Οι τρείς χάριτες που αποτελούσαν μέρος της 4άδας με τον υποφαινόμενο (γράφοντα) παρόντα, αλλά απόντα από τα φωτογραφικά στιγμιότυπα. Είναι, από αριστερά, η Τούλα, η Σούλα και η Νίτσα. Εγώ στον κλασικό ρόλο του δημοσιογράφου, καλύπτω τη βόλτα αν και την απόλαυσα πραγματικά μαζί τους.


Κάπως έτσι στήθηκε η χθεσινή μας ανάρτηση. Θυμηθείτε τη ακολουθώντας το σύνδεσμο ΕΔΩ… Τώρα στην κεντρική σελίδα είναι το ένα δίπλα στο άλλο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις αργότερα πού και πώς θα αποθηκευτούν… Θέλαμε για την υγεία μας να περπατήσουμε και πήγαμε να δούμε από κοντά τα καμένα.


Δεν είναι μακριά. Φτάσαμε μέχρι εκεί από μια ανηφόρα. Είδαμε πόσο κοντά στα σπίτια πήγε η φωτιά και συνεχίσαμε στο πράσινο που έμεινε. Με τις μνήμες παρούσες να οδηγούν στα πρώτα χρόνια της ζωής των κοριτσιών, Τούλας και Νίτσας… Είδα με πόση νοσταλγία μας δείχνανε το σπίτι που μεγάλωσαν και δεν υπάρχει πια…


Το μονοπάτι χωμάτινο… Είχε αρχίσει κιόλας να σκοτεινιάζει. Βέβαια η Νίτσα είχε μαζί της ένα επαναφορτιζόμενο φακό που έβγαζε πολύ φως αν και δεν χρειάστηκε τελικά, αφού από ένα σημείο και πέρα και καθώς έπεφτε το σκοτάδι είχε φωτισμό ο δρόμος που πήραμε για την επιστροφή μας, στο σπίτι της.


Αυτό είναι που μ’ αρέσει στη βόλτα. Η κουβέντα που γίνεται. Έτσι γνωρίσαμε καλύτερα και την Τούλα. Κι εκείνη μας κάλεσε με τον σύζυγο της τον Ηλία την επομένη, Κυριακή αμέσως μετά τη συνάθροιση στην εκκλησία της Κορίνθου να πάμε σπίτι τους (δίπλα στο σπίτι της Νίτσας…) και να μας κάνουν το τραπέζι.


Μερικά πράγματα δεν ξεχνιούνται εύκολα. Ίσως δεν έχει κανείς άλλη ευκαιρία να τα ξαναζήσει και είναι εκπληκτικό όταν τα καταφέρνει. Γι’ αυτό και δεν χρειάζονται αναβολές, όταν πέφτουν τέτοιες προτάσεις από φίλους στο τραπέζι. Γι’ αυτό κι εγώ άφησα ότι δουλειά κι αν είχα για να ακολουθήσω το περπάτημα τους


Μ’ αρέσει μερικά πράγματα που καταγράφω να είναι ρεαλιστικά. Απλά και όμορφα, όπως τα ζει κανείς. Γι’ αυτό και όποτε μπορώ, αποφεύγω τις στημένες φωτογραφίες. Αλλά αυτή η βόλτα ήταν ξεχωριστή. Και η εμπειρία από τα καμένα, συγκλονιστική. Γι’ αυτό βάζω μια ακόμα φωτογραφία παρ’ όλο που ήταν πολλές αυτές που δημοσίευσα χθες…

Οι φίλοι μας, μας ξεσήκωσαν. Και η αλήθεια είναι ότι δεν θέλουμε κι εμείς πολύ να ξεσηκωθούμε. Ξεκινήσαμε από την Τέμενη με στόχο να επιστρέψουμε σπίτι μας, ύστερα από 15 μέρες διακοπών και ένα μήνυμα μας έφερε κοντά στους φίλους μας. Για ένα καφέ λέγαμε, αλλά ήταν αρμένικη η βίζιτα.


Μείναμε στο σπίτι του Παναγιώτη και της Νίτσας και τελικά το χαρήκαμε πολύ. Η παρέα τους μας είναι πολύ ευχάριστη. Μάλιστα την Κυριακή το πρωί πήγαμε και στη συνάθροιση της εκκλησίας της Κορίνθου. Αλλά αυτά, αύριο. Σήμερα ας πάμε στα καμένα. Απογευματάκι Σαββάτου τα επισκεφθήκαμε σε μια βόλτα.


