Περάσαμε και τις 31.000 μοναδικές επισκέψεις στο ανανεωμένο site του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ...

31004

Μας αρέσει να περνάμε παραγωγικά τον ελεύθερο χρόνο μας, προθέτοντας κάτι όμορφο στη ζωή μας. Και χαιρόμαστε όταν τον βλέπουμε να έχει την αποδοχή σας. Να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται, καταγράφοντας την καθημερινότητα, από μια άλλη σκοπιά... Να, λοιπόν πουπεράσαμε και τις  31.000 επισκέψεις, από εντελώς διαφορετικές Ι.Ρ.  στον ανανεωμένο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Σας ευχαριστούμε.  Δείτε το, πατώντας πάνω σ' αυτή τη φωτογραφία και θα σας πάει αυτόματα στο νέο site... Το εντυπωσιακό είναι ότι λειτουργεί άψογα, ενώ συνεχίζει παράλληλα, να είναι ζωντανό και το αρχείο. Το βλέπετε δώ, άλλωστε, μπροστά σας...

29.969
Το χτίζουμε καθημερινά με πολύ υπομονή και αγάπη... Δυο μήνες μετά το νέο ξεκίνημα μας, φτάσαμε τις 2.000 επισκέψεις. Και συνεχίζουμε. Δείτε το ΕΔΩ. Έτσι κλείσαμε αυτό το κεφάλαιο της ιστορίας. Και υλοποιήσαμε τα σχέδια μας, να  μην "κατέβει" το site αυτό. Παραμένει όπως είπαμε ως ιστορία. Εδλώ θα βρείτε δημοσιεύματα σαν αυτό ΕΔΩ το δημοσίευμα που κάναμε τον Σεπτέμβρη του 2020, τότε που οι βροχές δοκίμασαν και το χωριό μου. Η μνήμη λειτουργεί άψογα και "δένουμε" το χθες με το σήμερα...

29011

Χωρίς να το θέλω, δυσκόλεψα και δυσκολεύω πολλούς που δεν ξέρουν και δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει το όνομα του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ. Αν και μέσα στον ιστότοπο το εξηγώ αναλυτικά, δεν είμαι βέβαιος ότι όλοι όσοι  διαβάζουν, το κάνουν αυτό προσεκτικά. Ας το αναφέρω άλλη μια φορά, ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ είναι το όνομα του ανθρώπου που γεννήθηκε στο Θραψανό! Δείτε ΕΔΩ μια ανάρτηση που κάναμε τον Μάιο του 2020, όταν το συνεργείο του ALPHA επισκέφτηκε κάποια από τα αγγειοπλαστεία του χωριού μου.

28.000
Αυτό το site λοιπόν πέρασε στην ιστορία και λειτουργεί ήδη ένας νέος ιστότοπος, φρέσκος,όσο φρέσκο μπορεί να είναι το διαδίκτυο, με σύγχρονα χαρακτηριστικά που καταγράφουν τα πράγματα, από εδώ και πέρα, με το δικό του πρωτότυπο τρόπο. Με αληθινές ιστορίες που μιλάνε για το παρόν και δεν κάνουν διαγωνισμούς ειφυήας για να αποκτήσουν αναγνωσιμότητα. Δεν έχουμε διαφημίσεις και με επιλογή μας δεν λειτουργούμε εμπορικά, δεν μας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Δείτε ΕΔΩ άλλη μια ανάρτηση από την επίσκεψη του τηλεοπτικού σταθμού ALPHA στα ανθοκήπια του Θραψανού.

27.000
Σιγά –σιγά, υπομονετικά, ανοίγουμε νέους δρόμους με τον ανανεωμένο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΙΩΤΗ. Και να που ξεπεράσαμε και τις 29.048 επισκέψεις  από διαφορετικές Ι.Ρ. Είμαστε χαρούμενοι, επειδή ξέρουμε πώς υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι εκεί έξω, που περιμένoυν καθημερινά να δουν την ανάρτηση μας, σ’ αυτό τo site, ενώ έχουν και τη δυνατότητα να τη σχολιάσουν. Δείτε μας ΕΔΩ.

Εργασιακή “ζούγκλα” εν όψει

Posted in Δημοσιογραφικά

Ψηλά το κεφάλι! Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της... Από μας εξαρτάται να νοιώθουμε καλά. Φτάνει να μην αναλωνόμαστε σε μικρά πράγματα, την ώρα που μπορούμε να ασχολούμαστε με τα μεγάλα...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 09/07/2011

Δραματικές αλλαγές καλοκαιριάτικα στις εργασιακές σχέσεις διαπιστώνει το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ), σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα. Περικοπές μισθών και σοβαρές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις.

