Δεύτερη συνέχεια σήμερα του ιστορικού ντοκουμέντο που αρχίσαμε να δημοσιεύουμε από χθες και έχει να κάνει με την επίσκεψη του αδελφού Καρόλου Ρώσσελ στην Ελλάδα το 1912. Ένα ντοκουμέντο από τους θησαυρούς που μπορεί να κρύβει μια θεοκρατική βιβλιοθήκη που παρουσιάσαμε από ΕΔΩ.

Διότι τέτοια διαμάντια υπάρχουν πολλά, αρκεί να τα βρει κανείς και να στρέψει τον προβολέα, πάνω τους… Ας δούμε λοιπόν τη συνέχεια…

Ήταν 8 του Μάρτη 1912. Αυτή η βραδινή συνάθροιση είχε ευρέως διαφημιστεί, και όταν φτάσαμε στην αίθουσα του Συλλόγου εμποροϋπαλλήλων, στην οποία η συνάθροιση επρόκειτο να πραγματοποιηθεί, την βρήκαμε γεμάτη - κάθε κάθισμα ήταν πιασμένο και οι διάδρομοι, οι πόρτες και τα παράθυρα ήταν γεμάτο από ανθρώπους. Ο αδελφός Μποσδόγιαννης από την Κρήτη υπηρέτησε ως διερμηνέας. (Τα πάντα ήταν ακαταλαβήστικα για μας [everything was greek to us])

O αδελφός Ρώσσελ στην συνέχεια μίλησε μεταξύ άλλων ως εξής: Έχω την μεγάλη χαρά να είμαι παρών με τους πολίτες της Αθήνας. Δεν ξεχνάμε ότι αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα εκμάθησης. Αν και δεν περίμενα να μιλήσω σε αυτήν την περίσταση, με την ευκαιρία αυτή, είμαι πολύ ικανοποιημένος με το θέμα που έχει επιλεγεί να εκθέσω. Εκτιμώ ότι το Θεϊκό Σχέδιο για την σωτηρία του ανθρώπου είναι το πιο θαυμάσιο πράγμα που το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να ερευνήσει. Όλες οι άλλες επιστήμες αφορούν θέματα τα οποία είναι συγκριτικά διαχρονικά, αλλά αυτό πραγματεύεται τα ζητήματα που είναι αιώνια. Θεωρώ ότι είναι αρκετά λογικό να αναμένουμε ότι ο μεγάλος μας Δημιουργός θα μας δώσει κάποιες γνώσεις κατά τη δική του θέληση. Και όμως, όπως παρατηρήσαμε σε όλο τον κόσμο, οι άνθρωποι που δηλώνουν Χριστιανοί, καθώς και άλλοι, είναι σε μεγάλη σύγχυση σχετικά με το Σχέδιο του Θεού.

Προφανώς ο Θεός ήταν στην ευχάριστη θέση να μας αφήσει σε ένα μέτρο σκοταδιού, διαφορετικά δεν θα υπήρχαν κάπου 600 αιρέσεις των Χριστιανών, εκτός των άλλων δογμάτων . Η δική μου σκέψη είναι ότι όλοι οι Χριστιανοί, και όλοι οι άλλοι θρησκευόμενοι άνθρωποι είναι κυρίως ειλικρινείς, αλλά κανένας από εμάς δεν είναι αρκετά ικανοποιημένος. Θεωρώ ότι όσον αφορά αυτήν την περίπτωση, η Αγία Γραφή επέδειξε ότι αυτή θα ήταν η κατάσταση των πραγμάτων. Και έτσι ο Θεός μας λέει, μέσω του προφήτη, «Σκοτάδι καλύπτει τη γη και ζόφος τα έθνη".

Βλέπουμε ότι αυτή ήταν η περίπτωση, και το ίδιο η Αγία Γραφή μας λέει, ότι στο τέλος αυτού του αιώνος θα έρθει ένα μεγάλο φως στον κόσμο, και ότι αυτό το μεγάλο φως θα προκαλέσει μια καλύτερη κατανόηση στα πράγματα περί Θεού καθώς και σε άλλα θέματα. Εγώ εδώ, να σας υπενθυμίσω τα λόγια του προφήτη Δαβίδ, ''ο Λόγος Σου είναι λύχνος στα πόδια μου και φως για τα βήματά μου".

Αυτό σημαίνει ότι όλο αυτό το διάστημα της ύπαρξης του κόσμου, η Βίβλος ήταν το λυχνάρι ή το φως στο λαό του Θεού. Ακόμα κι αν δεν έχουμε κατανοήσει απόλυτα, έχουμε ήδη το φως που μας έδωσε ο Θεός. Αλλά ο Πέτρος μας λέει ότι στο κλείσιμο αυτού του παρόντος αιώνος, θα αναμένουμε μεγαλύτερο φως. Λέει, "Έχουμε τον προφητικό Λόγο βεβαιότερο και κάνετε καλά που δίνετε προσοχή σε αυτόν σαν σε λυχνάρι που λάμπει σε σκοτεινό τόπο, μέχρι να χαράξει η ημέρα και να ανατείλει το άστρο της ημέρας".

