το λάδι της χρονιάς μας. Ευγνώμονες!

livades.diakopes2013

Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...

panoramiki.livada.2014

Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου...  Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...

 

 

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA