Μικρό τάιμ άουτ ή πιο ελληνικά, διάλειμμα στην καθημερινότητα... Το κάνουμε ώρες - ώρες, επειδή το έχουμε ανάγκη, προκειμένου να ανασυνταχτούμε, να ξαναβάλουμε σε μια σειρά τις σκέψεις μας, το μυαλό μας, να ξεφύγουμε από την παγίδα του εγκλεισμού και της συνεχούς καραντίνας.


Και τι καλύτερο από το να το κάνουμε αυτό, "ταξιδεύοντας" μέσα από τα μάτια του φίλους μας Πέτρου από τη Χαλκίδα, που συχνά πυκνά ανακαλύπτει, καθώς κινείται στο δάσος για τις δουλειές του, μικρά αγριολούλουδα, πανέμορφα. Και δεν τα κρατά για τον εαυτό του, αλλά τα μοιράζεται μαζί μας.


Πανέμορφο που είναι! Και τι προνόμιο, να μπορούμε να τα χαιρόμαστε μέσα από τη θαλπωρή του ζεστού σπιτιού μας, χωρίς να χρειάζεται να πάμε χιλιόμετρα μακριά και να τα ψάξουμε μέσα στο δάσος. Άσε δηλαδή, που και μπροστά μας να είναι, μπορεί και να περάσουν απαρατήρητα.


Τι θα μπορούσε να το κάνει αυτό; Μα, η έλλειψη εκπαίδευσης. Το γεγονός ότι το μάτι μας δεν είναι εξοικειωμένο, εκπαιδευμένο στη μεγάλη εικόνα της φύσης, αφού το έχουμε "εκπαιδεύσει" κατά κάποιο τρόπο, να είναι περιορισμένο στους τέσσερις του γραφείου ή του σπιτιού μας.


Τι μοναδικές ομορφιές είναι αυτές! Τα βλέπω, τα ξαναβλέπω και δεν τα χορταίνω. Την ώρα που άλλοι φίλοι μας, πιο βόρεια στον πλανήτη, στη Σουηδία ας πούμε, το χιόνι είναι ακόμα παντού, εδώ λίγο πιο νότια είναι σαν να έχουμε... άνοιξη μέσα στο Φλεβάρη. Πρόωρο, αλλά το ζούμε...


Ας τα έχουμε αυτά όλη μέρα κοντά μας, με ότι κι αν τρέχουμε, ότι κι αν κάνουμε. Αυτά είναι που μας δίνουν δύναμη για να αντέξουμε τις δυσκολίες της ζωής. Επειδή μέσα από αυτά μαθαίνουμε πως αν αντέχουν εκείνα στο πουθενά, πόσο μάλλον σε πιο πλεονεκτική θέση είμαστε εμείς, που έχουμε δίπλα μας τη μεγαλύτερη δύναμη στο σύμπαν!