Τώρα, θεωρώ, αγαπητοί φίλοι μου, ότι είμαστε στην αυγή της νέας ημέρας. Γύρω μας βλέπουμε υπέροχα πράγματα και θαυμάσιες ευλογίες που έρχονται σε μας. Αυτές οι ευλογίες, κατά την άποψή μου, είναι όλα αυτά που προείπε η Αγία Γραφή, και η Αγία Γραφή ήταν εκείνη που μας λέει ότι αυτές οι ευλογίες είναι να διακηρύξει την νέα οικονομία. 

Εξ όσων γνωρίζω η Αγία Γραφή μας δικαιολογεί λέγοντας ότι είμαστε στα πρόθυρα αυτών των θαυμάσιων πραγμάτων. Όλοι αναγνωρίζουμε ότι η δική μας είναι μια θαυμάσια ημέρα, αλλά δεν έχουμε όλοι ίσως καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα ως προς το γιατί αυτά τα πράγματα έρχονται τώρα... κτλ κτλ..

Συνάθροιση στο σπίτι του αρρώστου αδελφού Οικονόμου

Η τάξη των Ελλήνων αδελφών της Αθήνας ήταν περίπου δώδεκα και ήταν σχεδόν όλοι παρόντες σε αυτή τη συνάντηση. Ο αδελφός Μποσδόγιαννης υπηρέτησε ως διερμηνέας και μετά από έναν χαιρετισμό ο ένας με τον άλλο, μετέφρασε ένα μήνυμα από τα ελληνικά, όπως το είπε ο άρρωστος αδελφό μας

Αδελφός Ρώσσελ: Μου δίνει μεγάλη χαρά να είμαστε μαζί όλοι σήμερα το πρωί με την ευκαιρία αυτή, έτσι ώστε η χαρά μας να είναι αμοιβαία. Πιστεύω ότι ο Κύριος θα δώσει την ευλογία του για την επίσκεψή μας και ότι κάτι καλό μπορεί να επιτευχθεί με εκείνους που ενδιαφέρονται για την Αλήθεια, καθώς και για το κοινό.

Μετά από αυτό, εψάλη ο ύμνος "Ὦ εὐτυχὴς ἡμέρ' αύτὴ", από τους αδελφούς, ο μισός στα ελληνικά και ο άλλος μισός στα αγγλικά. Μετά από αυτό, έγινε μια προσευχή από έναν Έλληνα αδελφό.

Αδελφός Ρώσσελ: Δεν ξέρω ακριβώς ποιο θα ήταν το καλύτερο θέμα να συζητήσουμε μιας και έχουμε τόσο λίγο χρόνο. Θα μιλήσω μόνο για λίγα λεπτά για γενικά θέματα και στη συνέχεια θα δοθεί μια ευκαιρία για ερωτήματα που ίσως μπορούν να υπάρχουν στο μυαλό των φίλων, εδώ.....

Αδελφός Οικονόμου: ο άρρωστος αδελφός, στη συνέχεια είχε κάποιες ερωτήσεις που ήθελε να θέσει στον αδελφό Ρώσσελ, ως εξής:

Ερώτηση αριθ. 1. Ποια είναι η έννοια των εικοσιτεσσάρων πρεσβυτέρων, για τους οποίους έχουμε διαβάσει στο βιβλίο της Αποκάλυψης;

Αδελφός Ρώσσελ: Νομίζω ότι είναι στην έβδομο τόμο.

Ερώτηση αριθ. 2. Πώς εξηγείτε το εδάφιο στην προς Εβραίους 9:4 στο οποίο ο Απόστολος Παύλος γράφει ότι το χρυσό θυσιαστήριο ήταν μέσα στα Άγια των Αγίων; Ορισμένοι παρουσιάζουν τη λύση για αυτό το δύσκολο σημείο, λέγοντας ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε ή να αποδεχθούμε ότι ο Απόστολος λέγοντας χρυσό, εννοεί ένα από τους μικρούς χρυσούς αισθητήρες, με τους οποίους οι ιερείς θα μεταφέραν τη φωτιά από τον ορειχάλκινο βωμό.

Αδελφός Ρώσσελ: Υπάρχει αναμφισβήτητα μια διαφορά μεταξύ της δήλωσης της τάξης των πραγμάτων στη Σκηνή του Μαρτυρίου, όπως δίνεται εδώ από τον Απόστολο, και την δήλωση, όπως αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη. Αλλά πρέπει να μείνουμε σε αυτό που λέει η Παλαιά Διαθήκη, επειδή το επιχείρημα του Αποστόλου υποστηρίζει την Παλαιά Διαθήκη. Λέει ότι ήταν απαραίτητο για τον Αρχιερέα να προσφέρει το θυμίαμα επάνω στο χρυσό θυσιαστήριο πριν μπει στα Άγια των Αγίων. Αυτό σημαίνει, επίσης, το χρυσό θυσιαστήριο δεν θα μπορούσε να είναι στα Άγια των Αγίων, σύμφωνα με τους Αποστόλους αλλά και σύμφωνα επίσης με την αφήγηση της Παλαιάς Διαθήκης. Η μόνη εξήγηση που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε θα ήταν αυτό, ως εκ τούτου:

Ἠ ο Απόστολος είχε linguae lapsus, ένα ολίσθημα της γλώσσας, ή οι αντιγραφείς του, στους οποίους υπαγόρευθηκε αυτό το χωρίο έβαλαν μια λάθος λέξη στο κείμενο, λέγοντας ότι ήταν πίσω από το πέπλο αντί πριν από το πέπλο. Δεν είναι και τόσο σπουδαίο θέμα η σημασία του εδαφίου αυτού, ούτως ή άλλως. Τίποτα σοβαρό δεν εξαρτάται από αυτό. Βλέπουμε ποια ήταν η πραγματική πρόθεση σε όλα τα γεγονότα. Το χρυσό θυσιαστήριο ήταν στα Αγία και όχι στα Άγια των Αγίων, και, ως εκ τούτου, ό, τι ολίσθημα και να έγινε σε αυτό το εδάφιο, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.

