Οι ζέστες, τουλάχιστον στην Αθήνα που είμαστε, καλά κρατούν... Κι ενώ δεν είναι υπερβολικά μεγάλες, σύμφωνα με το θερμόμετρο, εντούτοις αισθάνεσαι να είσαι σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα. Κι αποζητάς μόλις πέφτεις ο ήλιος, να βγεις έξω, να περπατήσεις.


Βέβαια το περπάτημα στην πόλη, το δειλινό, είναι όμορφο αν φυσάει και λίγο αεράκι... Φανταστείτε όμως τον εαυτό σας τέτοιες ώρες δύσκολες να είσαστε σε ένα βουνό της κεντρικής Ελλάδας σε υψόμετρο που ευδοκιμούν τα έλατα, πόσο πιο όμορφο θα ήταν, ε;


Κι ας είναι φαλακρό το βουνό. Κι έχει διακριτικά το πράσινο κάπου εκεί... Και μόνο η θερμοκρασία είναι βέβαιο ότι θα ήταν διαφορετική και η δροσιά θα ήταν στα πρόσωπα μας. Αλλά να επιλέξεις μια ώρα όμορφη, απογευματινή ώρα, όχι ντάλα μεσημέρι.


Να, κάτι τέτοια ονειρεύομαι τις δύσκολες καλοκαιρινές μέρες... Ξέρω ότι κάποιοι τα ζουν. Ξέρω πως τώρα με τα αυτοκίνητα, τίποτα δεν είναι δύσκολο και οι αποστάσεις είναι σχετικά μικρές ή μας φαίνονται πιο μικρές. Κάποτε νομίζαμε τεράστιες, τέτοιες αποστάσεις.


Για μένα θα είναι πάντα όμορφες τέτοιες διαδρομές που ξεχωρίζουν... Πέτρα, χώμα, ορεινοί όγκοι και που και που, στο πουθενά, ένα μικρό χωριουδάκι να δίνει την αίσθηση της ζωής, από ανθρώπους που αγαπούν και σέβονται το περιβάλλον που ζουν.


Όσο περνάει από το χέρι μου (που δεν περνάει πάντα, δυστυχώς...) θα προσπαθώ να τις κάνω. Δίνουν ζωή και αξιοποιούν τα πιο όμορφα ανθρώπινα αισθήματα μας. Και χαλαρώνουν το μυαλό και τη σκέψη. Αδειάζει από κάθε αρνητική προδιάθεση. Δημιουργεί εικόνες όμορφες.


Η γη, όσο κι αν την κακοποιεί ο άνθρωπος, θα συνεχίσει να αντιστέκεται. Και έχει να προσφέρει οάσεις ομορφιάς, Μένει σα μας, να τις βρούμε και να τις αξιοποιήσουμε προς όφελος μας. Μπορούμε; Μακάρι η απάντηση μας να είχε θετικό πρόσημο...