Αρχίζω και τους λυπάμαι τους καημένους τους τραπεζίτες. Αυτοί κι αν περνάνε δύσκολα σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς... Και πώς να μην τους... λυπάμαι; Δεν θα μπορούν πια να δανείζουν τοκογλυφικά με τον μανδύα της νομιμότητας. Δέκα εκατ. δραχμές πήρα δάνειο από την Εθνική Τράπεζα το 1994 για να αγοράσω το σπίτι στην Αλκινόου που τώρα ανήκει στην Ειρήνη, τριάντα (30) εκατ. δραχμές τους έδωσα με την αποπληρωμή μαζί με τους τόκους και το κεφάλαιο... Είναι να μην του λυπάσαι;

Έρχεται όμως η κυβέρνηση (αυτή η σοσιαλιστική κατά τον τύπον) και τους στηρίζει. Το δημόσιο θα... δανεισθεί λέει από τις τράπεζες πανάκριβα, μέσα στον Ιούλιο, και θα παρουσιάσει την κίνηση αυτή ως “εμπιστοσύνη της αγοράς” και άλλα κοινότυπα που λέγονται σ' αυτές τις περιπτώσεις από τους λογοτεχνίζοντες οικονομολόγους που διατελούν εν υπηρεσία.

Η κοινωνία όμως έχει τη χειρότερη εικόνα για τις τράπεζες. Και δεν ξέρω αν καταφέρουν να το αλλάξουν αυτό, με το νομοσχέδιο που ετοιμάζουν για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και τις ρυθμίσεις που θα κάνουν με τις τράπεζες εφόσον υπάρξει σοβαρή ανάγκη.

Θα τα δούμε όλα αυτά σύντομα...

Αναρωτιέμαι πού θα φτάσουν οι τιμές στα βενζινάδικα. Στην Κρήτη το πιο φθηνό που είδα είναι 1.60 ευρώ, ενώ μετά την αύξηση του ΦΠΑ στο 23% έχουν ανέβει κι άλλο οι τιμές.

Στο χωριό μου, το Θραψανό, το ένα από τα δύο βενζινάδικα έχει κλείσει, όχι μόνο λόγω των αυξήσεων, αλλά και της κακής συγκυρίας, καθώς χρωστούν πολλά χρήματα στη SHELL κι αυτή τους έκοψε την παροχή καυσίμων.

Το άλλο, ένα βενζινάδικο της ΒΡ, ιδιοκτησίας του συμμαθητή μου στο δημοτικό σχολείο, Μπάμπη, δεν πάει και τόσο καλά, καθώς λόγω των συνεχών αυξήσεων στις τιμές, όλο και λιγότερος κόσμος γεμίζει τα ρεζερβουάρ του βενζίνη.

Χθες που έβαλα βενζίνη στη μηχανή για να πάμε στον Τσούτσουρο, να κάνουμε μπάνιο, παρατήρησα πως με τα 10 ευρώ, μόλις 6 λίτρα αμόλυβδης μπήκαν στο ρεζερβουάρ. Δεν γεμίζει καλά – καλά το ντεπόζιτο. Αυτό που πριν τις αυξήσεις γέμιζε με 7 ευρώ τα οκτώ λίτρα...

Διαβάζω στην εφημερίδα “ΠΑΤΡΙΣ” του Ηρακλείου, ότι οι συνεχείς αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων έχουν φέρει λουκέτα στα πρατήρια. Μόνο στο νομό Ηρακλείου έχουν κατεβάσει ρολά περίπου δέκα βενζινάδικα, ενώ πανελλαδικά αναγκάστηκαν να κλείσουν 500!

Ο πρόεδρος των πρατηριούχων Ηρακλείου κ. Χάρης Μαυράκης αναφέρει κάτι που όλοι ξέρουμε πια ότι συμβαίνει. Ο κόσμος δεν χρησιμοποιεί το αυτοκίνητό του ούτε για να πάει στη δουλειά του, ενώ έχει κόψει τελείως τις βόλτες.

Εντυπωσιακά είναι τα στοιχεία από τα διυλιστήρια: Οι ποσότητες καυσίμων που διοχετεύονται στα πρατήρια είναι μειωμένες κατά 30%, ενώ η μείωση στην κίνηση στα βενζινάδικα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Και που είσαι ακόμα...

Θαύμα της φύσης! Λουλούδια που φυτρώνουν μόνα τους ανάμεσα στις πέτρες... Υπάρχουν στο Θραψανό...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 03/07/2010

Στο σημερινό σημείωμα θα σας πω μια ιστορία. Δηλαδή όχι ακριβώς μια ιστορία, σαν ιστορία θα ακουστεί αλλά αφορά συγκεκριμένα στοιχεία μιας έρευνας που δεν αμφισβητούνται. Θέλω να αντιμετωπίσω με ήπιο τρόπο τη σκληρή επικαιρότητα που σημαδεύτηκε από άλλη μια 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, την περασμένη Τρίτη, και συνεχίζουν την ερχόμενη Πέμπτη 8 Ιουλίου με νέα 24ωρη πανελλαδική πανεργατική απεργία, αντιδρώντας σε όσα κακά μας ετοιμάζουν καταρχήν στο ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό και στη συνέχεια στο εργασιακό.

Μέχρι τώρα μας είχαν κάνει να πιστέψουμε κι όχι μόνο εμείς, αλλά κυρίως στην Ευρώπη πως τα 'χατες στην Ελλάδα το ΄χουμε βρει το κόλπο και βγαίνουμε νωρίς στη σύνταξη. Έτσι κι αλλιώς οι Ευρωπαίοι κομπιναδόρους μας είχαν πάντα.

Μύθος η υπόθεση. Και το αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο τα στοιχεία που περιέχονται στην έκθεση - βόμβα του ΟΟΣΑ που είδε το φως της δημοσιότητας την εβδομάδα που μας πέρασε. Οι Έλληνες βγαίνουν στη σύνταξη αργότερα και από τους Γερμανούς!..

Αυτονόητο λοιπόν είναι ότι άλλοι οι λόγοι που “βουλιάζουν” τα Ταμεία... Έτσι κι αλλιώς από τούτη τη στήλη τους έχουμε αναφέρει πολλές φορές..

Δείτε τι επισημαίνει η έκθεση του ΟΟΣΑ:

Οι Γάλλοι είναι ευτυχέστεροι. Στα 60 ορίζει ο νόμος, στα 58,7 βγαίνουν στην πραγματικότητα στη σύνταξη κατά μέσο όρο.

Οι Αυστριακοί είναι μεγαλύτεροι “απατεώνες”.Μπορεί ο νόμος να ορίζει στα 65 και θεωρητικά να είναι και σκληρός, αλλά αυτοί βγαίνουν στη σύνταξη στα... 58,9 χρόνια.

Η Μεσόγειος κάνει το θαύμα της. Στα 65 υποτίθεται ότι βγαίνουν στη σύνταξη οι Ιταλοί στην πράξη όμως βγαίνουν μόλις στα 60,8. Εκεί κοντά βρίσκονται και οι Ισπανοί, τυπικά στα 65, στην πράξη όμως στα 61,4 χρόνια τους.

Οι Γερμανοί, παρά το θόρυβο που κάνουν για τους άλλους, δεν απέχουν και πολύ από αυτούς. Μπορεί ο νόμος να λέει στα 65 αλλά στην πράξη συνταξιοδοτούνται, κατά μέσο όρο στα 62,1 χρόνια τους.

Σαφώς μικρότερη απόκλιση μεταξύ του νόμιμου και του πραγματικού ορίου στην ηλικία συνταξιοδότησης παρατηρείται στη Βρετανία: αντί για τα 65 βγαίνουν στα 63,2.

