Ας γυρίσουμε στην κανονικότητα... Πρώτο σημείωμα για τις ανθισμένες βουκαμβίλιες!

Το είπαμε χθες και το κάνουμε πράξη σήμερα. Αμ έπος, αμ έργο... Αρκετά με τα χιόνια! Τα χαρήκαμε μέσα από τις φωτογραφίες που μας στείλατε, αλλά κάποιοι κουράστηκαν, απηύδησαν, στεναχωρήθηκαν, καθώς όλη αυτή η υπόθεση κρατάει αρκετό καιρό τώρα. Ώρα να αλλάξουμε σελίδα...


Και τι πιο όμορφο σημείωμα, από το να στρέψουμε την προσοχή μας στο... μπαλκόνι μας, εκεί που η βουκαμβίλια που αγαπούμε πολύ, έχει ανθίσει μέσα στο καταχείμωνο, δημιουργώντας μια πολύ όμορφη αίσθηση σε εμάς που αγαπούμε πολύ αυτό το λουλούδι.


Υπήρχαν πολλά χρόνια, από τότε που την πήρα μικρό φυτό μέσα σε μια γλάστρα, που δεν έβγαζε αυτά τα κόκκινα υπέροχα άνθη της. Είχα απογοητευτεί. Χρειάστηκε να της αλλάξουμε δυο φορές το μέγεθος της γλάστρας και να της αλλάξουμε θέση, ώστε να τη δει ο ήλιος και να αρχίσει να το απολαμβάνει.


Κάτω από το δρόμο, φαίνεται κάπως έτσι. Χαίρομαι που τη βλέπω να μεγαλώνει και να γεμίζει με άνθη. Αλλά την περιποιούμαστε... Λένε πως τα φυτά πέρα από το χώμα και το νερό που είναι απαραίτητα στοιχεία για την ανάπτυξη τους, θέλουν και αγάπη. Και εδώ μάλλον αυτή, περισσεύει...


Μερικές φορές, παρά το κρύο και την παγωνιά των ημερών, βγαίνω έξω και τη χαίρομαι. Ξέρω πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Όλα έχουν μια αιτία και αφορμή. Όλα. Ακόμα και τα φυτά. Όσο και αν αυτό μπορεί να παραξενεύει κάποιους. Το έχω δει πολλές φορές να συμβαίνει και είμαι πια βέβαιος.


Ίσως, αν είχαμε χώρο, να είχαμε και περισσότερα λουλούδια. Τώρα το μπαλκόνι μας μοιάζει "άδειο". Αρκετά φυτά λόγω της παγωνιάς, η Σούλα τα έχει πάρει στο εσωτερικό της αυλής. Όταν έρθει η άνοιξη όμως θα προσθέσουμε κι άλλα εποχής και το καλοκαίρι, θα χαιρόμαστε να καθόμαστε έξω.