ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΑΪΖΑΪΑ ΑΝΤΑΓΚΜΠΟΝΑ
Με μια ανατολή ηλίου από τη Ζαγορά Πηλίου και με ανθισμένα λουλούδια που παραπέμπουν στο Μάη που αύριο έρχεται στη Ζωή μας, εικονογραφούμε αυτό το κομμάτι. Και τα δυο δημιουργήματα του αληθινού Θεού για τις αισθήσεις μας. Για να απολαμβάνουμε τη ζωή, όχι να ζούμε απλά…
Μεγάλωσα στην Ακούρε της Νιγηρίας. Η οικογένειά μου καλλιεργούσε γλυκοπατάτες, μπανάνες, κασσάβα και κακάο. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να πάω στο σχολείο. Μου έλεγε: «Εσύ είσαι αγρότης. Κανένας δεν θα σου ζητήσει ποτέ να διαβάσεις γλυκοπατάτες».
Εντούτοις, εγώ ήθελα να μάθω να διαβάζω. Τα απογεύματα στεκόμουν στο παράθυρο κάποιου σπιτιού και άκουγα ένα δάσκαλο που παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα σε μερικά παιδιά. Αυτό γινόταν το 1940 όταν ήμουν περίπου 12 χρονών. Όταν με έβλεπε ο πατέρας των παιδιών, έβαζε τις φωνές και με έδιωχνε. Αλλά εγώ ξαναπήγαινα. Μερικές φορές δεν ερχόταν ο δάσκαλος, και τότε έμπαινα κρυφά στο σπίτι για να δω μαζί με τα παιδιά τα βιβλία τους. Μερικές φορές μου δάνειζαν τα βιβλία τους. Έτσι έμαθα να διαβάζω.
Γίνομαι Μέρος του Λαού του Θεού Αργότερα
απέκτησα μια Αγία Γραφή και τη διάβαζα τακτικά προτού πέσω για ύπνο. Κάποιο απόγευμα διάβασα το
10ο κεφάλαιο του Ματθαίου, το οποίο δείχνει ότι οι άνθρωποι θα μισούσαν και θα δίωκαν τους μαθητές του Ιησού.
Θυμήθηκα πως
οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν έρθει στο σπίτι μου και είχαν αντιμετωπίσει άσχημη μεταχείριση. Με συγκλόνισε το γεγονός ότι
αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να ήταν εκείνοι για τους οποίους είχε μιλήσει ο Ιησούς. Όταν ξαναήρθαν οι Μάρτυρες, πήρα ένα περιοδικό από αυτούς. Καθώς άρχισα να συναναστρέφομαι μαζί τους,
έγινα αντικείμενο χλευασμού. Εντούτοις, όσο περισσότερο προσπαθούσαν να με αποθαρρύνουν οι άλλοι,
τόσο πιο πολύ βεβαιωνόμουν ότι είχα βρει την αληθινή θρησκεία και χαιρόμουν για αυτό. Εκείνο που με εντυπωσίαζε πραγματικά σε σχέση με τους Μάρτυρες ήταν πως,
σε αντίθεση με τις υπόλοιπες θρησκευτικές ομάδες της περιοχής μου, δεν αναμείγνυαν τη λατρεία τους με τα έθιμα και τις παραδόσεις της τοπικής ειδωλολατρικής θρησκείας. Για παράδειγμα, μολονότι η οικογένειά μου ανήκε στην Αγγλικανική εκκλησία, ο πατέρας μου είχε ένα ιερό που ήταν αφιερωμένο στον θεό Ογκούν των Γιορούμπα.
Μετά το θάνατο του πατέρα μου, έπρεπε κανονικά να κληρονομήσω το ιερό. Δεν το ήθελα, όμως, διότι γνώριζα ότι η Αγία Γραφή καταδικάζει την ειδωλολατρία. Προόδευσα πνευματικά με τη βοήθεια του Ιεχωβά και, το Δεκέμβριο του 1954, βαφτίστηκα.
Χτυπάει η Λέπρα Νωρίτερα τον ίδιο χρόνο, παρατήρησα κάποια διόγκωση και απώλεια της αίσθησης στα πόδια μου. Αν τυχόν περπατούσα πάνω σε αναμμένα κάρβουνα, δεν πονούσα. Έπειτα από λίγο καιρό, εμφανίστηκαν ερυθρωπά έλκη στο μέτωπο και στα χείλη μου. Ούτε εγώ ούτε η οικογένειά μου ξέραμε το πρόβλημα·
νομίζαμε πως ήταν έκζεμα. Πήγα σε 12 βοτανοθεραπευτές αναζητώντας γιατρειά. Τελικά,
ένας από αυτούς μας είπε ότι ήταν λέπρα. Πόσο με συγκλόνισε αυτό! Ήμουν αναστατωμένος και δεν κοιμόμουν καλά. Είχα εφιάλτες. Αλλά
η γνώση της Γραφικής αλήθειας και η εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά με βοήθησαν να αποβλέπω στο μέλλον με σιγουριά. Οι άνθρωποι έλεγαν στη μητέρα μου πως, αν πήγαινα σε κάποιο μάντη να προσφέρω θυσίες, θα βελτιωνόταν η υγεία μου.
Αρνήθηκα να πάω, επειδή γνώριζα ότι κάτι τέτοιο θα δυσαρεστούσε τον Ιεχωβά. Οι φίλοι της μητέρας μου, καταλαβαίνοντας ότι είχα πάρει την απόφασή μου σε σχέση με αυτό το ζήτημα, της πρότειναν να πάρει ένα καρύδι από δέντρο κόλα και να αγγίξει με αυτό το μέτωπό μου. Κατόπιν θα το παρουσίαζε στο μάντη ο οποίος θα έκανε με αυτό θυσίες για χάρη μου. Δεν ήθελα να έχω καμιά σχέση με όλα αυτά και της το είπα. Τελικά, παραιτήθηκε από τις προσπάθειες να με αναμείξει στην ειδωλολατρική θρησκεία.
Όταν πήγα στο νοσοκομείο,
η λέπρα είχε προχωρήσει αρκετά. Είχα έλκη σε όλο μου το σώμα. Στο νοσοκομείο μού έδωσαν φάρμακα, και σταδιακά το δέρμα μου επανήλθε στη φυσιολογική του κατάσταση.
Νόμιζαν πως Είχα Πεθάνει Αλλά τα προβλήματά μου δεν είχαν τελειώσει. Το δεξί μου πόδι έπαθε σοβαρή μόλυνση, και το 1962 χρειάστηκε να κοπεί. Μετά την εγχείρηση, παρουσιάστηκαν επιπλοκές. Οι γιατροί δεν περίμεναν ότι θα ζούσα. Ένας λευκός ιεραπόστολος-ιερέας ήρθε για να με μεταλάβει. Δεν είχα δύναμη να μιλήσω, αλλά μια νοσοκόμα τού είπε πως ήμουν Μάρτυρας του Ιεχωβά.
Ο ιερέας μού είπε: «Θέλεις να αλλάξεις και να γίνεις Καθολικός για να πας στον ουρανό;» Αυτό με έκανε να γελάσω μέσα μου. Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά να μου δώσει τη δύναμη να απαντήσω. Με μεγάλη προσπάθεια, κατάφερα να πω: «Όχι!» Ο ιερέας γύρισε την πλάτη και έφυγε.
Η κατάστασή μου επιδεινώθηκε τόσο πολύ ώστε το νοσηλευτικό προσωπικό νόμιζε πως είχα πεθάνει. Σκέπασαν το πρόσωπό μου με ένα σεντόνι. Δεν με πήγαν όμως στο νεκροτομείο, επειδή έπρεπε πρώτα να επιβεβαιωθεί ο θάνατός μου από κάποιο γιατρό ή νοσοκόμα. Κανένας γιατρός δεν είχε βάρδια και όλες οι νοσοκόμες είχαν πάει σε κάποιο πάρτι. Έτσι με άφησαν στο θάλαμο όλη τη νύχτα. Το επόμενο πρωί, όταν ο γιατρός έκανε επισκέψεις στους ασθενείς, κανείς δεν ήρθε στο κρεβάτι μου εφόσον ήμουν ακόμη σκεπασμένος και με νόμιζαν νεκρό. Τελικά, κάποιος παρατήρησε ότι το «πτώμα» κάτω από το σεντόνι κουνιόταν!
Τελικά
συνήλθα και, το Δεκέμβριο του 1963, με μετέφεραν στο
Λεπροκομείο Αμπεόκουτα στη νοτιοδυτική Νιγηρία. Έκτοτε ζω εκεί.
Το Κήρυγμά μου Φέρνει Εναντίωση Όταν έφτασα, υπήρχαν περίπου
400 λεπροί στο ίδρυμα, και εγώ ήμουν ο μόνος Μάρτυρας. Έγραψα στην Εταιρία, και οι αδελφοί απάντησαν αμέσως ειδοποιώντας την Εκκλησία Ακόμοτζι να επικοινωνήσει μαζί μου. Έτσι, ποτέ δεν έχασα την επαφή με τους αδελφούς.
