Μερικοί από τους χώρους που είδαμε στο σπίτι της Χριστίνας και του Ενς στο Χάρακα όπως τις πήραμε μέσα από το δικό τους Site στο internet.

Η ξυλόσομπα ζεσταίνει το το σπίτι τους το χειμώνα. Το μόνο θερμαντικά στοιχείο, αλλά η Χριστίνα επιμένει πως είναι πολύ ζεστό...

Το σπίτι απλό, παραδοσιακό, όπως το βρήκαν. Το αναστήλωσαν και πρόσθεσαν πάνω του απλά πράγματα αποκλειστικά από ξύλο και πέτρα...

Συνέβη την περασμένη Πέμπτη, λίγο μετά την επίσκεψή μας στη Ζαϊρα, στις Αγιές Παρασκιές. Θα 'ταν γύρω στις 7.30 μ.μ. όταν πήγαμε. Είχε ετοιμάσει του κόσμου τις λιχουδιές για να μας φιλέψει στο σπίτι της κι ήταν μαζί η Χριστίνα και ο Ενς, δυο Γερμανοί που έχουν αγοράσει εδώ, στην Κρήτη, στο Χάρακα, ένα παλιό σπίτι και ζουν μόνιμα εκείτΑ τελευταία χρόνια...

Η Χριστίνα είναι δυο χρόνια μεγαλύτερή μου και ο Ενς (αν τον λέω καλά στο γερμανικό του όνομα, γιατί δεν μιλάει ελληνικά παρόλο που καταλαβαίνει...) καμιά δεκαριά. Ζευγάρι από δεύτερο γάμο. Εκείνη έχει τέσσερα αγόρια, όλα ενήλικα κι εκείνος δύο κορίτσια, επίσης ενήλικα. Πήραν λοιπόν τη μεγάλη απόφαση. Τα άφησαν όλα πίσω τους κι έχοντας μια δόση αρκετής τρέλας πούλησαν την περιουσία τους στο Αμβούργο κι ήρθαν κι αγόρασαν ένα σπίτι στο Χάρακα με θέα τον καταπράσινο κάμπο της Μεσσαράς.

“Το είχα δει αυτό το σπίτι όταν ήμουν 23 ετών. Ζούσαν και έμεναν εκεί οι ιδιοκτήτες του. Ήρθα αργότερα, όταν οι συνθήκες το επέτρεψαν”. Λάμπουν τα μάτια της Χριστίνας, όταν μιλάει γι' αυτό το σπίτι. Και ο Ενς έχει δώσει την ψυχή του. Κοιμούνται, λέει, χειμώνα – καλοκαίρι σ' ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο, στο πιο ψηλό σημείο του σπιτιού και του χωριού, ανοιχτό από παντού. Χειμώνας στη βουνοπλαγιά των Αστερουσίων να κοιμάσαι έξω;

“Δεν το πιστεύετε, ελάτε να το δείτε” είπε η Χριστίνα. Έχουμε κι εμείς αρκετά καντάρια τρέλας. Μια και δυο, πήγαμε. Και δεν... πιστεύαμε στα μάτια μας.

Μας ξενάγησαν με αγάπη σε όλο το σπίτι το οποίο, όπως είναι χτισμένο πάνω στο λόφο, σε τρία επίπεδα με θέα μοναδική, όλο τον κάμπο στα πόδια τους. Μεγάλες βεράντες παντού για να μπορείς να απολαμβάνεις αυτό το θέαμα. Ξεκινήσαμε από την κορυφή, την κρεβατοκάμαρα. Χρειάστηκε να περπατήσουμε σε ένα μικρό μονοπάτι για να φτάσουμε ως εκεί. Ο φωτισμός είναι διακριτικός έξω. Η μέρα είναι μέρα και η νύχτα – νύχτα.

Απίθανο! Το δίκλινο κρεβάτι τους ήταν σε ένα όμορφα στεγασμένο υπόστεγο, ανοιχτό από παντού. Μόνο μια μεγάλη κουνουπιέρα τους προστατεύει από τα κουνούπια. Αυτά ήταν γι' αυτούς η μόνη... απειλή. Ποιος φόβος για την εγκληματικότητα, που μας κάνει να διπλομανταλώνουμε στην Αθήνα...

Το ίδιο όμορφο και το υπόλοιπο σπίτι. Σεβάστηκαν την παράδοση. Δεν έβγαλαν τίποτα να πετάξουν απ' ότι βρήκαν. Ανέδειξαν μόνο σημεία του και πρόσθεσαν πέτρα και σκαλιστό ξύλο για να τονίσουν την ομορφιά του. Και νομίζω το πέτυχαν με το παραπάνω.

Το σπίτι μπορεί να ενοικιαστεί. Μη έχοντας πόρους για να ζήσουν, επέλεξαν αυτή τη μέθοδο, Πρωτότυπη για μας και τις εμπειρίες μας, πολύ σοβαρή γι' αυτούς. Μέσα στην τιμή που δίδουν είναι και η χρήση ενός σύγχρονου αυτοκινήτου τζιπ 4Χ4, αξιόπιστου για τις δύσκολες διαδρομές στο Χάρακα.

Το κακό είναι ότι απευθύνεται μόνο σε Γερμανούς. Η σελίδα τους στο internet είναι μόνο στα γερμανικά. Και το δίνουν όπως είναι επιπλωμένο με ότι έχει μέσα μέσα, ψυγείο, πλυντήριο, κουζίνα κ.λπ. Με τον κήπο και τους καρπούς του. Με την υπέροχη κληματαριά και τις γάτες τους. Με τη θάλασσα του Λιβυκού Πελάγους στα 15 λεπτά... Δείτε ΕΔΩ τη σελίδα τους κι αν γνωρίζετε γερμανικά, διαβάστε.

Η Χριστίνα με τον Ενς είναι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι. Το βλέπεις στον τρόπο που μοιράζονται πράγματα, που ζουν ο ένας για τον άλλον, που σέβονται και εκτιμούν την προσφορά του καθενός.

Είχε βραδιάσει πια για τα καλά... Κι έπρεπε να βρούμε το δρόμο για την επιστροφή στο Θραψανό. Μας φίλεψαν ένα κρασί κόκκινο, ημίγλυκο του 1995, ένα χρόνο μεγαλύτερο από τον Λάμπρο και φύγαμε.

Πόσο το χάρηκα αυτό το ταξίδι που έγινε απρογραμμάτιστα, δε λέγεται... Μια μοναδική εμπειρία από δυο ξεχωριστούς ανθρώπους...

Είναι μόλις δυο χρονώ, η Μαρία. Κάθισαν με τον μπαμπά της δίπλα μου σήμερα το μεσημέρι στη Sport Cafe, εκείνος πήρε τον καφέ του κι εκείνη το χυμό της. Απίστευτα χαριτωμένο, υπερκινητικό παιδί...

Ο Νίκος Καραγιαννάκης, η ψυχή της της εφημερίδας ΡΕΘΕΜΝΟΣ μόλις έμαθε ότι “κατέβηκα” στην Κρήτη για διακοπές με πήρε τηλέφωνο: “Λοιπόν, κανόνισε, σε περιμένω στο Ρέθυμνο, τι λες για το Σαββατοκύριακο;” Η αλήθεια είναι πως όταν μιλάει ο Νίκος δεν σου αφήνει περιθώρια να εκφράσεις την άποψη σου...

Έχει αυτή τη γλυκιά “καταπίεση” που χαρακτηρίζει τους Κρητικούς οι οποίοι είναι έτοιμοι να σου δώσουν ότι έχουν και δεν έχουν, να δώσουν στη φιλοξενία το πραγματικό της νόημα...

Είπα στον Νίκο πως έχω ανάγκη να ξεκουραστώ μακριά από το πλήθος των ανθρώπων, ήρεμα, ήσυχα και απλά. Φυσικά δεν τον έπεισα. “Καλά, κανόνισε. Αν δεν μου δώσεις απάντηση ώς την Παρασκευή θα 'ρθω το Σάββατο και θα σε... “απαγάγω”.

Αυτή κι αν είναι όμορφη απειλή... Τέτοια “απαγωγή” ποιος δεν τη θέλει; Κάπως έτσι είναι όλοι οι ωραίοι Κρητικοί. Επιμένουν να σου δώσουν να φας και να πιεις ακόμα κι αν δεν σου κάνει όρεξη, ακόμα κι όταν έχεις κάπου οριοθετήσει το τέλος στις ρακές...

Μ' αρέσει κάθε φορά που νοιώθω στην ατμόσφαιρα να υπάρχει κάτι τέτοιο... Πάντα θα βρεθεί, ακόμα κι εκεί που δεν το περιμένεις, ένας άνθρωπος να σου ανοίξει την καρδιά του και να προσφέρει απλόχερα.

Μα τι, τυχαία αγαπώ εγώ αυτόν τον τόπο; Είναι όλα αυτά τα μικρά που... μαζεύονται και κάνουν τη διαφορά... Μικρές χαρές είναι η ζωή μας. Αρκεί να έχουμε ανοιχτά τα πνευμόνια μας και να ζούμε τις στιγμές, να μην αναβάλουμε ότι μπορούμε να απολαύσουμε σήμερα... Κι αν είμαστε έτοιμοι να τα δεχθούμε, οι ουρανοί ανοίγουν απλόχερα και μας προσφέρουν από το πλούσιο περίσσευμά τους...

Απόγευμα Παρασκευής γύρω στις 8. Κάθομαι στο μπαλκόνι της πίσω αυλής στον επάνω όροφο του σπιτιού της Στασούλας που μας φιλοξενεί, έχω φτιάξει ένα φραπεδάκι, μόνος με τις σημειώσεις μου και απολαμβάνω.

Ησυχία... Το μόνο που ακούγεται είναι τα πουλιά που κελαηδούν και στο βάθος ένας μικροπωλητής που πουλάει φρούτα και διατυμπανίζει πως έχει την ευκαιρία “δύο μεγάλα καρπούζια, πέντε ευρώ”...

Γράφω, αυτή είναι η δική μου ξεκούραση... Δεν το καταλαβαίνουν πολλοί φίλοι μου και... ξαφνιάζονται με την... παραγωγικότητά μου. Είναι ωραίο να ασκείς το πνεύμα και το μυαλό. Όταν η καρδιά είναι γεμάτη, έχει ανάγκη κάπου να τα “βγάλει”, κάπου να τα πει.

Και χαίρομαι που οι φίλοι μου είναι εδώ και με παρακολουθούν και με προσέχουν...

Ακόμα μια σειρά από φωτογραφίες του νησιού της Σπιναλόγκας, όπως τις τράβηξα μέσα από το καΐκι που θα μας πάει σ' αυτή από την Πλάκα. Φαντάζει μεγάλο, είναι ίσως ο μύθος που το κάνει έτσι. Στην πραγματικότητα δεν κάναμε περισσότερα από 10 λεπτά για να ολοκληρώσουμε τον κύκλο του.

Πάμε πολύ κοντά στην ξηρά, από τη μεριά του νησιού... Βλέπουμε πια καθαρά τους ανθρώπους που κινούνται πάνω σ' αυτό. Μέσα στη ζέστη του Ιουλίου. Και γύρω βράχια, άγρια βράχια... Οι άνθρωποι σαν τον κύριο που μόλις διακρίνεται μέσα στο πλάνο στη βάση, δεξιά. Κάθομαι στην κουπαστή του καϊκιού και παρατηρώ σιωπηλός...

Θάλασσα, τοίχη,άγρια βουνά, θάμνοι και ελάχιστα δέντρα πάνω στη Σπιναλόγκα. Από αυτή τη μεριά του νησιού δεν έχει καν σπίτια. Είναι η βορινή και υποθέτω πως την “έδερναν” συχνά οι άνεμοι, άρα δύσκολο να κατοικηθεί..

Άλλη μια πλευρά του νησιού. Είπαμε, είχαμε τη διάθεση να διαλευκάνουμε όλο το μύθο. Έτσι τα κλικ στο φακό ήταν απανωτά και συχνά οι φωτογραφίες, επειδή τραβήχτηκαν με διαφορά δευτερολέπτων μοιάζουν ίδιες. Αλλά δεν είναι. Υπάρχουν πάντα μικρές διαφορές.

Και να που πλησιάζουμε στην κεντρική είσοδο του λιμανιού που αράζουν τα μικρά πλοιάρια που μεταφέρουν τους τουρίστες ή τα μικρά καΐκια σαν το δικό μας. Από την Ελούντα έρχονται τα μεγαλύτερα καραβάκια, από την Πλάκα τα πιο μικρά. Διαφορά μεγέθους πόλης. Παίζει κι αυτό το ρόλο του, οπωσδήποτε...

Φτάσαμε!... Αριστερά στη φωτογραφία είναι η είσοδος. Θα χρειαστεί να κόψουμε εισιτήριο 2 ευρώ το άτομο για να μπούμε μέσα. Το θέλουμε όμως όσο τίποτα άλλο. Μας φαίνονται οι ώρες ατέλειωτες, αλλά δεν είναι ούτε δέκα λεπτά από το μικρό μόλο της Πλάκας που ξεκινήσαμε. Και τώρα θα 'χουμε την ευκαιρία να περπατήσουμε στη Σπιναλόγκα...

Άρθρο του Κωνσταντίνου Γκαντάτσιου*

Πολύς λόγος γίνεται τώρα τελευταία για την Ανεξαρτησία της Κρήτης από την Ελλάδα. Το τελευταίο χρονικό διάστημα, κυρίως στον χώρο του διαδικτύου, με αφορμή μερικά γεγονότα άρχισε να ανακινείται ένα θέμα με όρους, όπως Κρητική σημαία, Κρητική Πολιτεία, Αυτόνομη Κρήτη και Ανεξάρτητη Κρήτη ή Λαϊκή Δημοκρατία της Κρήτης.

