Προχθές στο κέντρο της Αθήνας. Τώρα πια, έτσι όπως έχουν τα πράγματα κατεβαίνουμε μόνο για δουλειά στο κέντρο της πόλης. Ό κίνδυνος με τον κορονοϊό Covid-19 δεν ,ας αφήνει και πολλές επιλογές. Οπότε καλύτερα να καθόμαστε στα... αυγά μας.


Πλατεία Κλαυθμώνος λοιπόν, από το κάτω μέρος της. Μπροστά και στο βάθος αν προσέξει κανείς, ίσως και να διακρίνει τη Σταδίου που ανεβαίνει δεξιά προς το Σύνταγμα. Ησυχία από πλευράς κίνησης. Μια καθημερινή μέρα στην πρωτεύουσα, όπου πια έχει ελαττωθεί σχετικά ότι αφορά πεζούς ή εποχούμενους.


Κάποιοι φορούν την προστατευτική μάσκα τους. Δεν χρειάζεται να μας το επιβάλει ο νόμος για να το κάνουμε. Μερικές φορές αρκεί η λογική, καθώς ακούμε καθημερινά στους απογευματινούς απολογισμούς. πόσο έχουν αυξηθεί τα κρούσματα, οι διασωληνωμένοι και οι θάνατοι.


Και τα μαγαζιά έχουν ελάχιστη κίνηση. Και ήταν μια μέρα σχετικά γλυκιά, παρά τη συννεφιά της. Δεν είχε εκείνο το κρύο που χαρακτηρίζει τον χειμώνα. Ευτυχώς δεν φτάσαμε ακόμα εκεί, αλλά προετοιμαζόμαστε, επειδή ξέρουμε πως κάποια στιγμή, ίσως όχι και πάρα πολύ μακριά, θα έρθει να μας επισκεφτεί.


Στην οδό Ευρυπίδου, οι ψηλές πολυκατοικίες επισκιάζουν τα πάντα. Κλασικά κτίρια για γραφεία ή για επιχειρήσεις. Όχι όμως για κατοικίες. Ποιος να ζήσει εδώ; Και ποια ποιότητα ζωής θα είχε αν είχε τη δυνατότητα να το κάνει; Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.


Ακόμα κάτι περπατώντας στον ήπιο, σε κυκλοφορία, δρόμο. Μ' αρέσει να παρατηρώ γύρω μου, τον τόπο, τους ανθρώπους -αν υπάρχουν- οτιδήποτε έχει να κάνει με τον πολιτισμό και τη διαδικασία για ζωή. Μια μέρα στην Αθήνα, με αφορμή δουλειές που είχαμε σχεδιάσει να κάνουμε.