Ο σεισμός του 2021 έχει κάνει τη δουλειά του. Στην τελευταία επίσκεψη μας στο χωριό, είδα γκρεμισμένα και μισογκρεμισμένα, ακατοίκητα σπίτια, όπως αυτό στη γειτονιά. Έμαθα ότι πουλήθηκε. Και περιμένει να μπει σε κάποιο πρόγραμμα στήριξης των σεισμοπλήκτων από το κράτος, προκειμένου να το ανοικοδομήσουν.


Μακάρι να συμβεί έτσι! Δεν αντέχει κανείς να βλέπει ένα κουφάρι σε μια μικρή πλαταιούλα, έρημη πια. Που οδηγεί στην κεντρική πλατεία του Θραψανού και κάποτε έσφυζε από ζωή. Εδώ είχε την έδρα του το Facebook της εποχής σε τοπικό επίπεδο και κανείς δεν ήταν σε θέση να ξεφύγει από τα σχόλια του.


Αλλά και σε άλλα σημεία του χωριού είναι εμφανή τα σημάδια. Ευτυχώς στις 17 μέρες που καθίσαμε εμείς, δεν αισθάνθηκα ούτε μια μέρα αυτό το άσχημο συναίσθημα που σε κάνει να φοβάσαι καθώς αισθάνεσαι τις σεισμικές δονήσεις και να νοιώθεις απροστάτευτος σε μια φύση σκληρή κι ανελέητη.


Εδώ που είναι οι καρέκλες, απέναντι στον ήλιο του Νοεμβρίου κάθονταν και τότε και σχολίαζαν οι συγχωριανές μου. Και το κακό ήταν ότι δεν είχες άλλη επιλογή από το να περάσεις από εκεί. Για να το αποφύγεις έπρεπε να κάνεις έναν μεγάλο κύκλο. Και ποιος είχε τα κουράγια ή ποιος το σκέφτονταν τότε;


Το σπίτι αυτό το βρήκα στο δρόμο μου, καθώς είχα βγει ένα μεσημέρι, λίγο πριν το φαγητό, να τραβήξω μερικές φωτογραφίες. Μου έκανε εντύπωση το καλό πετρόχτιστο των τοίχων, έστω και χωρίς ταβάνι πια και η επίσης πέτρινη καμάρα στο εσωτερικό δωμάτιο, ορατή από το δρόμο. Τι κρίμα, τέτοια όμορφα σπίτια να είναι σε εγκατάλειψη...


Κάποια άλλα σπίτια δεν προχώρησαν ποτέ στην ολοκλήρωση τους. Ήρθε και ο σεισμός και το αποτελείωσε. Και τώρα με την εγκατάλειψη των ανθρώπων μοιάζει με κουφάρι που αφέθηκε στην τύχη του. Είναι κι αυτά, κομμάτια του χωριού που αγαπώ και παρακολουθώ, έστω και από μακριά, καθώς ζω στην Αθήνα.