Αυτή την ομορφιά την καταγράψαμε από τις πρώτες μέρες που ήρθαμε στο Πολύχρονο Χαλκιδικής, κοντά στους φίλους μας Άρη και Χάρις. Τώρα που τις ξαναείδα από κάποια απόσταση χρόνου, νόμισα ότι είναι ανατολή, αλλά τελικά είναι δύση...


Δεν έχουν και μεγάλη διαφορά αυτά τα δύο... Πανέμορφα, στη μια ανοίγει η μέρα, στην άλλη τελειώνει και πέφτει πάνω μας το πέπλο της νύχτας. Είναι υπέροχο να το παρακολουθείς και να το καταγράφεις, με διαφορά χρόνο. Ποιος πίνακας ζωγραφικής θα μπορούσε να συγκριθεί μαζί του;


Το μόνο που ίσως αλλάζει, αλλά κι αυτό διακριτικά, είναι η φωτεινότητα του πλάνου... Και δεν πρόκειται για καμιά καλή φωτογραφική μηχανή με ειδικούς φακούς. Για το τηλέφωνο μου, μιλάμε. Αν λοιπόν αυτό καταγράφει τέτοιες λεπτομέρειες, σκεφτείτε τι βλέπουν τα μάτια μας.


Χανόμαστε μέσα σ' αυτή την ομορφιά, καθώς γνωρίζουμε καλά από πού προέρχεται και γιατί μας έχει δοθεί με τόση γενναιοδωρία, αυτό το μοναδικό θέαμα καθημερινά, δυο φορές το 24ωρο. Μια στην ανατολή και μια στη δύση του ήλιου, όπως τη βλέπουμε από εκεί που βρισκόμαστε.


Δεν ξέρω πόσοι από τους αναγνώστες μου, έχετε δει κάτι ανάλογο. Αν είστε πρωινοί τύποι, όπως εγώ ή αν έχετε την ευαισθησία να σταματήσετε από το τρέξιμο και την πίεση της καθημερινότητας για να θαυμάστε λίγο τη δημιουργία και τον Δημιουργό, καταλαβαίνετε τι λέω.


Δεν υπάρχει τίποτα να το συγκρίνεις μ' αυτό το φυσικό φαινόμενο. Για δες: Μικροί κι αδύναμοι άνθρωποι, είμαστε αλλά έχουμε αυτό το τεράστιο προνόμιο και καλό είναι μην το θεωρούμε δεδομένο. Κάποιος μας το δίνει, οπότε ένα "ευχαριστώ", τουλάχιστον, είναι επιβεβλημένο.