«Το Ταλμούδ είναι αναμφίβολα ένα από τα πιο αξιόλογα λογοτεχνικά έργα όλων των εποχών». —Η Παγκόσμια Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια (The Universal Jewish Encyclopedia).

«[Το Ταλμούδ είναι] ένα από τα μεγάλα πνευματικά επιτεύγματα της ανθρωπότητας, ένα σύγγραμμα τόσο συμπυκνωμένο, τόσο πλούσιο, τόσο συγκαλυμμένο, ώστε έχει κρατήσει ανώτερες διάνοιες απασχολημένες επί χίλια πεντακόσια και πλέον χρόνια». —Γιάκομπ Νόισνερ, Εβραίος λόγιος και συγγραφέας.

«Το Ταλμούδ είναι ο κεντρικός στύλος [του Ιουδαϊσμού] ο οποίος στηρίζει ολόκληρο το πνευματικό και νοητικό οικοδόμημα της Ιουδαϊκής ζωής». —Αντίν Στάινσαλτς, Ταλμουδιστής λόγιος και ραβίνος.

Αναμφισβήτητα, το Ταλμούδ έχει ασκήσει τεράστια επιρροή στον Ιουδαϊκό λαό επί αιώνες. Σε αντίθεση με τα παραπάνω εγκωμιαστικά σχόλια, όμως, το Ταλμούδ έχει δυσφημιστεί και έχει αποκληθεί «θάλασσα ασάφειας και σύγχυσης». Έχει κατηγορηθεί ως βλάσφημο έργο του Διαβόλου. Επανειλημμένα, με παπικό διάταγμα, λογοκρίθηκε, κατασχέθηκε και μάλιστα κάηκε κατά μεγάλους αριθμούς σε δημόσιες πλατείες της Ευρώπης.

Τι ακριβώς είναι αυτό το έργο το οποίο έχει προξενήσει τόσο πολλή αντιλογία; Τι είναι αυτό που καθιστά μοναδικό το Ταλμούδ ανάμεσα στα Ιουδαϊκά συγγράμματα; Γιατί γράφτηκε; Πώς έφτασε στο σημείο να ασκεί τέτοια επίδραση στον Ιουδαϊσμό; Έχει κάποια σημασία για το μη Ιουδαϊκό κόσμο;

Στη διάρκεια των 150 ετών που ακολούθησαν την καταστροφή του ναού στην Ιερουσαλήμ το 70 Κ.Χ., ακαδημίες ραβίνων σοφών σε όλο τον Ισραήλ επιζητούσαν να βρουν άμεσα μια καινούρια βάση για τη διατήρηση των Ιουδαϊκών συνηθειών. Συζητούσαν και κατόπιν παγίωναν διάφορες παραδόσεις του προφορικού τους νόμου. Οικοδομώντας πάνω σε αυτό το θεμέλιο, έθεσαν καινούρια όρια και απαιτήσεις για τον Ιουδαϊσμό, παρέχοντας οδηγίες για το πώς να διάγει κάποιος καθημερινά μια ζωή αγιότητας χωρίς το ναό. Αυτό το νέο πνευματικό οικοδόμημα σκιαγραφούνταν στο Μισνά, το οποίο συνέταξε ο Ιούδας χα-Νασί στις αρχές του τρίτου αιώνα Κ.Χ.

Το Μισνά ήταν ένα αυτόνομο έργο που δεν επιζητούσε τεκμηρίωση μέσω Γραφικών αναφορών. Η μέθοδος της ανάλυσής του, ακόμη και το ύφος με το οποίο ήταν γραμμένο στην εβραϊκή, ήταν μοναδική, διαφορετική από το Γραφικό κείμενο. Οι αποφάσεις των ραβίνων, που παρατίθονταν στο Μισνά, επηρέασαν την καθημερινή ζωή των Ιουδαίων παντού. Μάλιστα, ο Γιάκομπ Νόισνερ σχολιάζει: «Το Μισνά αποτελούσε το σύνταγμα του Ισραήλ. . . . Απαιτούσε συναίνεση και συμμόρφωση με τους κανόνες του».

Αλλά τι θα γινόταν αν μερικοί αμφισβητούσαν το κατά πόσο τα λόγια των σοφών, που παρατίθονταν στο Μισνά, είχαν πράγματι το ίδιο κύρος με την αποκαλυμμένη Γραφή; Οι ραβίνοι θα έπρεπε να δείξουν ότι οι διδασκαλίες των Ταναΐμ (των δασκάλων του προφορικού νόμου) οι οποίες υπήρχαν στο Μισνά βρίσκονταν σε τέλεια εναρμόνιση με τις Εβραϊκές Γραφές. Ήταν πια απαραίτητο ένα πρόσθετο σχολιολόγιο. Οι ραβίνοι ένιωθαν την ανάγκη να εξηγήσουν και να τεκμηριώσουν το Μισνά και να αποδείξουν ότι προερχόταν από το Νόμο που δόθηκε στον Μωυσή στο Σινά. Ένιωθαν υποχρεωμένοι να αποδείξουν ότι ο προφορικός και ο γραπτός νόμος έχουν ένα πνεύμα και ένα σκοπό. Αντί λοιπόν να αποτελεί την τελευταία λέξη στον Ιουδαϊσμό, το Μισνά έγινε ένα νέο θεμέλιο για θρησκευτικές συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων.

Η Δημιουργία του Ταλμούδ

Οι ραβίνοι που ανέλαβαν αυτό το νέο εγχείρημα ήταν γνωστοί ως Αμοραΐμ — «ερμηνευτές», ή αλλιώς «εξηγητές», του Μισνά. Κάθε ακαδημία συσπειρωνόταν γύρω από κάποιον εξέχοντα ραβίνο. Ένας μικρός κύκλος λογίων και μαθητών διεξήγε συζητήσεις όλο το χρόνο. Αλλά οι πιο σημαντικές συζητήσεις διεξάγονταν δύο φορές το χρόνο, τους μήνες Αδάρ και Ελούλ, όταν οι αγροτικές εργασίες ελαττώνονταν και εκατοντάδες, ακόμα και χιλιάδες, άτομα μπορούσαν να παρευρεθούν.