Μόλις πήγα στο ίδρυμα, άρχισα να κηρύττω. Αυτό δεν χαροποίησε τον τοπικό ιερέα, ο οποίος με ανέφερε στον εκπρόσωπο της κοινωνικής πρόνοιας που ήταν διευθυντής του οικισμού. Ο διευθυντής ήταν ένας ηλικιωμένος άντρας που είχε έρθει από τη Γερμανία. Μου είπε ότι
δεν ήταν δουλειά μου να διδάσκω την Αγία Γραφή επειδή δεν είχα πάει σε σχολή ούτε είχα πτυχίο· εφόσον δεν είχα τα προσόντα, θα δίδασκα εσφαλμένα πράγματα στους ανθρώπους. Αν συνέχιζα, θα με έδιωχναν από το ίδρυμα και δεν θα μου παρείχαν ιατρική περίθαλψη. Δεν μου επέτρεψε να πω τίποτα σε απάντηση. Στη συνέχεια
έδωσε την οδηγία να μη μελετάει κανείς την Αγία Γραφή μαζί μου. Ως αποτέλεσμα, εκείνοι που είχαν δείξει κάποιο ενδιαφέρον σταμάτησαν να με πλησιάζουν.
Έθεσα το ζήτημα στον Ιεχωβά με προσευχή, ζητώντας σοφία και κατεύθυνση. Την επόμενη Κυριακή, πήγα στην εκκλησία των Βαπτιστών που υπήρχε στο ίδρυμα, μολονότι δεν συμμετείχα στις τελετουργίες. Σε κάποιο σημείο της συνάθροισης, οι παρόντες μπορούσαν να κάνουν ερωτήσεις. Σήκωσα το χέρι μου και ρώτησα: «Αν όλοι οι καλοί άνθρωποι πηγαίνουν στον ουρανό και όλοι οι κακοί πηγαίνουν κάπου αλλού, τότε
γιατί το εδάφιο Ησαΐας 45:18 λέει ότι ο Θεός έκανε τη γη για να κατοικείται;»
Στην εκκλησία δημιουργήθηκε αρκετή αναστάτωση. Τελικά ο πάστορας, που ήταν ιεραπόστολος, είπε ότι
δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τις οδούς του Θεού. Τότε απάντησα εγώ ο ίδιος στην ερώτησή μου, διαβάζοντας εδάφια τα οποία δείχνουν ότι σ
τον ουρανό θα πάνε 144.000 άτομα, ότι οι πονηροί θα εξαλειφθούν και ότι οι δίκαιοι άνθρωποι θα ζήσουν στη γη για πάντα. — Ψαλμός 37:10, 11· Αποκάλυψη 14:1, 4.
Όλοι χειροκρότησαν επιδοκιμάζοντας την απάντηση. Στη συνέχεια ο πάστορας είπε: «Χειροκροτήστε δεύτερη φορά επειδή αυτός ο άντρας κατέχει πραγματικά την Αγία Γραφή». Έπειτα από τη συνάθροιση, μερικοί με πλησίασαν και είπαν: «Εσύ ξέρεις περισσότερα από τον πάστορα!»
Συνεχίζουν τις Πιέσεις για την Εκδίωξή Μου Αυτό ανέκοψε το διωγμό, και
οι άνθρωποι άρχισαν πάλι να έρχονται για να μελετάμε την Αγία Γραφή. Εντούτοις, εξακολούθησαν να υπάρχουν εναντιούμενοι οι οποίοι πίεζαν το διευθυντή να με απομακρύνει. Περίπου ένα μήνα έπειτα από εκείνη τη λειτουργία, με φώναξε και μου είπε: «Γιατί συνεχίζεις να κηρύττεις; Στη χώρα μου οι άνθρωποι δεν συμπαθούν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, και το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Γιατί μου δημιουργείς προβλήματα; Δεν ξέρεις ότι μπορώ να σε διώξω;»
Απάντησα τα εξής: «Παππού, σε σέβομαι για τρεις λόγους.
Πρώτον, επειδή είσαι μεγαλύτερος από εμένα, και η Αγία Γραφή λέει πως πρέπει να σεβόμαστε τα γκρίζα μαλλιά. Ο
δεύτερος λόγος για τον οποίο σε σέβομαι είναι ότι άφησες τη χώρα σου για να βοηθήσεις εμάς εδώ.