Τα στοιχεία είναι συντριπτικά. Οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης μετατράπηκαν σε εκ περιτροπής εργασία με μονομερή απόφαση του εργοδότη και με ανάλογη μείωση στους μισθούς. Μόνο μέσα στο πρώτο πεντάμηνο του τρέχοντος έτους αυτές αυξήθηκαν κατά 5.071%.

Συγχαρητήρια στη... σοσιαλιστική κυβέρνηση που εξέλεξε ο ελληνικός λαός διώχνοντας από την εξουσία τη δεξιά! Οι νόμοι που ψήφισε και οι αλλαγές που επέφεραν,υπακούοντας πλήρως στο Δ.Ν.Τ. και την Τρόικα δίνουν τη δυνατότητα στους εργοδότες που κινούνται έτσι να ενεργούν απόλυτα νόμιμα...

Η κυβέρνηση γενίκευσε τη γενιά των 500 και 700 ευρώ και “βαλκανοποίησε” την αγορά εργασίας στο όνομα μιας ανάπτυξης που δεν είδαμε (εκτός κι αν εσείς την είδατε...) και της αντιμετώπισης, δήθεν της ανεργίας που όχι μόνο δεν επετεύχθη αλλά η λίστα της όλο και αυξάνει.

Επίσης η αλλαγή των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης προηγούμενων ετών που μετατράπηκαν στη διάρκεια του 2011 είναι αυξημένες κατά 165,58% όσον αφορά τη μερικής απασχόληση και κατά 667,67% για την εκ περιτροπής εργασία.

Παράλληλα, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία του ΣΕΠΕ, το 2011 προχώρησαν στη σύναψη νέων συμβάσεων οποιασδήποτε μορφής 5,56% λιγότερες επιχειρήσεις σε σχέση με το 2010, ενώ κατά 27,67% μειώθηκαν οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης. Αντίθετα, έχει αυξηθεί κατά 11% η εκ περιτροπής απασχόληση.

Τραγικά στοιχεία που αναρωτιέμαι αν τα λαμβάνουν υπόψη τους, όλοι αυτοί οι προφεσόροι βουλευτές που κομπορρημονούν ότι αφουγκράζονται τα προβλήματα του λαού που τους εξέλεξε και προσπαθούν να τα επιλύσουν.

Το 2010 μετατράπηκαν 26.253 συμβάσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης σε άλλες μορφές ευέλικτων συμβάσεων εργασίας. Ο αριθμός αυτός είναι κατά 54,6% αυξημένος σε σχέση με το 2009. Ήδη τους πρώτους μήνες του 2011 έχουν μετατραπεί 24.641 συμβάσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης, είτε σε συμβάσεις μερικής, είτε σε συμβάσεις εκ περιτροπής εργασίας.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 2009 οι συμβάσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης αντιπροσώπευαν το 79% των νέων συμβάσεων, το 2010 αντιπροσώπευαν το 66.9% και το πρώτο πεντάμηνο του 2011 το 60,2%.

Από την άλλη όμως πλευρά, η αναλογία των συμβάσεων μερικής απασχόλησης στο σύνολο των νέων συμβάσεων αυξήθηκε από 16,7% το 2009 σε 26,1% το 2010 και σε 31,1% το πρώτο πεντάμηνο του 2011.

Τέλος οι συμβάσεις εκ περιτροπής εργασίας αντιπροσώπευαν το 4,3% του συνόλου των νέων συμβάσεων το 2009, το 6,9% το 2010 και το 8,7% το πρώτο πεντάμηνο του 2011.

Χρειαζόμασταν, αλήθεια, τα στοιχεία του ΣΕΠΕ που παρέθεσα για να πεισθούμε πόσο πολύ σε βάρος των εργαζομένων έχουν αλλάξει τα πράγματα; Μήπως γνωρίζετε ένα σπίτι που να μην αντιμετωπίζει τέτοιο πρόβλημα ή να μην πλήττεται από την ανεργία;

Κάθε φορά που τους ακούω να λένε σοβαρά ότι “αναγκάστηκαν” να προχωρήσουν σε τέτοια σκληρά μέτρα για να αντιμετωπίσουν την πτώχευση, γελάω... Πεθαίνουν τους ανθρώπους πριν την ώρα τους για να... τους σώσουν. Σα δε ντρέπεστε, λέω εγώ, αγύρτες...

  • Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην τακτική στήλη μου ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου, ΡΕΘΕΜΝΟΣ.

Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα... Τραγούδι γεμάτο ευαισθησία από αυτές που όλο και λιγοστεύουν στις μέρες μας. Κι όμως υπάρχουν καθαρές φωνές, αρκεί να είμαστε σε θέση να τις ακούσουμε. Μπορούμε...

