Όταν είμαι στο Θραψανό, πάντα μου αρέσει να κάνω μια βόλτα έξω από το χωριό, στα χωράφια... Νιώθω όμορφα να βλέπω τα πράγματα από μακριά, λίγο αποστασιοποιημένα. Όπως εδώ, όπου το χωριό μου, φαίνεται από μακριά. Ένα κλασικό επαρχιακό χωριό με την πρώτη ματιά...


Ο δρόμος χωματένιος με τις μυρωδιές του, είναι που έρχεται να μου δώσει ανάσες ζωής... Εδώ, κατεβαίνοντας το δρόμο για τα Βονιανά. Μια περιοχή σχετικά κοντά στο χωριό. Φυσικά το κινητό μου με ενημέρωσε ότι η βόλτα μου δεν ήταν και τόσο μικρή. 7,5 χιλιόμετρα έκανα.


Και τα έκανα με τα πόδια. Κάνοντας στάσεις, όπου έκρινα ότι χρειαζόταν για να αποτυπώσω στιγμιότυπα. Μια διαδρομή όμορφη, ξεχωριστή. Μόνος με τη φύση. Και με μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια... Τότε που όλα αυτά, μου φαίνονταν τεράστια. Σήμερα, όλα είναι πιο διαχειρήσιμα.


Τι μόνο που παραμένει ίδιο,  είναι η ομορφιά. Κάτι που μάλλον έχει να κάνει και με την ψυχική μου διάθεση... Ήθελα να είναι έτσι. Επειδή έτσι τα έχω στην καρδιά μου. Κι επειδή φεύγοντας από παιδί, μακριά από τούτο τον τόπο κράτησα στην καρδιά μου, τα καλύτερα.


Μικρά μονοπάτια που κάποτε τα κάναμε με το γαϊδουράκι ή με το μουλάρι μας... Σήμερα απ' ότι βλέπω έχουν πρόσβαση και οι τρίκυκλες μηχανές, πατέντα της Κρήτης και τα τρακτέρ. Λογικό. Χρειάζεται να πάνε εκεί, για να μαζέψουν τον καρπό από τις ελιές, αλλά και για να τις καλλιεργήσουν.


Απλά στιγμιότυπα, που ίσως για όσους ζουν στο χωριό να μη λένε και τίποτα. Για μένα όμως ήταν πολύ όμορφα, όλα αυτά. Καθάρισε το μάτι μου, μάτι μαθημένο στην πόλη, με την κίνηση των ανθρώπων και το θόρυβο. Αλλά, εδώ υπάρχει μια πολύ όμορφη σιωπή.


Κατέληξα στο χωράφι μου με τις ελιές, στον Μπουρμά. Γι' αυτό ξεκίνησα αυτή τη βόλτα. Ήθελα να δω τι καρπό είχαν... Και φυσικά πέρασα από πολλά άλλα, με ελιές φορτωμένες. Που όμως χρειάζονται νερό για να ωριμάσουν και να δώσουν το λάδι που χρειάζονται οι άνθρωποι.