Το διαβάσαμε στις εφημερίδες, το ζήσαμε με εικόνες από την τηλεόραση… Χιλιάδες ήταν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες που αποβιβάστηκαν σε ακτές της Λέσβου το φετινό καλοκαίρι, κάτι σαν επιδρομή, καθιστώντας την κατάσταση που επικρατεί στον περίκλειστο χώρο του λιμανιού της Μυτιλήνης αλλά και στον εξωτερικό χώρο κυριολεκτικά τραγική. Στο ίδιο σημείο, σύμφωνα με τις περιγραφές που διαβάζουμε στα διάφορα site, αποβιβάζονται εκατοντάδες τουρίστες από τις απέναντι Μικρασιατές ακτές, Τούρκοι και Ευρωπαίοι, αλλά και επισκέπτες του νησιού που φτάνουν με κρουαζιερόπλοια.



Εικόνες από ένα πιάτο φαγητό που μας προσβάλλουν σαν άνθρωποι… Τις είδαμε στη Μυτιλήνη στη διάρκεια του φετινού καλοκαιριού. Για τη σίτιση τους φρόντιζαν εθελοντές, ενώ οι αρμόδιοι απλά περίμεναν να αδειάσουν θέσεις στο λιμάνι της Μυτιλήνης για να τους μεταφέρουν στη συνέχεια εκεί. Όπως είναι ευνόητο, πολλές δεκάδες άνθρωποι που πλένουν ρούχα και ζουν ανάμεσα σε τραπέζια ταβερνών δεν είναι η καλύτερη εικόνα για την πρωτεύουσα του τουρισμού στο νησί και ήδη άρχισαν να δημοσιεύονται φωτογραφίες σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης από επισκέπτες του Μολύβου.


Κι ωστόσο οι αδελφοί μας εκεί ενεργοποιήθηκαν γρήγορα. Σημειώνει ένας φίλος του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ εκεί: πρόκειται για ένα είδος έργου που κάνουμε τώρα στη Μυτιλήνη σε διαφορετικό τομέα. Παρά τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε, σκεφτήκαμε, ότι έπρεπε να κηρύξουμε σε αυτά τα άτομα, όσο καιρό παραμείνουν στο νησί μας. Ίσως τους δίνετε πρώτη φορά η ευκαιρία να ακούσουν για τον Ιεχωβά και τον σκοπό του. Έτσι, οι πρεσβύτεροι, σε συνεργασία με το Μπέθελ και τον επίσκοπο Περιοχής, τύπωσαν χιλιάδες φυλλάδια στις γλώσσες τους και τα διανέμουμε. Στους Σύριους τα Αραβικά και στους Αφγανούς τα Περσικά (Φαρσίν) Αυτό είναι το φυλλάδιο που δίνουμε στα Αραβικά.


Τα δέχονται ευχαρίστως, δεν τα πετούν και μας λένε ευχαριστώ στα αγγλικά και γαλλικά. Τους προτρέπουμε να προστρέξουν στον ιστότοπο μας για περισσότερες πληροφορίες, εφόσον όλοι τους έχουν το δικό τους iphon. Αυτές τις μέρες, είναι εδώ ο επίσκοπος Περιοχής (αδελφός Χ. Μπογιατζής) γιατί θα έχουμε την συνέλευση μας περιοχής στις 20 του μηνός. Έτσι καθώς συμμετέχουμε στο δημόσιο έργο με τα σταντ, ο επίσκοπος κατεβάζει videos στη γλώσσα τους, βάζει μεγάφωνα και μαζεύονται οι πρόσφυγες και ακούν με προσοχή... Και αυτό είναι το φυλλάδιο στα Περσικά, καθώς και χιλιάδες βιβλία και βιβλιάρια που μοιράζονται...


Όταν ήταν οι δύσκολες μέρες, που ήταν πολλοί οι πρόσφυγες και είχαν καταλάβει τα πάντα: λιμάνι, πάρκα, πλατείες, προκυμαία, καθώς περπατούσα ανάμεσα τους, άρχισα να γογγύζω, λέγοντας "τι θα γίνει, πού θα πάει αυτή η κατάσταση;" Στρέφω όμως την ματιά μου, στην άκρη του δρόμου και βλέπω μέσα σε μια μικρή σκηνή, όπου ένας πατέρας είναι με την οικογένεια του, και τους διαβάζει το φυλλάδιο το δικό μας. Αμέσως είπα, "συγχώρεσε με Ιεχωβά, που για μια στιγμή δυσανασχέτησα". Δεν ξέρουμε ποιο είναι το δικό σου θέλημα... Ίσως είναι η δική τους ευκαιρία να ακούσουν και αυτά τα άτομα και να ενθαρρυνθούν.


Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους αδελφούς μας στη Μυτιλήνη… Το νησί τους έχει μπει στο στόχαστρο των ξένοι ανταποκριτών που δεν δίνουν και την καλύτερη εικόνα για το νησί τους. Και όμως αυτοί δραστηριοποιήθηκαν από αγάπη για τον συνάνθρωπο τους και στάθηκαν δίπλα τους μοιράζοντας τους καθημερινά τα φυλλάδια, όπως βλέπετε και στις αποκλειστικές φωτογραφίες. Οι ηλικιωμένοι άνδρες που εμφανίζονται στις δύο τελευταίες φωτογραφίες είναι ο μπαμπάς και ο σύζυγος της Βασιλικής Κουβαρντά, χωρίς να είναι οι μόνοι που συμμετέχουν καθημερινά σ’ αυτό το εξαιρετικό έργο… Η αγάπη προς τον άνθρωπο σε όλο της το μεγαλείο… Δείτε ΕΔΩ μερικές εικόνες γι’ αυτούς τους ανθρώπους…

Οικογενειακή φωτογραφία, αναμνηστική στο μπαλκόνι του θείου Νίκου και της Φανής, στην Αγία Παρασκευή από τον γιό του Στέλιου και της Τασίας, Γιάννη. Από αριστερά: Η θεία Τασία, η Σούλα, εγώ, ο θείος Στέλιος, η θεία Φανή και ο σύζυγός της, Νίκος και ο παππούς Διονύσης στα δεξιά της φωτογραφίας…


Κυριακή απόγευμα ξεκινήσαμε να πάμε Αγία Παρασκευή. Δεν τα ξέρω καλά τα μέρη εκεί κι έτσι χρειάστηκα τη βοήθεια των χαρτών της Google. Τα καταφέραμε όμως… Βοήθησαν και οι μνήμες του παππού Διονύση που ξαναβρέθηκε για λίγο σε ένα περιβάλλον με ανθρώπους συγγενείς της γυναίκας του, με τους οποίους διατηρούν μια καλή σχέση φιλίας…


Η Φανή είναι πολύ φιλόξενη… Ήταν μέρα ακόμα, οπότε «κράταγε» λίγη ζέστη, οπότε ένα παγωμένο νερό ήταν μάλλον απαραίτητο. Κουβεντιάσαμε αρκετά… Θυμήθηκαν πράγματα και καταστάσεις… Ύστερα ήρθαν τα γλυκά και προς το τέλος ήρθε και η πίτσα γίγας που περιέργως πως, καταφέραμε και φάγαμε συνοδεία ενός κόκκινου κρασιού.


Ο σύζυγος της Φανής, ο Νίκος είχε να θυμηθεί τόσα πράγματα από την Βενεζουέλα όπου είχε πάει για να δουλέψει. Προόδευσε, έκανε περιουσία και επέστρεψε για να ζήσουν με τη γυναίκα του στην Ελλάδα… Του άρεσαν οι ιστορίες από εκείνη την περίοδο… Κι έχει ένα χαρακτηριστικό τρόπο να το κάνει… Γελάει, αφήνοντας υπονοούμενα…


Ο Στέλιος με την Τασία είναι εντελώς διαφορετικοί σαν χαρακτήρες σε σχέση με τη Φανή και τον Νίκο. Πιο χαμηλών τόνων, αλλά αρκετά σοβαροί συμμετέχουν στην κουβέντα που έχει να κάνει με μνήμες. Θυμόνται, ας πούμε όταν η Σούλα ήταν μικρό κοριτσάκι και την έπαιρναν για κάλυψη στα ραντεβού τους στην Κηφισιά… Ήταν το κορίτσι νάιλον…


Η επαφή, η συζήτηση, η κουβέντα, κάνει καλό… Αναζωογονεί τη μνήμη και δημιουργεί προϋποθέσεις καλές για το επόμενο ραντεβού, αυτήν τη φορά στην Ανθούσα, στο δικό τους σπίτι του Στέλιου και της Τασίας… Κι εμένα μ’ αρέσει να γνωρίζω νέους ανθρώπους… Να ακούω ανθρώπινες ιστορίες. Τις ρουφώ σαν το σφουγγάρι…


Κάθε φορά που προκύπτει τέτοια ανάγκη ανταποκρίνομαι με χαρά. Για μένα είναι σπουδαίο και σημαντικό να γνωρίσω τους συγγενείς της Σούλας. Είναι σαν να γνωρίζω την ίδια καλύτερα. Τα παιδικά χρόνια της αθωότητας, οι άνθρωποι που μοιράστηκε πράγματα μαζί τους, η ανεμελιά εκείνων των χρόνων. Και τι απομένει από όλα αυτά; Ένα χαμόγελο που μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα…

Με αφορμή το τελευταίο Broadcasting του Σεπτεμβρίου που αναφέρθηκε στον ραδιοφωνικό σταθμό της οργάνωσης, ο οποίος εξέπεμψε για πρώτη φορά το 1922 στις ΗΠΑ, «στήθηκε» αυτό το δημοσίευμα.