Όλο το φωτογραφικό υλικό σήμερα έχει πολύ πόνο... Δεν είναι ευχάριστο να βλέπεις ένα καταπράσινο δάσος πώς το απόκαμαν οι πρόσφατες φωτιές. Θυμάστε; Είχαμε γράψει κι ΕΔΩ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ για τη σκληρή δοκιμασία που πέρασαν όταν η φωτιά κόντευε να κάψει τα σπίτια τους.


Τελικά, πέρα από τη μεγάλη κινητοποίηση της πυροσβεστικής και των εναέριων μέσων βοήθησε και η βροχή και η φωτιά σβήστηκε αφήνοντας πίσω της αυτό το τραγικό τοπίο με τα καμένα δέντρα. Τα είδαμε από κοντά. Δεν είναι και μακριά από το σπίτι των φίλων μας. Και ήταν κάτι το φοβερό!


Δεν υπάρχει πιο θλιβερή εικόνα από αυτή. «Πιάνεται» η καρδιά σου καθώς η γη μυρίζει ακόμα αυτή την αποφορά του καμένου. Η παρέα ήταν καλή. Ευτυχώς γιατί δύσκολα αντέχεις ένα τέτοιο σκληρό θέαμα που παραπέμπει στην απόλυτη καταστροφή. Ναι, το πρόβλημα είναι μεγάλο... Οικολογική καταστροφή.


Δρόμοι, μάλλον σε μονοπάτια παραπέμπουν από τα οποία προσπάθησαν τα επίγεια μέσα πυρόσβεσης να βοηθήσουν, όσο μπορούσαν. Αλλά η φωτιά μέσα σε ένα τέτοιο καταπράσινο πευκώνα με το ρετσίνι πάνω στα δέντρα δεν σταματάει εύκολα. Το βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας.


Ήταν μια δύσκολη βόλτα που όμως θέλαμε να την κάνουμε... Δεν είχα ξαναπάει τόσο κοντά σε μια εστία που μόλις πριν λίγες μέρες έσβησε ενώ απείλησε περιουσίες και κατοικίες. Δεν έμαθα τι έφταιγε, ίσως η πυροσβεστική καταλήξει κάπου. Όμως η ουσία είναι ότι χρειάζεται μεγάλη προσοχή.

Οι φωτογραφίες αυτές που δημοσιεύουμε στη σημερινή ανάρτηση πάρθηκαν την Παρασκευή το βράδυ στην ταράτσα του παραθεριστικού κέντρου του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου. Ήταν μια πραγματικά υπέροχη βραδιά, παρέα με τους φίλους μας που φέτος είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα. Εδώ ο Αλέξης με τον Κώστα.


Ήταν εκείνοι που τις 15 μέρες που μείναμε εκεί για διακοπές, πέρα από τις συναθροίσεις που βρισκόμασταν, μας άνοιξαν το σπίτι τους και μας φίλεψαν πολύ αγάπη σε μια πολύ όμορφη κοινωνική συναναστροφή. Ιδιαίτερα αυτό το ζευγάρι σκαπανέων, ο Σπύρος και η Ασημούλα μας σκλάβωσαν με όσα μας πρόσφεραν πλουσιοπάροχα.


Κι αυτό εδώ το ζευγάρι, η Μαρία και ο Αλέξης με τα τέσσερα παιδιά τους είναι μοναδικοί, υπέροχοι άνθρωποι... Περάσαμε ένα απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ, στην αυλή του σπιτιού τους, γνωριστήκαμε και εδραιώσαμε μια φιλία που είμαστε βέβαιοι ότι θα κρατήσει. Έτσι, με απλά πράγματα, με την κουβέντα γνωρίζονται οι άνθρωποι.


Με τη Μαρίνα και τον Γιάννη γνωριζόμαστε τρία χρόνια τώρα. Αλλά "κρατάει" αυτή η... κολόνια. Φέτος πήγαμε σπίτι τους, στην Ελίκη και τους γνωρίσαμε μέσα στο δικό τους χώρο... Τι όμορφο, ενθαρρυντικό και εποικοδομητικό είναι να συμβαίνει αυτό στην αδελφότητα! Και εμείς το επιδιώκουμε σε κάθε ευκαιρία.


Θα χρειαστώ πολύ χώρο για να σας μιλήσω γι' αυτό το ζευγάρι, των υπέροχων ανθρώπων. Η προηγούμενη γνωριμία μας ήταν διαδικτυακή κι αυτή μόνο με την Ασημούλα. Τον Σπύρο δεν τον γνώριζα. Καθώς γνωρίσαμε για την 50χρονη+ κοινή ζωή τους από τους ίδιους, διαπίστωσα πόσο άξιος είναι ο Σπύρος.