Στους περισσότερους και μη έχοντες γνώση του θέματος, προκαλεί έκπληξη, αμηχανία, θυμό. Τα κρούσματα απανωτά και όλα χαρακτηρίζονται τυχαία σπεύδοντας να τα μπαλώσουν. Έτσι δεκάδες γνωστά πανεπιστημιακά ιδρύματα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής αναφέρουν την Κρήτη ως αυτόνομο κράτος. Η συνέχεια έρχεται από τον Καναδικό ταχυδρομικό οργανισμό όπου εκεί αναφέρεται ότι μπορεί κανείς να στείλει χρήματα ή αλληλογραφία στη νήσο Κρήτη ως ανεξάρτητο κράτος. Τυχαίο γεγονός και η άγνοια των διοργανωτών χαρακτηρίστηκε και στην Κορσική στα «παιχνίδια των Νήσων» όπου εκεί η Κρήτη εμφανίστηκε στα φυλλάδια αλλά και στη σημαία με το έμβλημα της Κρητικής Πολιτεία, εν αντιθέσει με το νησί της Κέρκυρας που εμφανίστηκε κανονικά με την Ελληνική σημαία. Τα τυχαία όμως γεγονότα δεν σταματούν εδώ συνεχίζονται και σε διαφημίσεις μεγάλης εταιρείας τηλεπικοινωνιών (βοά το διαδίκτυο), καθώς και σε κρητική αεροπορική εταιρεία όπου η εν λόγω αεροπορική εταιρία επέλεξε ως έμβλημά της, την σημαία της Κρητικής Πολιτείας. Μετά από διαμαρτυρίες αναγκάστηκε να το αποσύρει και να το αντικαταστήσει. Σε όλες τις προαναφερθείσες περιπτώσεις στις οποίες αναφέρθηκα σύντομα και συνοπτικά για να μην κουράσω τον αναγνώστη.

Τα επιχειρήματα που προβάλλονται από τους υποστηρικτές της κίνησης
της «Ανεξάρτητης Κρήτης» έχουν συνήθως οικονομική φόντο λέγοντας ότι η Κρήτη μπορεί να σταθεί και μόνη της στα πόδια της έχοντας αυτάρκεια σε αγαθά οπότε δεν υπάρχει λόγος να βρίσκεται υπό την σκέπη της Ελλάδας. Άλλοι με πιο δόλιο τρόπο λένε ότι η Κρήτη είναι το αδικημένο παιδί της κι απ’ τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές παίρνοντας τα λιγότερα και δίνοντας μέσω του τουρισμού πολλά. Αν όμως παρατηρήσει κανείς τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της ανωτέρω ιδέας είναι κάτοικοι περιοχών όπου το παράνομο χρήμα έχει γίνει νέα σημαία.

Ας βάλουμε όμως τα γεγονότα σε μια τάξη απαντώντας στα ερωτήματα:

Τι ήταν η Κρητική Πολιτεία, Πότε και γιατί δημιουργήθηκε, Ήταν η Κρήτη ποτέ ανεξάρτητό κράτος; Ποια η σημασία της επίμαχης σημαίας που αναρτάται παντού μη γνωρίζοντας την σημασία της;

Ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή γυρνώντας πολλά χρόνια πίσω. Στις 9-12-1898 όπου έχουμε την άφιξη του Πρίγκιπα Γεώργιου ως ύπατου Αρμοστή της Κρήτης. Για να φτάσουμε σε αυτήν την ημερομηνία η Κρητική γη είχε ποτιστεί με άφθονο αίμα απανωτών εξεγέρσεων και επαναστάσεων οι οποίες συχνά καταπνίγονταν.

Ο Πρίγκιπας Γεώργιος έγινε δεκτός με πανηγυρισμούς και πρωτοφανής εκδηλώσεις γράφει ο Μανούσος Κούνδουρος στο ημερολόγιό του: «το εθνικόν γεγονός συνεπληρώθη. Ο Πρίγκηψ Γεώργιος κατήλθε σήμερα ενταύθα με τον τίτλον του Ύπατου Αρμοστή των Δυνάμεων παρόντες οι ναύαρχοι των τεσσάρων Δυνάμεων Ποττιέ, Νόελ, Μπέτολλο και Σκρίδλωφ τον υποδέχθηκαν στην Σούδα. Ο Πρόεδρος παρέδωσε ενώπιον του λαού την υπέρτατη διοίκησην της Νήσου. Κρητική δε σημαία υψωθείσα την στιγμήν εκείνη δια κανονιοβολισμών…..Ο τύπος της είναι: χωρίζεται δια λευκού σταυρού, ως η ελληνική σημαία, εις τέσσαρα μέρη, εξ ων αυτών τα τρία κυανά, το δε άνω το προς τον κοντόν (κοντάρι), είναι ερυθρόν, εις το μέσο του οποίου υπάρχει αστήρ λευκός· τούτου μια εκ των ακτίνων, η προς τα κάτω είναι μακρυτέρα…»

Η Κρητική σημαία αναρτήθηκε στο φρούριο Φιρκά, αλλά διατηρήθηκε η τουρκική σημαία στο φρούριο της Σούδας. Οι Τέσσερις Δυνάμεις το νησί υπό την προστασία των μεγάλων δυνάμεων διαμοιράζοντας το νησί. Έτσι οι Ιταλοί ανέλαβαν τα Χανιά, οι Ρώσοι το Ρέθυμνο, οι Άγγλοι το Ηράκλειο και οι Γάλλοι το Λασίθι. Σημειωτέον τα Χανιά ως πρωτεύουσα της Κρητικής πολιτείας βρισκόταν υπό καθεστώς συλλογικής προστασίας. Ορίστηκε 16μελης επιτροπή απαρτιζόμενοι από 12 χριστιανούς και 4 Μουσουλμάνους. Γίνονται εκλογές στις 9-1-1898 και αμέσως σχηματίζεται η πρώτη Κυβέρνηση της Κρητικής Πολιτείας.

Η πρώτη αυτή κυβέρνηση είχε να επιτελέσει δύσκολο έργο μη γνωρίζοντας των όγκο των προβλημάτων. Άρχισε να δουλεύει πυρετωδώς εκδίδοντας δικό της νόμισμα τη δραχμή (πανομοιότυπου της Ελλάδος), ιδρύει την Κρητική Τράπεζα και δίνει βαρύτητα στην υγεία και στην Εκπαίδευση, καθώς και χωροφυλακή επανδρωμένη από Ιταλούς αξιωματικούς και υπαξιωματικούς.

Τα πράγματα όμως παρόλο το επίπονο έργο δεν ήταν τόσο ρόδινα όσο φαίνονταν δεν άργησε να φανεί η διάσταση των απόψεων στο επίμαχο ζήτημα της Ένωσης με την Μητέρα Ελλάδα. Ο Πρίγκιπας Γεώργιος παρέμενε πιστός και αγκυλωμένος στις δεσμεύσεις που υπαγορεύτηκαν από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Το διαπίστωσε ιδίοις όμμασι κατά την καλοκαιρινή επίσκεψή του στο Παρίσι όπου έθεσε το θέμα και είδε την απροθυμία των Μεγάλων Δυνάμεων οι οποίες επέμεναν στην διατήρηση του υπάρχοντος μοντέλου καθεστώτος.

Ο Ελ. Βενιζέλος από την είχε προειδοποιήσει τον Πρίγκιπα έχοντας διαγνώσει τις προθέσεις των Τεσσάρων Δυνάμεων, επέμενε πως η Ένωση με την Ελλάδα θα επέρχονταν σταδιακά με πρώτο βήμα την αποχώρηση των ξένων στρατιωτικών μονάδων από το κρητικό έδαφος. Δήλωσε ευθαρσώς στον Πρίγκιπα τις θέσεις του λέγοντάς του το εξής βαρύγδουπο: «Ως ένας εκ των τριακοσίων χιλιάδων Κρητών, δεν σας εκχωρώ το δικαίωμά μου, ώστε μόνος σεις να ρυθμίζετε αυτοβούλως την εθνικήν πολιτικήν του τόπου μου…» όπως καταλαβαίνετε άρχισε οι ρήξη με συμβουλάτορες αντιβενιζελικούς, το Παλάτι απέπεμψε τον Ε. Βενιζέλο από τη θέση του Συμβούλου της Δικαιοσύνης.

Οι γέφυρες επικοινωνίας με το Παλάτι είχαν πλέον διακοπή οριστικά, γύρω από τον Βενιζέλο σχηματίστηκαν ενωμένοι οι δυσαρεστημένοι από την αυταρχική πολιτική του Πρίγκιπα. Έτσι ενωμένη η αντιπολίτευση συνέταξε μια διακήρυξη στις 26-2-1905 που ουσιαστικά ήταν ο προάγγελος της επαναστάσεως της Θερίσου ζητώντας μέσα από αυτήν καθαρά: «…..Πρώτον και κύριον μέλημα ημών η επίτευξις του από αιώνων επιδιωκόμενου σκοπού της ενώσεως μετά της ελευθέρας Ελλάδος….».

Στις αρχές του έτους προκηρύχθηκαν εκλογές και η αντιπολίτευση σύσσωμη αποφάσισε να μην κατέβει καταγγέλλοντας τα ανελεύθερα και αντιδημοκρατικά μέτρα του Πρίγκιπα. Συγκεντρώθηκαν στην Θέρισο κηρύσσοντας ένοπλο αγώνα κατά της Αρμοστείας με ηγέτη τον Ε. Βενιζέλο. Επί τη ευκαιρία της 25^ης Μαρτίου 1905 ο Ε. Βενιζέλος εκφώνησε πανηγυρικό λόγο στα Κεραμειά λέγοντας μεταξύ άλλων: «…ο αρραβών διήρκησε τόσον πολύν, ώστε το στάδιον της μνηστείας κατήντησεν απεχθές, καθόσον δεν επήλθε η πρόοδος η προσδοκώμενη και συμφυής προς την απόκτησιν της ελευθερίας…. Την ένωσιν λένε θα την κάνουν μόνον όταν θελήσεη ο υιός του Βασιλέως της Ελλάδος .Διαμαρτύρομαι….δεν δυνάμεθα να αναθέσουμε το εθνικόν μας μέλλλον εις μιαν οικογένειαν..» Να σημειωθεί δε πως οι επαναστάτες είχαν ανηρτημένο ως λάβαρο όχι την σημαία της Κρητικής Πολιτείας αλλά την Ελληνική.

