Χρειαζόμαστε κάτι για να... ξεκουνήσουμε. Και η αφορμή ήταν η αδελφή μου Μαλάμω που κατέβηκε με τον σύζυγο της, Νίκο, για δεύτερη φορά την ίδια χρονιά στο χωριό, από εκεί που έλεγε ότι μάλλον δεν θα το ξαναδεί. Ήθελε να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί και με τη Στασούλα. Και το θέλαμε κι εμείς, οπότε το... κάναμε!


Δεν είναι εύκολη μια τέτοια απόφαση. Χρειάζεται δύναμη και κουράγιο και υπομονή για να αντέξεις την οικονομική πρόκληση στις μέρες μας. Αλλά δόξα το Θεό, όλα πήγαν καλά και τα καταφέραμε. Από το πρωί του Σαββάτου 18 Νοέμβρη 2023, είμαστε στο σπίτι μας, πέντε χρόνια μετά. Όλοι όσοι έχουμε απομείνει σε τούτη τη ζωή.


Να κάτι που μας αρέσει πολύ εδώ. Είναι η κοινωνική ζωή, οι παρέες, το μεσημεριανό φαγητό, όλοι μέσα στην εσωτερική αυλή του πατρικού, όσο ο καιρός το επιτρέπει. Την πρώτη κιόλας μέρα, είναι παρμένες αυτές οι φωτογραφίες. Ο Αγησίλαος έκανε τις μπριζόλες του και η Στασούλα τα λαδερά της. Και απολαύσαμε την παρέα μας.


Τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή στο χωριό, ξεχωριστή; Και πώς έχει μπει έτσι βαθιά μέσα στην καρδιά μας, με τόση νοσταλγία; Είναι προς διερεύνηση, αλλά σίγουρα έχει να κάνει με ένα κομμάτι του εσωτερικού μας κόσμου που έχει ανάγκη να εξιδανικεύει καταστάσεις. Φαντάζομαι θα το έχετε προσέξει κι εσείς στον εαυτό σας.


Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε να βρεθούμε ξανά και οι τρεις αδελφοί, που έχουμε απομείνει στη ζωή, εγώ, η Μαλάμω και η Στασούλα μαζί στο χωριό, όπως το κάναμε αυτή τη φορά. Αλλά σας βεβαιώνω ότι είναι ωραίο. Μπορούμε ακόμα να μοιραστούμε πράγματα, σκέψεις, αλλά και καταστάσεις με έναν ξεχωριστό κωδικό DNA.


Δεκαπέντε μέρες στo Θραψανό, χειμωνιάτικα, ε, δεν είναι και τόσο συνηθισμένο για μένα και τη Σούλα που έχουμε τόσα πράγματα προγραμματισμένα να κάνουμε στην Αθήνα. Αλλά τελικά είναι όμορφα και το έχουμε τόσο ανάγκη, προκειμένου να συνεχίσουμε να δίνουμε τη μάχη με την καθημερινότητα...