Τις μέρες της καραντίνας, συνηθίζουμε, όποτε ο καιρός το επιτρέπει, να βγαίνουμε λίγο από το σπίτι μας, για περπάτημα. Το χρειαζόμαστε, κυρίως για λόγους υγείας, αλλά το περπάτημα έτσι κι αλλιώς μας αρέσει... Την Κυριακή το πρωί που βγήκαμε από τον Κολωνό προς το Μεταξουργείο, βρήκαμε αυτές τις ανθισμένες βουκαμβίλιες.


Δεν ξέρω γιατί, αυτό το φυτό μου αρέσει πολύ. Άμα οι ρίζες του βρουν έδαφος, γίνεται θηρίο. "Αρπάζεται" από όπου βρει και σκαρφαλώνει, όπως εδώ. Αυτό το φυτό θα το δείτε στον Κολωνό, έξω από το μεγάλο Τζάμπο, κοντά στο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα... Σκέτη ομορφιά!


Ή όπως αυτό εδώ στην Άστρους, επίσης στον Κολωνό... Το σπίτι, στην αυλή του οποίου θέριεψε, είναι εγκαταλειμμένο, όπως πάρα πολλά παρόμοια. Βρήκε λοιπόν έδαφος και αναπτύχθηκε, χωρίς δυσκολίες και "αρπάχτηκε" πάνω από το στύλο της ΔΕΗ. Παράξενα πράγματα. Αλλά εντυπωσιάζουν...


Αυτό το σπίτι, είναι μια άλλη όψη της πρώτης φωτογραφίας, του σημερινού δημοσιεύματος. Μας έκανε εντύπωση ο έντονος χρωματισμός του, τόσο διαφορετικός σε σχέση με τα διπλα του σπίτια, στο Μεταξουργείο... Αλλά η βουκαμβίλια είναι εκεί. Μεγαλώνει και δηλώνει παρούσα, ανθισμένη μέσα στο Δεκέμβρη!


Εδώ είμαστε στα όρια του Κολωνού με το Μεταξουργείο. Νέα σχετικά η πολυκατοικία, αλλά οι κάτοικοι της σκέφτηκαν πως μια βουκαμβίλια θα της έδινε ιδιαίτερο χρώμα. Και έκαναν πολύ καλή επιλογή, επειδή αυτή μεγαλώνει και απλώνεται, κάνοντας αισθητή την παρουσία της με την ομορφιά της.


Κι άλλη μια στο Μεταξουργείο, σε ένα μικρό δρόμο στο πλάι της Λένορμαν. Μας άρεσε, γιατί αν και μικρή ακόμα, δεν διστάζει να δώσει έμφαση στον εαυτό της και να ομορφύνει τη γειτονιά. Φαντάσου όταν μεγαλώσει λίγο ακόμα, τι έχει να γίνει...