Θέλαμε να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή, λίγο πιο αναλυτική, σχετικά με την πορεία ενός τέτοιους εγχειρήματος που σε μια δύσκολη εποχή έφερε πολλούς ανθρώπους κοντά στην αλήθεια. Ο ήχος του ήταν αλήθεια…


Και πραγματικά, για την εποχή του ήταν κάτι πολύ προχωρημένο… Εμείς στην Ελλάδα το ραδιόφωνο το ακούσαμε πολύ μεταγενέστερα. Αλλά είχε πάντα στην καρδιά μια ξεχωριστή θέση και ασκούσε μια γοητεία μοναδική…


Προάγγελος λοιπόν του σημερινού Broadcasting, πρωτοπορία για την εποχή του, άνοιξε νέους δρόμους… Κι όσοι έχουν βρεθεί πίσω από μικρόφωνα ραδιοφώνου, όπως εγώ, μπορούν να σας διαβεβαιώσουν ότι πρόκειται για μια μαγεία…

«Το Ραδιόφωνο Λέει στον Κόσμο ότι η Χιλιετία Έρχεται», δήλωνε η εφημερίδα «Ρέκορντ» της Φιλαδέλφειας της 17ης Απριλίου 1922 και συνέχιζε: «Η ομιλία του Δικαστή Ρόδερφορδ Μεταδόθηκε Ραδιοφωνικά από το Μετροπόλιταν Όπερα Χάουζ. Το Άγγελμα Μεταφέρεται σε Μεγάλες Αποστάσεις μέσω Τηλεφωνικής Συνδέσεως στο Σταθμό Χάουλετ.» Έτσι άρχιζε η είδηση μιας εφημερίδας για την πρώτη ραδιοφωνική ομιλία του Ι. Φ. Ρόδερφορδ, που δόθηκε την Κυριακή 16 Απριλίου 1922 στο Μετροπόλιταν Όπερα Χάουζ στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας. Το θέμα; «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσι Αποθάνει». Το ορατό του ακροατήριο ήταν μόνο μια χούφτα συγκρινόμενο με τους περίπου 50.000 κατοίκους της Πενσυλβανίας, της Νέας Ιερσέης και Ντελαγουέαρ που άκουσαν την ομιλία στα πρωτόγονα ραδιόφωνά τους στα σπίτια τους.

Εκείνες ήταν οι πρώτες μέρες της ραδιοφωνικής επικοινωνίας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1920 άρχισαν οι τακτικές ραδιοφωνικές εκπομπές από το σταθμό ΚΟΚΑ του Πίτσμπουργκ και τον WWJ του Ντητρόιτ, του Μίτσιγκαν. Μπορούσε κανείς ν’ αγοράσει ένα βιομηχανικό κρυσταλλικό σύστημα με ακουστικά, αλλά μόνο στη δεκαετία του 1930 παράγονταν ραδιόφωνα με ενσωματωμένα μεγάφωνα και κεραίες.

Οι δούλοι του Ιεχωβά στις αρχές της δεκαετίας του 1920 ήταν σχετικά λίγοι σε αριθμό. Μέχρι το 1924 στις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρχαν, κατά μέσο όρο, μόνο 1.064 Σπουδαστές της Γραφής που κήρυτταν κάθε εβδομάδα από σπίτι σε σπίτι. Έτσι, στη διάρκεια εκείνης της περιόδου ο λαός του Θεού αναγνώρισε τα μελλοντικά αποτελέσματα του ραδιοφώνου και το θεώρησε ένα ωραίο μέσο για να φθάσει τις μάζες με το άγγελμα της Βασιλείας.

Το 1922 ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ και λίγοι σύμβουλοι πρώτα αγόρασαν περίπου 100 στρέμματα στο Στάτεν Άιλαντ στο Δήμο Ρίτσμοντ της Νέας Υόρκης. Μεταφέροντάς μας πίσω σ’ εκείνο τον ενδιαφέροντα καιρό, η Λόυντ Μπερτς κάποτε δήλωσε: «Ένα Σάββατο απόγευμα ο πρόεδρος της Εταιρίας αδελφός Ρόδερφορδ πήρε μερικούς από μας μαζί του στο Στάτεν Άιλαντ. Μόλις φτάσαμε στο κτήμα, έδειξε ένα σημείο στην καρδιά του δάσους στην περιοχή και είπε: ‘Εντάξει παιδιά. Από ‘δω πρέπει ν’ αρχίσουμε να σκάβουμε. Πρόκειται να χτίσουμε ένα ραδιοφωνικό σταθμό μέσα στο κτήμα μας.’ Και πράγματι σκάψαμε! Κάθε Σαββατοκύριακο στη διάρκεια εκείνου του καλοκαιριού σκάβαμε εκεί.» Όλο το χειμώνα και το καλοκαίρι του 1923 η κατασκευή συνεχιζόταν γρήγορα και πολλοί νέοι άνδρες από τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν βοηθούσαν τα Σαββατοκύριακα.

Το 1923 ο Ραλφ Χ. Λέφλερ έδινε μαθήματα ραδιοφωνίας στο γυμνάσιο του Αλλάιανς στο Οχάιο. Μια μέρα πήρε ένα γράμμα από το γραφείο του προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά. Έγραφε: «Επειδή μάθαμε ότι είστε δάσκαλος της ραδιοφωνίας θα σκεπτόσαστε να αφιερώσετε όλο το χρόνο σας στην υπηρεσία του Κυρίου σ’ αυτόν τον τομέα;» Ο αδελφός Λέφλερ καθαρά είδε το χέρι του Ιεχωβά σ’ αυτό και δεν μπορούσε ν’ αρνηθεί να δεχτεί αυτή την ευκαιρία. Στα μέσα του Οκτωβρίου έφτασε στο Μπέθελ και η δουλειά που του δόθηκε ήταν να πλένει πιάτα! «Δεν είχα πλύνει αρκετά πιάτα στο στρατό; σκέφτηκα,» έγραψε αργότερα. «Τότε θυμήθηκα το εδάφιο: Δοκιμάζει εσάς Κύριος ο Θεός σας, διά να γνωρίση εάν αγαπάτε Κύριον τον Θεόν σας, εξ όλης της καρδίας σας, και εξ όλης της ψυχής σας.’ (Δευτ. 13:3) Ναι, αυτή είναι μια άλλη δοκιμασία, συμπέρανα.» Αλλά ένα μήνα αργότερα άρχισε να εργάζεται πάνω στις ραδιοφωνικές εγκαταστάσεις. «Βρήκαν ότι στην πόλη υπήρχε ένας σύνθετος ραδιοφωνικός πομπός 500 Βατ και τον αγόρασαν για τις ραδιοφωνικές εγκαταστάσεις», θυμάται ο αδελφός Λέφλερ. Αυτόν τον εγκατέστησε γρήγορα και όλα ήταν έτοιμα για την πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή.

«Υπήρχε μεγάλη αγωνία», παραδέχεται ο αδελφός Λέφλερ. «Θα είχε επιτυχία η πρώτη εκπομπή; Θα μπορούσε να μας ακούσει κανείς; Είχαμε πάρει άδεια από την κυβέρνηση για τη ραδιοφωνική εκπομπή και τα κωδικά γράμματα που μας είχαν δώσει ήταν WBBR. Όλα τώρα ήταν έτοιμα για την πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή. Αυτή έγινε το βράδυ της Κυριακής, 24 Φεβρουαρίου 1924. Ήταν προνόμιο μου να ανοίξω το διακόπτη για εκείνη την πρώτη εκπομπή και η εκπομπή άρχισε με την ελπίδα ότι όλα θα πήγαιναν καλά.»

Εκείνο το πρώτο πρόγραμμα από το WBBR συνεχίστηκε για δύο ώρες, από τις 8.30΄ μέχρι τις 10.30΄ μ.μ. Υπήρχε μουσική από πιάνο, ύμνοι και ενδιάμεσα το κύριο μέρος του προγράμματος, η ομιλία από τον πρόεδρο της Εταιρίας, τον Ι. Φ. Ρόδερφορδ, πάνω στο θέμα «Το Ραδιόφωνο και η Θεία Προφητεία.» Κάθε βράδυ από τότε και μετά, από τις 8.30΄ ως τις 10.30΄ και τις Κυριακές από τις 3 ως τις 5 το απόγευμα, εκπέμπονταν προγράμματα με καλή μουσική και εκπαιδευτικές ομιλίες.

Παρουσιάστηκαν Βιβλικά δράματα μέσω του WBBR. Ο Μάξγουελ Γ. Φρεντ συμμετείχε σ’ αυτό. Είχε σπουδάσει τη δραματική τέχνη στο φημισμένο Σίτυ Θίατερ στη Ζυρίχη της Ελβετίας. Χρόνια αργότερα ο Ιεχωβά ευνόησε τον αδελφό Φρεντ με το απροσδόκητο προνόμιο παραγωγής και διευθύνσεως Βιβλικών δραμάτων και πραγματικών αναπαραστάσεων δικαστικών περιπτώσεων Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά από προκατειλημμένους και επηρεασμένους από τον κλήρο δικαστές και διώκτες στην Αμερική. Αυτά τα δράματα τους εξέθεταν σε δημόσια ντροπή και απάλλασσαν τους δούλους του Θεού. Οι εκπαιδευμένοι ηθοποιοί και μουσικοί που εργάζονταν σ’ αυτές τις παραστάσεις αποτελούσαν «Το Θέατρο του Βασιλιά».

Το 1928 στο Σάουθ Αμπόυ της Νέας Ιερσέης συνέλαβαν μερικούς από τους δούλους του Ιεχωβά επειδή κήρυτταν τα αγαθά νέα την Κυριακή. Αυτό σημείωσε την αρχή της δεκάχρονης «Μάχης της Νέας Ιερσέης». «Το Θέατρο του Βασιλιά» έπαιξε κάποιο ρόλο σ’ αυτό. Στη διάρκεια δικών αληθινών Χριστιανών συχνά οι τοπικοί δικαστές ήταν Καθολικοί που έδειχναν προκατάληψη στην αίθουσα του δικαστηρίου χρησιμοποιώντας άξεστη γλώσσα και ακόμη αποκάλυπταν ότι είχαν κληρικούς συνενόχους που ήθελαν να παραμείνουν στην αφάνεια. Οι δικαστικές διαδικασίες καταγράφονταν στενογραφικά. Εκπαιδευμένοι ηθοποιοί παρακολουθούσαν τις δίκες και μελετούσαν τη φωνή και το ύφος του δικαστή, του δημόσιου κατηγόρου και των υπολοίπων. Λίγες μέρες αργότερα «Το Θέατρο του Βασιλιά» αναπαρίστανε τις σκηνές της αίθουσας του δικαστηρίου με εκπληκτικό ρεαλισμό. Έτσι το ραδιόφωνο χρησιμοποιήθηκε για να εκθέσει τον εχθρό και τελικά οι δικαστές φοβήθηκαν τόσο επειδή η προσοχή είχε στραφεί πάνω τους, καθώς και στους παρασυρμένους αστυνομικούς και μηνυτές, που πολλοί έγιναν πιο πανούργοι στο χειρισμό υποθέσεων που αφορούσαν το λαό του Ιεχωβά.

