Το Λαύριο το ξέρουμε και το αγαπάμε. Δεν ήταν η πρώτη μας φορά. Είχαμε ξαναπάει και μάλιστα με τον παππού Διονύση, όταν ζούσε ακόμα μαζί μας. Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα που κάναμε. Ήταν Σεπτέμβρης του 2015, τότε. Τώρα όμως, Μάρτιος και τα πρώτα μπουμπούκια στα δέντρα, άρχισαν να σκάνε μύτη.


Κάτι που μου αρέσει πάντα στο Λαύριο, είναι τα όμορφα σπίτια του. Κι ας είναι μερικά εγκαταλειμμένα, όπως αυτό. Το συγκεκριμένο δεν είναι κάπου μακριά, σε κάποια γειτονιά, απομονωμένο. Κοντά στο λιμάνι είναι, σε κεντρικό σημείο της πόλης. Ποιος να γνωρίζει άραγε την ιστορία του...


Το λιμάνι με τα σκάφη είχε μια εκπληκτική ηρεμία και ομορφιά. Γενικά, η μέρα ήταν όμορφη. Το έβλεπες στην ήρεμη θάλασσα και τα μικρή σκάφη που κουνιόνταν ελάχιστα. Αξίζει ΕΔΩ να θυμηθούμε τι μας έφερε τότε στο Λαύριο. Η Μαρσία, που ως αναγνώστρια μας, θυμήθηκε πολύ όμορφα πράγματα...


Κι από τότε το Λαύριο είναι στην καρδιά μας! Κάπως έτσι το προτείναμε χθες, μετά το έργο, στους φίλους μας. Και επειδή είμαστε των έργων, το είπαμε και το κάναμε. Και άρεσε και σε κείνους. Ακόμα και η επιστροφή ήταν ιδιαίτερη κι ας πέσαμε σε κίνηση, αφού γυρίσαμε από την παραλιακή του Σουνίου


Πέρσι, Μάρτιος, στις 28 θα ήταν πάλι, που φιλοξενούσαμε τον Κώστα τον γιό της Σούλας και τη σύζυγό του, Άννυ. Μέσα στα σχέδια μας είχαμε βάλει το Σούνιο και το Λαύριο για μεσημεριανό φαγητό. Και όπως θα δείτε ΕΔΩ περάσαμε πολύ όμορφα. Μα είναι πολύ ωραία η διαδρομή, ως εκδρομή, σας λέω...


Είναι η αρμύρα της θάλασσας, ο καλός ηλιόλουστος καιρός, η παρέα των φίλων μας και αδελφών μας; Δεν ξέρω! Μπορεί και όλα αυτά μαζί… Πίσω στη βάση μας φτάσαμε γύρω στις 8:30, κουρασμένοι, αλλά πολύ γεμάτοι και χαρούμενοι. Δεν ζεις κάθε μέρα μια τέτοια μέρα, είναι αλήθεια... Δεν τη ζεις...


Μέχρι και πλανόδιους μουσικούς είχαμε στην ταβέρνα του «Καραχάλιου», στο λιμάνι, που καθίσαμε για φαγητό. Αν και το φαγητό τέτοιες μέρες είναι μια δοκιμασία υπομονής και αντοχής μέχρι να βρεις θέση να καθίσεις, να πάρουν παραγγελία και να σε σερβίρουν. Αλλά αυτό δεν μας χάλασε τη διάθεση.