Ο ζεστός Ιούλης έφτασε...

Posted in Κρήτη

Το καλοκαίρι είναι χαρά των (α)τζιτζίκων... Μικρά φτερωτά ζωάκια που κάνουν τόσο “θόρυβο” ιδιαίτερα τα μεσημέρια που χαίρομαι να τα ακούω. Προσπάθησα να τα φέρω πιο κοντά με τη μηχανή μου καθώς είναι γατζωμένα πάνω στους κορμούς της ελιάς. Ελπίζω να τα κατάφερα για να τα δείτε...


"Κυνηγός” των τζιτζικιών που βρίσκονται εν αφθονία αυτή την περίοδο στα χωράφια ή όπου υπάρχει ίσκιος από δέντρα. Οι τραγουδιστάδες που δεν σε αφήνουν λεπτό να ησυχάσεις. Μικροί, μη έχοντας κι άλλη επιλογή, παίζαμε μαζί τους. Χθες που δοκίμασα να πιάσω ένα δεν τα κατάφερα...


Είμαι στις ελιές μου, στο παπούρι πάνω από τον Βαθύλακκο με τον Λάμπρο που δεν τρελαίνεται για τα τζιτζίκια. Δικαιολογημένα. Δεν τα ξέρει, δεν πέρασε ώρες μαζί τους, όπως κάναμε εμείς τα παιδικά μας χρόνια. Τα πιο αθώα παιχνίδια μας... Με παρακολουθεί που διαθέτω χρόνο γι' αυτά και μάλλον αδυνατεί να κατανοήσει το λόγο...

Χτύπησε” την πόρτα μας η ζέστη του Ιούλη. Λες και μας την κρατάει φυλαγμένη κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Εκεί πλησιάζοντας της Αγιάς Μαρίνας και του Προφήτη Ηλία. Μια τέτοια ζεστή μέρα ήταν κι αυτή της Πέμπτης, αλλά και η σημερινή, όπως δείχνουν τα πράγματα...

Από χθες άρχισαν να φαίνονται τα σημάδια της. Δυνατή ζέστη την ημέρα που... σοζυγιάζεται με τη χαμηλή θερμοκρασία και τη δροσά της νύχτας. Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτό και οι νύχτες περνάνε όμορφα...

Διότι, ξέρουμε δα από την Αθήνα, πως σε τέτοιες περιπτώσεις καύσωνα, οι νύχτες είναι πιο δύσκολες από τις μέρες και το αιρκοντίσιον είναι απαραίτητο για να τη “βγάλουμε” καθαρή.

Εδώ όμως τα πράγματα είναι αλλιώς. Έτσι και καταφέρουμε να βγάλουμε τη μέρα στον ίσκιο ενός πλατύφυλλου δέντρου ή στα δωμάτια με τις ασπρισμένες από το στόκο στέγες που λειτουργεί σαν μονωτικό, με τα ρεύματα που δημιουργούνται από τις ανοιχτές πόρτες, όλα είναι πιο εύκολα από το απόγευμα και μετά.

Μέχρι και τις βόλτες τις σκέφτεσαι τέτοιες δύσκολες και ζεστές μέρες. Εμείς όμως, είπαμε να βάλουμε τα καπέλα μας και να βγούμε μια βόλτα στα χωράφια, μεσημεριάτικα. Ως ένα σημείο θα πηγαίναμε με τη μηχανή και μετά θα περπατάγαμε αναζητώντας λίγη φυσική δροσιά...

Τέτοιες ώρες είναι να γέρνεις κάτω από τον ίσκιο της ελιάς και να ξαπλώνεις για τη μεσημεριανή σιέστα. Όπως κάνει εδώ ο αδερφός μου Κώστας. Δεν τον ξυπνήσαμε το μεσημέρι που περάσαμε από το εργαστήριο του. Ιερό πράγμα ο ύπνος κι εμείς το σεβόμαστε...

Γνώρισα έναν υπέροχο άνθρωπο...

Posted in Κρήτη

Με τον Κώστα Γκαντάτσιο στη Sport Cafe φωτογραφημένοι από τον Νίκο, έναν από τους ιδιοκτήτες της. Του το ζήτησα εγώ και ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμά μου. Βρεθήκαμε και κουβεντιάσαμε για όλα. Αλλά δυο ώρες είναι λίγο, πολύ λίγο...

Η γνωριμία μας ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη. Έγινε μέσα από το Facebook, όταν ο Κώστας Γκαντάτσιος μπήκε και σχολίασε δημοσίευμά μου σ' αυτό το Site. Ένα κλικ με οδήγησε στη βιβλιοθήκη μου και βρήκα το βιβλίο που είχε γράψει για την ιστορία του δημοτικού σχολείου Θραψανού.

Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση είναι πώς ένας άνθρωπος που γεννήθηκε στις Σέρρες παντρεύτηκε μια κοπέλα από το Αρκαλοχώρι, υπηρέτησε ως αναπληρωτής δάσκαλος πριν από χρόνια στο σχολείο τους χωριού μου και κάθισε κι έψαξε με επιμέλεια και φροντίδα στα αρχεία τους, για να ανακαλύψει έναν ολόκληρο θησαυρό, μέρος του οποίου δημοσίευσε στο βιβλίο το οποίο εξέδωσε σε 2.000 αντίτυπα ο Δήμος (τότε...) Θραψανού.

Πώς να μη θέλω να γνωρίσω από κοντά έναν τέτοιο σπάνιο άνθρωπο; Το ραντεβού μας ήταν στη Sport Cafe μεσημεριάτικα. Καθίσαμε κοντά δυο ώρες και κουβεντιάσαμε. Είπαμε τόσα πολλά κι όμως φεύγοντας, είχα την αίσθηση ότι είχαμε ακόμα τόσα να πούμε...

Κάπως έτσι τον είχα πλάσει στη φαντασία μου πριν τον γνωρίσω. Εργατικό, δημιουργικό, με φρέσκιες ιδέες και διατεθειμένο να προσφέρει πολλές ώρες σ' αυτό που λατρεύει, την έρευνα την οποία δεν εγκατέλειψε ποτέ. Δείχνει μάλιστα να την επεκτείνει και στην πλούσια λαογραφία του τόπου.

Χείμαρρος στη συζήτησή μας. Δεν προλαβαίνει να κλείσει ένα θέμα κι είχε κι όλας ανοίξει ένα άλλο ενδιαφέρον. Κι όλα με ουσία. Όχι λόγια κενά περιεχομένου, όχι πλάκες και καλαμπούρια επιπέδου καφενείου. Για να περνά η ώρα... Το αντίθετο. Κάθε κουβέντα του, ήταν ένα μικρό “δυναμητάκι” που ερέθιζε τη σκέψη μου και το μυαλό μου να τα ψάξω ακόμα περισσότερο, να τα δω κι από άλλη οπτική, να ανακαλύψω τις προεκτάσεις του.

Η κουβέντα μας είχε την έννοια της συζήτησης γνωριμίας. Δεν χρησιμοποίησα μαγνητόφωνο, ούτε κράτησα σημειώσεις την ώρα που ήμασταν μαζί. Μόνο μια φωτογραφία ζήτησα να μας βγάλει ο Νίκος, ένα από τους ιδιοκτήτες της Sport Cafe. Αυτή που δημοσιεύω στην αρχή αυτού του κομματιού.

Το τηλέφωνο του δεν σταματάει να χτυπά όσο είμαστε παρέα. Δεν αποφεύγει κανέναν. Διευθετεί τα θέματά του με σοβαρότητα, ψύχραιμος, δουλευταράς σαν μυρμίγκι που δεν αφήνει τίποτα να πάει χαμένο. Γιατί εκτιμά ότι πίσω και το από πιο απλό μπορεί να κρύβεται κάτι σπουδαίο.

Συχνά μ' αρέσει, λέει, να πηγαίνω σε καφενεία και να μιλώ με μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους. Είναι μια βιβλιοθήκη γνώσεων από μόνοι τους”. Η κουβέντα του είναι σοφή. Κι εμένα μ' αρέσει να μιλάω έτσι με ηλικιωμένους ανθρώπους. Έχεις να πάρεις τόσα πράγματα... Η ίδια η εμπειρία της ζωής τους, τους έχει κάνει πλούσιους σε μοναδικές και σπάνιες γνώσεις...

Ανανεώσαμε το ραντεβού μας σε κοντινό χρόνο. Έχουμε τόσα να πούμε με τον Κώστα. Δυο ώρες μαζί δεν μπορεί παρά να είναι μόνο η αρχή μιας καλής συνεργασίας...

Το βιβλίο που έγραψε ο Κώστας Γκαντάτσιος για την ιστορία του δημοτικού σχολείου Θραψανό στο οποίο υπηρέτησε ο ίδιος ως αναπληρωτής για μια περίοδο της ζωής του.

Τα παιδιά μας πάνε στη συναυλία...

Posted in Επικαιρότητα

Το απόκομμα του εισιτηρίου που χρησιμοποίησε ο Λάμπρος για τη χθεσινή συναυλία στο Παγκρήτιο Στάδιο του Ηρακλείου. Ήταν τόσος ο κόσμος και η κίνηση που φτάσαμε σπίτι, στο χωριό, κοντά 2.30 τα ξημερώματα...

Τετάρτη μεσημέρι έφυγαν με το λεωφορείο των 3.30 για το Ηράκλειο μια παρέα επτά παιδιά στη ηλικία του γιου μου και κάποια λίγο μεγαλύτερα, να πάνε στο Ηράκλειο, όπου στο Παγκρήτιο Στάδιο, δίνουν συναυλία ο Μητροπάνος, ο Κότσιρας και ο Μπάσης.

Δυνατά ονόματα της μουσικής βιομηχανίας, παραπέμπουν στο καλό λαϊκό τραγούδι και όχι στα σκυλάδικα που, δυστυχώς, έχουν μεγαλύτερη πέραση στις μέρες μας από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Πώς το έμαθαν και κυρίως πώς αποφάσισαν να πάνε σ' αυτή τη συναυλία δεν ξέρω. Εγώ έκανα αυτό που θεωρούσα ότι έπρεπε να κάνω ως σωστό. Όχι μόνο δεν αρνήθηκα στον Λάμπρο να πάει, αλλά προσφέρθηκα να πάμε με έναν άλλον γονιό, με τα Ι.Χ. μας το βράδυ μετά το τέλος της συναυλίας, να τα πάρουμε και να τα φέρουμε στο χωριό.

Διότι αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπιζαν. Πώς θα γύριζαν πίσω το βράδυ μετά τη συναυλία, αφού τέτοια ώρα δεν κυκλοφορούν τα ΚΤΕΛ;

Ναι, δεν το κρύβω, μου αρέσει η επιλογή τους. Κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσα να πάω κι εγώ. Αλλά ήταν παρέα νεαρών και τη σεβάστηκα. Έχουν τη δικιά τους γλώσσα, τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας. Κι εμείς φαντάζουμε μεγάλοι μπροστά τους, είμαστε οι γονείς τους... Δεκτόν, αν και νομίζω πως την ψαλίδα την ανοίγουμε και την κλείνουμε εμείς, όπως θέλουμε...

Αυτά θα τη θυμούνται, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας σαν εμπειρία ζωής. Μια ακόμα τρέλα, ανάμεσα στις άλλες της ηλικίας τους. “Έτσι μας έκαναν κι εμάς οι δικοί μας...” σχολιάζει η Στασούλα. Έχει δίκιο, δεν μας έκαναν έτσι, γιατί δεν ήξεραν και γιατί δεν υπήρχαν τόσα και τέτοια περιθώρια.

Οι εποχές αλλάζουν... Και μαζί τους οφείλουμε να αλλάζουμε κι εμείς. Υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να έχεις όμορφες θύμισες σ' αυτή την τρυφερή ηλικία; Μνήμες που θα σε ακολουθούν παντού, αντιπάτι στις δύσκολες ώρες που θα' ρθουν στη ζωή τους, έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση.

Γι' αυτό τα “όχι” μου είναι με φειδώ... Θέλω ο Λάμπρος να γνωρίσει την καλή πλευρά του τόπου του πατέρα του. Θέλω να κάνει φίλους εδώ και να “μοιράζεται” πράγματα μαζί τους. Αλλά τα “θέλω” μου δεν μ' αρέσει να τα επιβάλλω. Είναι καλύτερο να τα ανακαλύπτει μόνος του, μέρα με τη μέρα, ώρα την ώρα, με παιδιά της ηλικίας του που έχουν την ίδια κουλτούρα στη σκέψη, αρκετά ώριμα για τα χρόνια τους.

Δεν θα επιδιώξω να μάθω πώς πέρασαν, εκτός κι αν θέλουν να μου μιλήσουν οι ίδιοι γι' αυτό. Είναι καλύτερα να κρατάς μια ελεγχόμενη απόσταση. Τα παιδιά αισθάνονται πιο υπεύθυνα και προσπαθούν να αποδείξουν πως δεν μπορεί όλη την ώρα να τους υποδείχνουμε πράγματα, εμείς οι μεγαλύτεροι.

Τα περάσαμε κι εμείς και τα ξέρω... Το ζήτημα είναι να μην ξεχνάμε κάποια πράγματα και το πιο σοβαρό, να μην επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας...

Περνά γρήγορα ο καιρός...

Posted in Τα δικά μου

Το πέτρινο γεφύρι στην Περβόλα, δίπλα από το εργαστήρι κεραμικών του του Μουτσάκη. Δεν φαίνεται από τον κεντρικό δρόμο. Πρέπει να κατέβεις χαμηλά στο ποτάμι που τρέχει ακόμα νερό και να προσπαθήσεις να το δεις ανάμεσα στις πυκνές πρασινάδες. Τα βάτα και οι καλαμιές έχουν “στριμώξει” τα πράγματα και είναι αδύνατον να κατέβω στην κοίτη του και να φωτογραφήσω το πέτρινο τόξο...