Ο τρίτος λόγος είναι ότι είσαι καλός, γενναιόδωρος και βοηθάς εκείνους που υποφέρουν. Αλλά με ποιο δικαίωμα πιστεύεις ότι μπορείς να με διώξεις; Ο πρόεδρος της χώρας δεν διώχνει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο παραδοσιακός αρχηγός αυτής της περιοχής δεν μας διώχνει. Ακόμη και αν με πετάξεις έξω από αυτόν τον οικισμό, ο Ιεχωβά θα εξακολουθήσει να με φροντίζει».
Ποτέ δεν του είχα ξαναμιλήσει με τόσο ευθύ τρόπο, και
διέκρινα ότι αυτό τον εντυπωσίασε. Έφυγε χωρίς να πει λέξη. Αργότερα, όταν κάποιος έκανε παράπονα για εμένα, εκείνος απάντησε απογοητευμένος: «Δεν ανακατεύομαι άλλο με αυτή την ιστορία. Αν σε ενοχλεί το κήρυγμα που κάνει, συζήτησέ το με τον ίδιο!»
Τάξη Εκμάθησης Ανάγνωσης και Γραφής Εκείνοι που πήγαιναν στην εκκλησία των Βαπτιστών στον οικισμό συνέχισαν να εναντιώνονται στο κήρυγμα που έκανα. Κατόπιν μου ήρθε μια ιδέα.
Πήγα στο διευθυντή και τον ρώτησα αν θα μπορούσα να οργανώσω μια τάξη εκμάθησης ανάγνωσης και γραφής. Όταν ρώτησε πόσα ήθελα ως αμοιβή, είπα ότι θα έκανα τα μαθήματα δωρεάν.
Μου παραχώρησαν μια αίθουσα, έναν πίνακα και κιμωλίες, και έτσι άρχισα να διδάσκω ανάγνωση σε μερικούς άλλους τρόφιμους. Είχαμε μαθήματα καθημερινά. Τα πρώτα 30 λεπτά δίδασκα ανάγνωση και κατόπιν
αφηγούμουν και εξηγούσα μια ιστορία της Αγίας Γραφής. Στη συνέχεια,
διαβάζαμε την αφήγηση από την Αγία Γραφή. Στην τάξη υπήρχε και μια γυναίκα ονόματι
Νιμότα. Αυτή είχε βαθύ ενδιαφέρον για τα πνευματικά πράγματα και έκανε διάφορες ερωτήσεις για τη θρησκεία τόσο στην εκκλησία όσο και στο τζαμί. Οι ερωτήσεις της δεν απαντήθηκαν εκεί, και έτσι ήρθε να ρωτήσει εμένα.
Τελικά, αφιέρωσε τη ζωή της στον Ιεχωβά και βαφτίστηκε. Το 1966 παντρευτήκαμε. Οι περισσότεροι από εκείνους που ανήκουν στην εκκλησία μας σήμερα έμαθαν να διαβάζουν και να γράφουν σε εκείνη την τάξη. Δεν ήμουν εγώ εκείνος που είχε τη σοφία να προτείνει εκείνα τα μαθήματα. Ασφαλώς,
η ευλογία του Ιεχωβά ήταν φανερή. Κανένας δεν προσπάθησε να με σταματήσει να κηρύττω έπειτα από αυτό.
Μια Αίθουσα Βασιλείας στον Οικισμό Την εποχή που η Νιμότα και εγώ παντρευτήκαμε,
συναθροιζόμασταν τακτικά τέσσερα άτομα για να μελετάμε μαζί τη ΣΚΟΠΙΑ. Επί ένα χρόνο περίπου, συναθροιζόμασταν στο χώρο όπου καθάριζαν τις πληγές των λεπρών. Αργότερα, ο διευθυντής, με τον οποίο στο μεταξύ είχαμε γίνει φίλοι, μου είπε: «Δεν είναι καλό να λατρεύετε τον Θεό σας σε ένα θάλαμο θεραπείας».
Είπε ότι μπορούσαμε να κάνουμε τις συναθροίσεις μας σε μια άδεια παράγκα ξυλουργείου. Αργότερα,
αυτή η παράγκα μετατράπηκε σε Αίθουσα Βασιλείας. Το 1992, με τη βοήθεια αδελφών από την πόλη, ολοκληρώσαμε αυτή την αίθουσα. Η αίθουσά μας είναι ένα κανονικό κτίριο — σοβατισμένο και βαμμένο, με τσιμεντένιο πάτωμα και γερή οροφή.