Ο Αντίν Στάινσαλτς εξηγεί: «Ο διευθυντής της ακαδημίας προΐστατο, καθισμένος πάνω σε μια καρέκλα ή σε ειδικά χαλιά. Στις πρώτες σειρές απέναντί του κάθονταν οι διακεκριμένοι λόγιοι, περιλαμβανομένων και των συνεργατών του ή κάποιων εξεχόντων μαθητών, και πίσω τους όλοι οι άλλοι λόγιοι. . . . Η σειρά με την οποία κάθονταν βασιζόταν σε αυστηρά καθορισμένη ιεραρχία [ανάλογα με τη σπουδαιότητα]». Κάποιος απάγγελλε ένα τμήμα του Μισνά. Κατόπιν, αυτό παραβαλλόταν με παρόμοιες ή επιπρόσθετες πληροφορίες τις οποίες είχαν συλλέξει οι Ταναΐμ αλλά δεν περιλαμβάνονταν στο Μισνά. Άρχιζε η διαδικασία της ανάλυσης. Εγείρονταν ερωτήματα και αναλύονταν αντιφάσεις ώστε να επιτευχθεί η εσωτερική εναρμόνιση των διδασκαλιών. Αναζητούνταν αποδεικτικά εδάφια από τις Εβραϊκές Γραφές για να υποστηριχτούν οι ραβινικές διδασκαλίες.

Μολονότι ήταν προσεκτικά συγκροτημένες, αυτές οι συζητήσεις ήταν έντονες, μερικές φορές και θυελλώδεις. Ένας σοφός, τα λόγια του οποίου παρατίθενται στο Ταλμούδ, μίλησε για «σπίθες φωτιάς» που ξεπετάγονταν από τα στόματα των ραβίνων στη διάρκεια μιας συζήτησης. (Χουλίν 137β, Βαβυλωνιακό Ταλμούδ) Ο Στάινσαλτς λέει τα εξής σχετικά με τις συνεδριάσεις: «Ο διευθυντής της ακαδημίας, ή ο σοφός που εκφωνούσε τη διάλεξη, έδινε τη δική του ερμηνεία για τα προβλήματα. Οι λόγιοι στο ακροατήριο συχνά τον βομβάρδιζαν με ερωτήσεις που βασίζονταν σε άλλες πηγές, στις απόψεις άλλων σχολιαστών ή στα δικά τους λογικά συμπεράσματα. Μερικές φορές η συζήτηση ήταν πολύ σύντομη και περιοριζόταν σε μια σαφή και τελειωτική απάντηση σε ένα δεδομένο ερώτημα. Σε άλλες περιπτώσεις άλλοι λόγιοι πρόσφεραν εναλλακτικές λύσεις και επακολουθούσε μια μακροσκελής συζήτηση». Όλοι οι ακροατές μπορούσαν να λάβουν μέρος. Τα ζητήματα που αποσαφηνίζονταν στις συζητήσεις μεταδίδονταν στις άλλες ακαδημίες για να τα εξετάζουν και οι υπόλοιποι λόγιοι.

Ωστόσο, αυτές οι περιστάσεις δεν ήταν απλώς ατέλειωτες νομικές συζητήσεις. Τα νομικά ζητήματα που αφορούν κανόνες και διατάξεις της Ιουδαϊκής θρησκευτικής ζωής ονομάζονται Χαλακά. Αυτός ο όρος προέρχεται από την εβραϊκή ρίζα που σημαίνει «πηγαίνω» και δείχνει την “οδό ζωής την οποία πρέπει να ακολουθεί κάποιος”. Όλα τα άλλα ζητήματα — ιστορίες για ραβίνους και Βιβλικούς χαρακτήρες, σοφά ρητά, αντιλήψεις γύρω από τη θρησκεία και τη φιλοσοφία — ονομάζονται Χαγκαδά, από την εβραϊκή ρίζα που σημαίνει «λέω». Η Χαλακά και η Χαγκαδά εναλλάσσονταν στη διάρκεια των ραβινικών συζητήσεων.

Στο βιβλίο του «Ο Κόσμος του Ταλμούδ» (The World of the Talmud), ο Μόρις Άντλερ σχολιάζει: «Ο σοφός δάσκαλος διέκοπτε ένα μακροσκελές και δύσκολο νομικό επιχείρημα και έκανε μια παρέκκλιση λιγότερο απαιτητική και περισσότερο επιμορφωτική. . . . Έτσι, βρίσκουμε θρύλους και ιστορικές πληροφορίες, επιστημονικά στοιχεία της τότε εποχής και λαογραφικές αναφορές, Βιβλικές εξηγήσεις και βιογραφίες, κηρύγματα και θεολογία συνυφασμένα με έναν τρόπο που, στα μάτια κάποιου ανεξοικείωτου με τις διαδικασίες των ακαδημιών, έδινε την εντύπωση ότι όλα αυτά ήταν ένα παράξενο συνονθύλευμα αταξινόμητων πληροφοριών». Για τους λογίους των ακαδημιών, όλες αυτές οι παρεκκλίσεις εξυπηρετούσαν κάποιο σκοπό και σχετίζονταν με το υπό εξέταση θέμα. Η Χαλακά και η Χαγκαδά αποτελούσαν τα δομικά υλικά ενός νέου οικοδομήματος το οποίο βρισκόταν υπό κατασκευή στις ραβινικές ακαδημίες.

Η Δημιουργία Δύο Ταλμούδ

Τελικά, το κύριο ραβινικό κέντρο στην Παλαιστίνη μεταφέρθηκε στην Τιβεριάδα. Άλλες σημαντικές ακαδημίες βρίσκονταν στη Σεπφορίδα, στην Καισάρεια και στη Λύδδα. Αλλά η επιδεινούμενη οικονομική κατάσταση, η συνεχής πολιτική αστάθεια και, τελικά, η πίεση και ο διωγμός που ασκούσε η αποστατική Χριστιανοσύνη οδήγησαν σε μια εκτεταμένη μετανάστευση σε ένα άλλο μεγάλο κέντρο Ιουδαϊκού πληθυσμού στην Ανατολή — στη Βαβυλωνία.