Ήδη στην Κρήτη υπήρχαν δύο κυβερνήσεις μία της Αρμοστείας και μια του Βενιζέλου. Οι μεγάλες δυνάμεις βλέποντας την πτώση της δημοτικότητας της πρώτης προσπάθησαν να εξομαλύνουν τα πράγματα δίνοντας την δυνατότητα στην οργάνωση Κρητικής Χωροφυλακής με Έλληνες πλέον αξιωματικούς και την ανάκληση των ξένων στρατευμάτων από το νησί. Μετά την παραίτηση του Πρίγκιπα Γεωργίου και τον διορισμό του Αλ. Ζαϊμη άρχισε πάλι να λειτουργεί ένας άρτιος μηχανισμός. Το 1908 μια ευτυχής συγκυρία (η προσάρτηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης στην Αυστρία και η ανακήρυξη της Βουλγαρίας σε βασίλειο) έδωσε νέα τροπή στην επίλυση του κρητικού ζητήματος.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις παρακολουθούσαν από μακρόθεν και σιωπηρώς τα δρώμενα παρά τις συνεχείς πιέσεις και αρνήσεις της Τουρκίας. Όταν στο φρούριο του Φιρκά υψώθηκε η Ελληνική Σημαία η Μεγάλες Δυνάμεις απαίτησαν την υποστολή της, ουδείς Κρητικός βρέθηκε να το κάνει γεγονός που ανάγκασε τις Μεγάλες Δυνάμεις να ορίσουν άγημα στρατιωτών για να υποστείλουν την Ελληνική Σημαία.

Μεσολάβησαν οι βαλκανικοί πόλεμοι και η επιτυχής έκβασης αυτών επέφερε την πολυπόθητη λύση και τον καημό των Κρητών για την ένωση με την Μητέρα Ελλάδα. Στις 14 Φεβρουαρίου 1913 αφαιρέθηκαν από το φρούριο της Σούδας οι σημαίες των Μεγάλων Δυνάμεων και της Τουρκίας. Ο Σουλτάνος παραιτήθηκε από όλα τα δικαιώματα στην Κρήτη με την συνθήκη στις 1 Νοεμβρίου 1913. Η προσάρτηση της νήσου είχε επιτευχθεί και ανακηρύχθηκε επίσημα με την κάθοδο του Βασιλέως Κωνσταντίνου στην Κρήτη στις 1 Δεκεμβρίου 1913, ημέρα Κυριακή.

Οι λαϊκές εκδηλώσεις ήταν πρωτοφανείς. Κατά την επίσημη τελετή ύψωση της Ελληνικής σημαίας στου φρούριο Φιρκά στήθηκε επιγραφή όπου έλεγε:

ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΕΝ ΚΡΗΤΗ 1669-1913

ΗΤΟΙ 267 ΕΤΗ, 7 ΜΗΝΕΣ, 7 ΗΜΕΡΑΙ ΕΤΗ ΑΓΩΝΙΑΣ.

Με όλα τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς με τα ιστορικά γεγονότα που προσπάθησα όσο το δυνατόν να τα συμπυκνώσω σε λίγες αράδες για να μην κουράσω τον αναγνώστη καταλαβαίνουμε πως η Κρήτη ουδέποτε ΥΠΗΡΞΕ «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΡΑΤΟΣ», αλλά μια (ημι)αυτόνομη και πλήρως ελεγχόμενη περιοχή από τις Μεγάλες Δυνάμεις με την συμμετοχή του Σουλτάνου. Επίσης εξάγεται το συμπέρασμα πως ουδέποτε οι πρόγονοί μας αγωνίστηκαν και έχυσαν το αίμα τους ή σπιλώθηκαν για να παραμείνει η Κρήτη ως Αυτόνομη, Ανεξάρτητη ή όπως αλλιώς θέλουν να μας την λανσάρουν κάποιοι εντός και εκτός Ελλάδος

Θέλω να πιστεύω πως όλα αυτά που γράφονται για το 2013 και πως συμπληρώθηκαν τα 100 χρόνια (πράγμα που δεν υπάρχει πουθενά και σε καμία συνθήκη) προέρχεται από άγνοια των ιστορικών γεγονότων και όχι από κάποια κατευθυνόμενη και καθοδηγούμενη προπαγάνδα.