Ερώτηση αριθ. 3. Στο βιβλίο “Σκιαί της Σκηνής” διαβάζουμε ότι «θα πρέπει να υπάρχει διάκριση μεταξύ των θυσιών της Ημέρας της Εξιλέωσης και των θυσιών που έγιναν μετά την Ημέρα του Εξιλασμού, και ότι οι πρώτες παρουσιάζονταν για την αμαρτία του Αδάμ, ενώ οι άλλες ήταν για τα ιδιωτικά ή ατομικά λάθη που διαπράττονταν από άγνοια ή σκοπιμότητα αυτής". Αυτό, μου έχει προκαλέσει μεγάλη ανησυχία. Στην Επιστολή προς Εβραίους 9:7 ο Απόστολος διδάσκει ότι οι θυσίες της Ημέρας του Εξιλασμού ήταν για όλες τις αμαρτίες που διαπράχθηκαν, για τις αμαρτίες όλου του κόσμου.

Αδελφός Ρώσσελ: Στην αγγλική Αγία Γραφή λέει, "Αλλά, την δεύτερη φορά, πήγε ο αρχιερέας μία φορά κάθε χρόνο, χωρίς αίμα, την οποία πρόσφερε για τον εαυτό του, και για τα σφάλματα των ανθρώπων. "Δεν υπάρχει καμία αντίφαση μεταξύ της δήλωσης του ενός και του άλλου. Ο Απόστολος μιλάει εδώ για τις θυσίες την Ημέρα του Εξιλασμού, όχι για κάποιες θυσίες μετά την Ημέρα της Εξιλέωσης. Εξηγεί σε αρμονία με την αφήγηση στην Παλαιά Διαθήκη ότι ο διακανονισμός ήταν σε δύο μέρη. Κατά μία έννοια, την Ημέρα της Εξιλέωσης οι θυσίες ήταν όλα μια θυσία και ένα έργο για λογαριασμό όλων των ανθρώπων, αλλά υπό μια άλλη έννοιά της, η λέξη χωρίστηκε σε δύο θυσίες, την πρώτη για τους ιερείς και τους Λευίτες, και η δεύτερη για το σύνολο των υπολοίπων ανθρώπους, και ο Απόστολος μιλάει για αυτήν την φάση σε αυτό το εδάφιο. Μιλάμε για το δεύτερο, το οποίο προσφέρει ο ίδιος για τον εαυτό του και για τα σφάλματα των ανθρώπων.

Το πρώτο, το αίμα του ταύρου, ήταν για τον εαυτό του και το σπίτι του, και το δεύτερο ήταν για τα λάθη ή τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Αυτά τα λάθη των ανθρώπων για τα οποία ο Αρχιερέας προσφέρει προς εξιλέωση δεν είναι εκ προθέσεως αμαρτίες, αλλά αυτές οι οποίες διαπράττονται μέσω της άγνοιας, δεισιδαιμονίας, τύφλωσης, κλπ.- μέσω της κληρονομικότητας. Με άλλα λόγια, ο Θεός προτείνει να συγχωρήσει και να ακυρώσει όλες τις αμαρτίες της ανθρωπότητας που υπάρχουν ως αποτέλεσμα της ανυπακοής του Αδάμ, άμεσα ή έμμεσα. Αλλά αν μετά, εφόσον έχουμε ευλογηθεί με γνώση αμαρτάνουμε με πείσμα, τότε είναι εκ προθέσεως και δεν καλύπτεται από την εξιλέωση.

Ερώτηση αριθ. 4. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ των θυσιών μετά την Ημέρα του Εξιλασμού, και των θυσιών κατά την Ημέρα του Εξιλασμού, εφόσον και οι δύο γίνονται για αμαρτίες που διεπράχθησαν λόγω άγνοιας;

Αδελφός Ρώσσελ: Πρέπει να εξετάσουμε για ποιο πράγμα ο Απόστολος μιλάει, και αυτός προφανώς εδώ δεν μιλάει για τις θυσίες μετά την Ημέρα του Εξιλασμού. Έτσι λέει στο έκτο εδάφιο. Τώρα, όταν αυτά τα πράγματα έτσι οριοθετήθηκαν, οι ιερείς πήγαιναν πάντα στην Σκηνή, πραγματοποιώντας την υπηρεσία τους ενώπιον του Θεού. Αλλά κατά την δεύτερη περίπτωση πήγαινε ο αρχιερέας μία φορά το χρόνο (την Ημέρα της Εξιλέωσης).

