Γνωριμία με τους συγγενείς της Σούλας… Πήγαμε γι’ αυτό στην Αγία Παρασκευή
Οικογενειακή φωτογραφία, αναμνηστική στο μπαλκόνι του θείου Νίκου και της Φανής, στην Αγία Παρασκευή από τον γιό του Στέλιου και της Τασίας, Γιάννη. Από αριστερά: Η θεία Τασία, η Σούλα, εγώ, ο θείος Στέλιος, η θεία Φανή και ο σύζυγός της, Νίκος και ο παππούς Διονύσης στα δεξιά της φωτογραφίας…
Κυριακή απόγευμα ξεκινήσαμε να πάμε Αγία Παρασκευή. Δεν τα ξέρω καλά τα μέρη εκεί κι έτσι χρειάστηκα τη βοήθεια των χαρτών της Google. Τα καταφέραμε όμως… Βοήθησαν και οι μνήμες του παππού Διονύση που ξαναβρέθηκε για λίγο σε ένα περιβάλλον με ανθρώπους συγγενείς της γυναίκας του, με τους οποίους διατηρούν μια καλή σχέση φιλίας…
Η Φανή είναι πολύ φιλόξενη… Ήταν μέρα ακόμα, οπότε «κράταγε» λίγη ζέστη, οπότε ένα παγωμένο νερό ήταν μάλλον απαραίτητο. Κουβεντιάσαμε αρκετά… Θυμήθηκαν πράγματα και καταστάσεις… Ύστερα ήρθαν τα γλυκά και προς το τέλος ήρθε και η πίτσα γίγας που περιέργως πως, καταφέραμε και φάγαμε συνοδεία ενός κόκκινου κρασιού.
Ο σύζυγος της Φανής, ο Νίκος είχε να θυμηθεί τόσα πράγματα από την Βενεζουέλα όπου είχε πάει για να δουλέψει. Προόδευσε, έκανε περιουσία και επέστρεψε για να ζήσουν με τη γυναίκα του στην Ελλάδα… Του άρεσαν οι ιστορίες από εκείνη την περίοδο… Κι έχει ένα χαρακτηριστικό τρόπο να το κάνει… Γελάει, αφήνοντας υπονοούμενα…
Ο Στέλιος με την Τασία είναι εντελώς διαφορετικοί σαν χαρακτήρες σε σχέση με τη Φανή και τον Νίκο. Πιο χαμηλών τόνων, αλλά αρκετά σοβαροί συμμετέχουν στην κουβέντα που έχει να κάνει με μνήμες. Θυμόνται, ας πούμε όταν η Σούλα ήταν μικρό κοριτσάκι και την έπαιρναν για κάλυψη στα ραντεβού τους στην Κηφισιά… Ήταν το κορίτσι νάιλον…
Η επαφή, η συζήτηση, η κουβέντα, κάνει καλό… Αναζωογονεί τη μνήμη και δημιουργεί προϋποθέσεις καλές για το επόμενο ραντεβού, αυτήν τη φορά στην Ανθούσα, στο δικό τους σπίτι του Στέλιου και της Τασίας… Κι εμένα μ’ αρέσει να γνωρίζω νέους ανθρώπους… Να ακούω ανθρώπινες ιστορίες. Τις ρουφώ σαν το σφουγγάρι…
Κάθε φορά που προκύπτει τέτοια ανάγκη ανταποκρίνομαι με χαρά. Για μένα είναι σπουδαίο και σημαντικό να γνωρίσω τους συγγενείς της Σούλας. Είναι σαν να γνωρίζω την ίδια καλύτερα. Τα παιδικά χρόνια της αθωότητας, οι άνθρωποι που μοιράστηκε πράγματα μαζί τους, η ανεμελιά εκείνων των χρόνων. Και τι απομένει από όλα αυτά; Ένα χαμόγελο που μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα…
Σχόλια (0)