Το ίδιο γεφύρι φωτογραφημένο από μια άλλη πλευρά. Είναι μεσημέρι και ο ήλιος πέφτει κατακόρυφα. Κι όμως αυτό το γεφύρι ένωνε κάποτε το χωριό με το Ηράκλειο. Τότε που δεν υπήρχε ακόμα άσφαλτος στο χωριό και η κίνηση έπρεπε να γίνει πάνω από αυτό το γεφύρι. Μου το επεσήμανε ο Αγησίλαος, ο γαμπρός μου σε μια κουβέντα που κάναμε χθες το βράδυ. Και έσπευσα να το δω από κοντά...

Καταγράφω τα γεγονότα στο “Σημειωματάριο” στη δεξιά μπάρα του Site. Απλά με τον τρόπο που τα ζω και τα βιώνω στο χωριό μου ήδη περισσότερο από δύο εβδομάδες κάτω από τον ουρανό του. Κι η σκέψη μου ακόμα πως μπορώ χαλαρά να ασχοληθώ με όλα και με τίποτα με κάνει να νοιώθω καλά.

Ίσως γι' αυτό ο ύπνος το βράδυ (και καμιά φορά και το μεσημέρι...) είναι ξεκούραστος κι ίσως γι' αυτό, καθετί που ζω κι αναπνέω εδώ μ' αρέσει και το “τραβώ” ώς τα άκρα. Σαν να' ναι η πρώτη φορά... Και γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ κι έχω βιώσει πράγματα που με έχουν σημαδέψει.

Πές τε με τοπικιστή, αισθάνομαι όμορφα εδώ. Γι' αυτό και “κρατάω” ακριβά φυλαγμένες τις σημειώσεις μου, γραμμένες κάτω από τον ίσκιο δέντρων, τα μεσημέρια με τη συνοδεία τζιτζικιών που τρελαίνουν με τα τραγούδια τους όταν η θερμοκρασία χτυπούσε “κόκκινο” και ξεπερνούσε του 35 βαθμούς Κελσίου...

Δεν προλαβαίνεις να παρακολουθείς τον καιρό που φεύγει... Δεν έχει και καμιά σημαντική αξία άλλωστε. Σημασία έχουν όλα όσα ζω εδώ, στο χωριό μου Θραψανό, στις φετινές καλοκαιρινές διακοπές μου, δυο εβδομάδες τώρα γεμάτες...

Οι μέρες κυλούν όμορφα. Κάθε καινούρια μέρα έχει κάτι να προσφέρει το μοναδικό. Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου, καταγράφω τις δράσεις που πέφτουν στην αντίληψή μου, ζω όχι με το άγχος να προλάβω, αλλά με τη χαρά να απολαύσω όσο γίνεται περισσότερο αυτή την ομορφιά.

Και τι περιέχει αυτό; Δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί επακριβώς. Μικρές στιγμές, που καθεμιά έχει τα δικά της “μυστικά”. Απλά, ήσυχα, ήρεμα, χωρίς την αναθεματισμένη πίεση της δουλειάς...

Δυο εβδομάδες τώρα στο χωριό μου είναι σα να βρίσκομαι κάπου στην Παράδεισο. Δεν ξέρω πολλά πράγματα γι αυτήν, αλλά υποθέτω πως έτσι όμορφα θα είναι... Υπερβολικός στους χαρακτηρισμούς; Καμία αντίρρηση.

Θέλω όμως, μέσα από αυτό το Site να σας δώσω να δείτε μέσα από τα μάτια μου... Και όχι να σας πείσω, οπωσδήποτε. Εξάλλου προσωπικές απόψεις εκφράζω. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνήσει...

Αν έχω πετύχει κάτι εδώ, αυτό είναι η ελευθερία στην έκφραση και το δικαίωμα στη διαφορετικότητα... Και αυτό θα το διαφυλάξω...

Στο Ηράκλειο για δουλειά

Posted in Κρήτη

Η φωτογραφία είναι μέσα από ένα μισογκρεμισμένο σπίτι της Σπιναλόγκας. Και φαίνεται απέναντι η Πλάκα... Παιχνίδια του φακού σε μια μέρα μοναδικής ομορφιάς.

Είχα χρόνια να κατέβω στην πόλη του Ηρακλείου. Στις διακοπές μου προτιμώ το χωριό μου ή το Αρκαλοχώρι προκειμένου να καλύψω τις ανάγκες μου. Όμως αυτό το ταξίδι έπρεπε να γίνει. Υπήρχε λόγος.