Ερώτηση αριθ. 5. Ήταν οι θυσίες για την Ημέρα του Εξιλασμού αυτές που προσφέρονταν για τις αμαρτίες των ανθρώπων που διαπράχθηκαν από άγνοια;

Αδελφός Ρώσσελ: Αυτό ήταν μια πλήρης ακύρωση όλων των αμαρτιών μέχρι αυτήν την ημερομηνία. Είναι απλώς μια αναπαράσταση της πρώτης Ημέρας του Εξιλασμού, δείχνοντας ότι ερχόμαστε να πάρουμε τις ευλογίες μας από το θυσία της Ημέρας της Εξιλέωσης, ακυρώνονται όλες.

Ερώτηση αριθ. 6. Όταν ο Κύριος είπε στην παραβολή ότι ο σπόρος θα αναπτυχθεί κατά τριάντα, άλλα εξήντα και κάποια εκατό φορές, όλες αυτές οι διαβαθμίσεις ανήκουν στην Εκκλησία ή στον πολύ όχλο;

Αδελφός Ρώσσελ: Ο Κύριος δεν λέει, μπορούμε να υποθέσουμε ότι αντιπροσωπεύει όλους όσους φέρουν καρπό, είναι δηλαδή καρποφόροι. Εκατό φορές μπορεί να είναι εκείνοι που ήρθαν μέχρι τα υψηλότερα πρότυπα, και εκείνοι που θα φέρουν στο προσκήνιο, εξήντα μπορεί να αναφέρονται σε αυτή την ίδια κατηγορία, αλλά δεν είναι αρκετά για να λάμψουν στη Βασιλεία, όπως διαβάζουμε ότι "Αστήρ διαφέρει από αστέρος κατά την δόξαν."

Και τα τριάντα φορές μπορεί να σημαίνει εκείνους που ίσως θα είναι η τάξη του πολύ όχλου, ο οποίος ναι μεν, θα αναπτύξει το ζήλο του Κυρίου, αλλά όχι αφθονία. Όλοι όμως θα φέρουν στο προσκήνιο τους καρπούς του πνεύματος, εν πάση περιπτώσει. Ακριβώς τα ίδια είναι με τις παρομοιώσεις των δύο τάξεων, των σοφών και μωρών παρθένων. Είναι όλες παρθένες - όλες καθαρές, όλες αποδεκτές από τον Θεό.

Ερώτηση αριθ. 7. Απευθύνετε τις προσευχές σας μόνο στον Πατέρα στο όνομα του Υιού;

Αδελφός Ρώσσελ: Συνήθως ακολουθώ αυτή τη μορφή της επίκλησης του ουράνιου Πατέρα -μόνο στο όνομα του Κυρίου Ιησού. Έχω βρει τον εαυτό μου στην προσευχή να αναφέρομαι στον Κύριο Ιησού, γιατί δεν βρήκα κάτι στις Γραφές που να έρχονται σε αντίθεση με αυτό, γιατί λέει να τιμούμε τον Υιό όπως τιμούμε τον Πατέρα. Όλη η Γραφή ακολουθεί αυτόν το δρόμο για την επίκληση του Πατέρα και σκέφτομαι μόνο ένα που είναι διαφορετικό, “Αμήν. Έλα Κύριε Ιησού” (Αποκάλυψις 22 :20)

Ερώτηση αριθ. 8. Πώς πρέπει να προσευχόμαστε στο όνομα του Πατέρα;

Αδελφός Ρώσσελ: Με βάση το Όνομά Του.

Ερώτηση αριθ. 9. Υπάρχουν ειδικές περιπτώσεις στις οποίες θα πρέπει να επικαλεστούμε τον Κύριο Ιησού;

Αδελφός Ρώσσελ: Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια περίσταση στην οποία ο Κύριος Ιησούς να μπορεί να κάνει περισσότερα από ό, τι ο Πατέρας Του. Αλλά στο μυαλό μου και οι δύο ένα, επειδή η θέλησή τους είναι μία, και γι' αυτό ποτέ δεν κάνω κανένα λάθος. Θεωρώ τον εαυτό μου να σκέφτεται μερικές φορές πότε τον Ένα και άλλοτε τον Άλλο, αλλά “κατά το δικό Σου θέλημα και όχι το δικό μου”, και έτσι προσπαθώ να διακρίνω τα πράγματα.

Ερώτηση αριθ. 10. Να εξηγήσετε τη δήλωση, «Εγώ είμαι ο Κύριος, ο Πρώτος και ο Τελευταίος », στον Ησαϊα 41:4 και 44:6.

Αδελφός Ρώσσελ: Ευχαρίστως, υποθέτω ότι αυτό σημαίνει ότι ο Θεός είναι ο μόνος που θα πρέπει να αναγνωρισθεί. Όλοι οι άλλοι ξεχνιούνται. Θα είναι ο Θεός οριστικά και στο τέλος. Έτσι, αυτή η υπεροχή του ουράνιου Πατέρας αναγνωρίζεται από τον Κύριο Ιησού όταν είπε ότι θα παραδώσει τη Βασιλεία στο ουράνιο Πατέρα για να είναι αυτός τα πάντα σε όλους.

Η συνέχεια και η ολοκλήρωση του, το Σάββατο...

Από σήμερα ξεκινούμε ένα πολύ σημαντικό δημοσίευμα. Το είχαμε προαναγγείλει κατά κάποιον τρόπο όταν προβάλαμε μια πολύ σημαντική βιβλιοθήκη. Δείτε ΕΔΩ για να το θυμηθείτε. Θα ακολουθήσουν δυο ακόμα στη σειρά. Όλα αναφέρονται στην επίσκεψη του Ρώσσελ στην Ελλάδα. Και αποτελούν μέρος αυτής της βιβλιοθήκης.

Το παρακάτω απόσπασμα που ασχολείται με την επίσκεψη του αδελφού Ρώσσελ στην Ελλάδα προέρχεται από την τότε έκδοση της Εταιρείας ΣΚΟΠΙΑ, ΟΜΙΛΙΑΙ ΤΟΥ ΠΑΣΤΟΡΟΣ ΡΩΣΣΕΛ ΣΕ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ, σελίδες 265-280.

“Μας εξέπληξε που βρήκαμε την Αθήνα μια τόσο μεγάλη πόλη και τόσο καθαρή. Η παλιά πόλη της Αθήνας είναι επάνω σε ερείπια, αλλά η νέα πόλη είναι αρκετά μοντέρνα, με καλά κτίρια, πλακόστρωτα δρομάκια, κλπ. Εμείς, φυσικά, επισκεφθήκαμε τα ερείπια της παλιάς πόλης, ανάμεσα τους, πολύ ενδιαφέροντα μέρη όπως η Ακρόπολη, πάνω στην οποία εξακολουθούν να είναι τα ερείπια του Παρθενώνα, ο Άρειος Πάγος, κλπ.

Η Ακρόπολη

Η δόξα της Αθήνας από την εποχή του Περικλή, ήταν στα αρχαία χρόνια τόπος κατοικίας, καθώς και ιερό. Τα ερείπια του παλατιού ήταν παρόμοια με αυτά των Μυκηνών και τη Τύρινθας τα οποία έχουν βρεθεί. Κατά την περίοδο του Πεισίστρατου ήταν αποκλειστικά για την κατοικία του ηγεμόνα της Αθήνας και αργότερα αφιερωμένο αποκλειστικά στου θεούς. Είχε σκυλευτεί και τα κτίρια τους καταστράφηκαν από τους Πέρσες το 480 π.Χ. μετά το ποίο έτος οι τοίχοι ξαναχτίσθηκαν από τον Θεμιστοκλή και τον Κίμωνα και τα τύμπανα στις κολώνες και τα τρίγλυφα από τους καμένους ναούς χρησιμοποιήθηκαν για την εργασία.

Κατά τη διάρκεια της τουρκικής σκλαβιάς, πολλές φορές μετατράπηκε σε φρούριο περιβεβλημένο από ένα τοίχο οχυρωμένο με πύργους, καθώς και σε ναούς που χρησιμοποιούνταν ως κατοικίες, όπως και τζαμιά.

Μπαίνουμε στην Ακρόπολη από τις πύλες Beule που ονομάστηκε έτσι από τον κ. Beule που το ανακάλυψε το 1852, ανεβαίνοντας τα μαρμάρινα σκαλοπάτια που οδηγούν στα Προπύλαια. Αυτή η υπέροχη δωρική πύλη που οδηγεί στην Ακρόπολη είναι χτισμένη εξολοκλήρου από πεντελικό μάρμαρο, οι εργασίες που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια των ετών 437 – 432 π.Χ. από τον αρχιτέκτονα Μνησικλή.

Το κτίριο αποτελείται από μία κεντρική περίστυλη στοά με πέντε εισόδους, που περιβάλλεται από τα αετώματα ανατολικά και δυτικά και την πτέρυγα εκατέρωθεν. Η βόρεια πτέρυγα ονομαζόταν πινακοθήκη. Σε μια πλατφόρμα πριν από τη νότια πτέρυγα βρίσκεται ο ναός της Αθηνάς νίκης.

Ο Παρθενώνας

Περνώντας μέσα από τα προπύλαια, ο δρόμος ανηφορίζει προς τον Παρθενώνα. Ο ναός αυτός, εξολοκλήρου από πεντελικό μάρμαρο, χρίστηκε στο πλαίσιο του προγράμματος του Περικλή και ολοκληρώθηκε κατά τα έτη 447 -448 π.Χ. Το περιστύλιο, αποτελούνταν από 17 κίονες στις πλευρές και 8 σε κάθε άκρη.

Το κτίριο βρισκόταν σχεδόν στην αρχική τελειότατα του, μέχρι το 1687 όταν, αφού είχε μετατραπεί σε προσωρινή πυριτιδαποθήκη, από τους Τούρκους. Μια βόμβα των Ενετών που πολιορκούσαν την Ακρόπολη εξεράγει μέσα. Πολλά από τα γλυπτά σώθηκαν από τον Λόρδο Έλγιν, ο οποίος τα μετέφερε στην Αγγλία το 1801, και είναι τώρα στο Βρετανικό Μουσείο.

