Ο επίσκοπος της περιοχής μας, Ιορδάνης Σκερλετίδης το έθεσε πολύ όμορφα στη συνάθροιση της Τρίτης που μας πέρασε, στην πρώτη του υπηρεσιακή ομιλία με θέμα «Να αφήνετε τη δύναμη του Λόγου του Θεού, την Αγία Γραφή, να σας μεταμορφώνει συνεχώς»… Ήταν και θα είναι όλη αυτή την εβδομάδα κοντά μας, για μια συνεχή ανταλλαγή πνευματικών δώρων και ενθάρρυνση…

Τρεις ομιλίες με στόχο να κάνουμε συνεχώς αυτοεξέταση για να βλέπουμε πού βρισκόμαστε και να διορθώνουμε τυχόν λάθη στην πορεία πλεύσης μας… Θα εξετάσουμε δηλαδή τον εσωτερικό μας άνθρωπο, κάτι που μάλλον δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο… Διότι το να αλλάξεις νοοτροπία προϋποθέτει πολύ δουλειά και υπευθυνότητα. Χρειάζεται όμως, διότι με αυτή τη βάση θα έχουμε γνήσια πιστοποιητικά χριστιανικής ταυτότητας…

Στη ΣΚΟΠΙΑ υπάρχουν άρθρα, που έχουμε κι εμείς δει κατά καιρούς εδώ και θα συνεχίσουμε να βλέπουμε, για να μιμούμαστε την πορεία τους… Λέμε για τη σειρά άρθρων «Η Αγία Γραφή αλλάζει ζωές» και εκεί μπορούμε με την πρώτη ματιά να δούμε φωτογραφίες που δείχνουν το ΠΡΙΝ και το ΜΕΤΑ, τα εμφανή χαρακτηριστικά των αλλαγών που έχουμε κάνει στη ζωή μας όσοι μελετήσαμε και αποφασίσαμε να αφιερωθούμε στον Ιεχωβά Θεό.

Αποβάλαμε πολλά πράγματα, όταν αρχίσαμε τη μελέτη μας, αλλά καθημερινά δίνουμε αγώνα για να διακρατούμε την ακεραιότητα μας, επειδή είμαστε ατελείς. Και το μόνο μέρος για να βρούμε βοήθεια είναι στην Αγία Γραφή.

Πώς θα καταφέρουμε αυτή αλλαγή μόνιμα…

Αξίζει λοιπόν να εξετάσουμε τρία σημεία, τόνισε ο ομιλητής Ιορδάνης Σκερλετίδης… Και αυτά είναι:

1.    Να δούμε πόση πραγματικά δύναμη έχει ο Λόγος του Θεού.

2.    Να δούμε πώς μπορεί να το κάνει αυτό η Αγία Γραφή.

3.    Να διακρίνουμε σε ποιους τομείς μπορούμε να το κάνουμε…

Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο, εξετάζοντας το εδάφιο Εβραίους 4:12 προκειμένου να δούμε τη δύναμη που έχει πραγματικά ο Λόγος του Θεού. Τα εδάφια Ματθαίος 5:27,28 μας συστήνουν ότι είναι αναγκαία η προσωπική μελέτη… Και φυσικά αυτό δεν έχει στόχο να μας καταπιεί η λύπη, αλλά να μπούμε σε μια διαδικασία μεταμόρφωσης και αφύπνισης…

Το δεύτερο, δεν το αναμένουμε να γίνει θαυματουργικά. Είναι κάτι που πρέπει να το αποφασίσουμε μόνοι μας…. Το εδάφιο Ρωμαίους 12:2 μας λέει ότι μεταμορφωνόμαστε ανακαινίζοντας το νου μας, προχωρώντας δηλαδή σε μια πλήρη αλλαγή. Και αυτό είναι κάτι που συνεχίζεται καθημερινά… Διαφορετικά δεν πρόκειται να μεταμορφωθούμε, το πιο πιθανό είναι να… μεταμφιεστούμε. Το μόνο που δεν θα πρέπει να θέλουμε…

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τα εδάφια Εφεσίους 4:22-24 τα οποία μας λένε πώς λαβαίνει χώρα αυτή η μεταμόρφωση… Και να μην ξεχνάμε ποτέ, ότι πρέπει να ανανεωνόμαστε συνεχώς, αν θέλουμε πραγματικά να μεταμορφωθούμε.

Στο σημείο αυτό ο ομιλητής μας έδειξε τη φωτογραφία ενός ανθρώπινου εγκεφάλου τονίζοντας μας ότι στο άνω ημισφαίριο του δέχεται καθημερινά εκατομμύρια μηνύματα για τα οποία αποφασίζει… Στο κάτω ημισφαίριο υπάρχουν προγράμματα με τα οποία έχουμε γεννηθεί, ώστε το σώμα μας να μπορεί να κάνει μηχανικές ενέργειες, όπως η πέψη, η κίνηση κ.λπ.. Αλλά υπάρχουν και προγράμματα τα οποία, έχουμε εγκαταστήσει εμείς οι ίδιοι… Όπως είναι τα πρότυπα σκέψης μας, η νοοτροπία μας…

Είναι αναγκαίο λοιπόν να μελετάμε τη Γραφή με τέτοιο τρόπο ή ρυθμό ώστε να κάνουμε στοχασμούς, οι οποίοι να επιτρέπουν στον Λόγο του Θεού να μας μεταμορφώσουν, να αλλάξουμε δηλαδή αισθήματα και σκέψεις, όπως εκείνη λέει και να ξεφύγουμε από βαθιά ριζωμένες συνήθειες του παρελθόντος…

Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο… Χρειάζεται συνεχή προσπάθεια και χρόνο, μέχρι να γίνει η εγκατάσταση, θα λέγαμε, των νέων προγραμμάτων… Και φυσικά από εμάς εξαρτάται αν επιτρέπουμε στον Λόγο του Θεού, να μας αλλάξει την καρδιά… Και τον εσωτερικό μας κόσμο…

Ας μείνουμε λίγο στο πώς μπορεί να γίνει αυτή η μετάλλαξη… Ο Ιορδάνης Σκερλετίδης έφερε ένα πολύ ωραίο παράδειγμα για το πώς μετασχηματίζεται η πεταλούδα από κάμπια… Στο εδάφιο Ρωμαίους 12:2 χρησιμοποιείται η λέξη μεταμορφόω. Αυτή η λέξη υποδηλώνει πλήρη αλλαγή, σαν τη μεταμόρφωση που υφίσταται η κάμπια όταν γίνεται πεταλούδα. Είναι τόσο πλήρης ώστε η Αγία Γραφή την αναφέρει ως αλλαγή προσωπικότητας.

Τα τέσσερα χαρακτηριστικά στάδια

Και αν θέλαμε όλα αυτά να τα μεταφέρουμε στον άνθρωπο, ποια θα ήταν αυτά τα τέσσερα στάδια από τα οποία έπρεπε να περάσουμε;

Α. Να αναγνωρίσουμε ότι αν και έχουμε προσωπική άποψη, αυτή είναι περιορισμένη.

Β. Θα χρειαστεί λοιπόν να κάνουμε συντονισμένες προσπάθειες για να βγούμε από τον μικρόκοσμο μας.

Γ. Πώς θα το επιτύχουμε αυτό; Με το να καταβροχθίζουμε καθημερινά μεγάλη ποσότητα της Αγίας Γραφής και να κάνουμε προσωπικής εφαρμογή.

Δ. Με προσευχή και ταπεινότητα θα πρέπει να αναμένουμε ότι το Άγιο Πνεύμα θα μας βοηθήσει να ισχυροποιηθούμε σ’ αυτή τη νέα καθ’ όλα προσωπικότητα.

Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι εντελώς απαραίτητο να δείχνουμε αμεροληψία σε όλες τις σχέσεις μας… Στο εδάφιο 1 Πέτρου 2:17 μπορούμε να δούμε την άποψη του Ιεχωβά και να την εφαρμόσουμε στη ζωή μας.

Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να καταβάλουμε προσπάθειες για να γνωριστούμε με όλους τους αδελφούς στην εκκλησία μας… Μιλάμε σε όλους λοιπόν και προσπαθούμε να καλούμε για συναναστροφή, αν οι συνθήκες μας το επιτρέπουν, όλους τους αδελφούς, ανεξάρτητα από το πιο κοινωνικό επίπεδο είναι, χρώμα ή φυλή…

Και ακόμα να κρατάμε το μάτι μας απλό… Το εδάφιο Ματθαίος 6:22 μας δείχνει την άποψη του Ιεχωβά… Αλλά ας αναρωτηθούμε: Αγωνιζόμαστε να διατηρήσουμε το μάτι μας απλό ή μήπως αυτό είναι από μόνο του απλό, λόγω της οικονομικής ύφεσης στην οποία βρίσκεται τα τελευταία χρόνια η χώρα μας… Ακόμα και αν διαθέτουμε χρήματα για να προμηθευτούμε ακριβές συσκευές κινητών τηλεφώνων, τάμπλετς κ.λπ, αναγνωρίζουμε ότι εμπιστευόμαστε αποκλειστικά και μόνο το χέρι του Ιεχωβά στη ζωή μας;

Παραδείγματα που θα μας βοηθήσουν

Εδώ ο επίσκοπος, μας έφερε ένα για παράδειγμα τον Ρίτσαρντ και τη Ρουθ, που φιλοξενήθηκαν στη ΣΚΟΠΙΑ του 2011-15/3 «Να Εμπιστεύεστε στον Ιεχωβά Καθώς το Τέλος Πλησιάζει». Πρόκειται για ένα αντρόγυνο με τρία μικρά παιδιά. «Η καρδιά μου μού έλεγε ότι μπορούσα να κάνω περισσότερα για τον Ιεχωβά», λέει ο Ρίτσαρντ. «Είχα μια άνετη ζωή, αλλά ένιωθα πως έδινα στον Θεό ό,τι περίσσευε, σαν να λέγαμε. Αφού προσευχηθήκαμε για το ζήτημα και υπολογίσαμε τη δαπάνη, η Ρουθ και εγώ συμφωνήσαμε να ζητήσω από τον προϊστάμενό μου να εργάζομαι τέσσερις μόνο μέρες την εβδομάδα — παρότι η χώρα βρισκόταν εν μέσω οικονομικής κρίσης. Το αίτημά μου εγκρίθηκε και άρχισα να εργάζομαι σύμφωνα με το νέο πρόγραμμα τον επόμενο κιόλας μήνα». Πώς νιώθει τώρα ο Ρίτσαρντ;

«Ο μισθός μου έχει μειωθεί κατά 20 τοις εκατό», λέει, «αλλά τώρα έχω 50 επιπλέον μέρες το χρόνο για να τις περνάω με την οικογένειά μου και να εκπαιδεύω τα παιδιά μου. Κατάφερα να διπλασιάσω το χρόνο που δαπανώ στην υπηρεσία αγρού, να τριπλασιάσω τις Γραφικές μελέτες μου και να ηγούμαι περισσότερο στην εκκλησία. Και επειδή μπορώ να βοηθάω πιο πολύ στη φροντίδα των παιδιών, η Ρουθ είναι σε θέση να κάνει κατά καιρούς βοηθητικό σκαπανικό. Είμαι αποφασισμένος να διατηρήσω αυτό το πρόγραμμα, όσο το δυνατόν περισσότερο».

Αν λοιπόν νιώθουμε ότι μπορούμε να κάνουμε περισσότερα πράγματα στην υπηρεσία του Ιεχωβά, ας το κάνουμε…

Είναι όμως απαραίτητο για να φτάσουμε στην πλήρη μεταμόρφωση να διακρίνουμε και να εφαρμόζουμε γραφικές αρχές… Στο εδάφιο 5:17 βλέπουμε την άποψη του Ιεχωβά… Είναι εντελώς αναγκαίο να αντιλαμβανόμαστε ποιο είναι το θέλημα Του… Κι αυτό είναι κάτι που μας αφορά σε προσωπικό επίπεδο… Διότι το άτομο που σκέφτεται βάσει αρχών, είναι ώριμο πνευματικά…

Δεν αναζητά «παραθυράκια» για να δικαιολογήσει τα λάθη του και τις αστοχίες του, ούτε και βλέπει τη Γραφή σαν ένα νομικό έντυπο… Αλίμονο μας αν λειτουργούμε έτσι… Δεν υπάρχει καμιά σωτηρία…

Δεν ξέρω αν παρακολουθείτε τα σχόλια σ’ αυτό το Site… Αλλά αξίζει τον κόπο να το κάνετε. Κάτω από ένα δημοσίευμα καθημερινά υπάρχει αυτή η ένδειξη «Σχόλιο». Τις περισσότερες φορές γράφει δίπλα ένα 0. Όταν όμως έχει ένα αριθμό είναι ωραίο να πηγαίνετε πάνω του και να τα διαβάζετε… Κι αν θέλετε να προσθέτετε και τη δική σας γνώμη. Θα ανεβεί αυτόματα… Ως διαχειριστής της σελίδας όμως μπορώ να το κατεβάσω αν αυτό είναι υβριστικό…

Δεν γίνεται συχνά, θα έλεγα κιόλας πολύ σπάνια, αλλά καμιά φορά μπορεί ο διάλογος να... ανάψει τα αίματα... Δεν ξέρω αν το προσέξατε, στην μπάρα δεξιά του Site που διαβάζετε είναι αυτά τα μηνύματα... Τη "φωτιά" την έβαλε ένας αναγνώστης ο Θανάσης Μ., ένας αναγνώστη ο οποίος έγραψε, απευθυνόμενος σε μένα:

«Αγαπητέ κύριε Νίκο, Μάρτυρας του Ιεχωβά έγινες πρόσφατα... Εγώ είμαι από πάντα... Είσαι όμως και δημοσιογράφος άρα ξέρεις τι εστί Μάρτυρες του Ιεχωβά κατ’ όνομα. Αν ψάξεις στο ίντερνετ για ΣΚΑΝΔΑΛΑ στους Μάρτυρες θα φρίξει ο νους σου. Θα ήθελα κάποιος κατ’ όνομα μάρτυρας (δηλαδή δούλος αυτής της ανθρώπινης οργάνωσης) να μου απαντήσει. Γιατί μόλις έγινε φανερό ότι η Εταιρία Σκοπιά χρησιμοποιούσε τον Greber ως αυθεντία στη συγγραφή της Μετάφρασης νέου κόσμου προσπάθησε να το καλύψει λέγοντας ψέματα το 1983 ότι τάχα δεν ήξερε για το ότι ήταν δαιμονιζόμενος;

Επίσης γιατί το μπεθ Σαρίμ αφού ο Ράδερφορντ λέει ότι το έκτισε για τους αναστημένους στην ψεύτικη προφητεία του 1925, η οργάνωση λέει ψέματα στο βιβλίο έτους του 1975 ότι κτίστηκε για λόγους υγείας του ιδίου;

Επίσης αφού πιάστηκε η Σκοπιά στα πράσα να πορνεύει με το θηρίο (ΟΗΕ) το 2001 από τον δημοσιογράφο της GARDIAN, γιατί δεν το παραδέχτηκε και είπε ψέματα ότι ήταν μόνο για να χρησιμοποιεί την βιβλιοθήκη;»

Μια πρώτη απάντηση από φίλο μου

Δεν πρόλαβα να δω καν το σχόλιο και παρενέβη ο φίλος μου, ο Μπάμπης, που του απάντησε ως εξής:

«Φίλε μας επισκέπτη Θανάση, πολύ ωραία μας τα λες, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι πολλά «δήθεν σκάνδαλα» κυκλοφορούν για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και όπως συνήθως μπορεί να γίνεται και όταν δεν ξέρει κάποιος… Ακόμα και για μένα μπορεί να πούνε ότι είμαι ψεύτης άμα δεν με ξέρουν. Δεν είμαστε MONO κατ' όνομα Μάρτυρες και αυτό φαίνεται και στις πόρτες των ανθρώπων που αμέσως μας αναγνωρίζουν χωρίς να ανοίξουμε το στόμα μας.