Για να αποφύγουμε την ταλαιπωρία πήραμε το αυτοκίνητό μας και φτάσαμε ώς την είσοδο του Ηρακλείου. Μετά κόπων και βασάνων πολλών βρήκαμε ελεύθερο, υπαίθριο πάρκινγκ στο Βενιζέλειο νοσοκομείο.

Κι από κει πήραμε το αστικό λεωφορείο για το κέντρο. Με 1.10 ευρώ το άτομο μας κατεβάζει στην πλατεία Ελευθερίας. Κι από κει με τα πόδια στον προορισμό μας.

Βλέπω την πόλη κι έχει αλλάξει. Έχει πολλούς πεζόδρομους, μαγαζιά για ρακές, φαγητό, εμπορικά.

Στην πλατεία του Ηρακλείου έχουν στρατοπεδεύσει με σκηνές, οι αγανακτισμένοι. Στις 9 το πρωί δεν είναι πολλοί αυτοί που βρίσκονται κάτω από τα πανό με τα συνθήματα τους. Προς το απόγευμα θα πρέπει να γίνονται περισσότεροι. Ακριβώς απέναντι από την Περιφέρεια Κρήτης, πρώην Νομαρχία Ηρακλείου, όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι.

Εντυπωσιακά ωραίος δρόμος είναι η 25ης Αυγούστου. Πεζόδρομος. Με τα Λιοντάρια, τη Λότζια και ένα σορό μικρά μαγαζιά για να πιεις τον καφέ σου... Έρχεται κι ένα μπουγάζι, όλο δροσιά, από το λιμάνι του φρουρίου Κούλε...

Το ίδιο το κτίριο το βρήκαμε κλειστό. Γίνονται έργα αναστήλωσης του μνημείου για την ασφάλεια των περιηγητών. Στο λιμενοβραχίονα, τα απογεύματα, κάνουν βόλτα τα... μπάι – μπας. Και φυσικά, επειδή κάθε πόλη έχει το νηφοπάζαρό της, αυτό το ρόλο παίζει ο μόλος, ο μικρός δρόμος ανάμεσα στο λιμάνι, τη θάλασσα και τον Κούλε, όταν πέφτει ο ήλιος και είναι προσβάσιμος στον πολύ κόσμο.

Εντύπωση μου έκανε ακόμα η παραλιακή. Ιδιαίτερα αναβαθμισμένη εκεί που εγώ θυμούμαι μόνο ερείπια σπιτιών, με μαγαζιά που προσφέρουν σε όσους θα ήθελαν να χαλαρώσουν και να διασκεδάσουν με απαλή μουσική ή μουσική σε ένταση. “Έχει κάνει δουλειά ο Κουράκης” λένε όσοι πρόσωπα και πράγματα. Και όπως κι εγώ διαπίστωσα με τα μάτια μου, μάλλον έχουν δίκιο στις εκτιμήσεις τους... Το Ηράκλειο γίνεται μια ανθρώπινη πόλη, ικανή να προσφέρει στους κατοίκους της και τους τουρίστες.

Μακάρι... Χαίρομαι που το βλέπω αυτό. Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια επανεκλέγεται συνεχώς από την πρώτη Κυριακή με μεγάλη πλειοψηφία.

Αυτό που χαρακτηρίζει το Ηράκλειο, όπως και τις άλλες μεγάλες πόλεις της Κρήτης, το Ρέθυμνο και τα Χανιά, είναι τα παλιά βενετσιάνικα κτίρια. Πεζοδρομημένες πια αυτές οι περιοχές της παλιάς πόλης μπορείς να τις περπατήσεις με άνεση, να κάνεις στάσεις, να βρεθείς σ' ένα τόπο που δεν ακούγονται μηχανικοί θόρυβοι, μόνο ο ανθρώπινος “θόρυβος” από τις κουβέντες και τις συζητήσεις των περιπατητών.

Τελικά αρχίζει να μ' αρέσει η πόλη του Ηρακλείου που είδα φέτος. Πιο ανθρώπινη μου φάνηκε, όχι αποτρεπτική στο να την πλησιάσει ο πολίτης, είτε Κρητικός, είτε επισκέπτης. Μπράβο τους!

Πλησιάζουμε στο νησί...

Posted in Κρήτη

Επιστροφή στα της εκδρομής, της περασμένης εβδομάδας. Καρέ -καρέ η προσέγγισή μας στο νησί της Σπιναλόγκας. Έχω αρκετό φωτογραφικό υλικό και θα χρειαστεί λίγο χρόνο μέχρι να το ανεβάσω όλο. Είναι πανέμορφο, ότι συνέλαβαν τα μάτια μας και ο φωτογραφικός φακός.