Επί αιώνες, οι μαθητές συνέρρεαν από τη Βαβυλωνία στην Παλαιστίνη για να σπουδάσουν δίπλα σε μεγάλους ραβίνους στις ακαδημίες. Ένας τέτοιος μαθητής ήταν ο Αμπά μπεν Ίμπο, ο οποίος ονομαζόταν επίσης Αμπά Αρικά —Αμπά ο ψηλός— αλλά αργότερα έγινε γνωστός απλώς ως Ραμπ. Επέστρεψε στη Βαβυλωνία περίπου το 219 Κ.Χ., όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του δίπλα στον Ιούδα χα-Νασί, γεγονός το οποίο αποτέλεσε σημείο καμπής για την πνευματική σπουδαιότητα της Ιουδαϊκής κοινότητας στη Βαβυλωνία. Ο Ραμπ ίδρυσε ακαδημία στη Σούρα, μια περιοχή με πολλούς Ιουδαίους αλλά λίγους λογίους. Η φήμη του προσέλκυσε στην ακαδημία του 1.200 τακτικούς μαθητές, ενώ χιλιάδες άλλοι παρευρίσκονταν κατά τους Ιουδαϊκούς μήνες Αδάρ και Ελούλ. Ο εξέχων σύγχρονος του Ραμπ, ο Σαμουήλ, ίδρυσε ακαδημία στη Νεαρδαία. Άλλες σημαντικές ακαδημίες εμφανίστηκαν στην Πουμπεντίτα και στη Μαχόζα.

Τώρα δεν υπήρχε ανάγκη να ταξιδέψει κάποιος στην Παλαιστίνη, διότι μπορούσε να σπουδάσει δίπλα στους μεγάλους λογίους που υπήρχαν στη Βαβυλωνία. Η διαμόρφωση του Μισνά ως ενός ξεχωριστού κειμένου προλείανε το δρόμο για την πλήρη ανεξαρτησία των ακαδημιών της Βαβυλωνίας. Μολονότι τώρα αναπτύχθηκαν διαφορετικοί τρόποι και μέθοδοι μελέτης στην Παλαιστίνη και στη Βαβυλωνία, η συχνή επικοινωνία και η ανταλλαγή δασκάλων διαφύλαξαν την ενότητα των ακαδημιών.

Προς το τέλος του τέταρτου και στις αρχές του πέμπτου αιώνα Κ.Χ., η κατάσταση έγινε ιδιαίτερα δύσκολη για τους Ιουδαίους της Παλαιστίνης. Κύματα απαγορεύσεων και διωγμού, υπό την αυξανόμενη εξουσία του αποστατικού Χριστιανικού κόσμου, οδήγησαν στη χαριστική βολή με την οποία καταλύθηκε τόσο το Σάνχεδριν όσο και η θέση του Νασί (πατριάρχη) περίπου το 425 Κ.Χ. Έτσι, οι Αμοραΐμ της Παλαιστίνης άρχισαν να παγιώνουν σε ένα ενιαίο έργο τις περιλήψεις των συζητήσεων που διεξάγονταν στις ακαδημίες ώστε να διασφαλίσουν τη διαφύλαξή τους. Αυτό το έργο, το οποίο συντάχθηκε βιαστικά κατά το τελευταίο μέρος του τέταρτου αιώνα Κ.Χ., έγινε γνωστό ως το Παλαιστινιακό Ταλμούδ.

Ενώ οι ακαδημίες στην Παλαιστίνη βρίσκονταν σε παρακμή, οι Αμοραΐμ της Βαβυλωνίας έφταναν στο αποκορύφωμα της απόδοσής τους. Ο Αμπάγιε και ο Ραμπά εισήγαγαν στο επίπεδο των συζητήσεων την περίπλοκη και συγκαλυμμένη επιχειρηματολογία η οποία αργότερα αποτέλεσε το πρότυπο της Ταλμουδικής ανάλυσης. Στη συνέχεια, ο Ασί, ο διευθυντής της ακαδημίας στη Σούρα (371-427 Κ.Χ.), άρχισε να συγκεντρώνει και να επεξεργάζεται τις περιλήψεις των συζητήσεων. Σύμφωνα με τον Στάινσαλτς, το έκανε αυτό «φοβούμενος ότι ο τεράστιος όγκος του προφορικού υλικού, έτσι αταξινόμητος όπως ήταν, κινδύνευε να βυθιστεί στη λήθη».

Αυτή η μεγάλη συγκέντρωση πληροφοριών δεν θα μπορούσε να ταξινομηθεί από έναν άνθρωπο ή ακόμα και από μια γενιά. Η περίοδος των Αμοραΐμ τελείωσε στη Βαβυλωνία τον πέμπτο αιώνα Κ.Χ., αλλά το έργο της τελικής επεξεργασίας του Βαβυλωνιακού Ταλμούδ συνεχίστηκε τον έκτο αιώνα Κ.Χ. από μια ομάδα που ονομαζόταν Σαβοραΐμ, ένας αραμαϊκός όρος που σημαίνει «οι σχολιαστές» ή «οι γνωμοδότες». Αυτοί οι οποίοι είχαν αναλάβει την τελική επεξεργασία συγκέντρωσαν τα χιλιάδες εκκρεμή ζητήματα και τις ραβινικές συζητήσεις ανά τους αιώνες, δίνοντας στο Βαβυλωνιακό Ταλμούδ ένα ύφος και μια δομή που το ξεχώριζαν από όλα τα προηγούμενα Ιουδαϊκά συγγράμματα.

Τι Επιτέλεσε το Ταλμούδ;

Οι ραβίνοι του Ταλμούδ προσπάθησαν να αποδείξουν ότι το Μισνά είχε την ίδια προέλευση με τις Εβραϊκές Γραφές. Αλλά γιατί; Ο Γιάκομπ Νόισνερ σχολιάζει: «Το δηλωμένο ζήτημα ήταν η υπόσταση του Μισνά. Αλλά η ουσία του ζητήματος αποδεικνύεται πως είχε να κάνει με το κύρος του ίδιου του σοφού». Για να ενισχυθεί αυτό το κύρος, κάθε γραμμή του Μισνά, μερικές φορές κάθε λέξη, εξεταζόταν, αμφισβητούνταν, εξηγούνταν και εναρμονιζόταν με ένα συγκεκριμένο ύφος. Ο Νόισνερ παρατηρεί ότι οι ραβίνοι, με αυτόν τον τρόπο, «άλλαξαν την πορεία του Μισνά θέτοντάς το σε νέα τροχιά». Αν και είχε δημιουργηθεί ως ένα ολοκληρωμένο έργο, το Μισνά τώρα κατακερματίστηκε και αναλύθηκε αποσπασματικά. Στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, είχε αναδομηθεί, είχε επαναπροσδιοριστεί.