Ναι, θεωρήσαμε ότι έπρεπε σ' αυτό το βράδυ του δικού μας αποχαιρετισμού να βρεθούμε με όλους αυτούς τους καλούς μας φίλους. Και χρειάστηκε μόνο μια πρόταση μας, ένα μήνυμα. Ούτε πολύπλοκα τηλέφωνα, ούτε παρακάλια, ούτε τίποτα από αυτά που κάνουν οι άνθρωποι για να… δυσκολεύουν τη ζωή τους...


Τέτοια πράγματα είναι που παραμένουν βαθιά στην καρδιά μας, ανεκτίμητα. Χαλαρά. Με το φαϊ μας και το ποτό μας. Την κουβέντα μας γύρω από τη ζωή και τη θεοκρατία. Εμπειρίες που αναζωογονούν και μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Επειδή μαθαίνουμε από τα ζωνατανά παραδείγματα… Τι ευλογία να είναι στη ζωή μας!


Ξεπέρασα και τα δικά μου μέτρα εκείνο το βράδυ, καθώς καθίσαμε λίγο παραπάνω. Κόντευε 12 όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε. Πλήρεις. Γεμάτοι από το πνεύμα, μιας καλώς νοούμενης κοινωνικής συναναστροφής. Ήμασταν μέσα στον κόσμο και παράλληλα έξω από αυτόν. Μόνο όποιος το έχει ζήσει, μπορεί να το καταλάβει.

Τελευταίες φωτογραφίες από το Αίγιο, όπου περάσαμε 15 υπέροχες μέρες και σήμερα παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής στην Αθήνα. Από το πρωί στις 10 παραδίδουμε το κλειδί του 210 οικίσκου μας και ταξιδεύουμε με μια μικρή στάση σε φίλους για να τους δούμε λίγο πριν πάμε στο σπίτι μας.


Το "Νησί" λοιπόν. Που δεν είναι και τόσο νησί, αν και όταν βρεθείς εκεί σ' αυτό το καφέ - ρεστοράντ αισθάνεσαι να περιβάλλεσαι από νερό θαλασσινό, οι βάρκες δεμένες, δίπλα σου, οπότε, δικαιολογεί τον τίτλο του. Ευφυείς όσοι του έδωσαν τον τίτλο νοικιάζοντας το από τον Ναυτικό Όμιλο Αιγίου.


Ήρθαμε εδώ αρκετές φορές με φίλους... Και μας άρεσε πολύ η ησυχία του, η ωραία μουσική του, διακριτική όμορφη χωρίς νταβαντούρια μεγάλα και η εξυπηρέτηση που είναι γρήγορη και καλή... Κάτι το εντελώς διαφορετικό από όσα είδαμε, τις μέρες που μείναμε στην πόλη του Αιγίου. Αξίζει να πάτε, αν δεν το έχετε κάνει.


Αυτή είναι η θέα που έχεις από το τραπέζι σου. Εντυπωσιακή! Η θάλασσα μέσα στο μικρό λιμανάκι, γαλήνια. Δεν βλέπεις το παραμικρό κυματάκι. Μόνο τις βάρκες που κουνιούνται ελαφρά. Και ένας απαλός, αλλά όχι ενοχλητικό θόρυβος από τις συζητήσεις των ανθρώπων, στα τραπέζια του μαγαζιού.


Και για να δικαιολογήσουμε τον τίτλο του κομματιού... Το «Νησί» της Αρλέτας το έχετε ακούσει, φαντάζομαι. Έπαιξε πολύ τον τελευταίο καιρό με αφορμή το θάνατο της. Ας το ξαναθυμηθούμε όμως πατώντας ΕΔΩ τον σύνδεσμο. Έχει πολύ μεγάλη ευαισθησία μέσα του ο στίχος. Και είναι στιγμές που το έχουμε σιγοψιθυρίσει όλοι με αγάπη…

Αυτό είναι το 8χρονο κοριτσάκι, που δίνει μάχη με τη ζωή. Η Ευαγγελία - Στυλιανή Καστρινάκη από τα Χανιά της Κρήτης. Η περίπτωση της μας συγκλόνισε όλους... Και η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για κάτι συνηθισμένο.


Η φωτογραφία αυτή του πατέρα να ξενυχτά στο κρεβάτι της κόρης του στο νοσοκομείο έκανε το γύρο του διαδικτύου. Μάνα και πατέρας αν και άνεργοι δίνουν τα πάντα για το παιδί τους.


Εντυπωσιακά αισιόδοξη όμως είναι και η αλληλεγγύη που επιδεικνύει η κοινή γνώμη καθώς τα τοπικά ΜΜΕ έσπευσαν να προβάλλουν την είδηση με σεβασμό προς το παιδί και τους γονείς.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 02/09/2017

Στο άνοιγμα ενός καινούριου μήνα, την ώρα που το καλοκαίρι μας αποχαιρετά σιγά – σιγά για να δώσει τη θέση του στο φθινόπωρο, όσο μπορεί να κρατήσει κι αυτό, γιατί όπως έχει γίνει ο καιρός, μαζί με τα άλλα, έχει χάσει τη σταθερότητα του, εμείς από αυτή τη μικρή γωνία, θα θέλαμε να αναπτύξουμε έναν προβληματισμό.

Πόσο σημαντικό είναι στις μέρες μας να παραμένεις άνθρωπος με αισθήματα συμπόνιας για τον διπλανό σου, ώστε να καταλαβαίνεις ή να προσπαθείς να καταλάβεις και να μπεις στο πετσί του προβλήματος του άλλου;

Δύσκολο πολύ!... Έγιναν υπερβολικά πολλά, τα προβλήματα, οι ανησυχίες για το αύριο, οι προσωπικές αγωνίες για την επιβίωση, καθώς έχουμε απέναντι μας ένα εχθρικό κράτος που πρέπει να αντιμετωπίσουμε στη φοροεισπρακτική επίθεση του.

Παρ’ όλα αυτά, πάντα θα υπάρχει κάτι που θα μας δίνει τη δύναμη για να συνεχίσουμε να το παλεύουμε, επειδή δεν είμαστε μόνοι, όσο κι αν το σύστημα, αυτό προσπαθεί να κάνει. Θέλει να νιώθουμε πως είμαστε μόνοι, για να μας αποθαρρύνει και να μας χειραγωγεί καλύτερα από την προπαγάνδα των πολιτικών και όλων εκείνων που θα ήθελαν να ελέγχουν τη ζωή μας.

Η περίπτωση του 8χρονου κοριτσιού από τα Χανιά, της Ευαγγελίας, που δίνει τη δική της μάχη για τη ζωή, μας έχει συγκλονίσει αυτές τις μέρες. Και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους γονείς της και τον οικογενειακό περίγυρο που προσπαθούν με κάθε θεμιτό τρόπο να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη και να κάνουν το όνειρο ζωής, πραγματικότητα.

Αναμφίβολα, η ζωή είναι ωραία! Αν την διαχειριστείς σωστά, μπορείς να δρέψεις καλούς καρπούς, να γνωρίσεις φίλους, να νιώσεις όμορφα. Τι γίνεται όμως όταν έρθουν έτσι τα πράγματα που απειλείται να κοπεί βίαια ο ομφάλιος λώρος; Τότε σηκώνεις το κεφάλι ψηλά, ανασκουμπώνεσαι και πέφτεις με τα μούτρα στη μάχη, προκειμένου να υπερασπιστείς το μεγαλύτερο προνόμιο που μας έχει δοθεί: Αυτό της ζωής!

Μερικοί, μάλλον οι περισσότεροι, θα παρατηρήσουν μόνο τα προβλήματα και τις δυσκολίες (που ομολογουμένως είναι πολλά…) και χωρίς να το θέλουν θα σπείρουν την απογοήτευση. Τέτοιους ανθρώπους έχουμε πάρα πολλούς γύρω μας, οι οποίοι δε χάνουν την ευκαιρία να πέσουν όλο και πιο βαθιά στη μιζέρια τους.

Εμείς αποζητάμε τους άλλους, εκείνους τους λίγους, τους δακτυλοδεικτούμενους που πάνε κόντρα στο ρεύμα και την επικρατούσα λογική, που ορθώνουν το ανάστημα τους και ρίχνονται στη μάχη και δεν παραιτούνται ακόμα και τότε που τα προβλήματα μοιάζουν να είναι αξεπέραστα.

Να, γιατί μας αρέσουν οι γονείς της μικρές Ευαγγελίας. Και να, γιατί αξίζει πολλά «μπράβο» η προσπάθεια τους να ζητήσουν βοήθεια για τη ζωή του παιδιού τους, γνωρίζοντας πως ζούμε μέσα σε μια δύσκολη συγκυρία. Δεν τους γνωρίζω τους ανθρώπους, αλλά με συγκινεί ο τρόπος που προσπαθούν να σταθούν όρθιοι, σταθεροί, αμετακίνητοι, δίπλα στο παιδί τους, σ’ αυτή τη μάχη ζωής που δίνει.