Διάφορες οπτικές γωνίες της Σπιναλόγκας μέσα από το Καΐκι που μας πάει κοντά της. Τραβάω φωτογραφίες και παρατηρώ λεπτομέρειες. Πολύς πόνος, πολύ δάκρυ και σιωπή από τους κατοίκους του. Χρειάζεται σεβασμός στην προσέγγιση τουκι εμείς έχουμε όσον χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις...

Πριν έρθω εδώ, μάζεψα στοιχεία από τη Google. Ήθελα να γνωρίζω καλά τον τόπο, όχι όπως τον έζησα μέσα από το σίριαλ “Το Νησί”, αλλά όπως του άξιζε. Είδα ντοκιμαντέρ κι άφησα τη φαντασία μου να δουλέψει. Ήθελα να δω με τα μάτια της ψυχής μου. Δεν πρόκειται άλλωστε για ένα τουρ συνηθισμένο. Το αντίθετο θα έλεγα...

Ξανακοιτάζω από μια χρονική απόσταση αυτές τις φωτογραφίες της Σπιναλόγκας. Ίσως με πείτε υπερβολικό με τόσα πλάνα για το ίδιο θέμα. Μπορεί να είναι κι έτσι. Αλά με όσα έχω γράψει ώς τώρα κιόλα όσα έχω ακόμα να ανεβάσω τις επόμενες ημέρες δεν νομίζω ότι κατάφερα να βγάλω ότι έχω μέσα μου...

Δείτε αυτή την πλευρά της Σπιναλόγκας... Ξερότοπος, αλλά αν προσέξετε υπάρχει ένα κόσμος που κινείται πάνω στα μονοπάτια της. Ανθρώπινο κομβόι. Τουρίστες που ήρθαν εδώ, ο καθένας με διαφορετικά κίνητρα, να δουν αυτό το νησί του πόνου και της εξορίας...

Χτισμένα φρούρια βενετσιάνικα σαν αυτά που συναντάς στις παλιές πόλεις του Ηρακλείου, του Ρεθύμνου και των Χανίων. Για να προστατεύονται οι κάτοικοι του νησιού από τις επιθέσεις εχθρών. Διότι κατά καιρούς το νησί κατοικούνταν, όχι μόνο από τους χανσενικούς. Εκπληκτικός είναι ο τούρκικος μαχαλάς. Και η ιστορία του πλούσια...

Πέτρα και ξεραΐλα... Γυμνοί βράχοι, τα κύματα έχουν παρασύρει και τα τελευταία χώματα απ' αυτή την πλευρά της Σπιναλόγκας. Ίσως γιατί είναι η πλευρά προς το ανοιχτό Κρητικό Πέλαγος και κάτι δύσκολες ώρες θα 'ταν μεγάλα και απειλητικά. Πινελιές πράσινου ανάμεσα στο άγριο τοπίο

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

egkainia.domis.agioplastikis

Κάτι μεγάλο και όμορφο έγινε στο χωριό μας. Ένα κέντρο Μινωικής αγγειπλασττικής. Για να θυμόμαστε την ιστορία, το ξεκίνησε ο πρώην δήμαρχος Θραψανού, Μανόλης Λαδωμένος, αλλά διάφορες δυσκολίες που δεν γνωρίζομαι δεν το άφησδαν να ολοκληρωθεί. Το εεκαινία σε ο δήμρχος κ. Κεγκέρογλου! Χαιρόμαστε που ένα σημαντικό και εμβληματικό έργο πολιτιστικής υποδομής, είναι πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα συνένωσης δυνάμεων του Δήμου Μινώα, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης.

Ξεκίνησε να λειτουργεί στο χωριό μας, το Θραψανό, μια αξιόπιστη Δομή Αγγειοπλαστικής...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Κάποτε το θέλαμε να επιστρέψουμε, όσο τίποτα άλλο... Τώρα, δεν είμαι πια βέβαιος...

elies.a.nikola1.081220

Μια προσπάθεια πριν τρία χρόνια να ξαναφτιάξω τις ελιές μου σε συργασία με συγχωριανό μου φίλο και συμμαθητή από το σχολείο απέδωσε σε μια πρώτη φάση, τρία χρόνια τώρα. Πέσαμε σε κακές εποχές. Ξηρασία, κακοχρονιά, αλλά είχα μια ευχάριστη έκπληξη από τον Μιχάλη. Παρά τις δυσκολίες βγάλαμε το λάδι της χρονιάς μας. Ευγνώμονες!

livades.diakopes2013

Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...

panoramiki.livada.2014

Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου...  Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...

 

 

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA