Εντάξει, θα μου πεις στο Μάη είμαστε ακόμα, έχουμε καιρό ως τον Ιούλιο, αλλά πιστέψτε με ο καλό προγραμματισμός είναι το πάν. Θα δούμε από κοντά ξανά το σπίτι μας στο χωριό. Ίσως όχι ανθισμένες τις βουκαμβίλιες με την τριανταφυλλιά, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα...


Κι αυτά τα ανθισμένα λουλούδια που βρίσκονται αριστερά όπως μπαίνουμε στην εξωτερική αυλή. Μάλλον μέχρι τότε θα έχει περάσει η ανθοφορία τους, αλλά θα μπορέσουμε να τα περιποιηθούμε λίγο καλύτερα, βρε αδελφέ. Να νιώσουν κι αυτά λίγη στοργή κι αγάπη από μας.


Καθετί στο χωριό έρχεται στη μνήμη μου με την καλύτερη διάθεση, αυτές τις μέρες. Ίσως γιατί ηρέμησε λίγο το μυαλό μας από τις έγνοιες και τα προβλήματα καθώς γυρίσαμε ανανεωμένοι και αναζωογονημένοι από το 4ήμερο ταξίδι στην Ίο το πανέμορφο νησί των Κυκλάδων...


Ακόμα κι αυτοί οι κάκτοι έχουν την ομορφιά τους. Αρέσουν πολύ στη Σούλα και κοντά της άρχισαν να αρέσουν και σε μένα. Θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Μάλλον Όχι. Η σωστή διάθεση επιβάλει να μοιράζεσαι πράγματα με τη σύντροφο της ζωής σου. Δες το κι έτσι. Είναι πολύ όμορφο.

Μερικά λουλούδια που είχε τραβήξει η αδελφή μου Στασούλα πριν από καμιά δεκαριά μέρες, σήμερα μου δημιούργησαν την ανάγκη να τις χρησιμοποιήσω για να στηρίξω ένα κομμάτι μνήμης κι αγάπης για τον τόπο που γεννήθηκα, το Θραψανό. Το πρώτο κομμάτι που γράφτηκε με αφορμή αυτές τις φωτογραφίες, μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ.

Στο μεταξύ κύλισε πολύ καιρός, μπροστά μας… Οι αλλαγές τοπίων, παρέας με ανθρώπους, τα έντονα συναισθήματα, η κοινωνική συναναστροφή με αδελφούς που γνωρίσαμε στο ταξίδι μας στην Ίο, άλλαξαν τα συναισθήματα μας. Και είναι ωραίο να επιστρέφεις από καιρό σε καιρό στη βάση σου, εκεί που όλα ξεκίνησαν, εκεί που ήθελες κάποτε να τερματίσεις τη ζωή σου, όταν η ηλικία θα έφτανε στην τέλος της...

Το χωριό μου, το Θραψανό, ήταν πάντα ένα από τα αγαπημένα μου μέρη... Οι τόποι που περπάτησα μικρός, οι άνθρωποι που γνώρισα τότε, μερικοί ζουν ακόμα και έχουν να διηγούνται ιστορίες, ξεχωριστές, τα σοκάκια, τα καλντερίμια, τα μαγαζιά, τα σπίτια…

Ύστερα είναι και τα χωράφια που μπορείς να πας, τα μονοπάτια που μπορείς να περπατήσεις τους δρόμους με τη μηχανή ή με τα πόδια, τα αγγειοπλαστεία του αδελφού μου και του αδελφού μου, τα δέντρα για να γευτείς τους καρπούς τους, τα φρούτα εποχής ή οι κήποι με τα λαχανικά ή τις ντομάτες…

Και βέβαια δεν θα μπορούσε να λείπει, μια βόλτα στην τεχνητή λίμνη της Λειβάδας, απογευματάκι, την ώρα που πέφτει ο ήλιος και όλα γίνονται πιο όμορφα… Εκεί που ο στοχασμός κρατά μια καλή θέση στην καρδιά σου…

Στο χωριό και με το αυτοκίνητο, όλες οι αποστάσεις είναι μικρές, πια... Εύκολα πας στον Τσούτσουρα για μπάνιο ή στην Χερσόνησο, ανάλογα με τον αέρα που φυσά και με τον καιρό... Και το ίδιο εύκολα κατεβαίνεις στο Ηράκλειο, για δουλειές ή για να δεις φίλους καλούς που τους έχεις «πονέσει», επειδή σου έχουν λείψει, επειδή έχεις κι εσύ λείψει από εκείνους, δυο χρόνια τώρα.

Αλλά και το ίδιο το σπίτι είναι βέβαιο ότι θα χρειαστεί ένα φρεσκάρισμα, μια συντήρηση λογική. Ακόμα κι αν οι δικές μου δυνατότητες φτάνουν μέχρι κάπου, πάντα θα υπάρχουν οι ειδικοί, που ξέρουν και μπορούν να βάλουν το χέρι τους και να δημιουργήσουν όμορφα πράγματα.

Τελικά, είναι απίστευτο το τι μπορεί να σου κάνουν μερικές φωτογραφίες που έχουν μείνει στην επιφάνεια της οθόνης του υπολογιστή σου... Ανοίγει τη φαντασία σου, δημιουργεί γόνιμη σκέψη και κάνει το μυαλό σου να καλπάζει, προς όλες τις κατευθύνσεις…

Μερικά πράγματα δεν είναι εύκολα… Σίγουρα. Θέλει δουλειά για να τα κάνεις. Αλλά υπάρχουν στιγμές που η φαντασία σε παρασέρνει και το μυαλό, μη έχοντας άλλη επιλογή σε ακολουθεί σ' αυτό το ανακάτεμα. Συνέβη σε μένα χθες το απόγευμα καθώς ήμουν στο μπαλκόνι μου και προσπαθούσα να στήσω αυτό το κομμάτι που διαβάζετε τώρα.

Ήταν το κελάηδημα των πουλιών, πράγμα σπάνιο για ένα δρόμο πολύ κοντά στο κέντρο της Αθήνας; Ήταν η καλή διάθεση μου, μετά την επιστροφή από το 4ήμερο ταξίδι στην Ίο; Ήταν η όμορφη μέρα που πέρασα στο έργο, παρέα με τους αδελφούς;

Είμαι βέβαιος ότι όλα βοήθησαν και συνέτειναν σ' αυτό... Και χαίρομαι που μοιράζομαι μαζί σας αυτές τις όμορφες σκέψεις...