Αν συμβαίνει το δεύτερο πρέπει να ανησυχούμε σοβαρά και έχουμε ευθύνη αν δεν ενημερωθούμε και δεν αντιδράσουμε.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία που χρησιμοποιήθηκε

• Ιστορία της Κρήτης Θ. Δετοράκη
• Σφραγίσματα Κρητικής Ελευθερίας Θ.Δετοράκης
• Εφημερίδα Πατρίς Ένθετα Η Μεγάλη Κρητική Επανάσταση Α και Β τεύχος
• Επίτομος Ιστορία της Κρητης Στ. Ξανθουδίδη , έτος 1909
• Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια τομ ΙΕ΄ Πυρσός
• Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Παπαρηγόπουλος
• Η Κρήτη Ι.Μ.Χριστοφοράκη Οδηγός Ταξιδιώτου

*Δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό «Πολιτών Λόγος» του Δήμου Μινώα Πεδιάδας αρ. τευχ.1

Ψηλά το κεφάλι! Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της... Από μας εξαρτάται να νοιώθουμε καλά. Φτάνει να μην αναλωνόμαστε σε μικρά πράγματα, την ώρα που μπορούμε να ασχολούμαστε με τα μεγάλα...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 09/07/2011

Δραματικές αλλαγές καλοκαιριάτικα στις εργασιακές σχέσεις διαπιστώνει το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ), σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα. Περικοπές μισθών και σοβαρές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις.

Τα στοιχεία είναι συντριπτικά. Οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης μετατράπηκαν σε εκ περιτροπής εργασία με μονομερή απόφαση του εργοδότη και με ανάλογη μείωση στους μισθούς. Μόνο μέσα στο πρώτο πεντάμηνο του τρέχοντος έτους αυτές αυξήθηκαν κατά 5.071%.

Συγχαρητήρια στη... σοσιαλιστική κυβέρνηση που εξέλεξε ο ελληνικός λαός διώχνοντας από την εξουσία τη δεξιά! Οι νόμοι που ψήφισε και οι αλλαγές που επέφεραν,υπακούοντας πλήρως στο Δ.Ν.Τ. και την Τρόικα δίνουν τη δυνατότητα στους εργοδότες που κινούνται έτσι να ενεργούν απόλυτα νόμιμα...

Η κυβέρνηση γενίκευσε τη γενιά των 500 και 700 ευρώ και “βαλκανοποίησε” την αγορά εργασίας στο όνομα μιας ανάπτυξης που δεν είδαμε (εκτός κι αν εσείς την είδατε...) και της αντιμετώπισης, δήθεν της ανεργίας που όχι μόνο δεν επετεύχθη αλλά η λίστα της όλο και αυξάνει.

Επίσης η αλλαγή των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης προηγούμενων ετών που μετατράπηκαν στη διάρκεια του 2011 είναι αυξημένες κατά 165,58% όσον αφορά τη μερικής απασχόληση και κατά 667,67% για την εκ περιτροπής εργασία.

Παράλληλα, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία του ΣΕΠΕ, το 2011 προχώρησαν στη σύναψη νέων συμβάσεων οποιασδήποτε μορφής 5,56% λιγότερες επιχειρήσεις σε σχέση με το 2010, ενώ κατά 27,67% μειώθηκαν οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης. Αντίθετα, έχει αυξηθεί κατά 11% η εκ περιτροπής απασχόληση.

Τραγικά στοιχεία που αναρωτιέμαι αν τα λαμβάνουν υπόψη τους, όλοι αυτοί οι προφεσόροι βουλευτές που κομπορρημονούν ότι αφουγκράζονται τα προβλήματα του λαού που τους εξέλεξε και προσπαθούν να τα επιλύσουν.

Το 2010 μετατράπηκαν 26.253 συμβάσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης σε άλλες μορφές ευέλικτων συμβάσεων εργασίας. Ο αριθμός αυτός είναι κατά 54,6% αυξημένος σε σχέση με το 2009. Ήδη τους πρώτους μήνες του 2011 έχουν μετατραπεί 24.641 συμβάσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης, είτε σε συμβάσεις μερικής, είτε σε συμβάσεις εκ περιτροπής εργασίας.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι, ενώ το 2009 οι συμβάσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης αντιπροσώπευαν το 79% των νέων συμβάσεων, το 2010 αντιπροσώπευαν το 66.9% και το πρώτο πεντάμηνο του 2011 το 60,2%.

Από την άλλη όμως πλευρά, η αναλογία των συμβάσεων μερικής απασχόλησης στο σύνολο των νέων συμβάσεων αυξήθηκε από 16,7% το 2009 σε 26,1% το 2010 και σε 31,1% το πρώτο πεντάμηνο του 2011.

Τέλος οι συμβάσεις εκ περιτροπής εργασίας αντιπροσώπευαν το 4,3% του συνόλου των νέων συμβάσεων το 2009, το 6,9% το 2010 και το 8,7% το πρώτο πεντάμηνο του 2011.

Χρειαζόμασταν, αλήθεια, τα στοιχεία του ΣΕΠΕ που παρέθεσα για να πεισθούμε πόσο πολύ σε βάρος των εργαζομένων έχουν αλλάξει τα πράγματα; Μήπως γνωρίζετε ένα σπίτι που να μην αντιμετωπίζει τέτοιο πρόβλημα ή να μην πλήττεται από την ανεργία;

Κάθε φορά που τους ακούω να λένε σοβαρά ότι “αναγκάστηκαν” να προχωρήσουν σε τέτοια σκληρά μέτρα για να αντιμετωπίσουν την πτώχευση, γελάω... Πεθαίνουν τους ανθρώπους πριν την ώρα τους για να... τους σώσουν. Σα δε ντρέπεστε, λέω εγώ, αγύρτες...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην τακτική στήλη μου ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου, ΡΕΘΕΜΝΟΣ.

Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα... Τραγούδι γεμάτο ευαισθησία από αυτές που όλο και λιγοστεύουν στις μέρες μας. Κι όμως υπάρχουν καθαρές φωνές, αρκεί να είμαστε σε θέση να τις ακούσουμε. Μπορούμε...

Το καλοκαίρι είναι χαρά των (α)τζιτζίκων... Μικρά φτερωτά ζωάκια που κάνουν τόσο “θόρυβο” ιδιαίτερα τα μεσημέρια που χαίρομαι να τα ακούω. Προσπάθησα να τα φέρω πιο κοντά με τη μηχανή μου καθώς είναι γατζωμένα πάνω στους κορμούς της ελιάς. Ελπίζω να τα κατάφερα για να τα δείτε...

"Κυνηγός” των τζιτζικιών που βρίσκονται εν αφθονία αυτή την περίοδο στα χωράφια ή όπου υπάρχει ίσκιος από δέντρα. Οι τραγουδιστάδες που δεν σε αφήνουν λεπτό να ησυχάσεις. Μικροί, μη έχοντας κι άλλη επιλογή, παίζαμε μαζί τους. Χθες που δοκίμασα να πιάσω ένα δεν τα κατάφερα...

Είμαι στις ελιές μου, στο παπούρι πάνω από τον Βαθύλακκο με τον Λάμπρο που δεν τρελαίνεται για τα τζιτζίκια. Δικαιολογημένα. Δεν τα ξέρει, δεν πέρασε ώρες μαζί τους, όπως κάναμε εμείς τα παιδικά μας χρόνια. Τα πιο αθώα παιχνίδια μας... Με παρακολουθεί που διαθέτω χρόνο γι' αυτά και μάλλον αδυνατεί να κατανοήσει το λόγο...

“Χτύπησε” την πόρτα μας η ζέστη του Ιούλη. Λες και μας την κρατάει φυλαγμένη κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Εκεί πλησιάζοντας της Αγιάς Μαρίνας και του Προφήτη Ηλία. Μια τέτοια ζεστή μέρα ήταν κι αυτή της Πέμπτης, αλλά και η σημερινή, όπως δείχνουν τα πράγματα...

Από χθες άρχισαν να φαίνονται τα σημάδια της. Δυνατή ζέστη την ημέρα που... σοζυγιάζεται με τη χαμηλή θερμοκρασία και τη δροσά της νύχτας. Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτό και οι νύχτες περνάνε όμορφα...

Διότι, ξέρουμε δα από την Αθήνα, πως σε τέτοιες περιπτώσεις καύσωνα, οι νύχτες είναι πιο δύσκολες από τις μέρες και το αιρκοντίσιον είναι απαραίτητο για να τη “βγάλουμε” καθαρή.

Εδώ όμως τα πράγματα είναι αλλιώς. Έτσι και καταφέρουμε να βγάλουμε τη μέρα στον ίσκιο ενός πλατύφυλλου δέντρου ή στα δωμάτια με τις ασπρισμένες από το στόκο στέγες που λειτουργεί σαν μονωτικό, με τα ρεύματα που δημιουργούνται από τις ανοιχτές πόρτες, όλα είναι πιο εύκολα από το απόγευμα και μετά.

Μέχρι και τις βόλτες τις σκέφτεσαι τέτοιες δύσκολες και ζεστές μέρες. Εμείς όμως, είπαμε να βάλουμε τα καπέλα μας και να βγούμε μια βόλτα στα χωράφια, μεσημεριάτικα. Ως ένα σημείο θα πηγαίναμε με τη μηχανή και μετά θα περπατάγαμε αναζητώντας λίγη φυσική δροσιά...

Τέτοιες ώρες είναι να γέρνεις κάτω από τον ίσκιο της ελιάς και να ξαπλώνεις για τη μεσημεριανή σιέστα. Όπως κάνει εδώ ο αδερφός μου Κώστας. Δεν τον ξυπνήσαμε το μεσημέρι που περάσαμε από το εργαστήριο του. Ιερό πράγμα ο ύπνος κι εμείς το σεβόμαστε...