Άρειος Πάγος

Αυτό είναι ιερό για όλους τους σπουδαστές της Γραφής λόγω της σύνδεσης του με τον απόστολο Παύλο. Από την κορυφή του λόφου ο Απόστολος Παύλος απευθύνθηκε στους άνδρες της Αθήνας, όταν ήταν εδώ στο 54 μετά Χριστό… Αυτός είναι ένα μικρός λόφος στην περιοχή ενός ψηλό υψώματος με θέα τη νέα πόλη των Αθηνών.

Ανεβήκαμε το λόφο μέσω μια πέτρινης σκάλας που είχε διαμορφωθεί στο φυσικό βράχο. Την ημέρα της επίσκεψης μας ο άνεμος ήταν πολύ ισχυρός, γεγονός που καθιστά άβολο το να παραμείνει κάποιος πολύ ώρα σε αυτό το υψόμετρο. Ο λόφος είναι εντελώς άγονος από κάθε βλάστηση, είναι απλώς μια μάζα βράχων. Είδαμε τη γύρω χώρα από διάφορα μέρη του λόφου και στη συνέχεια επιλέξαμε να σταθούμε σε αυτό που μας φάνηκε να είναι το ακριβές σημείο από το οποίο ο απόστολος Παύλος έκανε την ομιλία τους στους εδώ ανθρώπους».

Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε μια σύντομη συνάθροιση σε αυτό τον αξέχαστο τόπο. Είπαμε τον πρώτο μας ύμνο, «Πάσ’ ε αγγέλων στρατιαί, αινείτε τον Χριστόν", ο οποίος εψάλη στην ελληνική γλώσσα από αρκετούς Έλληνες αδελφούς της τάξης της Αθήνας, κατόπιν του οποίου ο αδελφός Ρώσσελ έκανε μια σύντομη προσευχή. Στη συνέχεια πρότεινε, να ψάλλουμε λίγους στίχους του ύμνου στα αγγλικά, όπως και έγινε, καθώς όλοι ενωθήκαμε στην υμνολογία αυτού του μεγαλοπρεπούς ύμνου.

Ο αδελφός Ρώσσελ στη συνέχεια μίλησε εν συντομία ως εξής:

“Αδελφοί, σας συγχαίρω για το προνόμιο που απολαμβάνουμε σήμερα, που στεκόμαστε πάνω σε αυτό το πολύ αξέχαστο σημείο, ένα σημείο που έχει συνδέσει πάρα πολύ ό,τι είναι τόσο πολύτιμο για εμάς και για όλους τους Χριστιανούς και ιδιαίτερα σε εκείνους που χαίρονται το Ευαγγέλιο για το οποίο ο Παύλος δεν ντρεπόταν, το ευαγγέλιο που έχει τη βάση τους στο γεγονός ότι ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας σύμφωνα με τις Γραφές και αναστήθηκε την τρίτη ημέρα σύμφωνα με τις Γραφές, για την απελευθέρωση μας

Αυτά είναι τα καλά νέα που θα τερματίσουν τελικά την αμαρτία όλου του κόσμου και θα φέρει στην ανθρωπότητα τη Θεϊκή ευλογία και την απομάκρυνση της κατάρας που ήρθε από τον κόσμο της αμαρτίας. Το περαιτέρω μέρος του εν λόγω σπουδαίου δόγματος που ο απόστολος ανέπτυξε και εκτίθεται στη μεγάλη επιστολή προς τους Κορινθίους είναι ότι το θεμέλιο όλης της χριστιανικής ελπίδας ταυτίζεται με το δόγμα της ανάστασης των νεκρών. Αν δεν υπάρχει ανάσταση των νεκρών η ελπίδα μας είναι μάταιη.

Χαίρομαι ως ένας αυτή τη μικρή συντροφιά και το ότι είμαστε εδώ σήμερα και έχουμε το προνόμιο να θυμόμαστε αυτά τα διάφορα πράγματα τα οποία ενθαρρύνουν την πίστη και την αγάπη μας και την τόνωση μας στην αφοσίωση μας στο Κύριο και στο ίδιο ευαγγέλιο – για το οποίο δίδαξε ο απόστολος και μάλιστα εργάστηκε και πέθανε γι’ αυτό.

Το ίδιο ευαγγέλιο, μάλιστα, για το οποίο ο Κύριος μας Ιησούς πέθανε προκειμένου να διακηρύξει την αγάπη του Θεού η οποία υπερέχει από κάθε κατανόηση».

Στη συνέχεια έκλεισε με προσευχή και τον ύμνο «Ευλογητός δεσμός ο τας ψυχάς υμών συνδέων επι γης στενώς ως εις τον ουρανόν».

Κατεβαίνοντας από τον λόφο μπήκαμε στις άμαξές μας και οδηγηθήκαμε σε άλλο λόφο, τον οποίο ο Δημοσθένης και άλλοι σημαντικοί άνδρες του παρελθόντος χρησιμοποίησαν για να κάνουν πολιτικές ομιλίες. Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε μια παλιά φυλακή, όπου κρατήθηκε ο Σωκράτης και στην οποία αυτοκτόνησε πίνοντας κώνειο δηλητήριο.

Στη συνέχεια πήγαμε σε ένα άλλο μέρος της πόλης το Στάδιο.