Συνολικά βλέπουμε ότι λίγο – πολύ, σε όλα ανεξαιρέτως τα κράτη ο πληθυσμός βγαίνει στη σύνταξη από 1,8 έως και 6,1 χρόνια νωρίτερα από τα 65 που είναι το υποτιθέμενο όριο.

Μοναδική εξαίρεση οι ταλαίπωροι Έλληνες. Με όριο το σούπερ χαμηλό των 58 χρόνων βγαίνουν στη σύνταξη, κατά μέσο όρο, στα... 62,4 χρόνια!...

Τι πλήγμα ήταν αυτό του ΟΟΣΑ εναντίον του Βερολίνου; Πώς θα ζήσουν τώρα οι υπήκοοι του Ράιχ χωρίς τον μύθο των “τεμπέληδων” Ελλήνων που βγαίνουν στη σύνταξη από... παιδιά και τρώνε τα λεφτά των Γερμανών. Όλεθρος.

Και στο μεταξύ μετά την ολοκλήρωση του νομοσχεδίου που επιφέρει δραματικές αλλαγές στο ασφαλιστικό και τις συντάξεις, οι εφημερίδες καθημερινά δημοσιεύουν σελίδες επί σελίδων με ερωτήσεις και απαντήσεις σε απορίες αναγνωστών τους.

Χωρίς ωστόσο κι αυτές να είναι οι τελευταίες. Προσπαθούν να στρογγυλέψουν τα πράγμα, αλλά όλο και κάποιες γωνίες εξέχουν και προκαλούν προβλήματα. Υπάρχουν φωνές μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ που αρνούνται να συνδράμουν σ' αυτήν τη λογική της ισοπέδωσης των πάντων.

Και περιμένουν να εκδηλώσουν τη θέση τους στη Βουλή. Ενδιαφέρον. Οι ψηφοφόροι θα τους ελέγξουν. Δεν τους έδωσαν τέτοια εξουσιοδότηση. Άλλα τους έλεγαν προεκλογικά και για άλλα του ψήφισαν. Θα τα δούμε όλα αυτά τις επόμενες μέρες.

• Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην τακτική στήλη μου ¨Επισημάνσεις"
  

Δυο μαρμαρόπλακες υπενθυμίζουν το “πέρασμα” των γονιών μου από τούτη τη γη. Τα ονόματά τους χαραγμένα με την ημερομηνία της γέννησης και την ηλικία... Υπήρξαν; Χωρίς αμφιβολία θα ζουν για πάντα στις καρδιές μας κι ας έφυγαν από κοντά μας...

Γροθιά στο στομάχι που μας χρειάζεται, είναι μια επίσκεψη στο κοιμητήριο του χωριού. Η πρώτη εντύπωση είναι ότι γιγαντώθηκε τα τελευταία χρόνια. Είχα καιρό να πάω και μου φάνηκε πολύ μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά.

Νέοι τάφοι, και μέσα στα εικονοστάσια γνωστές φάτσες ανθρώπων που ήξερα όσα ζούσαν και νέα συνομήλικα μου ή μικρότερα παιδιά.

Μια σκληρή υπενθύμιση πως δεν θα είμαστε για πάντα σε τούτο τον κόσμο. Καλύτερα να χαμηλώσουμε ταχύτητες, να απολαμβάνουμε όσα έχουμε, να καλύπτουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι, χωρίς να κρατάμε κακίες για μικρά πράγματα.

Μια υπενθύμιση για να χαιρόμαστε τα μικρά καθημερινά πράγματα, τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε πράγματα, αυτούς που η ανάγκη μας έταξε να δουλεύουμε στο ίδιο περιβάλλον, να περνάμε μεγάλο μέρος του χρόνου μας μαζί τους και να μοιραζόμαστε τον αέρα που αναπνέουμε.

Χρειαζόταν αυτή η επίσκεψη για να χαμηλώσουμε λίγο τα φτερά μας, να κάνουμε πιο ρεαλιστικούς τους στόχους μας, να αγαπάμε καλύτερα τους συνανθρώπους μας. Είναι μάταιο να επενδύεις σε οικογενειακούς τάφους, ωραία μαρμάρινα μνημεία που έχουν χαραγμένα πάνω τους “σοφά” ρητά για να τα διαβάσουν όσοι ζουν και μπορεί να τα δουν ως επισκέπτες.

Το απόλυτο μηδέν ακολουθεί. Δυο μέτρα γης για τον καθένα μας. Αυτό μόνο να κατανοούσαμε και τι στον κόσμο... Μα νοιώθουμε νέοι, υγιείς και δυνατοί και νομίζουμε πως έτσι θα' ναι για πάντα. Λάθος που κάνουμε...

Ασπρόμαυρη, ξεθωριασμένη από το χρόνο φωτογραφία... Την είχε φυλαγμένη η αδερφή μου Στασούλα και μου την έδωσε να τη δω. Είναι ο πατέρας μου Λευτέρης στη μέση με το κρητικό κεφαλομάντιλο, αριστερά του ο αδερφός του θείος, Αντίγονος και δεξιά του ένας χωριανός μας, ο Χρήστος του Κουκούλα. Και οι τρεις έχουν “φύγει” από τούτη τη ζωή.

Η φωτογραφία δεν έχει κανένα σχόλιο πίσω. Συνήθως ο πατέρας μου σημείωνε τη χρονολογία με μολύβι πίσω κι αυτό έμενε αναλλοίωτο στο χρόνο. Είναι όμως αρκετά νέοι και οι τρεις και μπορούμε να υποθέσουμε πότε θα πρέπει να την τράβηξαν,

Η Στασούλα με την Μαλάμω την τοποθετούν εκεί γύρω στα τριάντα του και πρέπει να τραβήχτηκε έξω από το πατρικό τους ή στην πιπεριά του Φώτη στην πλατεία του χωριού. Γεννημένος το 1919, ήταν ο πατέρας μου...

Την βάλαμε κάτω και την κουβεντιάσαμε. Μιλήσαμε για πιθανά σενάρια ως προς τον τον τόπο και ως προς τον το χρόνο που τραβήχτηκε. Έτσι κι αλλιώς η φωτογραφία εκείνα τα χρόνια δεν ήταν μια απλή υπόθεση. Έπρεπε να συντρέχουν πολλοί λόγοι. Και φυσικά να έχει περάσει από το χωριό ο φωτογράφος. Να στήσει το τρίποδό του και να βγάλει τη φωτογραφία με την πλάκα του...

Θυμάμαι μια τέτοια στιγμή στο πατρικό μου, όταν πέρασε ο φωτογράφος. Όπως θυμάμαι κι αυτούς περνάγανε αργότερα για να πάρουνε παλιές φωτογραφίες και να τις κάνουνε μεγέθυνση με τα πρώτα χρώματα εκείνης της εποχής. Θυμάμαι που ο παππούς με τη γιαγιά δεν είχανε μαζί φωτογραφίες και ο φωτογράφος ζήτησε δύο ξεχωριστές φωτογραφίες για να τις μοντάρει σαν να είχαν φωτογραφηθεί μαζί. Και τα κατάφερε μια χαρά.

Αργότερα βέβαια το φώτοσοπ μας έδωσε δυνατότητες πάρα πολλές, με τις φωτογραφίες, αλλά εγώ θα θυμάμαι πάντα την τεχνολογία με την οποία “δούλευαν”. Πρωτόγονη και πάντως πολύ εντυπωσιακή για τα αποτελέσματα που έδινε. Είτε με το φίλμ αργότερα, χρωματιστό ή ασπρόμαυρο, είτε ψηφιακή και με τεράστιες δυνατότητες στις μέρες μας, πάντα μου άρεσε και τη χρησιμοποιώ επαρκώς σε κάθε ευκαιρία, ακόμα και σ' αυτό το Site, όπως διαπιστώνετε.

