Στο ΡΕΘΕΜΝΟΣ, οι συντάκτες του και το τεχνικό και διοικητικό προσωπικό, είναι στις μικρές διακοπές τους κι ενώ μεσολαβεί λίγος χρόνος από το φευγιό της Έστερ και τη Χλόης, μέχρι να καλωσορίσουμε κοντά μας τον Κώστα και την Άννυ, ας σας πάμε στο βουνό του φίλου μου Ηλία από την Αναστασιά των Σερρών.


Ο Ηλίας, δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει, αλλά έχει πάντα κέφια, ιδιαίτερα όταν έχει παρέα τους φίλους του και έχουν ανέβει στο κοντινό του βουνό, το Μενοίκιο, στα 1200 μέτρα υψόμετρο, για να περάσει χαλαρά τη μέρα του. Η ζωη εκεί, είναι πολύ διαφορετική από τη δική μας. Στρώνεις ένα κρεβάτι κάτω από τα δέντρα και περνάς το μεσημέρι σου στη δροσιά.


Εντάξει τώρα, το "κρεβάτι" είναι μάλλον υπερβολή. Μια ψάθα, είναι αρκετή πάνω στο χώμα. Κι ένα μαξιλάρι που κουβάλησες μαζί σου, προφανώς κάνει πιο άνετο τον μεσημεριανό ύπνο… Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που είναι ικανοποιημένοι με το απλό, σχεδόν με το τίποτα. Οικοδομούν πάνω σε γερά θεμέλια την ευτυχία τους.


Μαζί τους έχουν όλα τα καλά όπως μπορείτε να δείτε στη φωτογραφία. Και η τραπεζαρία, μόνιμα στημένη εκεί, εξυπηρετεί τους περαστικούς. Ξαναείδα το καλάθι που θυμόμουν από τα παιδικά μου χρόνια και από το δικό μου χωριό, να φτιάχνει η μάνα μου όταν πηγαίναμε κάπου εκδρομή, πράγμα σπάνιο, ή στη δουλειά για το φαγητό μας. Αντροπαρέα, αλλά ξεχωριστή.


Και γι’ αυτό μ’ αρέσει ο φίλος μου Ηλίας… Είναι αυθόρμητος και ενθουσιώδης! Προχθες την ώρα που τα ζούσε όλα αυτά, μου έστελνε από εκεί φωτογραφίες και σχόλια. Προφανώς είχε σήμα το κινητό του. Απλά μέρη που άλλοι ίσως και να μην ασχολούνταν καθόλου μαζί τους, αλλά εκείνος τους δίνει μια άλλη διάσταση και ως θεατή σε βάζει μέσα στο θλεμα του.


Αυτό το μικρό δωματιάκι στο βάθος θα πρέπει να είναι η τουαλέτα, δεν περιμένεις πολυτέλειες, αλλά σίγουρα διακρίνεις πολύ αγάπη σε όλη αυτή την υπόθεση. Και, προσέξτε παρακαλώ τα μικρά έλατα έξω από τον περιβάλλοντα χώρο του οικίσκου που, αν δούμε και μέσα από τον φράκτη είναι πολύ περιποιημένο και καθαρισμένο από τα χόρτα. Κι έτσι μοιάζει κατοικήσιμο.