Πάντα μου άρεσε η Πλάκα. Είναι από τα όμορφα μέρη της παλιάς Αθήνας που κρατάνε ακόμα κάτι από την ομορφιά της πόλης. Και την Κυριακή το μεσημέρι είναι υπέροχα.

Ένα μικρό χαλαρωτικό διάλειμμα απ' όλα. Από τη δουλειά, τις εφημερίδες. Με μια καλή ποικιλία κρεάτων στους “Διόσκουρους” και δύο καραφάκια ούζο Πλωμαρίου μπορείς να τη δεις κι αλλιώς. Αυτό είναι περισσότερο από βέβαιο.

Περπατούμε στο μοναστηράκι. Πολυπολιτισμικό κέντρο όλων των φυλών, την Κυριακή απλώνουν την πραμάτεια τους στον πεζόδρομο και κάνουν το εμπόριο τους.

Δεν ξέρω αν πουλάνε και τι πουλάνε, αλλά για να είναι εδώ, κάτι θα κάνουν, κάτι θα προσδοκούν τουλάχιστον.

Την Κυριακή στα στενόσοκα της Πλάκας έχει κίνηση. Άνθρωποι από όλες τις φυλές, οι πιο πολλοί ξένοι, περπατούν στη συνοικία των Θεών και το χαίρονται. Πού ξέρεις; Μπορεί να ήταν και όνειρο ζωής αυτό το ταξίδι.

Φυσάει και κάνει κρύο. Άλλαξε ο καιρός. Έτσι είναι. Τα λέγαμε και προχθές. Μέχρι να καταλήξει κάπου θα μας ταλαιπωρήσει λίγο. Αλλά θα φτιάξει ο καιρός. Πού θα πάει...

Ένας σκυλάκος την έχει αράξει στη ζεσταμένη από τον ήλιο άσφαλτο. Ούτε που ταράζεται καθώς ζευγαράκια περνούν δίπλα του. Εξοικειωμένο με όλη αυτή την κίνηση δεν έχει κανένα πρόβλημα.

Στο μπροστινό τραπεζάκι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Ούτε που ακούγονται. Φορούν, εκείνος παλτό κι εκείνη γούνα και μιλούν αγγλικά. Ποιος ξέρει από πόσο μακριά ήρθαν... Αλλά κάθονται έξω... Ούτε που διανοήθηκαν να βρουν τραπέζι μέσα....

Δίπλα μας, ένα άλλο ζευγαράκι. Μικροί, φοιτητές θα είναι... Με... πολυβόλο τη μικρή που δεν βάζει μέσα γλώσσα όση ώρα κάθονται. Ο μικρός είναι πλάτη μας. Ούτε που ακούγεται ο καημένος. Μόνο εκείνη...

Μετά το δεύτερο καραφάκι βέβαια, ούτε αυτή την ακούς πια. Ψάχνεις να βρεις μόνο ένα ένα κρεβάτι να πέσεις να ξαποστάσεις και συνέρθεις από το αλκοόλ...