Συχνά - πυκνά ρίχνουμε κλεφτές ματιές στο σπίτι μας στο χωριό. Μας λείπει κι έχουμε σχεδόν δυο χρόνια να πάμε από κοντά να δούμε τις ανάγκες του. Ας ταξιδέψουμε λίγο εκεί με τη φαντασία μας και βοηθό κάποιες φωτογραφίες, από το πώς είναι τώρα.


Μερικά πράγματα, ίσως επειδή η αγάπη των δικών μας ανθρώπων που τα φροντίζουν είναι μεγάλη, συνεχίζουν να είναι όμορφα. Ίσως πάλι να είναι και τα δικά μας μάτια που θέλουν να το βλέπουν έτσι... Αλλά αυτά τα ανθισμένα λουλούδια στην εξωτερική αυλή, δεν σας κάνουν κάτι;


Αλλά και στην εσωτερική αυλή τα λουλούδια μας, αυτή την εποχή είναι ολάνθιστα. Θα μου πεις, Μάης είναι, τι περιμένεις; Σωστά. Ας είναι καλά η αδελφή μου Στασούλα που τα φροντίζει, όσο και όπως χρειάζονται. Χωρίς εκείνη, πολλά πράγματα ίσως ήταν διαφορετικά.


Δες τη βουκαμβίλια τι όμορφη που είναι... Λίγο πιο όψιμη εκείνη, κρατά όλα τα άνθη της γιατί στην Αθήνα που πριν δεκαπέντε μέρες ήταν σ' αυτή την κατάσταση τώρα τα έχασε όλα. Πέφτουν, χάνονται παρασυρμένα από τον αέρα. Συμβαίνουν αυτά με το συγκεκριμένο φυτό.


Πάντα κάτι θα πρασινίζει ανάμεσα στο έρημο τοπίο... Έτσι συμβαίνει όταν λείπει η ζωή από ένα σπίτι. Ας ελπίσουμε, ότι με τη δύναμη του Θεού, θα τα καταφέρουμε τον φετινό Ιούλιο να κατέβουμε λίγο και να κάνουμε κάποιες εργασίες που χρειάζεται το σπίτι για να συντηρηθεί.


Θέλουμε να δούμε από κοντά αυτόν τον κάκτο, έτσι όμορφος που είναι, στο παράθυρο μας. Θέλουμε να περπατήσουμε σε πιο ήρεμους ρυθμούς στους δρόμους του Θραψανού, να πάμε μια βόλτα στη λίμνη της Λιβάδας, στον Τσούτσουρα για μπάνιο, να φάμε σύκα από τα πρώτα που θα βγουν...