Για τριάντα τρία περίπου χρόνια το WBBR έφερε δόξα στον Ιεχωβά και διέδωσε τη Βιβλική αλήθεια σε μεγάλη έκταση. Άρχισε να εκπέμπει μ’ έναν πομπό 500 Βατ. Τρία χρόνια αργότερα, αγοράστηκε ένας νέος πομπός 1.000 Βατ. Το 1947 η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών έδωσε στο WBBR άδεια ν’ αυξήσει την ισχύ του σε 5.000 Βατ, με την προϋπόθεση να μην παρεμβαίνει στους άλλους σταθμούς που λειτουργούσαν σε πολλά μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών. Η εγκατάσταση ενός τριώροφου συστήματος κεραίας έλυσε αυτό το πρόβλημα και αυτή η διάταξη αύξησε την ισχύ των 5.000 Βατ σε περισσότερο από 25.000 Βατ προς τη Βορειοανατολική κατεύθυνση όπου υπήρχε ο περισσότερος πληθυσμός. Το WBBR ακουγόταν στη μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης και στις γειτονικές πολιτείες της Νέας Ιερσέης και του Κοννέκτικατ. Όμως, πάρθηκαν γράμματα σχετικά με το πρόγραμμά του από την Αγγλία, την Αλάσκα, την Καλιφόρνια και άλλα μακρινά μέρη.

Η Εταιρία πούλησε το σταθμό στις 15 Απριλίου 1957. Γιατί; Διότι όταν άρχισε να λειτουργεί το 1924, υπήρχε μόνο μία εκκλησία από 200 περίπου Σπουδαστές της Γραφής που κάλυπτε και τους πέντε δήμους της πόλεως της Νέας Υόρκης, καθώς επίσης και τον Λονγκ Άιλαντ και ακόμη μέρη της Νέας Ιερσέης. Αλλά το 1957 υπήρχαν 62 εκκλησίες μέσα στην πόλη της Νέας Υόρκης και ένα ανώτατο όριο από 7.256 διαγγελείς της Βασιλείας εκτός από τους 322 ολοχρόνιους κήρυκες των καλών νέων. Έτσι δινόταν καλή μαρτυρία. Επίσης, είναι πολύ πιο αποτελεσματικό να μιλάς σε ανθρώπους στα σπίτια τους, όπου μπορούν να κάνουν ερωτήσεις και να πάρουν περισσότερη εκπαίδευση από το Λόγο του Θεού. Τα χρήματα που ξοδεύονταν για τη λειτουργία του ραδιοφώνου μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν με κάποιον άλλο τρόπο για την προώθηση των συμφερόντων της βασιλείας του Θεού.

Αλλά σχετικά με το έργο ραδιοφώνου συνδέονταν κι άλλα περιστατικά. Μία μέρα ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ μπήκε στο δωμάτιο του Ραλφ Λέφλερ, άπλωσε ένα χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών στο τραπέζι και δείχνοντας με το δάκτυλό του, είπε: «Έχω υπ’ όψη μου να εγκαταστήσουμε σταθμούς ραδιοφωνικών εκπομπών εδώ και εδώ και εδώ. Θα ήθελες να οργανώσεις την κατασκευή αυτών των σταθμών;» «Με χαρά θα το έκανα αυτό,» ήταν η απάντηση. Έτσι, όταν έφτασε ο Νοέμβριος του 1924, ο αδελφός Λέφλερ ξεκινούσε για το Σικάγο για να εργαστεί πάνω στην κατασκευή ενός άλλου ιδιόκτητου ραδιοφωνικού σταθμού της Εταιρίας, που θα είχε κωδικά γράμματα WORD. Ο αδελφός Λέφλερ εγκατέστησε επίσης πομπούς για άλλους σταθμούς, που δεν ήταν ιδιοκτησίες της Εταιρίας αλλά διευθύνονταν από τους αντιπροσώπους της.

Δημιουργώντας ιστορία στη ραδιοφωνία

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 ο λαός του Ιεχωβά όχι μόνο είχε την πρωτοπορία στην ίδρυση ενός από τους πρώτους ραδιοφωνικούς σταθμούς WBBR, αλλά όπως ήδη αναφέρθηκε, οι δούλοι του Ιεχωβά άφησαν ιστορία στη ραδιοφωνία την Κυριακή, 24 Ιουλίου 1927, όταν ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ μίλησε από ένα δίκτυο πενήντα τριών σταθμών από το Τορόντο του Οντάριο στον Καναδά, τη μεγαλύτερη ραδιοφωνική αλυσίδα τότε.

Τι οδήγησε σ’ αυτό το πρωτοφανές δίκτυο ραδιοφωνικών εκπομπών; Μια σειρά γεγονότων. Είχε γίνει μια συμφωνία μεταξύ του WBBR και του ιδιοκτήτη του σταθμού WJZ της πόλεως της Νέας Υόρκης να μοιραστούν το χρόνο, αλλά η συμφωνία δεν τηρήθηκε. Αργότερα, ορίστηκε το WBBR να εκπέμπει σ’ ένα άλλο μήκος κύματος και ακόμη αργότερα ξαναορίστηκε σ’ ένα λιγότερο ευνοϊκό κύμα. Κάτω από το Νόμο περί Ραδιοφώνου του 1927, ο σταθμός της Εταιρίας άρχισε να κάνει ενέργειες για ένα πιο καλό μήκος κύματος. Στην ακρόαση (14, 15 Ιουνίου 1927) ο Πρόεδρος Μέρλιν Χωλ Έηλσγουερθ της Εθνικής Ραδιοφωνίας υποστήριξε ότι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί WBBR και WJZ της Νέας Υόρκης προσέφεραν τόσο μεγάλες υπηρεσίες, ώστε δεν θα ήταν δίκαιο να εκπέμπει την ίδια ώρα και ο σταθμός WBBR, μολονότι και οι δυο σταθμοί WJZ και WEAF είχαν ξεχωριστά μήκη κύματος. Στη διάρκεια της εξετάσεως σε αντιπαράσταση, από τον Ι. Φ. Ρόδερφορδ τέθηκε η εξής ερώτηση στον κύριο Έηλσγουερθ: «Μήπως σκοπός σας είναι να δίνετε στους ανθρώπους μέσω του ραδιοφώνου το άγγελμα των ισχυρότερων οικονομικών κύκλων, των μεγάλων πολιτικών προσωπικοτήτων και των πιο φημισμένων κληρικών στον κόσμο;» Η απάντηση ήταν καταφατική.

«Αν ήσαστε πεπεισμένος ότι ο μέγας Θεός του σύμπαντος σύντομα θα θέσει σε εφαρμογή το σχέδιό του για την ευλογία όλων των φυλών και των εθνών της γης με ειρήνη, ευημερία, ζωή, ελευθερία και ευτυχία, θα συμφωνούσατε να το εκπέμπατε;» Θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να πει όχι και έτσι η απάντηση ήταν Ναι. Τότε ο κύριος Έηλσγουερθ με τη θέληση του είπε ότι θα χαιρόταν να μεταδώσει από το ραδιόφωνο μία ομιλία του προέδρου του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής. Φυσικά, ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ δέχτηκε την προσφορά.

Και έτσι, όταν ο αδελφός Ρόδερφορδ μίλησε σ’ ένα ακροατήριο συνελεύσεως από 15.000 περίπου στο Τορόντο του Οντάριο στον Καναδά την Κυριακή 24 Ιουλίου 1927, εκατομμύρια περισσότεροι τον άκουσαν μέσω ενός απαράμιλλου μέχρι τότε ραδιοφωνικού δικτύου. Σ’ ένα γράμμα που πήρε η Εταιρία από την Εθνική Ραδιοφωνία, έγραφε: «Φαντάζομαι ότι ο Δικαστής Ρόδερφορδ είχε ένα τόσο μεγάλο ραδιοφωνικό ακροατήριο χθες το απόγευμα, όσο κανείς άλλος στη ζωή του».

Οι Σπουδαστές της Γραφής είχαν πάρει μέρος σ’ ένα άλλο αξιοσημείωτο ραδιοφωνικό γεγονός το 1928. Στο Ντητρόιτ του Μίτσιγκαν, την Κυριακή 5 Αυγούστου, η δημόσια ομιλία που έδωσε ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ «Κυβερνήτης για τους Ανθρώπους», σ’ ένα ακροατήριο 12.000, μεταδόθηκε από ένα ραδιοφωνικό δίκτυο που συνέδεε 107 σταθμούς, χρειάστηκε 53.000 χιλιόμετρα τηλεφωνικών γραμμών και 150.000 χιλιόμετρα τηλεγραφικών γραμμών και αναμεταδόθηκε στα βραχέα κύματα στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία.

Το δίκτυο της Σκοπιάς ή «Λευκό» δίκτυο οργανώθηκε το 1928, ειδικά για να εξυπηρετήσει εκείνη τη συνέλευση του Ντητρόιτ. Ήταν τόσο πετυχημένο που η Εταιρία Σκοπιά αποφάσισε να λειτουργεί ένα εβδομαδιαίο δίκτυο ραδιοφωνικών σταθμών σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. Διευθετήθηκε ένα πρόγραμμα μίας ώρας που ξεκινούσε από το WBBR. Αυτές ήταν ζωντανές εκπομπές που σαν κύριο μέρος παρουσίαζαν μια ομιλία από τον αδελφό Ρόδερφορδ, με εισαγωγική και τελική μουσική που έπαιζε μία ορχήστρα της Εταιρίας. Κάθε Κυριακή από τις 18 Νοεμβρίου 1928 μέχρι και το έτος 1930, οι ακροατές του ραδιοφώνου μπορούσαν ν’ ακούν την «Ώρα της Σκοπιάς».

Τα ραδιοφωνικά προγράμματα έπαιρναν πολύ από το χρόνο του αδελφού Ρόδερφορδ. Δινόταν καλή μαρτυρία, αλλά ήταν αδύνατο να ταξιδεύει ή να οργανώνει συνελεύσεις σε διάφορα μέρη της γης. Έτσι, το 1931 η Εταιρία αποφάσισε να παρουσιάζει ηχογραφημένα προγράμματα. Οργανώθηκαν διακόσιοι πενήντα σταθμοί για να παρουσιάζουν αυτές τις δεκαπεντάλεπτες ηχογραφήσεις που γίνονταν από τον Ρόδερφορδ σε χρόνο που τον εξυπηρετούσε και παίζονταν από το ραδιόφωνο ώρες που αυτοί διάλεγαν. Το 1932 αυτή η ραδιοφωνική υπηρεσία (Γουώξ Τσαίην) επεκτάθηκε σε 340 σταθμούς. Μέχρι το 1933, το έτος αιχμής, χρησιμοποιούνταν 408 σταθμοί για να μεταφέρουν το άγγελμα σε έξι ηπείρους και μεταδόθηκαν 23.783 χωριστές Βιβλικές ομιλίες, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν οι δεκαπεντάλεπτες ηλεκτρικές ηχογραφήσεις. Εκείνες τις μέρες, μπορούσε κανείς να γυρίσει το κουμπί του ραδιοφώνου και να πιάσει τις εκπομπές της Σκοπιάς που μεταδίδονταν από πολλούς σταθμούς συγχρόνως. Συχνά τα ραδιοφωνικά κύματα ήταν γεμάτα με τα λόγια της αλήθειας που δόξαζαν τον Θεό.

