Από καιρό σε καιρό θέλουμε να βλέπουμε σε τι κατάσταση είναι το σπίτι μας στο χωριό. Και προχθές πήραμε μερικές φωτογραφίες από εκεί. Είναι φανερή η εγκατάλειψη. Δυο χρόνια έχουμε να κατέβουμε, να κάνουμε κάποιες δουλειές συντήρηση, να το συνεφέρουμε.


Πονάει η καρδιά μας, παρόλο που οι άνθρωποι μας κάνουν το καλύτερο που μπορούν, για να "βλέπετε". Κοίτα τι όμορφη είναι είναι αροδαρά της μητέρας μου! Σε αντίθεση με τις βουκαμβίλιες που δείχνουν μάλλον καχιεκτικές. Μόλις καταφέρουμε να πάμε θα τα προσέξουμε όλα αυτά.


Η εσωτερική αυλή έχει "καταληφθεί" από τα ανίψια μου που μένουν στο σπίτι της Μαλάμως... Λογικό είναι. Έχουν πρόσβαση και δεν υπάρχει κανείς εκεί για να ενοχλήσουν. Αχ να μπορούσαμε να βάζαμε τα πλακάκια αυτή τη φορά! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο το θέλουμε.


Τα λουλούδια, που δεν ποτίζονται τακτικά δεν αναπτύσσονται... Λέω πως κι αυτό θα το φροντίσουμε όταν πάμε, με το καλό αυτό το καλοκαίρι. Όπως και τα παρτέρια. Χρειάζονται χώμα, φροντίδα και... μερικά λουλούδια ακόμα. Ελπίζω να τα καταφέρουμε.


Και η μανταρινιά κάτι κάνει... Μικρά βήματα, αλλά κάτι κάνει. Αρκεί να ζήσει. Για τη λεμονιά δεν έχουμε νέα, αλλά φαντάζομαι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Τα χόρτα σε ένα σπίτι που δεν κατοικείται κοντεύουν να τα πνίξουν. Είδα, πόσα μάζεψε, τη μέρα που πήγε η Στασούλα.


Ένα σπίτι χρειάζεται φροντίδα κι αγάπη... Και πώς να τα κάνεις όλα αυτά σε καιρούς πανδημίας και εγκλεισμού σε καραντίνα. Μόλις βγαίνουμε δειλά από ένα 6μηνο αποκλεισμό. Αλλά σίγουρα θα πρέπει να το δούμε ξανά και θα κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε.