Ετοιμαζόμαστε για ένα μικρό ταξίδι κοντά σε φίλους, στη Τζιά ή το νησί Κέα. Κάπου διαβάσαμε ότι η καλή παρέα κάνει καλό στη ζωή. Και προσπαθούμε να το εφαρμόζουμε αυτό σε κάθε ευκαιρία. «Ντύσαμε» λοιπόν κι αυτό το δημοσίευμα με λουλούδια και αφήσαμε τον εαυτό μας να… φύγει στο κόκκινο. Ξεκινώντας από ένα τριαντάφυλλο.


Μένοντας στο κόκκινο χρώμα, θα θέλαμε να σας δώσουμε μερικές άγριες παπαρούνες... Φυτρώνουν μόνες τους, κάθε φορά στο ίδιο σημείο και δεν κρατάνε πολύ ανθισμένες. Ωστόσο αυτό σε τίποτα δεν τις κάνει να χάσουν την ομορφιά τους. Θα τις δεις στα πιο απίθανα σημεία. Ακόμα και εκεί που η ανθρώπινη φαντασία ορθώνει όρια.


Θα μου πεις, ένα τριαντάφυλλο, πάντα θα ξεχωρίζει… Και θα τονίζει την ομορφιά του στον περιβάλλοντα χώρο. Μ’ αρέσει πολύ αυτό το λουλούδι. Το χαίρομαι και εκτιμώ την προσπάθεια που κάνει δημιουργώντας το ένα φύλλο πάνω από το άλλο… Δεν θα έχει άραγε αυτό, προβήματα; Μα, είναι δυνατόν σ’ αυτόν τον κόσμο να μην έχει;


Αλλά κάθε λουλούδι είναι εκεί, στην ώρα του. Καμιά φορά, μπορεί να το ξεγελά ο καιρός… Να το κάνει να ανθίζει πρόωρα ή να το καθυστερεί. Ε, και; Δεν το βάζει κάτω! Με υπομονή, οικοδομεί τη σύντομη ζωή του. Στις πρώτες καλοκαιρινές ζέστες θα ξεραθεί και θα κοπεί να πεταχτεί μαζί με τα άλλα αγριόχορτα. Αλλά του χρόνου θα είναι πάλι εκεί…


Πάντα μου άρεσαν οι παπαρούνες. Από παιδί… Ήξερα ότι δεν θα κρατούσαν πολύ, αλλά προσπαθούσα, όταν μου δίνονταν η ευκαιρία, να μαζέψω ένα μάτσο και να τις πάω στη μάνα μου. Συχνά, αν δεν είχα φροντίσει να πάρω μαζί μου μια βρεγμένη χαρτοπετσέτα, μαραίνονταν… Αλλά μόλις τις έβαζε στο ανθοδοχείο, ξανασήκωναν κεφάλι, ζωήρευαν!


Να πάρουμε μαθήματα από τα τριαντάφυλλα και τις παπαρούνες; Ναι ας το κάνουμε, εμείς οι άνθρωποι. Αν κι έχουμε προικιστεί με πολύ περισσότερα όμορφα χαρακτηριστικά, συχνά ξεχνάμε την προορισμό μας και δημιουργούμε καταστάσεις που στεναχωρούν τους ανθρώπους μας. Εκείνα, μόνο χαρά προσφέρουν γύρω τους. Ας τα μιμηθούμε!