Θα προσπαθήσω να σου απαντήσω διότι είναι μια σελίδα του φίλου μου.

1. Το ότι κάποιος μπορεί να κάνει λάθος στην προσωπική του ζωή δεν σημαίνει ότι αυτό θα χαρακτηρίσει ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ Μάρτυρες του Ιεχωβά… Ερώτηση: Βλέπεις κάτι περίεργο στην Μετάφραση Νέου Κόσμου που να έχει σχέση με τον πνευματισμό;

2. Για οποιαδήποτε λόγους κι αν χτίστηκε το σπίτι στο οποίο αναφέρεσαι, μήπως αποτελεί λόγο συζήτησης; ΓΙΑΤΙ ΚΟΙΤΑΝΕ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΣΠΙΤΙ… ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ; --- ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΟΙ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΠΟΥ ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟ 1914 (ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 35 ΧΡΟΝΙΑ;) μήπως αυτό δεν το ξέρουν; --- Ερώτηση: ΤΟ ΟΤΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΝΕΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΠΑΨΟΥΝ οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να «είναι του Μπρούκλιν»;

3. Το ότι έγινε μέλος η εταιρία, σημαίνει και αυτό που προσπαθούν να πουν για την εταιρία; ΔΗΛΑΔΗ ΑΝ ΕΙΜΑΙ ΜΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΟΡΙΒΑΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ με κάνει αυτόματα να μην μπορώ να γίνω μέλος ενός κολυμβητικού συλλόγου; ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΚΑΚΟ; ΔΗΛΑΔΗ ΑΝ Η ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ, τους ΚΑΝΕΙ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΕΣ !!!!

ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΤΟ ΚΡΑΤΩ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ!!

Μου αρέσει που μερικοί λένε ότι ήταν στους Μάρτυρες του Ιεχωβά και ξέρουν πολλά και είναι έξυπνοι…

ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ:

ΑΝ ΗΤΑΝ ΕΞΥΠΝΟΙ ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΕΦΥΓΑΝ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΘΗΣΑΝΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ «ΑΡΧΗΓΟΙ» και να «πληρώνονται» ΚΑΙ ΝΑ πάρουν θέση πάνω στα «κορόιδα»;

ΓΙΑΤΙ ΕΝΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΝΑ από τα «σκάνδαλα» που είναι γεμάτο το ίντερνετ;

Αφού ξέρουν πιο πολλά και επίσης ξέρουν και «κρυφά μηνύματα» από τις φωτογραφίες των εντύπων … ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΥΝ ΟΛΑ; (μάλλον κάτι συμβαίνει εδώ)-- ΜΗΠΩΣ ΣΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΛΑΝΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ (κατά των Μάρτυρες του Ιεχωβά που είναι γεμάτα ψέματα) πχ όπως ο παππούς που έπαθε «ΚΡΙΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ»;

ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ:

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΒΛΑΚΑΣ… Ο ΒΛΑΚΑΣ Ή ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΒΛΑΚΑ ; --ΓΙΑΤΙ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΦΕΥΓΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ «είναι μακριά από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά» … ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ… ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ τους ΜΤΙ ΟΛΟ ΤΟ 24 ΩΡΟ !!!! (ΑΥΤΟ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ)!!!!!»

Η δική μου πρώτη παρέμβαση

Φυσικά θεώρησα ότι έπρεπε να παρέμβω κι εγώ ως διαχειριστής του Site. Έτσι εκεΊ, έγραψα:

«Μια επιβαλλόμενη απάντηση στον Θανάση Μ., όπως αυτοπροσδιορίζεται που θεώρησε σκόπιμο να μπει στη σελίδα μου και να γράψει αυτές τις κατηγορίες κατά των Μαρτύρων του Ιεχωβά… Αποτελεί, τουλάχιστον απρέπεια να μπαίνεις σε μια ξένη σελίδα και να βρίζεις τα πιστεύω κάποιου που δεν γνωρίζεις καν. Τι σημασία έχει αν είμαι νέος ή παλιός Μάρτυρας; Αν έχεις μια ελάχιστη γνώση για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά θα γνώριζες ότι έκανα ενδελεχή προσωπική μελέτη, δεν βαφτίστηκα τυχαία, ούτε ως νήπιο. Σημασία έχει ότι έχω γνωρίσει τον Ιεχωβά Θεό και έχω νιώσει το χέρι του στη ζωή μου, τη γαλήνη, την ηρεμία και την αγάπη που εκπέμπει…

Κανονικά θα έπρεπε να κατεβάσω ως διαχειριστής της σελίδας το σχόλιο σου. Δεν θα το κάνω όμως γιατί οι χιλιάδες αναγνώστες αυτού του Site εκτιμώ ότι έχουν υψηλό IQ και είναι σε θέση να κρίνουν τις απόψεις σου. Εξάλλου ο φίλος μου Μπάμπης σου απαντά όπως πρέπει στις ασυναρτησίες σου…

Λυπάμαι, γιατί ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ θέλει να ενώνει τους ανθρώπους και όχι να συντηρεί αντιπαλότητες… Αρκετές τέτοιες έχει ο κόσμος εκεί έξω…»

Και μια μικρή συνέχεια…

Είχε ενδιαφέρον ότι παρά το γεγονός ότι είχαμε μιλήσει και στο τηλέφωνο, ο φίλος μου ο Μπάμπης επανήλθε:

«Σας ευχαριστώ πολύ κ. Νικο που απαντήσατε και κρατήσατε και τα σχόλια μου.

Επισκέπτη, Θανάση, φαντάζομαι ότι δεν είσαι Μάρτυρας του Ιεχωβά και θα ήθελα ακόμα να πω ένα παράδειγμα (για σκεπτόμενους ανθρώπους)... Όλοι έχουν κάτι να ασχολούνται στον ελεύθερο χρόνο τους. Όπως λένε και στα αγγλικά «έχω χόμπι / hobby»

Τώρα θα σου πω ένα παράδειγμα: Φαντάσου εγώ να μην μου αρέσει καθόλου το παστίτσιο, και να γυρνώ στον κόσμο και να λέω συνεχώς ότι «δεν μου αρέσει το παστίτσιο», ακόμα να γράφω βιβλία «γιατί δεν μου αρέσει το παστίτσιο», να βγαίνω στις τηλεοράσεις και να λέω συνεχώς «δεν μου αρέσει το παστίτσια» και να προσπαθήσω να πείσω τον κόσμο να μην συμπαθεί το παστίτσιο, επειδή «δεν μου αρέσει το παστίτσιο»!!! Να διαβάζω τα βιβλία συνταγών για παστίτσιο και να γράφω βιβλία, να μην τα αγοράζει ο κόσμος γιατί «γιατί δεν μου αρέσει το παστίτσιο»… Φαντάσου επίσης να περνώ όλη τη ζωή μου με αυτό και όταν γίνω παππούς και να πάρω σύνταξη, ΠΑΛΙ να μην κάνω τίποτα άλλο στην ζωή μου ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΙΛΩ ΣΥΝΕΧΩΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ «ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ»!!!

Εγώ έχω τη γνώμη ότι με ανησυχεί το ότι βλέπω κάποιους (που λένε ότι δεν τους αρέσουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και…) που ασχολούνται (και διαβάζουν και βιβλία) με κάτι που (λένε οι ίδιοι ότι) δεν τους αρέσει και μάλιστα ΟΛΟ ΤΟ 24ωρο… Δεν είμαι γιατρός ούτε ψυχολόγος, αλλά αν δεις κάποιον στο δρόμο να κάνει έτσι τι θα νομίζεις;

ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΑΡΤΥΤΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ --- ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ τους --- ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΞΟΔΕΥΟΥΝ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΕΙ !!!»

Και φυσικά συνέχισε...

«Επισκέπτη Θανάση Μ. πού είσαι; Έχω και άλλες πολλές ερωτήσεις…

Εσύ που ξέρεις πολλά, σε παρακαλώ, γιατί δεν μας λες …

1. Ποιοι είναι «πίσω» από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά; Οι Εβραίοι; Οι Αμερικανοί; (γιατί μας αφήνετε με αναπάντητες ερωτήσεις;)

2. ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΠΗΡΕ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΕΧΕΙ «διαφωτισμό»; Γιατί κρατάτε τα μυστικά και δεν τα γράφετε στα βιβλία; ΣΕ ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΓΩ ΘΑ ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ;

3. ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΣΑΣ;… (Όλων των «διαφωτισμένων» που έχουν φύγει από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά; Και γιατί δεν σας μαζεύει για να σας κάνει φροντιστήριο;

4. Αφού ξέρεις και από παλιές χρονολογίες και από προφητείες… ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ, ΕΣΥ ΠΟΥ ΤΑ ΧΕΙΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ τους Μάρτυρες του Ιεχωβά;»

Και ο Μπάμπης έγραψε ξανά, προκαλώντας τον να απαντήσει:

«Επισκέπτη Θανάση που είσαι;…

Δεν ξέρω τι έχω πάθει από χτες και θέλω συνεχώς να σου κάνω και άλλες ερωτήσεις ..

Εξήγησε μου… Λες να έχω πάθει κάποιο είδους «διαφωτισμού» και να με πιάσει και έμενα κάποιου είδους «ΚΡΙΣΗ»;»

Αρκετά, ο άνθρωπος άλλωστε, εξαφανίστηκε

Κάπου εδώ θεώρησα ότι έπρεπε να το κλείσω το θέμα. Διότι καλός είναι ο διάλογος, αλλά είναι απαραίτητο να υπάρχουν δύο:

Νομίζω ότι ο αγαπητός φίλος Θανάσης πήρε το μάθημα του… Έριξε σαν τη… σουπιά το μελάνι του και εξαφανίστηκε… Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει… Τα δύο τελευταία χρόνια το έχει κάνει, άλλες δύο φορές… Αλλά ως διαχειριστής κατέβασα τα, ακριβώς ίδια «σχόλια».

Και ούτε που το πήρε είδηση, γι’ αυτό και επανήλθε… Αυτόν τον ρόλο έχει επιλέξει για τον εαυτό του… Ας τον χαίρεται… Παρακαλώ λοιπόν τους αγαπημένους μου φίλους με τους οποίους μοιραζόμαστε τόσα όμορφα πράγματα εδώ, να μην ασχοληθούμε άλλο μαζί του.

Αφήνουμε πίσω μας κάθε αρνητικό στοιχείο και προχωρούμε μπροστά με αισιοδοξία, αναδεικνύοντας τα θετικά στοιχεία που θα μας ενθαρρύνουν… Ελάτε να το κάνουμε…

• Δείτε ΕΔΩ ολόκληρο το δημοσίευμα για το οποίο γίνεται λόγος...

Ο αδελφός Κένεθ Λιτλ εκείνος που ήταν ντροπαλός κι όμως, όπως διαβάζουμε στην εμπειρία του, οι περισσότεροι διορισμοί του στην οργάνωση του Ιεχωβά τον έφεραν σε επαφή, θέλοντας και μη, με πολλούς ανθρώπους —τόσο γνωστούς όσο και άγνωστους.


Ο επίσκοπος Κένεθ Λιτλ με τη σύζυγο του Έβελιν, την ημέρα του γάμου τους, το 1957... Οι φωτογραφίες  που χρησιμοποιήθηκαν σ' αυτό το δημοσίευμα είναι μέσα από τη ΣΚΟΠΙΑ, από την οποία πάρθηκε και το θέμα... Μπορείτε να δείτε κι άλλες, εκεί...

Η Έβελιν και εγώ ήμασταν νιόπαντροι όταν κατεβήκαμε από το τρένο στο Χόρνπεϊν, μια κωμόπολη στην ύπαιθρο του βόρειου Οντάριο, στον Καναδά. Ήταν νωρίς το πρωί και έκανε τσουχτερό κρύο. Μας υποδέχτηκε ένας ντόπιος αδελφός, και έπειτα από ένα πλούσιο πρωινό μαζί με εκείνον, τη γυναίκα και το γιο του, περπατήσαμε πάνω στο χιόνι και κηρύξαμε από σπίτι σε σπίτι. Εκείνο το απόγευμα, έκανα την πρώτη μου δημόσια ομιλία ως επίσκοπος περιοχής. Παρόντες ήμασταν εμείς οι πέντε — ούτε ένας παραπάνω.

Η αλήθεια είναι ότι τότε, το 1957, δεν στενοχωρήθηκα που είχα τόσο μικρό ακροατήριο. Βλέπετε, ήμουν ανέκαθεν πολύ ντροπαλός. Φανταστείτε πως, όταν ήμουν μικρός, κρυβόμουν όποτε έρχονταν επισκέπτες στο σπίτι μας, ακόμη και αν ήταν γνωστοί.

Ίσως εκπλαγείτε, λοιπόν, μαθαίνοντας ότι οι περισσότεροι διορισμοί μου στην οργάνωση του Ιεχωβά με έφεραν σε επαφή, θέλοντας και μη, με πολλούς ανθρώπους —τόσο γνωστούς όσο και άγνωστους. Ωστόσο, εξακολουθώ να παλεύω με την ντροπαλότητα και την έλλειψη αυτοπεποίθησης, γι’ αυτό δεν ανήκουν σε εμένα τα εύσημα για οποιαδήποτε επιτυχία ίσως είχα σε αυτούς τους διορισμούς. Αντ’ αυτού, έχω δει πόσο αληθινή είναι η υπόσχεση του Ιεχωβά: «Θα σε ενδυναμώσω. Μάλιστα θα σε βοηθήσω. Ναι, θα σε κρατήσω γερά με το δεξί μου χέρι της δικαιοσύνης». (Ησ. 41:10) Ένας από τους βασικούς τρόπους με τους οποίους με έχει βοηθήσει ο Ιεχωβά είναι μέσω της υποστήριξης των συγχριστιανών μου. Επιτρέψτε μου να σας μιλήσω για μερικούς από αυτούς, ξεκινώντας από την παιδική μου ηλικία.

Χρησιμοποιούσε τη Γραφή και ένα μαύρο βιβλιαράκι

Ένα ηλιόλουστο κυριακάτικο πρωινό, κάπου στη δεκαετία του 1940, η Έλσι Χάντινγκφορντ επισκέφτηκε τη φάρμα της οικογένειάς μας στο νοτιοδυτικό Οντάριο. Της άνοιξε η μητέρα μου, ενώ ο πατέρας μου —που ήταν ντροπαλός σαν εμένα— καθόταν μέσα μαζί μου και άκουγε. Επειδή νόμιζε ότι η αδελφή Χάντινγκφορντ ήταν πλασιέ και ότι η μητέρα μου θα αγόραζε κάτι που δεν χρειαζόμασταν, ο πατέρας μου βγήκε τελικά στην πόρτα και της είπε ότι δεν ενδιαφερόμασταν. «Δηλαδή δεν σας ενδιαφέρει να κάνετε Γραφική μελέτη;» ρώτησε η αδελφή Χάντινγκφορντ. «Α, αυτό βεβαίως και μας ενδιαφέρει», απάντησε ο πατέρας μου.