Αυτό το νέο έργο —το Ταλμούδ— εξυπηρέτησε το σκοπό των ραβίνων. Εκείνοι έθεσαν τους κανόνες της ανάλυσης, και κατόπιν αυτό δίδαξε τους ανθρώπους να σκέφτονται όπως οι ραβίνοι. Οι ραβίνοι πίστευαν ότι η μέθοδος μελέτης και ανάλυσης που ακολουθούσαν αντανακλούσε το νου του Θεού. Η Ταλμουδική μελέτη έγινε αυτοσκοπός, ένα είδος θρησκείας — το να χρησιμοποιεί κάποιος το νου του μιμούμενος, υποτίθεται, τον Θεό. Στις επόμενες γενιές, το ίδιο το Ταλμούδ θα αναλυόταν με αυτή την ίδια μέθοδο. Το αποτέλεσμα; Ο ιστορικός Σέσιλ Ροθ γράφει: «Το Ταλμούδ . . . έδωσε [στους Ιουδαίους] τη χαρακτηριστική σφραγίδα που τους ξεχώριζε από τους άλλους, καθώς και την αξιοσημείωτη δύναμη αντίστασης και συνοχής που τους διέκρινε. Η διαλεκτική του ακόνιζε το πνεύμα τους και τους έδινε . . . οξύνοια. . . . Το Ταλμούδ πρόσφερε στο διωκόμενο Ιουδαίο του Μεσαίωνα έναν άλλον κόσμο στον οποίο μπορούσε να διαφύγει . . . Του πρόσφερε μια πατρίδα, την οποία μπορούσε να μεταφέρει μαζί του όταν η δική του γη χάθηκε».

Εφόσον το Ταλμούδ δίδασκε σε άλλους τον τρόπο σκέψης των ραβίνων, ασφαλώς είχε δύναμη. Αλλά το ερώτημα που απευθύνεται σε όλους —Ιουδαίους και μη Ιουδαίους παρόμοια— είναι το εξής: Αντανακλά πραγματικά το Ταλμούδ το νου του Θεού;—1 Κορινθίους 2:11-16.

Τα Δυο Ταλμούδ — Πώς Παραβάλλονται Μεταξύ Τους;

Η εβραϊκή λέξη «Ταλμούδ» σημαίνει «μελέτη» ή «μάθηση». Οι Αμοραΐμ της Παλαιστίνης και της Βαβυλωνίας είχαν προσπαθήσει να μελετήσουν, ή να αναλύσουν, το Μισνά. Και τα δύο Ταλμούδ (Παλαιστινιακό και Βαβυλωνιακό) το κάνουν αυτό, αλλά πώς παραβάλλονται μεταξύ τους; Ο Γιάκομπ Νόισνερ γράφει: «Το πρώτο Ταλμούδ αναλύει τα στοιχεία, το δεύτερο ερευνά τις βάσεις των συλλογισμών· το πρώτο παραμένει αποκλειστικά μέσα στα πλαίσια που ορίζονται από το αντικείμενό του, το δεύτερο τα ξεπερνά κατά πολύ».

Η εκτενέστερη και πληρέστερη επεξεργασία στην οποία υποβλήθηκε το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ το έκανε, όχι μόνο πολύ μεγαλύτερο, αλλά και βαθύτερο και πιο διεισδυτικό όσον αφορά την τεχνοτροπία της σκέψης και της ανάλυσης. Όταν αναφέρεται η λέξη «Ταλμούδ», συνήθως εννοείται το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ. Αυτό είναι το Ταλμούδ το οποίο έχει μελετηθεί και σχολιαστεί περισσότερο στο πέρασμα των αιώνων. Κατά την άποψη του Νόισνερ, το Παλαιστινιακό Ταλμούδ «είναι αποτέλεσμα ικανοτήτων», ενώ το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ «είναι αποτέλεσμα ιδιοφυΐας».

[Υποσημειώσεις]

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη διαμόρφωση και το περιεχόμενο του Μισνά, βλέπε το άρθρο «Το Μισνά και ο Νόμος που Έδωσε ο Θεός στον Μωυσή», στη Σκοπιά 15 Νοεμβρίου 1997.

Το Παλαιστινιακό Ταλμούδ είναι κοινώς γνωστό ως το Ταλμούδ της Ιερουσαλήμ. Εντούτοις, αυτός είναι εσφαλμένος όρος, εφόσον στη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της αμοραϊκής περιόδου οι Ιουδαίοι δεν είχαν πρόσβαση στην Ιερουσαλήμ.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 15/5/1998

Η ζωή με τον παππού Διονύση κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Περνάει σε μια κατάσταση ανεξέλεγκτη, ειδικά τα βράδια και παρά τις ελάχιστες δυνάμεις που διαθέτει γίνεται υπερβολικά ανήσυχος και επιθετικός. Νύχτες τώρα έχει να κοιμηθεί η Σούλα, που στέκεται στο πλευρό του..


Χρειαζόμαστε λοιπόν μια ανάσα ζωής. Για να μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε δίπλα του, όπως επιβάλλει η χριστιανική συνείδηση μας και γιατί δεν έχει κανέναν άλλον κοντά του που μπορεί να του προσφέρει ουσιαστική βοήθεια, στις μεγάλες δυσκολίες που περνάει καθώς οδεύει προς το τέλος του.


Έτσι αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στην Πειραϊκή. Δεν ήταν η πιο κατάλληλη μέρα, αλλά το χρειαζόμαστε. Έβρεχε δυνατά και σταθερά την ώρα που φύγαμε, αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε. Κάποια στιγμή λίγο πριν νυχτώσει, σταμάτησε να βρέχει και τότε κατεβήκαμε στα βράχια της Πειραϊκής.


Δεν είναι η πρώτη φορά που ερχόμαστε εδώ. Έχουμε ξαναέρθει και με τον παππού Διονύση. Ναι, τότε που ήταν καλύτερα και του άρεσαν οι βόλτες. Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα, παλιότερα, από τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, όταν είχαμε ξαναέρθει εδώ και το απολαύσαμε πραγματικά. Άλλοι καιροί τότε. Πολύ διαφορετικοί από τους σημερινούς.


Θες το περιβάλλον, οι τεράστιοι πέτρινοι όγκοι (βράχοι) δίπλα στη θάλασσα, τα πλοία που μπαινόβγαιναν στο κεντρικό λιμάνι του Πειραιά, όλα ήταν όμορφα. Σε έκαναν να ξεχάσεις τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Να νιώσεις λίγο άνθρωπος που μπορείς να απολαύσεις στιγμές όμορφες. Και το είχαμε τόσο ανάγκη!