Το στάδιο, η σκηνή των Παναθηναίων, χτίστηκε περίπου το 330 π.Χ, και σε μεταγενέστερο χρονικό διάστημα ανανεώθηκε, όταν επενδύθηκε με πεντελικό μάρμαρο. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα το μεγαλύτερο μέρος του μαρμάρου αποσύρθηκε. Στα έτη 1896-1904 ξαναχτίστηκε πάνω στα αρχαία ερείπια, και μάλιστα πάλι με πεντελικό μάρμαρο, τιμής περίπου $ 3.000.000 από τον κ. Αβέρωφ, το άγαλμα του οποίου είναι στην είσοδο. Οι ελληνικοί εθνικοί αγώνες που πραγματοποιούνται εδώ, μία φορά στα τέσσερα χρόνια είναι οι λεγόμενοι διεθνείς «Ολυμπιακοί Αγώνες». Η χωρητικότητα είναι 50.000 θέσεων.

• Η συνέχεια αύριο…

Στον επίσημο ιστότοπο της η Άλκιστις Πρωτοψάλτη περιγράφει κάπως έτσι το βιογραφικό της: Γεννήθηκα στην Αλεξάνδεια της Αιγύπτου από Έλληνες γονείς. Μέχρι την ηλικία 7 ετών ζήσαμε στην Αλεξάνδρεια και ένα μικρό χρονικό διάστημα στο Σουέζ. Η καταγωγή του πατέρα μου ήταν από την Αττάλεια της Μικράς Ασίας και της μητέρας μου από την Χίο.

Τα παιδικά μου χρόνια κύλησαν πολύ ευτυχισμένα και τα θυμάμαι με αγάπη: Τα ζεστά απογεύματα στην Αλεξάνδρεια, τις βόλτες με τον παππού μου, τη μυρωδιά της θάλασσας, τα ηλιοβασιλέματα, το θρόισμα από τους φοίνικες που στόλιζαν την παραλία, τους ψαράδες με τα καλάμια τους, το τραμ, τις καραμέλες αργισούς, τις βόλτες με το αυτοκίνητο στη Σαχάρα... Tο μαγαζάκι με τα χρωματιστά τζάμια που έφτιαχνε φαλάφελ και πίτες ζεστές απέναντι από το σπίτι μας ήταν αυτό που πρόσφατα ξύπνησε τις παιδικές μου μνήμες και θυμήθηκα την γειτονιά των πρώτων χρόνων της ζωής μου. Το σπίτι μας σήμερα δεν υπάρχει πια. Έχει αντικατασταθεί από ένα πολυώροφο κτίριο, το Δικαστικό Μέγαρο Αλεξάνδρειας.

Τις αταξίες μου, τις θυμάμαι περισσότερο από τις περιγραφές της μητέρας μου, ήμουνα πραγματικά θηρίο! Στο σπίτι μας στο Σουέζ υπήρχε μία μεσοτοιχία με μία σκάλα ξύλινη, ίσια και ψηλή στην οποία η μαμά απεγνωσμένα κάθε φορά με παρακαλούσε να μην ανεβαίνω. Φυσικά εγώ, όπου «μη» μέσα! Μια φορά ανέβηκα στην κορυφή της, κι έπεσα μέσα σ' ένα σκουπιδοτενεκέ που ήταν από κάτω. Το αποτέλεσμα ήταν να με κάνουν μπάνιο με πετρέλαιο!!! Ήμουν αεικίνητη και δεν έτρωγα το φαγητό μου, γι αυτό και είχανε βρει το εξής κόλπο: είχανε φτιάξει ένα φίδι με πανί, το φοράγανε στο χέρι και το κινούσανε στο τζάμι για να με φοβίσουν... Κάποια μέρα όμως, η θεία μου είχε ξεχάσει στο δάκτυλό της την δακτυλήθρα που έραβε και έτσι ανακάλυψα την... σκευωρία.

Το σχολείο μου ήταν το Αβερώφειο, ένα σχολείο που άφησε εποχή στην Αλεξάνδρεια και το οποίο δυστυχώς τώρα έχει ελάχιστους μαθητές. Το επισκέφθηκα πρόσφατα και οι μνήμες ζωντάνεψαν αμέσως. Το προαύλιο του σχολείου, ο ιστός της ελληνικής σημαίας, το γήπεδο που κάναμε τις γυμναστικές επιδείξεις, οι βρύσες που τότε δεν τις έφτανα για να πιω νερό. Μετά από τόσα χρόνια είναι ακόμη εκεί ο ίδιος επιστάτης, ο οποίος έψαξε και βρήκε τους καταλόγους εγγραφής της χρονιάς μου: Άλκηστης Σεβαστή Αττικιουζέλ του Σταύρου και της Μαρίας. Μου άρεσε πάρα πολύ το όνομα που διάλεξε η μητέρα μου για μένα, κυρίως για την ριζοσπαστική της απόφαση να έχω ένα όνομα που δεν ακολουθεί την οικογενειακή κληρονομιά. Όσο για το Σεβαστή, ήταν απαίτηση του παπά, ο οποίος δεν δεχόταν μόνο το αρχαίο ελληνικό Άλκηστης.

