Να βλέπουμε νωρίς το πρωί να χαράζει η μέρα καθώς είμαστε στην επαρχία, όπου ο ήλιος είναι ορατός και ευδιάκριτος στον ορίζοντα, ακόμα κι αν έχει λίγη από την τωρινή σκόνη, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Για εμάς, μάλιστα, που μας αρέσει να ξεκινάμε τη μέρα μας ξυπνώντας νωρίς, είναι πολύ σπουδαίο και σημαντικό.


Αλλά στο μέρος που μένουμε, στην Αθήνα, όντας ανάμεσα στις 6όροφες πολυκατοικίες, αυτό δεν είναι εφικτό. Οπότε, τι μένει; Πολλές φορές "δανειζόμαστε" όμορφες φωτογραφίες από ξημερώματα. Και τέτοιες υπέροχες φωτογραφίες ανεβάζει συχνά ο φίλος μας, Πέτρος Πατσαλαρήδης, από τη Χαλκίδα.


Οι σημερινές όμως φωτογραφίες δεν είναι δικές του... Είναι της φίλης μας Μάρινας, λίγο πιο νότια, από ένα χωριό κοντά στο Αίγιο... Με εκείνην και τον σύζυγό της, Γιάννη, έχουμε γνωριστεί από κοντά και έχουμε κάνει παρέα, όταν βρισκόμαστε στο Παραθεριστικό Κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ, στην Τέμενη...


Έχουμε πάει μάλιστα και στο σπίτι τους καλεσμένοι και μας έχουν κάνει το τραπέζι σε μια υπέροχη, μοναδική φιλοξενία. Και νομίζω ότι από την ίδια ταράτσα που τράβηξε τις σημερινές φωτογραφίες της ανατολής, έχω πάρει κι εγώ ανάλογες από το ηλιοβασίλεμα. Και είναι αλήθεια ότι αυτές οι δυο στιγμές μοιάζουν πολύ.


Είναι υπέροχο όμως να ξεκινάς τη μέρα σου μ' αυτόν τον τρόπο... Όσοι το έχουν ζήσει, μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς εννοώ... Αισθάνεσαι να ξεκινάς τη μέρα σου όμορφα. Διακρίνεις καθαρά πως είναι να διαλύεται το σκοτάδι για να έρθει το φως της μέρας.


Για μένα, πάντα αυτή η ώρα, όπως και του δειλινού, είναι μια ξεχωριστή ώρα... Κι ευχαριστώ πολύ τη Μαρίνα που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μου και μου τις έστειλε ώστε να "στηθεί" η σημερινή ανάρτηση. Επειδή, όπως γνωρίζετε, αυτό ο ιστότοπος και οι φίλοι που τον ακολουθούν, ενδιαφέρονται για την αλήθεια χωρίς εντυπωσιασμούς.