Φθινόπωρο… Κι ας κρατάνε ακόμα οι ζέστες. Για πόσο ακόμα; Ξαφνικά, θα έρθει ο χειμώνας...
Το φθινόπωρο ήρθε. Και ακόμα δεν ήρθε και διανύουμε ήδη το δεύτερο μήνα του. Ήρθε και φέρνει μαζί του και ένα σωρό αλλαγές. Τα παιδιά επιστρέφουν στα σχολεία. Εντάξει με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αλλά επιστρέφουν. Οι υπάλληλοι επιστρέφουν στις εργασίες τους. Οι ηλικιωμένοι στην αθηναϊκή καθημερινότητα τους, καθόσον αρκετοί άνω των 60 ετών ζουν μισό χρόνο στο πατρικό τους στο χωριό και μισό στην πόλη για να είναι κοντά στους γιατρούς το χειμώνα. Σαν αυστηρός αλλά υπομονετικός δάσκαλος, το φθινόπωρο οργανώνει μια ολόκληρη κοινωνία σαν τάξη.
Το φθινόπωρο έρχεται πάντα μετά το καλοκαίρι, σαν ψυχαναγκασμός μετά την ιδεοληψία. Δεν σου αρέσει ο χειμώνας με τις υποχρεώσεις του, αλλά πρέπει να μπεις και σε μια σειρά. Έρχεται για να σκοτώσει την ανεμελιά του καλοκαιριού και να βάλει τέλος στα όνειρα των ερωτευμένων. Σε ξεγελάει. Έρχεται με μια γλυκάδα, υπέροχο δροσερό αεράκι, απολαυστικό ήλιο και διαυγή ατμόσφαιρα, για να σου φέρει τον χειμώνα χωρίς να το καταλάβεις.
Βέβαια αυτό το φθινόπωρο μας βρήκε, τους περισσότερους, λίγο υποψιασμένους. Ξέρουμε πως ο χειμώνας θα είναι δύσκολος από υγειονομική άποψη. Βλέπουμε ήδη το στρίμωγμα. Λόγω της πανδημίας COVID-19, τα πορτοφόλια στενεύουν. Τα καλοκαίρια κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει για φθινόπωρο πριν τις 15 Σεπτεμβρίου. Πάντα το φθινόπωρο προλάβαινε να κάνει αισθητή την παρουσία του με τη δειλή ψυχρούλα τα απογεύματα, προτού καν το καταλάβουμε.
Φέτος, το προλάβαμε εμείς το φθινόπωρο. Μιλάγαμε για αυτό ήδη από το καλοκαίρι. Το φοβόμασταν, το περιμέναμε με ένα στυλ του τύπου "ξέρω τι με περιμένει" ή και "ποιος ξέρει τί μας περιμένει". Στην ιδεοληψία, σε αυτή την έντονη φοβία που κατακλύζει τους ανθρώπους με ψυχικό άγχος, δεν πρέπει να ενδώσεις στον ψυχαναγκασμό που ακολουθεί. Μόνο έτσι μπορείς να απελευθερωθείς από τη φοβία σταδιακά.
Υπάρχει φόβος και αβεβαιότητα, αλλά δεν πρέπει να ενδώσουμε στην απόγνωση. Υπάρχει οικονομική αστάθεια, αλλά δεν πρέπει να ενδώσουμε στην αυτολύπηση. Υπάρχει κοινωνική απομόνωση, αλλά δεν πρέπει να ενδώσουμε στο μαρασμό. Γιατί; Κάθε μέρα που περνάει μας φέρνει πιο κοντά στην ημέρα του Θεού. Μια ακόμα μέρα στο σκοτάδι, μας φέρνει πιο κοντά στην ημέρα που θα λάμψει το φως. Μια μέρα ακόμα στη δίνη του χειμώνα μας φέρνει πιο κοντά στην ανατολή της άνοιξης.
Οι περισσότερες φθινοπωρινές εικόνες είναι από την Εύβοια και την Κατερίνα Παπανικολάου. Και το κείμενο είναι του καλού μας φίλου Λεωνίδα από την Άνδρο… Έτσι ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ εξελίσσεται σε μια συλλογική προσπάθεια, καθώς προστίθενται κι άλλες γραφίδες, ανοίγει ο ορίζοντας της σκέψης και υποδέχεται θετικούς προβληματισμούς. Ευχαριστούμε γι’ αυτή την αποδοχή… Είναι ότι καλύτερο συμβαίνει, αυτή την ώρα…