Ο πατέρας μου ήταν χειρούργος οδοντίατρος και η μητέρα μου δασκάλα. Ήταν και οι δύο πολύ αυστηροί αλλά ταυτόχρονα πολύ τρυφεροί. Με αγαπούσαν πάρα πολύ -καθ΄ ότι ήμουν και μοναχοκόρη- και συχνά αυτό το εκμεταλλευόμουνα. Η σχέση μου με τον πατέρα μου ήταν εξαιρετική -όσο θυμάμαι- και δεν μου χάλαγε ποτέ χατίρι. Υπήρχαν φορές που με πήγαινε στον κινηματογράφο και τον υποχρέωνα να ξαναδούμε την ταινία πάλι από την αρχή. Εξακολουθώ να είμαι φανατική φίλη του κινηματογράφου. Μου αρέσουν κυρίως οι περιπέτειες, οι ταινίες με ιστορικό περιεχόμενο και οι επιστημονικής φαντασίας.

Αλλά επειδή είναι μεγάλο, η ίδια το συμπληρώνει συνέχεια, διαβάστε το ΕΔΩ.

Κι εδώ δείτε ένα κείμενο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και της αποδίδεται:

«Ναι, θα έφευγα! Όχι επειδή υπάρχει κρίση. Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Όχι επειδή με ζορίζει το δάνειο. Αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που οι συμπατριώτες μου μάλλον δεν αγαπούν, τελικά. Μιας και αγάπη χωρίς σεβασμό δεν υπάρχει. Δεν μιλώ για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές και τα πάσης φύσεως λαμόγια.

Μιλώ για μια πολύ μεγαλύτερη απειλή. Φοβάμαι την μάζα, που κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την πάρτη της, τον παρά της, τον κύκλο της, το σπίτι της, αδιαφορώντας παντελώς για ό,τι κοινό. Που δεν τηρεί κανέναν κανόνα ούτε καν τους στοιχειώδεις της καλής συμπεριφοράς —και, βέβαια, δεν έχει και κανέναν σκοπό να τους τηρήσει ποτέ. Που περιμένει πάντα από κάποιον άλλον, κάποιον αόριστο τρίτο —συνήθως αυτός λέγεται κράτος, όταν δεν λέγεται μα……— να κάνει τα πάντα για λογαριασμό του: Από το να του βρει δουλειά μέχρι να του καθαρίσει τα σκαλιά όταν χιονίσει.

Είναι κακόγουστος, κακότροπος και κακόπιστος. Δεν λέει καλημέρα, παρακαλώ και ευχαριστώ. Πετάει το σκουπίδι του στον δρόμο. Καπνίζει στο εστιατόριο, γιατί έτσι γουστάρει. Αγνοεί επιδεικτικά την ουρά στο σούπερ μάρκετ, στα τυριά. Και αν του το υπενθυμίσει κάποιος, ενοχλείται μεγαλοφώνως. Βγάζει τον σκύλο του βόλτα —αν τον βγάλει— και δεν διανοείται να μαζέψει τα περιττώματά του. Το μπαλκόνι του είναι η αποθήκη του, και στα παλιά του τα παπούτσια αν εσύ πίνεις καφέ με θέα την σκεβρωμένη σιδερένια ντουλάπα και τις δύο σφουγγαρίστρες. Κτίζει τριώροφο, και σε κάθε βεράντα βάζει άλλα κάγκελα —λες και τα πήρε ρετάλια από καλάθι. Ακούει ότι έγινε κάτι καλό, και αντί να χαρεί, ψάχνει να βρει τον λάκκο στην φάβα.

Δεν τον θέλω πια στην καθημερινότητά μου αυτόν τον συνάνθρωπο. Έχει καταστρέψει την πατρίδα μου. Είναι μίζερος, και κινδυνεύω να με πάρει μπάλα η μιζέρια του. Ναι, λοιπόν. Αν ήμουν δεκαοκτώ, εικοσιοκτώ ή τριάντα οκτώ ετών, θα ήμουν κολλημένη σε έναν υπολογιστή, και θα έψαχνα τα jobopportunities ανά τον κόσμο. Θα έφευγα, όχι για μια καλύτερη δουλειά, όχι για περισσότερα λεφτά, αλλά για να ξαναβρώ την ποιότητα της καθημερινότητάς μου.

Τις αξίες της οργανωμένης κοινωνίας που θα ήθελα να μάθουν τα παιδιά μου —της συλλογικής εργασίας, της κοινωνικής προσφοράς, του εθελοντισμού. Την χαρά του να κυκλοφορώ ελεύθερα στον δρόμο, να παίρνω το λεωφορείο όποτε θέλω, και να μου λέει καλημέρα η ταμίας στο σουπερμάρκετ. Και ας ήταν γκρίζος ο ουρανός, και ας μην είχε θάλασσα. Το τίμημα που πληρώνουμε για αυτόν τον γαλανό ουρανό, ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΟ.

Δυστυχώς, δεν είμαι ούτε δεκαοκτώ, ούτε εικοσιοκτώ, ούτε τριάντα οκτώ. Αλλά κοιτάζω πού και πού, λάγνα, τις αγγελίες στο guardianjobs και δεν δυσκολεύομαι καθόλου να με δω να φεύγω».

• Τα στοιχεία είναι από το Wikipedia και το Ριζοσπάστη. Ένα πολύ όμορφο δημοσίευμα του την Κυριακή 5 Μάρτη 2000.