Με την αδερφή μου Στασούλα, πριν δυο χρόνια στην Κρήτη, στο σπίτι της...

Πάντα έχει τον τρόπο να με ξαφνιάζει θετικά αυτό το κορίτσι. Ήρθε σήμερα το πρωί από το χωριό, η Ελένη Μαθιουδάκη με τον άντρα της, Αντώνη, και θεώρησε σκόπιμο να μαζέψει κάποια... μικροπράγματα και να γεμίσει δύο χαρτόκουτες μεγάλες.

Μου είχε στείλει μήνυμα η Στασούλα. Μιλήσαμε και στο τηλέφωνο. Ήξερα. Δεν μπορώ να πω, και τα περίμενα τα πράγματα.

Με τη Στασούλα, την αδερφή μου, αυτό παθαίνω. Από τη μια δεν θέλω να τη βάζω σε κόπο και ταλαιπωρία και από την άλλη μ' αρέσει αυτή η κίνησή της να με σκέφτεται και μου το δείχνει σε κάθε ευκαιρία, ετοιμάζοντάς μου δέμα.

Η Ελένη Μαθιουδάκη μένει κάπου στο Περιστέρι και πήγα από το σπίτι της να τα πάρω με το αυτοκίνητο. Δεν είναι μακριά από τον Κολωνό και οι άνθρωποι είναι ευγενικοί και φιλόξενοι. Μου έφτιαξαν καφέ και κάθισα καμιά ώρα και κουβεντιάσαμε.

Το καράβι έφτασε ξημερώματα στο λιμάνι του Πειραιά και οκτώ η ώρα ήταν προχωρημένη γι' αυτούς. Για μένα όμως που με ξύπνησαν με το τηλεφώνημά τους για να μου πουν πως έφτασαν, ήταν κάπως. Αλλά τελικά άξιζε τον κόπο. Πάντα αξίζει τον κόπο για μια τέτοια ιστορία. Κι αυτό το ξέρει καλά η Στασούλα που έχει τον τρόπο της να σου προσφέρει την καρδιά της με χαμόγελο.

Βγάζω τα δέματα στα τραπέζι της κουζίνας και τα κοιτάζω... Και τι δεν έχουν μέσα οι κούτες... Όλα τα καλά του κόσμου. Με αγάπη. Σαν τα δέματα που μας ετοίμαζε η μακαρίτισσα η μάνα μου. Δεν άφηνε “τρύπα” για “τρύπα” ανεκμετάλλευτη...

Εννιά η ώρα γυρίζω σπίτι. Νοιώθω ήδη καλύτερα. Να περιμένω να “σηκωθεί” λίγο η μέρα και να πάρω να την ευχαριστήσω. Για άλλη μια φορά και για όλα όσα κάνει για μένα.

Σε ένα μήνα, από τώρα, θα είμαστε κοντά της με τον Λάμπρο και θα 'χω τη δυνατότητα να πούμε περισσότερα πράγματα. Για την ώρα ένα “ευχαριστώ” είναι λίγο.