Από το σημερινό μπάνιο στην όμορφη παραλία του Τσούτσουρου στα νότια του νομού Ηρακλείου. Η φωτογραφία έχει ληφθεί από το μπαράκι που το Σάββατο 3 Ιουλίου οργανώνει μπιτς πάρτι.

Το έζησα ξανά αυτές τις μέρες το φαινόμενο. Έτσι κι αλλιώς επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, τέτοια εποχή. Τα σχολεία ολοκλήρωσαν τη χρονιά τους την προηγούμενη εβδομάδα και έκλεισαν για τις καλοκαιρινές διακοπές των παιδιών. Και φυσικά έβγαλαν τα αποτελέσματά τους.

Όσοι είναι κοντά στα σχολεία μπορούν να πάνε με τους γονείς τους και να πάρουν τον έλεγχο προόδου με την αναλυτική βαθμολογία των τριών τριμήνων και των γραπτών εξετάσεων, να μιλήσουν με τους καθηγητές και γενικά να ασχοληθούν για λίγο με το αντικείμενο καθώς το καλοκαίρι “απλώνεται” όμορφο πάνω στις σκέψεις όλων.

Και ακούς τα πιο περίεργα πράγματα από μας, τους γονείς, που στην προσπάθειά μας να πιάσουν τόπο οι κόποι μας, μας “ενοχλούν” απίθανα πράγματα.

Η Πόπη “φώναζε” στην κόρη της Ιωάννα που πάει Β' Λυκείου γιατί δεν ήταν ικανοποιητικό το 17,1 που έβγαλε στα μαθήματα κατεύθυνσης. Με τους καθηγητές που της είχε στα φροντιστήρια που έκανε όφειλε, κατά την εκτίμηση της μαμάς, να είχε μεγαλύτερο βαθμό.

Ο Γιάννης θεωρεί πως ο γιος του, Αντίγονος, τέταρτος σε ολόκληρο το Ηράκλειο με 19,7 θα μπορούσε να είναι... πρώτος αφού οι τρεις πριν από αυτόν είχαν μόλις δύο τρίτα της μονάδας περισσότερο.

Ενθουσιασμένη είναι η Μαρία με το 17,6 που έβγαλε στη δευτέρα τάξη. Αλλά κι εγώ, μια χαρά θεωρώ ότι τα πήγε ο Λάμπρος με το 16,1.

Άλλωστε οι βαθμοί είναι ενδεικτικοί της πορείας προόδου στον τομέα της μάθησης. Δεν είναι το παν στη ζωή. Κι εμείς οι γονείς τους έχουμε θεοποιήσει κι απαιτούμε από τα παιδιά μας αποτελέσματα που πολλές φορές ξεπερνούν τις δυνατότητές τους. Και χωρίς να το θέλουμε με τις καυστικές παρατηρήσεις μας τα βάζουμε στο περιθώριο αντί να τους δώσουμε τη δυνατότητα να βρίσκονται στο κέντρο των εξελίξεων και να ζουν την κάθε στιγμή χαράς και δημιουργίας.

Πότε θα τα καταλάβουμε; Κι αντί να είμαστε απέναντι, αυστηροί κριτές στην κάθε πράξη τους, να γίνουμε φίλοι και να μοιραζόμαστε τις στιγμές; Οι βαθμοί δεν κάνουν τον άνθρωπο. Μπορεί να συμβάλλουν στο γίνουμε καλύτεροι, αν το διαχειριστούμε σωστά, αλλά μέχρι εκεί. Η στείρα γνώση από μόνη της δεν δημιουργεί προϋποθέσεις ευτυχίας.

Υπάρχουν κι άλλα πράγματα, πολύ πιο σοβαρά και υπεύθυνα, που αξίζει να μοιραστούμε με τα παιδιά μας. Ας μην το ξεχνάμε αυτό...