Κήρυγμα Ανάμεσα σε Λεπρούς Εδώ και 33 χρόνια ο τομέας μου είναι το λεπροκομείο. Πώς είναι το κήρυγμα ανάμεσα σε λεπρούς;
Εδώ στην Αφρική οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι τα πάντα προέρχονται από τον Θεό. Έτσι, όταν προσβάλλονται από λέπρα, πιστεύουν ότι ο Θεός είναι κατά κάποιον τρόπο υπεύθυνος. Μερικοί στενοχωριούνται πολύ για την κατάστασή τους. Άλλοι θυμώνουν και λένε: «Μη μας μιλάτε εμάς για στοργικό και ελεήμονα Θεό. Αν ήταν έτσι, αυτή η αρρώστια θα εξαλειφόταν!» Τότε εμείς διαβάζουμε και αναλύουμε το εδάφιο
Ιακώβου 1:13, το οποίο λέει: “Με κακά πράγματα ο Θεός δεν δοκιμάζει κανέναν”. Στη συνέχεια εξηγούμε για ποιο λόγο επιτρέπει ο Ιεχωβά να ταλαιπωρούν οι αρρώστιες τους ανθρώπους και στρέφουμε την προσοχή στην υπόσχεσή του σχετικά με μια παραδεισένια γη όπου κανένας δεν θα είναι άρρωστος. —
Ησαΐας 33:24. Πολλοί έχουν ανταποκριθεί ευνοϊκά στα καλά νέα. Από τότε που ήρθα σε αυτόν τον οικισμό, ο Ιεχωβά με έχει χρησιμοποιήσει για να βοηθήσω πάνω από 30 ανθρώπους —όλοι λεπροί— να φτάσουν στην αφιέρωση και στο βάφτισμα. Πολλοί έχουν επιστρέψει στο σπίτι τους μετά την αποθεραπεία τους ενώ ελάχιστοι έχουν πεθάνει.
Τώρα έχουμε 18 ευαγγελιζομένους της Βασιλείας και περίπου 25 άτομα παρακολουθούν τακτικά τις συναθροίσεις. Δύο από εμάς υπηρετούμε ως πρεσβύτεροι και έχουμε ένα διακονικό υπηρέτη και έναν τακτικό σκαπανέα. Πόσο ευτυχισμένος νιώθω καθώς βλέπω τόσο πολλά άτομα να υπηρετούν τώρα πιστά τον Ιεχωβά σε αυτόν τον οικισμό!
Όταν ήρθα εδώ, φοβόμουν πως θα ήμουν μόνος, αλλά ο Ιεχωβά με έχει ευλογήσει με θαυμάσιο τρόπο. Χαρούμενος Επειδή Υπηρετώ τους Αδελφούς Μου Έπαιρνα φάρμακα για τη λέπρα από το 1960 μέχρι και πριν από πέντε χρόνια περίπου.
Τώρα είμαι εντελώς καλά, όπως και οι υπόλοιποι στην εκκλησία. Η λέπρα άφησε τα σημάδια της —έχασα το κάτω μέρος του ποδιού μου και δεν μπορώ να τεντώσω τα χέρια μου— αλλά
η αρρώστια έχει θεραπευτεί. Εφόσον έχω γίνει καλά,
μερικοί αναρωτιούνται γιατί δεν φεύγω από τον οικισμό για να επιστρέψω στο σπίτι μου. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους μένω, αλλά
ο βασικός είναι ότι επιθυμώ να συνεχίσω να βοηθώ τους αδελφούς μου εδώ. Η χαρά τού να φροντίζω τα πρόβατα του Ιεχωβά
ξεπερνάει οτιδήποτε θα μπορούσε να μου προσφέρει η οικογένειά μου αν επέστρεφα κοντά τους.
Είμαι πολύ ευγνώμων που γνώρισα τον Ιεχωβά προτού μάθω ότι είχα λέπρα. Διαφορετικά, ίσως να είχα αυτοκτονήσει. Στο πέρασμα των ετών, υπήρξαν πολλές δυσκολίες και προβλήματα, αλλά εκείνο που με στήριξε δεν ήταν τα φάρμακα —
ήταν ο Ιεχωβά. Όταν σκέφτομαι το παρελθόν, νιώθω χαρά· και όταν σκέφτομαι το μέλλον κάτω από τη Βασιλεία του Θεού,
νιώθω ακόμη μεγαλύτερη χαρά.
- Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 1/4/1998