Κρατάει ακόμα το καλοκαίρι… Τα τζιτζίκια συνεχίζουν απτόητα το τραγούδι τους. Έχουμε έρθει στο ανοιχτό θεατράκι του λόφου Κολωνού (Ιωαννίνων και Καπανέως) με τα μαρμαρένια καθίσματα για να παρακολουθήσουμε την θεατρική παράσταση «Γέρμα» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Απογευματάκι. Ώρα 8. Μια όμορφη ώρα που αρχίζει να σουρουπώνει… Θα περιμένουμε σχεδόν περισσότερη από μισή ώρα μετά την καθορισμένη ώρα μέχρι να ξεκινήσουν, αλλά αποζημιωθήκαμε από την παράσταση…


Τα φώτα έχουν ανοίξει στις κερκίδες που κάθεται ο κόσμος… Οι θεατές δεν είναι για την ώρα πολλοί, αλλά θα πολλαπλασιαστούν στη συνέχεια, σχεδόν θα γεμίσει το θεατράκι… Η είσοδος είναι ελεύθερη, προσφορά του Δήμου Αθηναίων στους δημότες του. Τις κάνει αυτές τις κινήσεις ο Δήμος. Είναι κάτι ωραίο για εκείνους που είναι σε θέση να εκτιμήσουν μια καλή θεατρική παράσταση, έστω κι αν ο θίασος δεν είναι επαγγελματικός, αλλά πρόκειται για τον Πολιτιστικό Σύλλογο Κάτω Πατησίων.


Παρατηρώ γύρω μου… Πολλοί που έχουν έρθει να δουν το έργο δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με το θέατρο. Παππούδες έχουν φέρει τα εγγόνια τους… Μωρά με το καροτσάκι και άλλα μεγαλύτερα που παίζουν γυρνώντας τη σκηνή λίγο πριν αρχίσει η παράσταση. Λίγοι από τους θεατές γνωρίζουν πραγματικά τι είναι θέατρο. Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι με εξέπληξαν θετικά στην πορεία του έργου με το πόσο προσεκτικά την παρακολουθούσαν… Κάτι αλλάζει στην κουλτούρα μας;


Το πρόγραμμα της παράστασης ήταν λιτό, αλλά αρκετά εξυπηρετικό… Είχε τα ονόματα των ηθοποιών που έπαιζαν, μερικά λόγια για την υπόθεση τους έργου και κάποιες φωτογραφίες… Το σκηνικό λιτό και όμορφο. Η υπόθεση διαδραμματίζονταν σε ένα ελληνικό χωριό. Η «Γέρμα» είναι τραγικό θεατρικό έργο του Ισπανού συγγραφέα και ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Γράφτηκε το 1934 και η πρεμιέρα έγινε στο Ισπανικό Θέατρο (Teatro Español) στη Μαδρίτη στις 29 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. Το έργο χωρίζεται σε τρεις πράξεις των δύο σκηνών η κάθε μία. Η «Γέρμα» είναι ένα από τα τρία τραγικά θεατρικά έργα της "ισπανικής υπαίθρου" του Λόρκα. Τα άλλα δυο είναι ο "Ματωμένος Γάμος" και "Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα". Και τα τρία έργα υπογραμμίζουν την πειθήνια υποταγή των γυναικών που αποζητούν ελευθερία στην παραδοσιακή κοινωνία, η οποία τους αρνείται την κοινωνική ή ερωτική ισότητα.


Το έργο αφηγείται την ιστορία μιας στείρας γυναίκας που ζει σε μια αγροτική περιοχή στην Ανδαλουσία στις αρχές της δεκαετίας του '30. Στα ισπανικά, Yerma σημαίνει "στείρα". Ο διακαής πόθος της για τη μητρότητα της γίνεται εμμονή και την οδηγεί τελικά σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα, στο οποίο την ωθούν τα ήθη και τα πιστεύω της κοινωνίας της. Το έργο τελικά ασκεί κριτική στις κοινωνικές αυτές νόρμες. Η «Γέρμα» ασχολείται με την απομόνωση, το πάθος και την απόγνωση, αλλά και με το γάμο, τη ζήλια και τη φιλία. Στην πλοκή του έργου διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο κι οι κοινωνικές συνθήκες εκείνης της περιόδου.


ΟΙ χαρακτήρες του έργου: Γέρμα: Νεαρή γυναίκα παντρεμένη με τον Χουάν, έναν άνθρωπο που ο πατέρας της ήθελε να είναι ο σύζυγός της. Εγκλωβισμένη σε ένα γάμο χωρίς αγάπη, πιστεύει ότι ένα παιδί θα της φέρει τη χαρά που τόσο απεγνωσμένα επιδιώκει. Αισθάνεται άδεια και ανεκπλήρωτη χωρίς ένα παιδί, αλλά δεν είναι σε θέση να επιτύχει την ευτυχία με τον απόμακρο σύζυγό της. Χουάν: Εύπορος κτηματίας και κτηνοτρόφος, σύζυγος της Γέρμα. Βίκτωρ: Παλιός φίλος του ζευγαριού. Μαρία: Νιόπαντρη φίλη της Γέρμα που έχει αποκτήσει μωρό. Προσπαθεί πάντα να φτιάξει το κέφι και να δώσει ελπίδα.


Στη παράσταση που είδαμε εμείς έπαιζαν οι: Δήμητρα Πανταζοπούλου (Γέρμα), Αχιλλέας Κωνσταντίνου (Χουάν), Ευαγγελία Κυριτσόγλου (Μαρία), Άγγελος Αγγελόπουλος (Βίκτωρ), Σπυριδούλα Νικολοπούλου (Γριά), Ειρήνη Πάσουλα (Ντολόρες), Ελένη Ιωαννίδου (πρώτο κορίτσι), Άννα Μαυρομουστακάκη (δεύτερο κορίτσι), Μάγδα Κάντα (πρώτη αδερφή), Χριστίνα Παππά (δεύτερη αδερφή). Χορός Γυναικών: Ελένη Ιωαννίδου, Άννα Μαυρομουστακάκη, Παρασκευή Καμάρα, Δέσποινα Τριανταφυλλίδου, Αθηνά Σαμαρά, Βάσω Δερβεντζή, Άννα Γκουλέτσα και Τζένη Σταυροπούλου. Διδασκαλία και επιμέλεια παράστασης: Βάσω Ρούγα. Κίνηση και επιμέλεια χορών: Φανή Λυμπέρη. Ήταν όλοι τους υπέροχοι. Μπράβο τους!

Αδελφοί μας από το Τέξας των ΗΠΑ επί το έργο… Μοιράζουν το τεύχος Σεπτεμβρίου που αναφέρεται στο ποιοι είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ανάλογες κινήσεις κάνουν σε ολόκληρο τον κόσμο 8.000.000 αφιερωμένοι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά…

Αφήγηση από τον Γκράντ Σούτερ

Το 1922, όταν ήμουν 14 χρόνων, μετακομίσαμε από το Σικάγο του Ιλλινόις στην Καλιφόρνια. Στο δρόμο επισκεφθήκαμε παλιούς φίλους στο Αϊντάχο. Μας πληροφόρησαν ότι στην Καλιφόρνια υπήρχαν μερικοί που έλεγαν ότι, σύμφωνα με τη Βίβλο, εκατομμύρια άνθρωποι που ζούσαν τότε ποτέ δεν θα πέθαιναν.

Αμέσως μόλις φτάσαμε στην Καλιφόρνια είδαμε στην εφημερίδα την είδηση «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσι Αποθάνει.» Ήταν το θέμα μιας δημόσιας διάλεξης που θα δινόταν στο Σαν Χοζέ. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο πατέρας μου εντόπισε τους Σπουδαστές της Γραφής (όπως ήταν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά), και άρχισε να μας παίρνει στις δημόσιες συναθροίσεις τους.

Η μητέρα μου ήθελε να γραφτώ σε κάποιο Κατηχητικό σχολείο. Μολονότι ο πατέρας μου επέκρινε τους κήρυκες όλων των δογμάτων, συμφώνησε επειδή αυτό ίσως να με ωφελούσε. Έτσι παρακολουθούσα τακτικά το Μεθοδιστικό Κατηχητικό σχολείο. Τελικά έγινα ταμίας του σχολείου και έπαιζα στην ομάδα μπάσκετ. Ταυτόχρονα, η οικογένειά μας παρακολουθούσε τις δημόσιες διαλέξεις των Σπουδαστών της Γραφής στο Σαν Χοζέ, λίγα μόνο μίλια μακριά από το σπίτι μας στη Σάντα Κλάρα.

Επειδή ο πατέρας μου ήθελε να βελτιωθούν οι συνθήκες του κόσμου, έκανε περιοδείες υποστηρίζοντας διάφορους πολιτικούς υποψήφιους, ζωγραφίζοντας μάλιστα το όνομα ενός απ’ αυτούς στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μας. Στις συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής του είπαν ευγενικά ότι η πραγματική ελπίδα για το ανθρώπινο γένος δεν βρισκόταν στις πολιτικές προσπάθειες αλλά στη Βασιλεία του Θεού μέσω του Χριστού Ιησού. Ο πατέρας μου ενώ συμφωνούσε κάπως έλεγε ότι, μολονότι αυτά ήταν σωστά για το μέλλον, προς το παρόν καλό θα ήταν να καλυτερεύσουν όσο γινόταν τα πράγματα με την πολιτική. Με τον καιρό, όμως, ολόκληρη η οικογένεια μου—η μητέρα, ο πατέρας, η αδελφή μου κι εγώ—εκτιμήσαμε περισσότερο την αλήθεια της Βίβλου και τις απαιτήσεις του Λόγου του Θεού.