Η επίσκεψη της αδελφής Χάντινγκφορντ ήρθε στην κατάλληλη στιγμή. Οι γονείς μου ήταν δραστήρια μέλη της Ενωμένης Εκκλησίας του Καναδά αλλά είχαν αποφασίσει πρόσφατα να την εγκαταλείψουν. Γιατί; Επειδή ο ιερέας τοιχοκολλούσε στον προθάλαμο της εκκλησίας έναν κατάλογο με τα ονόματα όλων όσων είχαν κάνει κάποια δωρεά, από τη μεγαλύτερη μέχρι τη μικρότερη. Οι γονείς μου, που δεν ήταν εύποροι, βρίσκονταν συνήθως στις τελευταίες σειρές του καταλόγου, και οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας τούς πίεζαν να προσφέρουν περισσότερα. Ένας άλλος ιερέας παραδέχτηκε ότι δεν δίδασκε αυτά που όντως πίστευε, επειδή δεν ήθελε να χάσει τη δουλειά του. Έτσι λοιπόν, εγκαταλείψαμε την εκκλησία αλλά εξακολουθούσαμε να αναζητούμε έναν τρόπο για να ικανοποιήσουμε την πνευματική μας ανάγκη.

Εφόσον το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν τότε υπό απαγόρευση στον Καναδά, η αδελφή Χάντινγκφορντ έκανε τη μελέτη της οικογένειάς μας χρησιμοποιώντας μόνο την Αγία Γραφή και κάποιες σημειώσεις που είχε σε ένα μαύρο βιβλιαράκι. Όταν διέκρινε αργότερα ότι δεν θα την καταδίδαμε στις αρχές, μας έφερε και Γραφικά έντυπα, τα οποία κρύβαμε προσεκτικά έπειτα από κάθε μελέτη.

Παρά την εναντίωση και άλλα εμπόδια, η αδελφή Χάντινγκφορντ κήρυττε με ζήλο τα καλά νέα. Ο ζήλος της μου έκανε μεγάλη εντύπωση και με υποκίνησε να πάρω θέση υπέρ της αλήθειας. Έναν χρόνο μετά το βάφτισμα των γονέων μου, συμβόλισα και εγώ την αφιέρωσή μου στον Θεό. Βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά στις 27 Φεβρουαρίου 1949, σε μια μεταλλική σκάφη που χρησιμοποιούσαν οι αγρότες για να ποτίζουν τα ζώα τους. Ήμουν τότε 17 χρονών. Μετά το βάφτισμά μου, έβαλα στόχο να αναλάβω την ολοχρόνια διακονία.

Ο Ιεχωβά με βοήθησε να έχω θάρρος

Στην αρχή, δίσταζα να κάνω σκαπανικό. Για κάποιο διάστημα, εργάστηκα σε μια τράπεζα και σε ένα γραφείο επειδή είχα πείσει τον εαυτό μου ότι έπρεπε να βγάλω μερικά χρήματα για να μπορώ να κάνω σκαπανικό. Ως άπειρος νεαρός που ήμουν, όμως, ξόδευα το μισθό μου μόλις τον έπαιρνα στα χέρια μου. Γι’ αυτό, κάποιος αδελφός ονόματι Τεντ Σάρτζεντ με παρότρυνε να έχω θάρρος και να εμπιστευτώ στον Ιεχωβά. (1 Χρον. 28:10) Με αυτή την καλοσυνάτη ώθηση, άρχισα το σκαπανικό το Νοέμβριο του 1951. Είχα μόνο 40 δολάρια, ένα μεταχειρισμένο ποδήλατο και μια καινούρια βαλίτσα. Αλλά ο Ιεχωβά φρόντιζε πάντα να έχω ό,τι χρειαζόμουν. Πόσο ευγνώμων είμαι για την ενθάρρυνση που μου έδωσε ο Τεντ ώστε να αναλάβω την υπηρεσία σκαπανέα! Αυτό οδήγησε σε επιπρόσθετες ευλογίες.

Κάποιο βράδυ στα τέλη του Αυγούστου του 1952, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από το Τορόντο. Το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στον Καναδά με κάλεσε να ξεκινήσω την υπηρεσία Μπέθελ το Σεπτέμβριο. Αν και ήμουν ντροπαλός και δεν είχα επισκεφτεί ποτέ το γραφείο τμήματος, ήμουν ενθουσιασμένος επειδή κάποιοι άλλοι σκαπανείς μού είχαν πει πολύ ωραία πράγματα για το Μπέθελ. Ένιωσα αμέσως σαν στο σπίτι μου.

«Δείξε στους αδελφούς ότι τους νοιάζεσαι»

Δύο χρόνια μετά την άφιξή μου στο Μπέθελ, διορίστηκα υπηρέτης εκκλησίας (τώρα αποκαλείται συντονιστής του πρεσβυτερίου) στην Ομάδα του Σόου στο Τορόντο, στη θέση του Μπιλ Γιάκος. Ήμουν μόλις 23 χρονών και ένιωθα σαν ένα αφελές χωριατόπαιδο. Αλλά ο αδελφός Γιάκος μού έδειξε ταπεινά και στοργικά τι έπρεπε να κάνω. Και ο Ιεχωβά όντως με βοήθησε.

Ο αδελφός Γιάκος—ένας ευτραφής άντρας με πλατύ χαμόγελο—νοιαζόταν για τους ανθρώπους. Αγαπούσε τους αδελφούς, και οι αδελφοί τού ανταπέδιδαν την αγάπη του. Τους επισκεπτόταν τακτικά στα σπίτια τους, και όχι μόνο όταν είχαν προβλήματα. Ο Μπιλ Γιάκος με παρότρυνε να κάνω το ίδιο και να συνεργάζομαι με τους αδελφούς και τις αδελφές στη διακονία αγρού. «Κεν», είπε, «δείξε στους αδελφούς ότι τους νοιάζεσαι. Αυτό θα καλύψει πλήθος ελαττωμάτων».

Η σύζυγος μου εκδηλώνει όσια αγάπη

Από τον Ιανουάριο του 1957, ο Ιεχωβά με έχει βοηθήσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Εκείνον το μήνα παντρεύτηκα την Έβελιν, που είχε αποφοιτήσει από τη 14η τάξη της Σχολής Γαλαάδ. Πριν παντρευτούμε, υπηρετούσε στη γαλλόφωνη επαρχία του Κεμπέκ. Εκείνον τον καιρό η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ασκούσε έντονη επιρροή στο Κεμπέκ. Συνεπώς, η Έβελιν είχε πολύ δύσκολο διορισμό, αλλά προσκολλήθηκε όσια στο διορισμό της και στον Ιεχωβά.

Η Έβελιν προσκολλήθηκε όσια και σε εμένα επίσης. (Εφεσ. 5:31) Μάλιστα η οσιότητά της δοκιμάστηκε αμέσως μετά το γάμο μας! Είχαμε προγραμματίσει ένα ταξίδι στη Φλόριντα των ΗΠΑ, αλλά την επομένη του γάμου μας, το γραφείο τμήματος μου ζήτησε να παρακολουθήσω μια εφταήμερη συνάθροιση στο Μπέθελ του Καναδά. Βέβαια, αυτή η συνάθροιση ανέτρεπε τα σχέδιά μας, αλλά η Έβελιν και εγώ θέλαμε να κάνουμε οτιδήποτε μας ζητούσε ο Ιεχωβά. Γι’ αυτό, ακυρώσαμε το ταξίδι του μέλιτος. Στη διάρκεια εκείνης της εβδομάδας, η Έβελιν ασχολήθηκε με την υπηρεσία αγρού κοντά στο γραφείο τμήματος. Αν και ο τομέας ήταν πολύ διαφορετικός από το Κεμπέκ, δεν το έβαλε κάτω.

Στο τέλος εκείνης της εβδομάδας, με περίμενε μια έκπληξη —διορίστηκα επίσκοπος περιοχής στο βόρειο Οντάριο. Ήμουν νιόπαντρος, μόλις 25 χρονών και πολύ άπειρος, αλλά δεχτήκαμε το διορισμό έχοντας εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά. Στην καρδιά του καναδικού χειμώνα, επιβιβαστήκαμε σε ένα νυχτερινό τρένο μαζί με ορισμένους έμπειρους περιοδεύοντες επισκόπους που επέστρεφαν στους διορισμούς τους. Μας ενθάρρυναν πάρα πολύ! Ένας αδελφός επέμεινε μάλιστα να κοιμηθούμε εμείς στην κουκέτα που είχε κλείσει για τον εαυτό του, ώστε να μην περάσουμε όλη τη νύχτα σε ένα κάθισμα στο βαγόνι. Το επόμενο πρωί, 15 μόλις μέρες μετά το γάμο μας, βρεθήκαμε στο μικρό όμιλο του Χόρνπεϊν, όπως ανέφερα στην αρχή.

Αλλά μας επιφυλάσσονταν περισσότερες αλλαγές. Ενώ υπηρετούσαμε στο έργο περιφερείας στα τέλη του 1960, έλαβα πρόσκληση να παρακολουθήσω την 36η τάξη της Σχολής Γαλαάδ, η οποία θα διαρκούσε δέκα μήνες και θα ξεκινούσε στις αρχές του Φεβρουαρίου του 1961, στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Ήμουν βέβαια ενθουσιασμένος, αλλά η χαρά μου μετριάστηκε από το γεγονός ότι η πρόσκληση δεν περιλάμβανε και την Έβελιν. Απεναντίας, όπως συνέβη και με άλλες συζύγους που βρίσκονταν στην ίδια θέση, της ζητήθηκε να γράψει μια επιστολή στην οποία θα δήλωνε ότι δεχόταν να με αποχωριστεί για δέκα τουλάχιστον μήνες. Παρά τα δάκρυα που έχυσε η Έβελιν, τελικά συμφωνήσαμε να παρακολουθήσω τη σχολή, και η ίδια χαιρόταν που θα λάβαινα πολύτιμη εκπαίδευση στη Γαλαάδ.

Στο μεταξύ, η Έβελιν υπηρέτησε στο γραφείο τμήματος του Καναδά. Είχε το ξεχωριστό προνόμιο να συγκατοικήσει με μια αγαπητή χρισμένη αδελφή, τη Μάργκαρετ Λόβελ. Ασφαλώς, μου έλειπε πολύ, όπως και εγώ σε εκείνη, αλλά με τη βοήθεια του Ιεχωβά προσαρμοστήκαμε στους προσωρινούς διορισμούς μας. Το γεγονός ότι δέχτηκε να κάνει αυτή τη θυσία ώστε να μπορούμε να είμαστε πιο χρήσιμοι για τον Ιεχωβά και την οργάνωσή του με συγκίνησε βαθιά.

Έπειτα από περίπου τρεις μήνες στη Γαλαάδ, ο αδελφός Νάθαν Νορ, που ηγούνταν τότε στο παγκόσμιο έργο, μου απηύθυνε μια αναπάντεχη πρόσκληση. Με ρώτησε αν θα ήμουν διατεθειμένος να αφήσω τη Σχολή Γαλαάδ και να επιστρέψω στον Καναδά για να υπηρετήσω προσωρινά ως εκπαιδευτής της Σχολής Διακονίας της Βασιλείας στο γραφείο τμήματος. Ο αδελφός Νορ μού είπε ότι δεν ήμουν υποχρεωμένος να δεχτώ την πρόσκληση. Θα μπορούσα να ολοκληρώσω τα μαθήματα της Σχολής Γαλαάδ αν το επιθυμούσα, και ύστερα θα διοριζόμουν πιθανώς στο ιεραποστολικό έργο. Μου διευκρίνισε επίσης ότι, αν αποφάσιζα να γυρίσω στον Καναδά, μπορεί να μην είχα ποτέ ξανά την ευκαιρία να προσκληθώ στη Γαλαάδ και ότι αργότερα θα επέστρεφα πιθανότατα στον αγρό. Άφησε εμένα να αποφασίσω, αφού πρώτα θα το συζητούσα με τη σύζυγό μου.

Εφόσον η Έβελιν μου είχε ήδη πει πώς θεωρούσε τους θεοκρατικούς διορισμούς, είπα αμέσως στον αδελφό Νορ: «Είναι χαρά μας να κάνουμε οτιδήποτε μας ζητήσει η οργάνωση του Ιεχωβά». Πάντοτε πιστεύαμε ότι, ανεξάρτητα από τις προτιμήσεις μας, πρέπει να πηγαίνουμε οπουδήποτε μας διορίζει η οργάνωση του Ιεχωβά.

Έτσι λοιπόν, τον Απρίλιο του 1961, έφυγα από το Μπρούκλιν και γύρισα στον Καναδά για να διδάξω στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας. Αργότερα, αρχίσαμε να υπηρετούμε ως μέλη της οικογένειας Μπέθελ. Κατόπιν, προς έκπληξή μου, έλαβα πρόσκληση να παρακολουθήσω την 40ή τάξη της Γαλαάδ, η οποία θα άρχιζε το 1965. Για άλλη μια φορά, η Έβελιν έπρεπε να γράψει μια επιστολή, συμφωνώντας να με αποχωριστεί όσο θα διαρκούσαν τα μαθήματα. Άλλα έπειτα από λίγες εβδομάδες, προς μεγάλη ευχαρίστηση και των δυο μας, προσκλήθηκε και εκείνη να παρακολουθήσει τη σχολή μαζί μου.

Μετά την άφιξή μας στη Σχολή Γαλαάδ, ο αδελφός Νορ μάς είπε ότι οι σπουδαστές που θα παρακολουθούσαν τα μαθήματα γαλλικής γλώσσας, όπως εμείς, θα στέλνονταν στην Αφρική. Στο πρόγραμμα της αποφοίτησης, όμως, ανακοινώθηκε ότι θα διοριζόμασταν ξανά στον Καναδά! Εγώ διορίστηκα να υπηρετώ ως ο νέος επίσκοπος τμήματος (τώρα αποκαλείται συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος). Ήμουν μόλις 34 χρονών, γι’ αυτό και υπενθύμισα στον αδελφό Νορ: «Είμαι πολύ νέος». Αλλά εκείνος με καθησύχασε. Και ευθύς εξαρχής, προσπάθησα να συμβουλεύομαι πιο μεγάλους και έμπειρους αδελφούς στο Μπέθελ προτού πάρω βαρυσήμαντες αποφάσεις.

Μπέθελ — τόπος για να διδαχτείς και να διδάξεις

Η υπηρεσία Μπέθελ μού έχει προσφέρει θαυμάσιες ευκαιρίες για να διδαχτώ από άλλους. Σέβομαι και θαυμάζω πολύ τα άλλα μέλη της Επιτροπής του Τμήματος. Έχω επίσης επηρεαστεί θετικά από εκατοντάδες εξαίρετους Χριστιανούς —άντρες και γυναίκες, νέους και ηλικιωμένους— που έχουν περάσει από τη ζωή μας εδώ στο γραφείο τμήματος αλλά και στις διάφορες εκκλησίες όπου έχουμε υπηρετήσει.