Χάζευα τον περιβάλλοντα χώρο... Ήμασταν σχεδόν μόνοι στα βράχια. Ένας ακόμα κύριος με τα δυο του μικρά παιδιά ήρθε στη διάρκεια που μείναμε εκεί και ήταν αυτός που μας φωτογράφισε με προθυμία, για να κρατήσουμε κάτι από αυτή την κυριακάτικη έξοδο μας στην πανέμορφη πειραϊκή ακτή.


Ύστερα ανεβήκαμε στην ταβέρνα «Θαλασσάκι» για ένα ουζάκι με μεζέ ψαρικά. Δεν με ενθουσίασε, παρά την ακρίβεια του, αλλά είχαμε ανάγκη αυτή την έξοδο... Κατά τις εννιά επιστρέψαμε σπίτι. Έπρεπε να αποδεσμεύσουμε την κοπέλα που πρόσεχε, στην μικρή απουσία μας, τον παππού Διονύση.

Εμείς το είδαμε χθες το μεσημέρι, το Broadcasting του Ιουνίου, στην Αίθουσα Βασιλείας και πήραμε πολλά διδάγματα. Σήμερα αξίζει να σταματήσουμε σε ένα μόνο. Αυτό που αφορά μια έκθεση από την Ελλάδα και τη δράση των αδελφών στη διανομή πνευματικής τροφής στους πρόσφυγες.


Δεν μας ήταν άγνωστα όλα αυτά. Στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ κατά καιρούς έχουμε αναφερθεί σ' αυτό το τόσο σημαντικό έργο που κάνουν οι αδελφοί μας στα νησιά του ανατολικού Αιγίου ή στις μεθοριακές γραμμές που φιλοξενούνται εκεί. Δείτε το βίντεο ΕΔΩ και πηγαίνετε στο 32:20. 


Πραγματικά οι αδελφοί μας έχουν κάνει ένα πάρα πολύ καλό ρεπορτάζ. Με πλάνα από το λιμάνι της Χίου και από το συντονιστικό κέντρο, το οποίο έδινε οδηγίες σε αδελφούς που πραγματικά, όπως αναφέρεται, έκαναν έργο πολλές φορές και 24 ώρες το 24ωρο... Ναι, δεν είναι καθόλου υπερβολικό αυτό.


Πολύ στοργική αποδείχτηκε αποδείχθηκε η απόφαση να φτιάξουν τέσσερις τάξεις εκμάθησης ξένης γλώσσας που αφορούν τον αραβόφωνο τομέα μια και η πρόσφυγες μιλούσαν αυτή τη γλώσσα αφού έρχονταν κυρίως από τη Συρία, όπου μαίνεται ο πόλεμος και οι άνθρωποι δεν νιώθουν καθόλου ασφαλείς.


Από παντού δήλωσαν ενδιαφέρον οι αδελφοί μας. Ακόμα και από την εκκλησία μας Αθήνα Αττική, το ζεύγος Άκη και Τερέζα Γαρδικιώτη δήλωσε πρόθυμα να μάθει τη γλώσσα και τώρα υπηρετεί εκεί. Δείτε ΕΔΩ μια εκδήλωση αγάπη στον αποχαιρετισμό που τους κάναμε καθώς έφυγαν από την εκκλησία μας.


Ακούσαμε τόσα πράγματα και ωφεληθήκαμε πολύ. Θα το διαπιστώσετε κι εσείς αν δείτε το βίντεο αυτό. Αξίζει. Στην κάμερα του Broacasting μιλούν οι αδελφοί μας. Είχαν να αντιμετωπίσουν ζητήματα. Το φραγμό της γλώσσα, την έλλειψη εντύπων στη γλώσσα τους που απέχει τόσο από τη δική μας. Και τα κατάφεραν.


Αλλά το σημαντικό είναι ότι οι κατατρεγμένοι αυτοί άνθρωποι είδαν με πολύ αγάπη και συμπάθεια όλη αυτή την κινητικότητα. Κατάλαβαν που δεν είναι ο Θεός που φταίει γι' αυτό το δράμα που ζουν. Οι δηλώσεις τους είναι πολύ ενθαρρυντικές. Έχοντας συναίσθηση της πνευματικής τους ανάγκης.


Πραγματικά ωφεληθήκαμε όσοι το είδαμε... Και διαπιστώσαμε έμπρακτα πως ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Θεώρησα ότι έπρεπε να κάνω ένα σημείωμα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Διότι όπως είπαμε δεν ήταν ή πρώτη φορά που γράψαμε για αυτό. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Θα το διαπιστώσετε και μόνοι σας.


Κάποια άνθρωποι ακούν για πρώτη φορά για τον Ιεχωβά, όντας στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι και εξοικειωμένοι με το κοράνι. Πραγματικά γίνεται ένα έργο ιεραποστολικό, ξεχωριστό διακήρυξης των καλών νέων σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Είναι φανερό που όλο αυτό το έργο στηρίζεται από το άγιο πνεύμα.


Και είμαστε ευγνώμονες προς τον Ιεχωβά που εκείνος άνοιξε μια τέτοια πόρτα πνευματικής δραστηριότητας. Πολλοί, ζουν για πρώτοι φορά εμπειρίες, που μέχρι τώρα διάβαζαν μόνο μέσα από τα περιοδικά μας. Έχουμε σοβαρούς λόγους να ευγνωμονούμε και τον ευχαριστούμε γι' αυτό τον μόνο ζώντα αληθινό Θεό.

Καμιά φορά νιώθεις πως οι άνθρωποι τρελαίνονται. Πόσος καιρός είναι που το ανώτατο δικαστήριο στη Ρωσία εκδίκασε ως εξτρεμιστές τους Μάρτυρες του Ιεχωβά; Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ τα σχετικά δημοσιεύματα που κάναμε στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Και τώρα ο πρόεδρος της Ρωσίας κ. Πούτιν βραβεύει έναν πολύτεκνο αδελφό μας ως υπόδειγμα γονιού!


Κυκλοφορεί ήδη ένα βίντεο ανάμεσα στις ομάδες των αδελφών και είναι αλήθεια ότι αρκετοί αδελφοί μας το αντιμετώπισαν με κάποια καχυποψία, δεδομένου ότι το διαδίκτυο είναι γεμάτο με ψεύτικες ειδήσεις. Αλλά εμείς ψάξαμε το θέμα και διαπιστώσαμε ότι είναι πέρα για πέρα αληθινό! Οπότε το μόνο σχόλιο που έχουμε να κάνουμε είναι ότι, ο Ιεχωβά έχει κέφια. Δείτε ΕΔΩ.


Η είδηση δημοσιεύτηκε στις 31.5.2017 με τον τίτλο «Οικογένεια Μαρτύρων του Ιεχωβά έλαβε παράσημο από το χέρι του αρχηγού κράτους» Και συνεχίζει… Μόσχα. Στη συνάντηση του Κρεμλίνου, ο πρωθυπουργός της χώρας, απονέμει παράσημο στους Βαλέριο και Τατιάνα Νόβηκ, Μάρτυρες του Ιεχωβά από το/τη Καρελι'η. Η είδηση δημοσιεύτηκε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.


Πρόκειται για το παράσημο "γονεϊκή δοξα" (φήμη, υπόληψη).Στην επίσημη βράβευση (απονομή βραβείων, παρασημοφορία), παραβρέθηκαν μόνο έξι από τα οκτώ παιδιά του Νόβηκ. Με το παράσημο αυτό βραβεύονται πολύτεκνοι γονείς που δίνουν στην στερέωση (ενίσχυση) του οικογενειακού θεσμού και διαπαιδαγώγηση (ανατροφή )παιδιών ιδιαίτερη σημασία.


Το ρεπορτάζ στέκεται στα καλά λόγια του Πούτιν που είπε για την περίσταση, ότι δηλαδή έτσι εδραιώνεται κοινωνικά μια υπεύθυνη οικογένεια, ενώ αγωνίζεται για τον υγιή (σωστό) τρόπο ζωής, εξασφαλίζοντας απόλυτη ατομική ανάπτυξη προσωπικοτήτων των παιδιών, υψηλό επίπεδο φροντίδας για την υγεία, εκπαίδευση, σωματική (φυσική),πνευματική και ηθική ανάπτυξη.


Είναι εντυπωσιακό ότι σε απάντηση όλων αυτών των λόγων του Πόυτιν σχετικά με την πνευματική και ηθική ανάπτυξη των παιδιών του ο Βαλέριο Νόβηκ, χρησιμοποίησε μια παράφραση κειμένου της Γραφής που τον καθοδηγεί τη ζωή τη δική του και της οικογένειας του, αναφέροντας τα ευεργετικά αποτελέσματα το εδαφίου Παρ.22:6 (Εκπαίδευσε το αγόρι σύμφωνα με την οδό που είναι κατάλληλη για αυτό  ακόμη και όταν γεράσει δεν θα απομακρυνθεί από αυτήν).


Στο σχετικό βίντεο από τη βράβευση που παίχτηκε και από τα ελληνικά ΜΜΕ χωρίς ωστόσο, καμιά αναφορά στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ακούσαμε τον αδελφό να λέει για τη Γραφή, ότι πρόκειται για ένα σοφό βιβλίο. Για άλλη μια φορά ο Ιεχωβά δείχνει τη δύναμη του. Άλλος ένας ισχυρός λόγος να τον εμπιστευόμαστε ανεπιφύλακτα και να μη φοβόμαστε τους ανθρώπους. Δείτε ΕΔΩ το βίντεο της βράβευσης. Κι ΕΔΩ δείτε μια ολοκληρωμένη αναφορά στο πρόβλημα… Κι ΕΔΩ δείτε ειδικό αφιέρωμα Broadcasting.

Εξετάσεις, μια δοκιμασία για τα παιδιά κάθε Ιούνιο. Το πρόβλημα είναι ότι το διογκώνουν στα παιδιά τους οι γονείς καθώς προσπαθούν ιδιαίτερα στην πανελλήνιες που θα καθορίσει ίσως και το επαγγελματικό τους μέλλον να βάλλουν πολύ ψηλά τον πήχη, θέτοντας ως στόχους ότι ονειρεύονταν να κάνουν αυτοί και δεν τα κατάφεραν.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 10/06/2017

Όταν η διευθύντρια του «Τζάνειου» νοσοκομείου της Αθήνας κ. Μαρία Αρβανίτη, έλαβε έγγραφο από την διεύθυνση δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Πειραιά με το οποίο της ζητούσαν να στελεχώσει με παθολόγους και γενικούς γιατρούς τα εξεταστικά και τα βαθμολογικά κέντρα της περιοχής, αποφάσισε να λάβει μια επιπλέον δράση για να βοηθήσει μαθητές και γονείς.

«Το στρες τις ημέρες των εξετάσεων είναι αυξημένο τόσο για τα παιδιά όσο για τους γονείς. Το έχω βιώσει κι εγώ ως μητέρα, έτσι σκέφτηκα αμέσως ποιοι είναι οι κατάλληλοι επιστήμονες που έχουμε στο νοσοκομείο για να υποστηρίξουμε τους υποψηφίους των πανελληνίων. Βρήκα αμέσως ανταπόκριση από την παιδιατρική κλινική» τονίζει η διευθύντρια του «Τζανείου».

Στην ιστοσελίδα του νοσοκομείου οι παιδοψυχολόγοι ανήρτησαν συμβουλές για την διαχείριση του άγχους κατά την διάρκεια των εξετάσεων. Η συγκεκριμένη κατηγορία έχει τον τίτλο: «Το Γενικό Νοσοκομείο Τζάνειο Πειραιά συνοδοιπόρος στην προσπάθεια των υποψηφίων και των γονιών τους στις Πανελλήνιες εξετάσεις 2017».

«Υπάρχουν τρεις γραμμές επικοινωνίας και υποστήριξης, είναι τα σταθερά τηλέφωνα του Παιδοψυχιατρικού τμήματος. Είναι σε λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο από τις 2 έως τις 21 Ιουνίου». Στα τηλέφωνα απαντούν και δίνουν συμβουλές παιδοψυχίατροι του «Τζανείου», οι οποίοι ειδικεύονται σε εφήβους.

Χειρίζονται όμως μόνο περιστατικά διαταραχής άγχους που σχετίζονται με την διαδικασία των πανελληνίων εξετάσεων. Η συμβουλευτική είτε στο μαθητή είτε στον γονιό δίνεται από το τηλέφωνο χωρίς να χρειάζεται να επισκεφτούν το νοσοκομείο.

Αλλά γιατί διάλεξαν αυτό το νοσοκομείο; Διότι στο «Τζάνειο» λειτουργεί ένα ιατρείο εφηβικής ιατρικής από το 2011 και σε καθημερινή βάση παρέχει υποστήριξη σε παιδιά που την χρειάζονται. Για πρώτη φορά όμως δίνεται και επιπλέον βοήθεια σε μια κομβική στιγμή της ζωής τους.

«Η ιδέα ήταν να βοηθήσουμε σε μία οξεία κατάσταση στρες. Η ακαδημαϊκή επίδοση είναι ένας πιεστικός παράγοντας ο οποίος μπορεί να οδηγήσει στην εκδήλωση υποκείμενης παθολογίας» λέει ο Ιωάννης Παπανδρέου, Παιδίατρος στο «Τζάνειο» με ειδίκευση στην εφηβική ιατρική.

Ο ρόλος των γονέων όπως επισημαίνει ο γιατρός, θα πρέπει να είναι υποστηρικτικός. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να έχουν περάσει στο παιδί τους το μήνυμα ότι η αποτυχία είναι και αυτή κομμάτι της ζωής. «Οι εξετάσεις δεν είναι το τέλος του κόσμου. Πάντα υπάρχει μια δεύτερη ευκαιρία, αυτό πρέπει να είναι κατανοητό. Αυτό μειώνει αισθητά τα επίπεδα του άγχους» εξηγεί ο κ. Παπανδρέου.

Τα μυστικό για να την αποφυγή επεισοδίων άγχους είναι η χάραξη ενός «οδικού χάρτη» από την αρχή της χρονιάς. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο μαθητής θα πρέπει να έχει συγκεκριμένες ώρες που θα διαβάζει αλλά και «δικαίωμα στην τεμπελιά», όπως χαρακτηριστικά λένε οι γιατροί, δηλαδή χρόνο για τις δραστηριότητες και τους φίλους του.

Αν οι γονείς πιέζουν ένα παιδί να διαβάζει εντατικά μέχρι την τελευταία στιγμή υπάρχει μεγάλη πιθανότητα στο τέλος να μην μπορεί να αποδώσει. Τους στόχους, όπως τονίζουν οι ειδικοί, θα πρέπει να τους βάλει ο έφηβος και όχι οι γονείς ανάλογα με τις δικές τους προσδοκίες.

«Οι πιεστικοί παράγοντες δεν προέρχονται από εμάς. Προέρχονται από το περιβάλλον, το οποίο μας βάζει τους όρους και τους κανόνες. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για μικρές οξείες δόσεις στρες. Αυτό σημαίνει ότι ένας μαθητής μπορεί να είναι τέλεια προετοιμασμένος, αλλά να πάει και να δώσει λευκή κόλλα» εξηγεί ο Παιδίατρος με εξειδίκευση στους εφήβους.

Οι μαθητές θα πρέπει να κοιμούνται οπωσδήποτε 8 ώρες, το βράδυ. Οι λίγες ώρες ύπνου αυξάνουν τα επίπεδα του στρες, όπως επίσης θα πρέπει να τρέφονται σωστά.

Αν το παιδί σας εμφανίσει συμπτώματα άγχους καθ’ οδόν για το εξεταστικό κέντρο θα πρέπει να του τονώσετε την ψυχολογία με τους εξής τρόπους: του θυμίζετε όλη την προσπάθεια που έχει κάνει τόσο καιρό, του τονίζετε ότι πάντα υπάρχει και η δεύτερη ευκαιρία, του λέτε πόσο πιστεύετε σε αυτό και του αναγνωρίζετε την προσπάθεια που έχει κάνει

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί το Σάββατο 10/6/2017 στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις»
• Δείτε ΕΔΩ ένα ακόμα δημοσίευμα για τον άγχος των εξετάσεων…

Συντρίφτηκε η καρδιά μου, ποταμοί δακρύων τρέχουν από τα μάτια μου, στέκομαι με το κεφάλι σκυφτό μπροστά στον Ουράνιο Πατέρα μας Ιεχωβά χωρίς να μπορώ ούτε μια λέξη να πω για να εκφράσω τα ανέκφραστα και να μετρήσω τα αμέτρητα. Μπροστά σε μια τέτοια αγάπη τι μπορεί να πει κανείς!

Από το ξεχείλισμα όμως της καρδιάς μου για όλα όσα μου γράφεις, μοιράζομαι μαζί σου, αλλά και με κάθε αδελφό μου και κάθε αδελφή μου, ένα ποίημα που δεν διεκδικεί τίποτα, ένα ποίημα που οι λέξεις του αγωνίζονται να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη και την ευχαριστία που πηγάζουν από μια καρδιά αδύναμη και ανήμπορη, που όμως ξεχειλίζει από αγάπη και απορία.

Όσο υπάρχει πνοή στο στήθος μου και χτύπος στην καρδιά μου, κάθε ημέρα και στις ατέλειωτες ξάγρυπνες νύχτες μου, θα εύχομαι και θα προσεύχομαι ο Ιεχωβά να ευλογεί κατά τον πλούτο της δόξας Του κάθε αδελφό και κάθε αδελφή, και να τους σκεπάζει με τις φτερούγες της Χάρης και του Ελέους Του. Εγώ δεν είμαι τίποτα άλλο παρά μια ραγισμένη στάμνα, ένα καλάμι που κοντεύει να σπάσει, ένα λυχνάρι που τρεμοσβήνει...

«Και λέω: «Αχ! και να είχα φτερούγες σαν περιστέρι! Θα πέταγα μακριά και θα κατοικούσα εκεί. Ναι! Θα έφευγα και θα πήγαινα μακριά· Θα έμενα στην έρημο.—Σέλαχ—

Θα έσπευδα σε έναν τόπο όπου θα μπορούσα να διαφύγω

Από τον ορμητικό άνεμο, από τη θύελλα». Ρίξε στον Ιεχωβά το βάρος που σηκώνεις, Και αυτός θα σε στηρίξει. Ποτέ δεν θα επιτρέψει να κλονιστεί ο δίκαιος. Ψαλμός 55:6-8, 22

«Μαζί μου από τον Λίβανο, εσύ η νύφη, μαζί μου έλα από τον Λίβανο. Κατέβα από την κορυφή του Αντιλιβάνου, από την κορυφή του Σενίρ, ναι, του Αερμών, από τις φωλιές των λιονταριών, από τα βουνά των λεοπαρδάλεων». Άσμα Ασμάτων 4:8

Κοίταξε από την Κορυφή

Μια μέρα ενώ βάδιζα στο δρόμο, μες την πόλη
σκυφτός από τις μέριμνες, βαρύς και σκεφτικός,
κι ενώ βούϊζαν γύρω μου οι χίλιες τόσες έγνοιες
σα να ήσαν μαύρα και βαρειά στον ουρανό μπουρίνια,
που θα ξεσπάσουν γρήγορα, μου μίλησε ο οίκτος:
«Ω, πλασματάκι εσύ φτωχό, έχεις τόσα να κάνεις,
τόσα πολλά! Τι τρομερά δύσκολη που είναι η ζωή σου!
Γρήγορα το βαρύ φορτίο αυτό, θα σε συντρίψει…..»
Κι αμέσως κάποια μυστική απόκριση συμπάθειας
ανάβλυσε από μέσα μου. Ο καυτερός ο ήλιος
σα να έκαιγε δυνατά. Οι θόρυβοι, η σκόνη,
Οι εξατμίσεις των μοτέρ που γρήγορα περνούσαν
και γρατζουνίζαν την καρδιά, το σφύριγμα των κλάξον
που μαστιγώναν πιο πολύ τα χαλασμένα νεύρα,…..
Ήταν χαριστική βολή, το τελευταίο βόλι
στον ταραγμένο, δύσθυμο κι ερεθισμένο νου.
Ω, ναι, θα γίνει σίγουρα συντρίμμια η ζωή μου.
Μου είναι ανυπόφορη η πίεση που φέρνουν
οι έγνοιες οι ατελείωτες, οι ερεθιστικές -
Πολύ μεγάλες και βαριές για έναν σαν κι εμένα….»

Έτσι κατάπιε η καρδιά την ίδια της τη λύπη,
Σα μια «μιζέρια-ηδονή» την ένοιωσε…. Μα να!
Ήσυχος κάποιος ψίθυρος ξεκάθαρα μου είπε:
«Είναι όλα αυτά για ανέβασμα κι όχι για συντριμμό!»
Κι αμέσως είδα στη στιγμή το λάθος μου το μέγα.
Η θέση μου δεν ήτανε κάτω από αυτά τα βάρη
Αλλά ψηλά στην κορυφή! Ο Ιεχωβά δεν είπε
πως πρέπει εγώ να τα βαστάζω.
Είναι για να με κουβαλήσουνε και να με παν καβάλα.
Ξέρει πολύ καλά πως είμαι ανίκανος εγώ.
Πριν να στρωθούν τα σχέδια στης γης αυτής το χάρτη
είδε πως ένα πλάσμα Του χρειάζεται τη Χάρη
τη δύναμη να υπηρετεί. Είδε ένα βλασταράκι
που ήθελε ήλιο και βροχή, να δέσει, να ψηλώσει,
μια χρυσαλλίδα άπλαστη και μισοκαμωμένη
κάποια καρδιά αδύνατη χωρίς τη Θεία πίστη.
Αδύνατο να μην τα δει το μάτι Του όλα τούτα
Και πιο πολλά! Και την καρδιά με σκέψη τρυφερή
την τοποθέτησε εκεί που έπρεπε να ζήσει -
Ή να πεθάνει. Αν σέρνεσαι στο χώμα και πλαγιάζεις,
το βάρος είναι θάνατος. Αλλά ζωή και δύναμη
είναι για εκείνους που τολμούν ψηλά να σηκωθούνε.

Τότε κατάλαβε η καρδιά ότι τα βάρη μας είναι φτερά,
κι έτσι μ´ αυτά μπορούμε
σε αιθέρια ύψη Χάριτος πάντοτε να πετούμε.
Χωρίς αυτά χανόμαστε μεσ´ τη ζωή για πάντα,
σε τόπους που περπάτησε - νήπιο ακόμα - η πίστη.
Σε περιστάσεις που το αδύνατο μονάχα επιζεί.
Ω, του ουρανού παράδοξο! Τα βάρη που θαρρούμε
ότι θα μας συντρίψουνε ήρθαν να μας σηκώσουν
ψηλά προς τον Θεό! Γι´ αυτό σκαρφάλωσε καρδιά μου!
Τίποτα δε θα συντριφτεί παρά μονάχα εκείνο
που μένει ανήμπορο, σκυφτό από το βάρος κάτω.
Ω, πως θα σκαρφαλώσουμε! Τι δύναμη ανεβάστρα
θαρθεί να ξεπεράσουμε τις μοιρολόγες έγνοιες
μεσ´ τη ζωή. Και το κλειδί το βρίσκουμε μέσα στην Άγια Γραφή
που μας ανοίγει την κρυφή, τη μυστική Του σκάλα.
Μόνοι μαζί με τον Θεό εκεί αποκλεισμένοι
τα βάρη μας αφήνοντας ξενοιάζουμε σ´ Αυτόν 

ΠΑΥΛΟΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΥΜΝΟΣ 44

Η Προσευχή του Ταπεινού

1. Θεέ, την προσευχή μου
να ακούσεις σου ζητώ.
Τα τραύματά μου είν’ βαθιά,
ν’ αντέξω δεν μπορώ.
Τη δύναμή μου έσβησαν
οι πίκρες της ζωής.
Την εύνοιά σου δώσε μου,
κοντά μου να σταθείς.

(ΡΕΦΡΕΝ)
Δώσ’ μου, Θεέ, παρηγοριά,
ελπίδα να ’χω στην καρδιά.
Βοήθησέ με να σταθώ,
καινούρια δύναμη να βρω.

2. Παρηγοριά κι απάγκιο
μες στον Λόγο σου θα βρω,
και λόγια που εκφράζουν
ό,τι δεν μπορώ να πω.
Ενίσχυσε την πίστη μου
και κάν’ την σταθερή.
Απ’ την καρδιά μου είσαι
μεγαλύτερος εσύ.

(ΡΕΦΡΕΝ)
Δώσ’ μου, Θεέ, παρηγοριά,
ελπίδα να ’χω στην καρδιά.
Βοήθησέ με να σταθώ,
καινούρια δύναμη να βρω.
(Βλέπε επίσης Ψαλμ. 42:6· 119:28· Ρωμ. 8:26· 2 Κορ. 4:16· 1 Ιωάν. 3:20.)

• Ακούστε ΕΔΩ τον ύμνο 44.