Πνευματική Ανάπτυξη

Τελικά, εξαιτίας της συνείδησής μου, δεν μπορούσα να συνεχίζω να πηγαίνω στο Μεθοδιστικό Κατηχητικό σχολείο, κι έτσι παραιτήθηκα από εκεί. Το 1923 η οικογένειά μου εγκαταστάθηκε πάλι λίγα μίλια μακριά στην Όκλαντ, όπου ο πατέρας μου είχε ένα μικρό παντοπωλείο κι εγώ πήγαινα στο γυμνάσιο. Όταν έμαθα ότι οι Σπουδαστές της Γραφής δεν κάπνιζαν, προσπάθησα να πείσω τον Πατέρα μου να σταματήσει να πουλάει τσιγάρα στο κατάστημά του. Αυτός διαφώνησε μαζί μου, αλλά συζήτησε το θέμα μ’ έναν από τους Σπουδαστές της Γραφής, τον Ρόμπερτ Κραίγκ.

Μετά από τη συζήτησή τους ο πατέρας μου αποφάσισε να πουλήσει όλο το εμπόρευμα και να φύγει από την Όκλαντ. Η απόφασή του υποκινήθηκε επίσης εξαιτίας των προσπαθειών που έκανε μια ομάδα να τον μπλέξει στο λαθρεμπόριο, πράγμα που καταλάβαινε πως δεν συμβιβαζόταν μ’ αυτά που μάθαινε από την Εκκλησία της Όκλαντ, των Σπουδαστών της Γραφής. Τον ίδιο καιρό περίπου, με την άδεια των γονιών μου, σταμάτησα το γυμνάσιο μετά από ενάμιση μόνο χρόνο φοίτησης εξαιτίας της ανήθικης επιρροής που υπήρχε στα σχολεία.

Μετακινηθήκαμε λίγα μίλια μακριά στο Μάουνταιν Βιού, αρκετά κοντά στο Σαν Χοζέ για να παρακολουθούμε πάλι εκεί τις συναθροίσεις εκκλησίας. Ο πατέρας μου άνοιξε ένα άλλο κατάστημα, κι εγώ εργαζόμουν εκεί συνέχεια, χωρίς να πληρώνομαι αλλά απλώς βοηθούσα. Ο πατέρας έγινε συνδρομητής στη «Σκοπιά» και στον «Χρυσού Αιώνα» (που τώρα λέγεται «Ξύπνα!»), κι εμένα μου άρεσε ιδιαίτερα ο «Χρυσούς Αιών!» Νόμιζα πως έπαιρνα περισσότερες πληροφορίες απ αυτό παρά από το γυμνάσιο αν παρέμενα σ’ αυτό.

Οι εκκλησιαστικές συναθροίσεις γίνονταν όλο και πιο ενδιαφέρουσες για μένα. Βρήκα ιδιαίτερα εντυπωσιακό το άρθρο της «Σκοπιάς» 1 Μαρτίου 1925, με τίτλο «Η Γέννηση του Έθνους.» Οι πληροφορίες που υπήρχαν εκεί σημείωσαν ένα μεγάλο βήμα για να κατανοήσουν καλύτερα οι Σπουδαστές της Γραφής τα πράγματα γύρω από τη Βασιλεία του Ιεχωβά μέσω του Χριστού Ιησού, δηλαδή, ότι είχε εγκαθιδρυθεί στον ουρανό το 1914. Τον καιρό εκείνο η οικογένειά μας απέκτησε στενή φιλία με τους Σπουδαστές της Γραφής στο Μάουνταιν Βιού, και περνούσαμε αρκετό χρόνο μαζί τους στα σπίτια τους.

Τελικά μάθαμε πώς η προσευχή δεν γινόταν μόνο στις συναθροίσεις της εκκλησίας αλλά και στα σπίτια των αδελφών και ακόμη στη διάρκεια των γευμάτων. Ο πατέρας μου ήθελε να δει την προσευχή από την κατάλληλη άποψη. Τη θεωρούσε γενικά σαν υποκριτική. Θυμάμαι που κάποτε συζητούσε για την προσευχή μ’ έναν από τους Σπουδαστές της Γραφής που τον είχε επισκεφθεί στο κατάστημά του. Ο επισκέπτης τόνισε πώς θα πρέπει να εκφράζουμε ευχαριστίες στον Ιεχωβά Θεό για τις ευλογίες μας. Αλλά ο πατέρας μου τον ρώτησε γιατί πρέπει να ευχαριστούμε τον Ιεχωβά για όλες τις ευλογίες μας και να μην τον κατηγορούμε για όλες τις δυσκολίες μας. Τελικά, όμως, σαν οικογένεια, καταλάβαμε καθαρά για την προσευχή και επωφεληθήκαμε πλήρως απ’ αυτή τη στοργική προμήθεια.

Μια προμήθεια της εκκλησίας από την οποία ωφελήθηκα πάρα πολύ ήταν η Σχολή των Προφητών. Ήταν μια συνάθροιση πρεσβυτέρων και άλλων αντρών με σκοπό την εκπαίδευση για δημόσια ομιλία. Ο σπουδαστής έδινε μια ομιλία που είχε ετοιμάσει πάνω σ’ ένα ορισμένο θέμα, και οι άλλοι, του έδιναν βοηθητική συμβουλή. Ωστόσο, η εποικοδομητική συμβουλή που έπαιρνα στη σχολή δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση μ’ εκείνη που μου έδινε ο πατέρας μου κατ’ ιδίαν αφού με είχε ακούσει σε κάποιο πρόγραμμα να προσπαθώ να κάνω μια ομιλία.

Η οικογένειά μου κι εγώ βοηθηθήκαμε πολύ από τους πίλγκριμς, που ήταν ειδικοί αντιπρόσωποι της Εταιρίας «Σκοπιά». Οι εκκλησίες έκαναν στην Εταιρία ετήσιες εκκλήσεις για τις επισκέψεις τους. Ο Τζων Α. Μπόνετ μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και με βοήθησε ιδιαίτερα. Ήταν ένας άντρας του οποίου τα χαρακτηριστικά άρεσαν σε μερικούς αλλά είχε δυσμενή επίδραση πάνω σε άλλους. Αγαπούσε τον Ιεχωβά και ήταν προφανώς μετριόφρων, αλλά κρατούσε αυτή την ιδιότητα κάπως καλυμμένη κάτω από μια άγρια εμφάνιση.

Βάφτισμα και Χριστιανική Διακονία

Μια ομιλία του αδελφού Μπόνετ που έγινε στο σπίτι ενός Σπουδαστή της Γραφής στο Μάουνταιν Βιού επηρέασε βαθιά τη ζωή μου. Καθώς τον άκουγα να μιλάει για τα προνόμια της υπηρεσίας στον Ιεχωβά και την ευθύνη για να γίνει αυτή η υπηρεσία, κατάλαβα τι έπρεπε να κάνω και τι ήθελα να κάνω. Έτσι έκανα προσωπική αφιέρωση στον Ιεχωβά, και τον ίδιο περίπου καιρό έκαναν το ίδιο και τα άλλα μέλη της οικογένειάς μου. Στις 10 Οκτωβρίου 1926, στο Σαν Χοζέ της Καλιφόρνιας, όλοι μαζί συμβολίσαμε την αφιέρωσή μας στον Ιεχωβά Θεό με το βύθισμά μας στο νερό.

Το βάφτισμα τότε γινόταν κάπως διαφορετικά από σήμερα. Ο πρεσβύτερος που έκανε το βάφτισμα μου είπε: «Αδελφέ Γκραντ, στο όνομα του Πατέρα και του Γιου και του αγίου πνεύματος, σε βαφτίζω τώρα στον Χριστό.» Όλοι μας που βαφτιστήκαμε, φορούσαμε κοντομάνικες μακριές, μαύρες ρόμπες, από το λαιμό μέχρι τους αστραγάλους. Για να είναι βέβαιο ότι η ρόμπα δεν θα ανασηκωνόταν όταν θα μπαίναμε στο νερό, γεμίζαμε το στρίφωμα στο κάτω κάτω μέρος με μολύβδινα βαρίδια.

Μετά το βάφτισμα, και αφού είχαμε ντυθεί, ο πατέρας μου είπε στον πρεσβύτερο που επόπτευε το βάφτισμα: «Εσείς βγαίνετε έξω με τα περιοδικά, έτσι δεν είναι; Θέλουμε να κάνουμε κι εμείς, τώρα, αυτό το έργο.» Έτσι η οικογένειά μας άρχισε να βγαίνει έξω στη διακονία στον αγρό.

Η πρώτη μου φορά στην υπηρεσία αγρού ήταν όταν ένας πρεσβύτερος, ο Χ. Ο. Λώρενς, διευθέτησε να με πάρει μαζί του. Με εφοδίασε με μερικά βιβλιάρια και πήγαμε με το αυτοκίνητό του στην περιοχή του Σαν Χοζέ. Εγώ νόμιζα πως θα συνεργαζόταν μαζί μου από σπίτι σε σπίτι, αλλά μου είπε να βγω από το αυτοκίνητο και, «Τώρα εσύ θα εργαστείς σ’ αυτή την πλευρά του τετραγώνου.» Έπειτα έφυγε με το αυτοκίνητο. Έτσι πήγα σ’ εκείνη την πλευρά του τετραγώνου και διέθεσα τρία βιβλιάρια στη συνεισφορά των 25 σεντς και ήμουν πολύ χαρούμενος. Το αποτέλεσμα από τη συμμετοχή μου στη Χριστιανική διακονία ήταν να αισθάνομαι πώς ήμουν μέρος της οργάνωσης του Θεού.

Αυτό τον καιρό περίπου παίρναμε οδηγίες από το μηνιαίο μας έντυπο οδηγιών Δε Μπούλλετιν (που τώρα λέγεται Η Διακονία Μας της Βασιλείας), για να λέμε στον οικοδεσπότη κάτι σχετικά με την οργάνωση του Διαβόλου. Έτσι όταν με έδιωχναν οι άνθρωποι λέγοντας ότι δεν ενδιαφέρονταν εγώ προχωρούσα κάπως επίμονα για να τους πω για την ύπαρξη της οργάνωσης του Διαβόλου και την ερχόμενη καταστροφή της. Αυτή ήταν μια ποικιλία από τη συνηθισμένη μας παρουσίαση για την ελπίδα να ζήσουμε για πάντα σε μια Παραδεισένια γη χωρίς να χρειάζεται ποτέ να πεθάνουμε.

Η Εκκλησία στο Σαν Χοζέ συνήθιζε να ταξιδεύει μακρινές αποστάσεις για να πλησιάσει τους ανθρώπους με το άγγελμα της Βασιλείας. Υπήρχαν ομάδες που πήγαιναν τακτικά στην Κοιλάδα της Σάντα Κλάρα και στους τριγύρω λόφους. Θυμάμαι τη γη τόσο μακριά μέχρι εκεί που μπορούσε να δει το μάτι μου να είναι καλυμμένη από ανθισμένους δεντρόκηπους. Παίρναμε φαγητό μαζί μας και περνούσαμε εκεί όλη μας τη μέρα, μερικές φορές ταξιδεύοντας 12 χιλιόμετρα (75 μίλια) και περισσότερο για να φτάσουμε στο μέρος όπου επρόκειτο να δώσουμε μαρτυρία.

Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός KFWM στην Όκλαντ χρησιμοποιούνταν πολλά χρόνια για να μεταδίδει το άγγελμα της Βασιλείας, και διάφορες εκκλησίες στη γειτονική περιοχή παρουσίαζαν εκ περιτροπής προγράμματα στο σταθμό τα Σαββατοκύριακα. Εγώ είχα το προνόμιο να διαβάζωΒιβλικές ομιλίες από τις εγκαταστάσεις KFWM, όπως εκείνη που ακούστηκε στις 24 Ιουλίου 1927. Τα γράμματα αυτού του ραδιοφωνικού σταθμού είναι τα αρχικά των λέξεων ‘Βασιλεία Για τον Κόσμο του Ανθρώπινου Γένους’ στα Αγγλικά.

Επεκτείνοντας την Υπηρεσία Μου

Μια μέρα καθώς γυρίζαμε στο σπίτι από μια συνάθροιση, ο αδελφός Λώρενς, ο οποίος με είχε πρωτοπάρει στην υπηρεσία αγρού, μου πρόσφερε μια αίτηση για να υπηρετήσω στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Κάποτε πριν απ’ αυτό, λίγο μετά από το βάφτισμά μας, είχα ακούσει τον πατέρα μου να λέει στη μητέρα μου ότι αν ήταν στη θέση μου θα έκανε την υπηρεσία στον Ιεχωβά σαν το έργο της ζωής του. Αυτό ήταν εκείνο που ήθελα κι εγώ, και αισθάνθηκα πως η αίτηση για το Μπέθελ ήταν η ευκαιρία που παρουσιαζόταν σ’ εμένα για να το κάνω.

Στο τεύχος της «Σκοπιάς» 15 Μαΐου 1928, αναγγελλόταν ότι από τις 30 Ιουλίου ως τις 6 Αυγούστου θα γινόταν μια διεθνής συνέλευση των Σπουδαστών της Γραφής στο Ντητρόιτ του Μίτσιγκαν. Ήθελα πάρα πολύ να την παρακολουθήσω, και η οικογένειά μου καθώς και φίλοι με βοήθησαν σ’ αυτό. Στη διάρκεια της συνέλευσης ο Ντόναλντ Χάσλετ, ένας γραμματέας του Ι. Φ. Ρόδερφορδ, του προέδρου της Εταιρίας, ανήγγειλε από το βήμα ότι χρειάζονταν αδελφοί για υπηρεσία στο Μπέθελ. Είπε πως εκείνοι που επιθυμούσαν να κάνουν αίτηση θα μπορούσαν να συζητήσουν με τον αδελφό Ρόδερφορδ. Εγώ ανταποκρίθηκα, συμπλήρωσα μια αίτηση για το Μπέθελ, και ο Αδελφός Ρόδερφορδ μου είπε να παρουσιαστώ στο Μπέθελ στις 13 Αύγουστου 1928.

Όλοι μαζί παρουσιαστήκαμε 13 για υπηρεσία Μπέθελ στις 13 Αυγούστου, ακριβώς μια εβδομάδα μετά τη συνέλευση στο Ντητρόιτ. Τότε στην οικογένεια Μπέθελ υπήρχαν 95 μέλη που εργάζονταν για την παραγωγή και τη διεκπεραίωση των Βιβλικών εντύπων στο πρόσφατα ολοκληρωμένο εργοστάσιο της 117 Άνταμς Στρήτ, και ένας κάπως μικρότερος αριθμός εργαζόταν στο σπίτι Μπέθελ και στα διάφορα γραφεία της Εταιρίας. Η πρώτη μου δουλειά στο Μπέθελ ήταν να βγάζω από τη διπλωτική μηχανή τα βιβλιάρια αφού είχαν ραφεί σ’ αυτά τα εξώφυλλα με σιδερένια πιαστράκια. Εργάστηκα στο πιεστήριο περίπου δύο εβδομάδες και κατόπιν μεταφέρθηκα στο γραφείο, στο Τμήμα Υπηρεσίας. Η συμμετοχή μου σ’ αυτή τη δραστηριότητα μου έδωσε πραγματικά την αίσθηση ότι προχωρούσα μαζί με την οργάνωση του Θεού.

Επειδή δεν είχα να πάω πουθενά στις πρώτες μου διακοπές, το 1929, τις πέρασα στο Μπέθελ. Έτσι ήμουν εκεί όταν ο αδελφός Ρόδερφορδ έδωσε την ομιλία του στον Μασονικό Ναό του Μπρούκλυν για την ανοχή από μέρους του Ιεχωβά της κακίας και τη διεκδίκηση του ονόματός Του. Προηγουμένως δεν είχαμε καταλάβει αυτό το ζήτημα, κι έτσι η ομιλία του αδελφού Ρόδερφορδ ήταν μια συγκινητική διευκρίνιση ενός ζωτικού, θεμελιώδους ζητήματος.

Προχωρώντας στη Δεκαετία του 1930

Τονίστηκε ιδιαίτερα το 1931 το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά, κι έτσι όλος ο λαός του Ιεχωβά έλαβε ένα όνομα που τους ένωνε. Τον επόμενο χρόνο η λέξη που προσδιόριζε μια εκκλησία του λαού του Θεού άλλαξε από «εκκλησία» σε «ομάδα» μια αλλαγή που βασίστηκε σε μια μελέτη του εδαφίου Ψαλμός 68:11 (Εξουσιοδοτημένη Μετάφραση). Έτσι σ’ όλο τον κόσμο είχαμε «ομάδες» των Μαρτύρων του Ιεχωβά και όχι «τάξεις,» η «εκκλησίες.»

Το 1932 ο πατέρας μου πούλησε την επιχείρησή του στην Καλιφόρνια, κι έτσι αυτός, η μητέρα μου και η αδελφή μου μπήκαν στην υπηρεσία σκαπανέα. Έφτιαξαν ένα τροχόσπιτο, και για τα επόμενα 20 χρόνια αυτό χρησίμευσε σαν το σκαπανικό σπίτι των γονιών μου. Η αδελφή μου, η Γκρέις, υπηρέτησε μαζί τους μέχρι το 1939 οπότε και προσκλήθηκε να γίνει μέλος της οικογένειας Μπέθελ στο Μπρούκλυν. Συνεχίζει να υπηρετεί εδώ, και από το 1959 σαν σύζυγος του Σάιμον Κρέικερ.

Ο διευθυντής του εργοστασίου, Ρόμπερτ Τζ. Μάρτιν, πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 1932, και ο Νάθαν Χ. Νορρ διορίστηκε από τον Αδελφό Ρόδερφορδ στη θέση του. Ο Αδελφός Νορρ προηγουμένως εργαζόταν στο γραφείο αποστολών.

Τον επόμενο χρόνο άρχισαν σοβαρά προβλήματα για το λαό του Θεού. Στις 30 Ιανουαρίου 1933, ο Αδόλφος Χίτλερ έγινε καγκελάριος της Γερμανίας, και στις 28 Ιουνίου 1933 το Γερμανικό τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά στο Μαγδεμβούργο καταλήφθηκε και κλείστηκε. Ο Πάπας Πίος ο ΙΑ΄ διακήρυξε το έτος 1933 «Άγιο Έτος,» και ο αδελφός Ρόδερφορδ σύντομα μετά απ’ αυτό μίλησε από 55 ραδιοφωνικούς σταθμούς πάνω στο θέμα «Η Επίδραση του Αγίου Έτους στην Ειρήνη και στην Ευημερία.» Ήταν προνόμιό μου να είμαι εισηγητής σ’ αυτό το πρόγραμμα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 δημιουργήθηκε μεγάλη εναντίωση στο έργο μας και σημειώθηκε μεγάλος διωγμός. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά οργανώθηκαν σε «τάγματα» για να μπορούν να δίνουν συγκεντρωμένη μαρτυρία στις προβληματικές περιοχές. Στη Γερμανία ο διωγμός αυξήθηκε σε τέτοιο βαθμό που στις 7 Οκτωβρίου 1934 ομάδες του λαού του Θεού από πολλές χώρες έστειλαν τηλεγραφήματα στον Χίτλερ προειδοποιώντας τον να σταματήσει να ενεργεί έτσι.

Εκείνο τον καιρό περίπου γίνονταν πολλές συζητήσεις ανάμεσα στο λαό του Θεού σχετικά με την ταυτότητα του «μεγάλου πλήθους» της Αποκάλυψης 7:9. Τότε πίστευαν γενικά ότι υπήρχε μια δευτερεύουσα, λιγότερο πιστή ουράνια τάξη. Σε μια μελέτη στο Μπέθελ, που διεξήγαγε ο αδελφός Τ. Τζ. Σάλλιβαν, ρώτησα: «Αφού το μεγάλο πλήθος κερδίζει αιώνια ζωή, αυτοί που αποτελούν αυτή την ομάδα διακρατούν ακεραιότητα;» Δόθηκαν πολλά σχόλια αλλά καμιά οριστική απάντηση. Όταν μου ζητήθηκε να πω το δικό μου σχόλιο είπα ότι το μόνο που προσπαθούσα να κάνω ήταν να πάρω ένα ναι ή ένα όχι.

Πραγματικά, στις 31 Μαΐου 1935, στη συνέλευση που έγινε στην Ουάσινγκτον D.C., ο αδελφός Ρόδερφορδ μίλησε πάνω σ’ αυτό ειδικά το θέμα. Καθώς καθόμουν σε υψηλό μέρος κοιτάζοντας όλο το πλήθος, ένιωσα μεγάλη συγκίνηση καθώς εκφωνούσε την ομιλία του! Το μεγάλο πλήθος προσδιορίστηκε καθαρά από τη Γραφή ότι ήταν εκείνοι που επιζούν από τον Αρμαγεδδώνα με την προοπτική να ζήσουν για πάντα πάνω στη γη. Ναι, εδώ δόθηκαν κι άλλες πληροφορίες πάνω στο θέμα ‘τα εκατομμύρια που ζουν τώρα και δεν θα πεθάνουν ποτέ.’

Στις 12 Ιουλίου 1937, διορίστηκα από τον αδελφό Ρόδερφορδ σαν υπηρέτης Μπέθελ. Στα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια της ζωής του αδελφού Ρόδερφορδ είχα το προνόμιο να συνεργαστώ στενά μαζί του. Στο τέλος του 1937 αλλάχτηκε το όνομα «Χρυσούς Αιών» σε «Παρηγορία».

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μια Περίοδος Δοκιμασίας

Τον Σεπτέμβριο του 1939 ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Τον Οκτώβριο, το γραφείο τμήματός μας στο Παρίσι κλείστηκε και το έργο μας απαγορεύτηκε στη Γαλλία. Τον επόμενο χρόνο απαγορεύτηκε το έργο μας στον Καναδά. Εκείνο το καλοκαίρι του 1940 ο αδελφός Ρόδερφορδ αρρώστησε. Και δεν ξέραμε αν θα μπορούσε να παρακολουθήσει τη συνέλευση που διευθετήθηκε για το Ντητρόιτ του Μίτσιγκαν. Την παρακολούθησε, αλλά στη διάρκεια της δημόσιας ομιλίας του μου έδωσαν ένα σημείωμα που έλεγε να διευθετήσω ώστε να επιστρέψει αμέσως στο Μπέθελ.

Το επόμενο καλοκαίρι έγινε η μεγάλη συνέλευση στο Σαιν Λούις του Μιζούρι, η μεγαλύτερη που έγινε από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά μέχρι τότε. Διορίστηκα να παίρνω τα εφόδια για την καφετέρια και μπήκα στην κυρία αίθουσα μόνο για το πρόγραμμα της τελικής μέρας όταν παρουσιάστηκε το βιβλίο «Τέκνα». Στη διάρκεια αυτής της συνέλευσης παρουσιάστηκε επίσης το βιβλιάριο «Υπεράσπιση για τους Δούλους του Ιεχωβά», παρέχοντας πληροφορίες για να μας βοηθήσουν να καταπολεμήσουμε τη δράση της αστυνομίας που εμπνεόταν από τη θρησκεία ενάντια στην από σπίτι σε σπίτι διακονία μας.

Η έκδοση ήταν πάρα πολύ επίκαιρη. Αργότερα εκείνο το χρόνο συνέλαβαν τον πατέρα μου και τον φυλάκισαν επειδή μετείχε στη διακονία. Στη μητέρα μου η οποία έμενε μόνη στο τροχόσπιτο, της επιτέθηκαν. Μολονότι δεν έπαθε καμιά βλάβη σωματικά, η σπείρα γύμνωσε το τροχόσπιτο, κι έτσι η μητέρα μου αναγκάστηκε να ζητήσει στέγη στους Μάρτυρες της περιοχής.

Την 1η Οκτωβρίου 1941, είχα το προνόμιο, στην απουσία του Αδελφού Ρόδερφορδ, να προεδρεύσω στην ετήσια συνεδρίαση της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά της Πενσυλβανίας. Σ’ αυτή τη συνεδρίαση εκλέχτηκα σαν διευθυντής του σωματείου της Εταιρίας της Πενσυλβανίας.

Δύο μήνες αργότερα, την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 1941, ο Ν. Χ. Νορρ, ο Τζ. Ε. Χάνναν κι εγώ επιστρέφαμε με το αυτοκίνητο από την υπηρεσία αγρού σ’ ένα γειτονικό μέρος του Λόνγκ Άιλαντ. Είχαμε ανοιχτό το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου και ακούσαμε τη συγκλονιστική ανακοίνωση ότι οι Γιαπωνέζοι είχαν βομβαρδίσει το Περλ Χάρμπορ. Οι επιπτώσεις ήταν πολύ μεγάλες για το λαό του Ιεχωβά—οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονταν σε πόλεμο, ο πρόεδρος της Εταιρίας ήταν σοβαρά άρρωστος και υπήρχαν εχθροί που πίεζαν από κάθε πλευρά για να σταματήσει η δράση μας κηρύγματος.

Μολονότι ο αδελφός Ρόδερφορδ πέθανε ακριβώς ένα μήνα και μια μέρα αργότερα, το έργο της Βασιλείας προόδευε αμείωτα. Ο αδελφός Νορρ εκλέχτηκε πρόεδρος, κι ένα χρόνο αργότερα στην 1 Φεβρουαρίου 1943, ανήγγειλε την έναρξη της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ, για την εκπαίδευση ιεραποστόλων.

Στις 8 Μαΐου 1945, ο Πρόεδρος των Η.Π.Α., Χάρρυ Σ. Τρούμαν, ανήγγειλε την παράδοση της Γερμανίας. Τον Αύγουστο οι Ηνωμένες Πολιτείες έριξαν τις ατομικές βόμβες στις Ιαπωνικές πόλεις της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, και η μεταπολεμική περίοδος βρισκόταν μπροστά μας.

Μεταπολεμικές Εξελίξεις

Η πόλη της Νέας Υόρκης γνωστοποίησε ότι θα έπαιρναν το πίσω μέρος του σπιτιού μας Μπέθελ της Κολόμπια Χάιτς που εκτεινόταν μέχρι την οδό Φέρμαν για να φτιάξουν ένα χώρο περιπάτου και μια λεωφόρο. Η Εταιρία, όμως, μπόρεσε να αγοράσει εγκαταστάσεις στην Κολόμπια Χάιτς για μια προσθήκη στο σπίτι Μπέθελ και η κυβέρνηση έδωσε έγκριση για την κατασκευή τους στις 11 Οκτωβρίου 1946. Έτσι στις 27 Ιανουαρίου 1947, άρχισε η κατεδάφιση στο πίσω τμήμα του κτιρίου μας στην Οδό Φέρμαν, και στη διάρκεια των ετών 1948 και 1949 χτίστηκε η νέα προσθήκη του Μπέθελ, και αυτή η θαυμάσια νέα προσθήκη αφιερώθηκε το 1950. Μια μεγάλη εννιαόροφη προσθήκη ολοκληρώθηκε επίσης στο εργοστάσιο της οδού 117 Άνταμς τον ίδιο περίπου καιρό.

Ο γραμματέας και ταμίας της Εταιρίας, ο Γ. Ε. Βαν Άμπουργκ, παραιτήθηκε από τη θέση του επειδή λόγω της μεγάλης ηλικίας του και της αρρώστιας του δεν μπορούσε να υπηρετήσει. Διορίστηκα εγώ για να τον αντικαταστήσω στις 6 Φεβρουαρίου 1947, και την επόμενη μέρα ο αδελφός Βαν Άμπουργκ πέθανε.

Σύντομα μετά απ’ αυτό, την άνοιξη του 1947, με έστειλε η Εταιρία να επισκεφτώ αρκετές χώρες της Ευρώπης που είχαν ερημωθεί από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν πραγματικά προνόμιό μου να συναναστραφώ πιστούς δούλους του Ιεχωβά που πρόσφατα είχαν απελευθερωθεί μετά από πολλά χρόνια μέσα σε Ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ήταν χαρά μου να τους δώσω πνευματική ενθάρρυνση σαν κύριος ομιλητής στη διάρκεια των συνελεύσεων που έγιναν εκεί.

Από τότε που ήρθα στο Μπέθελ το 1928 δεν είχα πάει ποτέ στην Καλιφόρνια. Οι γονείς μου έκαναν έργο σκαπανέα κυρίως στην Ανατολή, κι έτσι μπορούσα και τους έβλεπα κάπου - κάπου, ιδιαίτερα στις μεγάλες συνελεύσεις. Αλλά το καλοκαίρι του 1947 μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναπάω στην Καλιφόρνια. Μια συνέλευση διευθετήθηκε για το Λος Άντζελες στις 13 με 17 Αυγούστου, και η Εταιρία έδινε τα οδοιπορικά σε εκείνους που ήταν μέλη της οικογένειας Μπέθελ για 15 και περισσότερα χρόνια. Και το ταξίδι και η συνέλευση ήταν θαυμάσια!

Ειδικά Προνόμια Υπηρεσίας

Καθώς τα χρόνια περνούσαν απολάμβανα επίσης μοναδικά προνόμια σχετικά με την επέκταση της ορατής οργάνωσης του Θεού. Το πιο πρόσφατο από τα πολλά αποκτήματα της Εταιρίας Σκοπιά που βοήθησα στις διαπραγματεύσεις ήταν η αγορά στις αρχές αυτού του χρόνου των νέων κτιρίων στην οδό Περλ 175 και Φέρμαν 360 στο Μπρούκλυν. Η εγκάρδια ελπίδα μου είναι όπως αυτές οι μεγάλες και καινούργιες εγκαταστάσεις χρησιμοποιηθούν για περαιτέρω τεράστια επέκταση της διακήρυξης της Βασιλείας σε όλη τη γη.

Έχω ταξιδέψει εκατοντάδες χιλιάδες μίλια όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, δίνοντας ομιλίες σε μεγάλα ακροατήρια του λαού του Θεού και ενθαρρύνοντάς τα στη Χριστιανική τους διακονία. Για παράδειγμα, στη διάρκεια της περιοδείας που έκανα σ’ όλο τον κόσμο για τη συνέλευση «Αιώνιο Ευαγγέλιο» το 1963, υπηρέτησα σαν ένας από τους επίσημους αντιπροσώπους της Εταιρίας, κι αυτό ήταν μόνο ένα από τα πολλά προνόμια για τα οποία είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά. Ένα ιδιαίτερο προνόμιο ήταν επίσης το να υπηρετώ σαν ομιλητής στη διάρκεια πολλών ιστορικών συνελεύσεων των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Στάδιο Γιάνκη, όπως αυτή που έγινε το 1958 όταν πάνω από 250.000 ήταν παρόντες.

Μια Οργάνωση που Κινείται προς τα Εμπρός

Στην ανθρώπινη εμπειρία μας τα χρόνια φέρνουν αλλαγές, και μερικές φορές συμβαίνουν δυσάρεστα γεγονότα, όπως όταν πέθανε ο πατέρας μου στις 31 Δεκεμβρίου 1954 στο Ιλλινόις, την πολιτεία του τελευταίου του διορισμού σαν σκαπανέα. Τον επόμενο χρόνο η αδελφή μου η Γκρέις κι εγώ πήραμε τη μητέρα μου από το Ιλλινόις στη Νέα Υόρκη, όπου έζησε μέχρι που πέθανε στις 6 Μαΐου 1962. Αλλά μια ευχάριστη αλλαγή για μένα ήταν όταν παντρεύτηκα την Έντιθ Ρέττος, μια ζηλώτρια σκαπάνισσα, στις 12 Μαΐου 1956. Από τότε υπηρετεί πιστά στο πλάι μου εδώ στο Μπέθελ.

Καθώς τα χρόνια στην υπηρεσία περνούν εδώ στα κεντρικά γραφεία της ορατής οργάνωσης του Ιεχωβά, αυτό που φέρνει ιδιαίτερα χαρά στην καρδιά μου είναι η συνεχής απόδειξη της ευλογίας του Θεού πάνω στο έργο που έχει εμπιστευθεί στο λαό του να κάνει, δηλαδή, να κηρύξει τα καλά νέα της Βασιλείας σε όλη τη γη προτού έρθει το τέλος. (Ματθαίος 24:14) Ήμουν μάρτυρας της διεύρυνσης του Κυβερνώντος Σώματος το 1971, και πάλι το 1974, και από τότε έχω λάβει μέρος σε πολλές υπεύθυνες αποφάσεις που έχουν επηρεάσει τα τμήματα και το παγκόσμιο έργο κηρύγματος. Έχω επίσης δει τον αριθμό των διαγγελέων της Βασιλείας να αυξάνεται από 44.080 που ήταν σ’ όλο τον κόσμο όταν ήρθα στο Μπέθελ το 1928, σε 2.500.000 περίπου άτομα που μετέχουν σ’ αυτό το έργο σήμερα. Πραγματικά η οργάνωση του Θεού προχωρεί, και είμαι ευγνώμων για τα πολλά προνόμια υπηρεσίας που μου εμπιστεύθηκαν για να εκτελέσω σε σχέση με την επίδοση της μεγάλης τελικής μαρτυρίας.

Η πίστη μου στις υποσχέσεις της Βίβλου σχετικά με τη δίκαιη κυβέρνηση του Θεού και τις ευλογίες που θα φέρει στη γη είναι πιο ισχυρή απ’ όσο ποτέ άλλοτε. Αν μπορούσα να ξαναζήσω και πάλι, δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος που θα διάλεγα για να ζήσω. Είναι χαρά και προνόμιο που υπηρετώ εδώ στο Μπέθελ αυτά τα 55 χρόνια μαζί με τη μεγαλύτερη και πιο θαυμάσια Χριστιανική οικογένεια πάνω στη γη!

Ενώ το παραπάνω άρθρο ετοιμαζόταν για να δημοσιευθεί, ο αδελφός Σούτερ έπεσε στο δωμάτιό του στο Μπέθελ του Μπρούκλυν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να υποστεί σοβαρή ζημιά στη σπονδυλική του στήλη. Τον καιρό που γράφτηκε αυτό το άρθρο, βρισκόταν στο αναρρωτήριο του Μπέθελ της Εταιρίας Σκοπιά και λάμβανε κάθε δυνατή στοργική φροντίδα. Η κατάστασή του χαρακτηρίζεται κρίσιμη, μολονότι είναι στάσιμη. Προσευχόμαστε στον Ιεχωβά να φροντίσει γι’ αυτόν τον όσιο αδελφό και να τον παρηγορήσει καθώς και τα μέλη της οικογένειάς του στη διάρκεια αυτού του καιρού της αναπηρίας του.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 1/1/1984

Ο πιο σωστός δημοσιογραφικά τίτλος είναι αυτός της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ την αμέσως επομένη του ντιμπέιτ, επειδή αποτυπώνει το λαϊκό αίσθημα… Χρειαζόταν να περιμένουμε έξι χρόνια για να δούμε αυτό το κακοπαιγμένο θέατρο;


Η εκτίμηση του ΕΘΝΟΥΣ που κινείται στην ίδια λογική, αυτό ακριβώς αναφέρει. Δεν ακούσαμε τίποτα το καινούριο ή σημαντικό από τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων. Ούτε καν έναν λόγο για τους εμπιστευτούμε.


Παρ’ όλα αυτά τα ΜΜΕ κάνουν ότι μπορούν για να κρατήσουν "ζωντανό" το ενδιαφέρον των πολιτών για τις εθνικές εκλογές της επόμενης Κυριακής. Δείτε εδώ το ΕΘΝΟΣ της 9/9 σκάρωσε ένα ειδικό πρωτοσέλιδο με τις γνώμες δήθεν απλών πολιτών…


Δεν το έκαναν τυχαία… Φαίνεται ότι, επειδή ακριβώς δεν βλέπουν μπροστά τους αυτοδυναμία, με εντολή των «φίλων μας» και δανειστών μας – εταίρων μας, αρχίζουν  να καλλιεργούν την περίπτωση δημιουργίας μιας οικουμενικής κυβέρνησης με τους όρους που αυτοί επιθυμούν.


Φυσικά η ΑΥΓΗ, η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ αρνείται κάτι τέτοιο. Έχει μάλιστα ως εικονογράφηση, κάτι σαν σφραγίδα με την ένδειξη «Επιστρέφεται». Ποιος όμως πιστεύει πως δεν θα είναι έτσι τα πράγματα ύστερα από όσα είδαμε επί διακυβέρνησης τους…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 12/09/2015

Ο - ατελής έστω - πολιτικός διάλογος κορυφής επέστρεψε στις τηλεοπτικές οθόνες μετά από 6 χρόνια σιωπής, η εκτίμηση για το ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τετάρτη, στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, αλλά δεν ήταν και ότι καλύτερο. Ο ελληνικός λαός δεν έμαθε τίποτα καινούριο πέρα από όσα γνώριζε. Το ντιμπέιτ δόθηκε σε διακαναλική μετάδοση από 7 τηλεοπτικούς σταθμούς πανελλαδικής εμβέλειας, συντονιστής ήταν ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Πάνος Χαρίτος, ενώ τις ερωτήσεις υπέβαλαν οι εξής δημοσιογράφοι:

•           Ολγα Τρέμη για το Mega

•           Μαρία Χούκλη για τον ANT1

•           Αντώνης Σρόιτερ για τον Alpha

•           Mάρα Ζαχαρέα για το  Star

•           Σία Κοσιώνη για τον Skai

•           Μάκης Γιομπαζολιάς για το ETV

H σειρά με την οποία κάθισαν οι πολιτικοί αρχηγοί είχε σχέση με την κοινοβουλευτική δύναμη των κομμάτων τους, δηλαδή:

•           Αλέξης Τσίπρας ΣΥΡΙΖΑ

•           Βαγγέλης Μεϊμαράκης ΝΔ

•           Παναγιώτης Λαφαζάνης Λαϊκή Ενότητα

•           Σταύρος Θεοδωράκης Ποτάμι

•           Δημήτρης Κουτσούμπας ΚΚΕ

•           Πάνος Καμμένος Ανεξάρτητοι Ελληνες

•           Φώφη Γεννηματά ΠΑΣΟΚ

Το ντιμπέιτ άνοιξε με ερώτηση της Όλγας Τρέμη προς τον Αλέξη Τσίπρα. Η δημοσιογράφος του mega κάθονταν απέναντι από τον απερχόμενο πρωθυπουργό. Η σειρά που κάθονται οι δημοσιογράφοι, αν έχει κάποια αξία αυτό, ήταν η εξής: Όλγα Τρέμη, Αντώνης Σροϊτερ, Μαρία Χούκλη, Μάρα Ζαχαρέα, Σία Κοσιώνη, Μάκης Γιομπαζολιάς.

Στην πρώτη ενότητα που αφορούσε την οικονομία, την ανάπτυξη και την ανεργία οι ερωτήσεις έγιναν ως εξής: Η Όλγα Τρέμη ρώτησε τον Αλέξη Τσίπρα, ο Αντώνης Σροϊτερ τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, η Μαρία Χούκλη τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, η Μάρα Ζαχαρέα τον Σταύρο Θεοδωράκη, η Σία Κοσιώνη τον Δημήτρη Κουτσουμπά, ο Μάκης Γιομπαζολιάς τον Πάνο Καμμένο και η Όλγα Τρέμη την Φώφη Γεννηματά.

Η συζήτηση έγινε σε 6 θεματικούς κύκλους, ενώ για πρώτη φορά οι πολιτικοί αρχηγοί μπορούσαν να υποβάλουν ερωτήσεις και ο ένας στον άλλον. Φοβερή εξέλιξη. Έτσι τουλάχιστον παρουσίαζαν τις προηγούμενες ώρες όσοι διαφήμιζαν το ντιμπέιτ σαν κάτι ξεχωριστό... Που τελικά δεν ήταν. Τα σχόλια που γίνονταν εκείνη την ώρα στο twitter ήταν τα χειρότερα που μπορούσαν να προκύψουν.

Δεν ξέρω τώρα πόσο σας ενδιαφέρουν τέτοιες λεπτομέρειες, αλλά τα ΜΜΕ τις προηγούμενες μέρες έδιναν βάρος σαν να ήταν κάτι σημαντικό… Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας φιλοξενήθηκε στο γραφείο του προέδρου της ΕΡΤ Διονύση Τσακνή, ενώ ο πρόεδρος της ΝΔ Ευάγγελος Μεϊμαράκης στο γραφείο του διευθύνοντος συμβούλου Λάμπη Ταγματάρχη. Ο Γιώργος Γιουκάκης φιλοξένησε τον Παναγιώτη Λαφαζάνη στο γραφείο της γενικής διεύθυνσης του Ραδιοφώνου της ΕΡΤ, ενώ ο Σωτήρης Μαργιωρής φιλοξλενησε τον Σταύρο Θεοδωράκη στο γραφείο της διεύθυνσης Συντονισμού Ενημέρωσης. Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ φιλοξενήθηκε από τον Βαγγέλη Λουριδά στο γραφείο της Νομικής Συμβούλου, ενώ ο σύμβουλος Ειδήσεων Σταύρος Καπάκος φιλοξένησε τον Πάνο Καμμένο στο γραφείο του. Τέλος ο Νίκος Μιχαλίτσης φιλοξένησε τον γγ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στη διεύθυνση Λειτουργίας, ενώ ο Κώστας Χαλβατζάκης υποδέχτηκε τους δημοσιογράφους του ντιμπέιτ στο γραφείο γενικής διεύθυνσης περιεχομένου της ΕΡΤ.

Ναι, σε αυτές τις ανοησίες δίνουν βάρος εκείνοι που αρνούνται πεισματικά να πουν την αλήθεια στον ελληνικό λαό: Ότι η επόμενη των εκλογών θα είναι πολύ σκληρή για τον Έλληνα πολίτη καθώς, όπως συνήθως θα κληθεί στο ταμείο να πληρώσει τα σπασμένα των μνημονίων… Και τότε το παραμύθι τους θα λάβει τέλος. Μόνο που στο μεταξύ θα έχουν παροδηγήσει πολλούς, με τις υποσχέσεις, για τους υφαρπάξουν την ψήφο τους…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην κρητική εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στην στήλη μου «Επισημάνσεις»