Η υπηρεσία Μπέθελ μού έχει επιτρέψει επίσης να διδάσκω άλλους και να ενισχύω την πίστη τους. Ο απόστολος Παύλος είπε στον Τιμόθεο: «Να παραμένεις στα πράγματα τα οποία έμαθες». Δήλωσε επίσης: «Όσα άκουσες από εμένα με την υποστήριξη πολλών μαρτύρων, αυτά να τα εμπιστευτείς σε πιστούς ανθρώπους, οι οποίοι κατόπιν θα έχουν επαρκή προσόντα για να διδάξουν και άλλους». (2 Τιμ. 2:2· 3:14) Μερικές φορές, οι συγχριστιανοί μου με ρωτούν τι διδάγματα έχω αντλήσει στη διάρκεια της 57χρονης υπηρεσίας μου στο Μπέθελ. Η απάντησή μου είναι απλή: «Να κάνετε πρόθυμα και γρήγορα ό,τι σας ζητάει η οργάνωση του Ιεχωβά, με την πεποίθηση ότι Εκείνος θα σας βοηθήσει».

Μου φαίνεται σαν χθες η μέρα που πρωτοήρθα στο Μπέθελ, ένας ντροπαλός και άπειρος νέος. Όλα αυτά τα χρόνια, όμως, ο Ιεχωβά “πιάνει σφιχτά το δεξί μου χέρι”. Χρησιμοποιώντας πολλές φορές στοργικούς ομοπίστους μου για να με στηρίξουν την κατάλληλη στιγμή, εξακολουθεί να με διαβεβαιώνει: «Μη φοβάσαι. Εγώ θα σε βοηθήσω». — Ησ. 41:13.

• Στις 22 Μαΐου 1945, η καναδική κυβέρνηση απέσυρε την απαγόρευση του έργου μας. Εκείνη την εποχή, αν υπήρχαν περισσότερες από μία εκκλησίες σε κάποια πόλη, αυτές αποκαλούνταν ομάδες.
• Αναδημοσίευση από την ΣΚΟΠΙΑ της 15/5/2014.

Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο του τ. 266 της ΦΩΝΗΣ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΟΤΕ… Από την περασμένη Πέμπτη πήρε το δρόμο του για το πιεστήριο και τα περαιτέρω… Ωστόσο μπορείτε ήδη να το διαβάσετε σε αρχείο pdf, δεν έχετε κάποιο λόγο να σας ενδιαφέρει ένα κλαδικά εργατικό έντυπο, πατώντας ΕΔΩ.

Στόχος είναι να είμαστε και σ’ αυτό έτοιμοι, όταν θα φύγουμε για τις καλοκαιρινές διακοπές μας, εκεί κατά τις 25 Ιουνίου, κατ’ αρχήν για την Κρήτη, το χωριό μου Θραψανό…

Το να βγάζεις μια τέτοια εποχή ένα εργατικό κλαδικό έντυπο, δεν είναι τελικά και πολύ δύσκολο. Φτάνει να έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου τι θέλεις και να το παλεύεις με συνέπεια να το πετύχεις… Φροντίζει αυτή η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες να μας δίδει τόσο υλικό πλούσιο με τις αντεργατικές πολιτικές τους που ως δημοσιογράφος δεν έχεις πραγματικά κανένα πρόβλημα στο να στήσεις ένα έντυπο…

Ακόμα όμως κι εμείς οι δημοσιογράφοι έχουμε, σε προσωπικό επίπεδο, δει πολλά και «ενδιαφέροντα» πράγματα, όπως τη διάλυση του ταμείου μας και το κλείσιμο του φορέα της ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψης, του ΕΔΟΕΑΠ. Κι αφού σχέδια για το… συνταξιοδοτικό μου μέλλον δεν μπορώ να κάνω, ας ασχοληθώ με τα έντυπα μου που αυτόν τον καιρό είναι σχεδιασμένα να βγαίνουν το ένα μετά το άλλο…

Έκλεισε λοιπόν το προηγούμενο φύλλο της ΦΩΝΗΣ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΟΤΕ, που όπως είπαμε, έχει σταλεί για εκτύπωση στο πιεστήριο από την περασμένη εβδομάδα και σε λίγο θα είναι στα σπίτια των μελών της ΠΕΤ ΟΤΕ σε όλη την Ελλάδα, με ένα μεγάλο αφιέρωμα στην 36^η Συνέλευση Αντιπροσώπων της ΠΕΤ ΟΤΕ που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Μάρτιο όπως θα θυμάστε…

Και γιατί το κάναμε αυτό; Διότι ίσως οι αντιπρόσωποι από όλη την Ελλάδα να μην εκλέπτυναν όπως έπρεπε στους συναδέλφους τους στους χώρους δουλειάς, το τι έγινε και ειπώθηκε στην Τέμενη… Κι επειδή, έτσι όπως είναι οι αντιπρόσωποι αφού εκλέγονται από τις συνδικαλιστές παρατάξεις και είτε το θέλουν, είτε όχι, είναι πολύ δύσκολο να λειτουργήσουν αντικειμενικά, έξω από τα κομματικά τους καλούπια…

Με τον πλήρη απολογισμό της Διοίκησης για τη χρονιά που πέρασε και το με το πρόγραμμα δράσης, ο καθένας θα είναι πια σε θέση να βγάλει τα δικά του γόνιμα συμπεράσματα… Με αυτό το τεύχος, όλα αυτά τα ντοκουμέντα θα τα έχει που αν θέλει μπορεί να το κρατήσει και στο αρχείο του. Ένα περιοδικό και στη βιβλιοθήκη του… Διότι, όπως γνωρίζουν οι έχοντες μια στοιχειώδη γνώση περί τα συνδικαλιστικά, ξέρουν πως κάθε χρόνο συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θα τα ξαναβρούμε λοιπόν, μπροστά μας…

Τώρα, ίσως πείτε: Μα θα μπορέσετε μέσα σε ένα μήνα να ετοιμάσετε 36 σελίδες περιοδικού; Ναι, μπορούμε να τα καταφέρουμε αν δουλέψουμε συντονισμένα και συνεργαστούμε σ’ αυτό τον σκοπό. Κι αν βοηθήσουν και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και δώσουν έγκαιρα τη σελίδα τους για δημοσίευση…

Εξάλλου, όπως έγραψα και παραπάνω, υλικό υπάρχει… Τροφοδοτούν συνεχώς την επικαιρότητα αυτοί που μας κυβερνούν και που, όπως φαίνεται έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια…

Είμαι βέβαιος ότι θα τα καταφέρουμε… Και ο χρόνος είναι εκείνος που θα δικαιώσει την εκτίμηση μου… Όμως, να ξέρετε, μια τέτοια εκτίμηση δεν γίνεται τυχαία… Γνωρίζω καλά τις δυνατότητες μου και ξέρω ότι ανάλογους στόχους τους έχουμε καλύψει στο παρελθόν, κοντινό ή μακρινό…

Έχουμε, νομίζω, το δικαίωμα να κάνουμε κι εμείς τις διακοπές μας, ήρεμα… Διότι ο καιρός δεν θα είναι πάντα έτσι, χειμωνιάτικος… Θα αλλάξει, θα γίνει καλύτερος, ανοιξιάτικος και καλοκαιρινός… Όπως είναι το φυσιολογικό του. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό… Να δείτε, θα τα παρακολουθήσουμε όλα αυτά και μέσα από δω, τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, αφού, όπως έχουμε συνηθίσει, θα μας ακολουθεί παντού…

Στη χθεσινή ανάρτηση μνήμης, είχαμε πάει στο Αιγάλεω με τον παππού Διονύση και τη Σούλα. Γι’ αυτούς ο τόπος είχε μεγάλη αξία... Έζησαν πολλά χρόνια εκεί, στο ενοίκιο και μάλιστα κοντά στην Προύσης είχε το ραφτάδικο του με τα φημισμένα κοστούμια που έφτιαχνε… Ερχόταν άνθρωποι από την Αθήνα για να ραφτούν εδώ…


Σήμερα θα σας πάμε στο άλσος του Αιγάλεω, λίγο πιο μακριά από εκεί. Μπορεί να μη βρήκαμε τραπέζι να καθίσουμε στο καφέ (τέτοια κινητικότητα είχα χρόνια να δω σε καφέ…) αλλά περπατήσαμε αρκετά κι αυτό μας άρεσε. Και πιο πολύ άρεσε στο παππού Διονύση που ξανάφερνε στο μυαλό πράγματα…


Στο χώρο του σημερινού άλσους Αιγάλεω και για εκατό περίπου χρόνια (από το 1874 έως και το 1965) βρίσκονταν οι εγκαταστάσεις της Εταιρείας Ελληνικού Πυριδιτοποιείου, το οποίο ήταν στην εποχή της ακμής του μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές μονάδες της χώρας. Από την παρέα μας το θυμούνταν αυτό…


Πέντε χρόνια μετά το τέλος της λειτουργίας του (1970) η έκταση περιήλθε στην ιδιοκτησία του δημοσίου, με αποτέλεσμα να κατεδαφιστούν τα κτίρια και ο χώρος να μετατραπεί σε άλσος, εντός του οποίου έχουν κατασκευασθεί σχολεία, αθλητικά κέντρα καθώς και το Τεχνολογικό Ίδρυμα Αθηνών. Έκαναν εξαιρετική δουλειά…


Το Άλσος Αιγάλεω αποτελεί έναν από τους ελάχιστους πνεύμονες πρασίνου στη δυτική Αθήνα. Τα κυριότερα έργα αξιοποίησης του χώρου έγιναν μετά το 1974 με την ίδρυση σχολικών κτιρίων και παιδικής χαράς στον χώρο του Μπαρουτάδικου. Καθοριστικής σημασίας παρεμβάσεις έγιναν στην έκταση στα μέσα της δεκαετίας του `90. 


Το μεγάλο πάρκο επί της Ιεράς Οδούς αναμορφώθηκε και δημιουργήθηκε χώρος αναψυχής με αναψυκτήριο. Μια γλυπτική σύνθεση για την εθνική αντίσταση θυμίζει εκείνους που χάθηκαν στις 29 Σεπτεμβρίου 1944 κατά τη λεγόμενη «Μάχη του Μπαρουτάδικου». 


Με την περίφραξη του άλσους δημιουργήθηκε και υπαίθριο δημοτικό θέατρο που ονομάστηκε «Αλέξης Μινωτής» και φιλοξενεί πλέον καλοκαιρινές εκδηλώσεις του Δήμου Αιγάλεω. Το μόνο που κρατήθηκε από το παλαιό μπαρουτάδικο είναι η μεγάλη υψικάμινος που αποτελεί διατηρητέο κτίσμα και στέκει ακόμα στη μέση του άλσους.


Το Άλσος του μπαρουτάδικου στο Αιγάλεω είναι ένα πολυσύχναστο σημείο, προσφέρει χώρους αναψυχής (αναψυκτήρια) στο χώρο του πατινάζ και στην είσοδο του άλσους καθώς και χώρους για περιπάτους, ποδηλασία και άλλες αθλητικές δραστηριότητες (γήπεδα μπάσκετ, ποδοσφαίρου, ταρτάν και τένις).

Ήταν η περασμένη Κυριακή όταν το συζητήσαμε και το κάναμε πράξη… Επιχειρήσαμε μια βόλτα μνήμης στη γειτονιά που έζησε ως παιδί και μεγάλωσε η Σούλα… Το ήθελε και ο πατέρας της, ο Διονύσης και βοήθησε να το υλοποιήσουμε ο καλός καιρός, αφού δεν είχε ούτε ζέστη, ούτε κρύο…


Η αλήθεια είναι πως πήγαιναν πάρα πολλά χρόνια από τότε που έφυγαν από εκεί… Κοντά μισός αιώνας. Και φυσικά είχαν αλλάξει πολλά πράγματα. Παρ’ όλα αυτά υπήρχαν και σπίτια (τα είδαμε…) που διατηρήθηκαν στο χρόνο, όπως αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία μας.


Εδώ ήταν το μικρό σπιτάκι που νοίκιαζαν, με τα δύο δωμάτια και την κοινή αυλή… Και οι δρόμοι έξω χωματένιοι Τώρα στη θέση του, έχει υψωθεί μια τεράστια πολυκατοικία και τίποτα δεν θυμίζει το μέρος που έζησε ως παιδί, η Σούλα… Και όμως συγκινήθηκε, τόσο η ίδια, όσο και ο παππούς Διονύσης.


Κι από αυτό το σημείο που βλέπουμε στη φωτογραφία, όπως μου είπε η Σούλα, υπήρχε άλλη μια μικρή πορτούλα που οδηγούσε στο σπίτι, που έμεναν με ενοίκιο, μέσω της μικρής κουζίνας… Έπρεπε να τα ξέρουν όλα αυτά γιατί ως μικρά παιδιά κι αργότερα ως νεαροί, τις έκαναν τις αταξίες τους κι έπρεπε να έχουν εύκολη πρόσβαση και έξοδο.


Αυτό το σπίτι μιας γειτόνισσας παρέμεινε ως είχε… Η Σούλα ήθελε να χτυπήσει την πόρτα του, αλλά τίποτα δεν έδειχνε ότι υπήρχε ζωή μέσα του. Ναι, την ήξερα καλά αυτή τη γυναίκα και τα παιδιά της… Εξάλλου στη μικρή κοινωνία της γειτονιάς ήταν πολύ γνωστή…


Ο παππούς Διονύσης δεν πίστευε στα μάτια του με όσα έβλεπε… Του αρεσε πολύ που ήρθε ξανά, έστω και βόλτα στον τόπο που πέρασε πολλά χρόνια από τη ζωή του με την οικογένεια του. Και βέβαια διαπίστωνε κι αυτός και η Σούλα τις αλλαγές που είχαν προκύψει, αυτά τα τελευταία 50 χρόνια…


Και καθώς περπατούσαμε στο τετράγωνο που ήταν κάποτε το σπίτι που έζησε και μεγάλωσε η Σούλα, είδαμε έναν άνθρωπο που ασχολιόταν με το αυτοκίνητο του. Προσπαθούσε να φτιάξει του υαλοκαθαριστήρες του… Τον πλησίασαν και μίλησαν μαζί τους… Εκείνος είχε μόλις τριάντα χρόνια εκεί, αλλά θυμόταν πολλούς.


Μια πραγματική γειτονιά του Αιγάλεω, εκεί στην Κολοκοτρώνη, σαν αυτές της παλιάς Αθήνας… Και μπορεί να μην κάθονταν πια στο δρόμο να σχολιάζουν την επικαιρότητα και τους ανθρώπους, όπως κάνουν ακόμα στα χωριά, αλλά είναι ανοιχτοί, χαμογελαστοί, διαθέσιμοι να καταθέσουν όποια πληροφορία γνωρίζουν.


Ύστερα πήγαμε μια βόλτα στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Αιγάλεω που έβγαλε η Σούλα… Πετρόχτιστο, πανέμορφο, το βρήκε όπως το άφησε. Μόνο που είχαν προστεθεί και άλλα κτίρια στη διάρκεια των χρόνων που πέρασαν… Όμως, ακόμα θυμόταν με νοσταλγία τη τότε βασίλισσα Φρειδερίκη από το μπαλκόνι του διευθυντή, να χαιρετά τον κόσμο στα εγκαίνια του…