Τι μένει σε μας; Να μην παρακολουθούμε από μακριά, αμέτοχοι, όλη αυτή την ιστορία. Να γίνουμε συμμέτοχοι, να αφυπνιστούμε ως κοινωνία, να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας την έκκληση τους για βοήθεια, να συντρέξουμε στην ανάγκη τους, όσο και όπως μπορεί ο καθένας μας. Ναι, ξέρω. Σε κανέναν δεν περισσεύουν πια στις μέρες μας. Αλλά η απόλυτη ομορφιά και η δύναμη της αγάπης είναι εκεί: Να δίνεις από το υστέρημα σου!

Και είναι πραγματικά ενθαρρυντικό που, κόντρα στην εγωκεντρική κοινωνία που ο αέρας της υπάρχει διάχυτος γύρω μας, βλέπουμε να αναπτύσσεται ένα ισχυρό κίνημα αγάπης, δύναμης και αλληλεγγύης σε πολλά επίπεδα, που όλο και δυναμώνει, ενισχύοντας την ελπίδα πως το ποσό που χρειάζονται προκειμένου να πάνε το παιδί τους σε κλινική της Αγγλίας για τη θεραπεία του, όσο μεγάλο κι αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως, μπορεί να καλυφθεί.

Αυτό το φως, αυτή η δύναμη της ελπίδας είναι που μας δυναμώνει και αποτελεί εγγύηση ότι υπάρχει ακόμα ανθρωπιά, ότι σ’ αυτό τον κόσμο δεν είμαστε μόνοι μας και ότι αν θέλουμε, μπορούμε να βοηθήσουμε. Ας το κάνουμε!

• Αυτό το κομμάτι θα δημοσιευτεί το Σάββατο 2/09/2017 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου "Επισημάνσεις".
• Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο με το ρεπορτάζ που έκανε για την μικρή Ευαγγελία η Νέα Τηλεόραση Κρήτης. Κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ δείτε δημοσιεύματα που δείχνει πόσο συγκινητική είναι η ανταπόκριση των επαγγελματιών των Χανίων που ανταποκρίθηκαν στην έκκληση των γονέων για βοήθεια.

Καθώς τελειώνουν οι μέρες των διακοπών μας στο παραθεριστικό κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου, όλο και κάποια αφορμή θα μας δοθεί να ανεβούμε το κέντρο της πόλης. Όπως χθες που γνωρίσαμε από κοντά τα Ψηλά Αλώνια, το σημείο με την καλύτερη θέα στον Κορινθιακό κόλπο. Δεν το λένε, άδικα, «μπαλκόνι του Κορινθιακού».


Γνωρίσαμε λοιπόν τα Ψηλά Αλώνια στο κέντρο της πόλης, μία όμορφη και μεγάλη πλατεία που βρίσκεται δίπλα στο δημοτικό πάρκο και πίσω από την πολυσύχναστη οδό Μητροπόλεως. Και καθίσαμε σε ένα ήσυχο, όμορφο και πολύ ενδιαφέρον καφέ της πλατείας που μάλλον ο Δήμος οφείλει να αξιοποιήσει καλύτερα.


Μας έκανε εντύπωση αυτός ο πύργος. Άσε που και κάτι μα θύμισε κι αυτό ήταν η αφορμή να φωτογραφηθούμε εκεί... Μάθαμε λοιπόν σε μια έρευνα που κάναμε ότι γύρω στις αρχές του αιώνα λειτουργούσε ως μετεωρολογικός σταθμός. Σήμερα έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Είναι αυτά που μας στεναχωρούν... Αποτελεί κομμάτι της τοπικής ιστορίας...


Εδώ καθίσαμε να πάρουμε μια δροσερή σόδα "Κρίνος", τοπικό αναψυκτικό που παρασκευάζεται σε σύγχρονες εγκαταστάσεις στη Ροδοδάφνη, ένα χωριό όχι πολύ μακριά από δω, δίνοντας μάχη επιβίωσης απέναντι σε μεγαθήρια του τύπο Coca Cola. Μας αρέσουν πολύ αυτοί οι άνθρωποι και όπου και όπως μπορούμε, τους στηρίζουμε.

Ναι ήταν μια όμορφη εμπειρία για μας, να δούμε και να απολαύσουμε από εδώ τον Κορινθιακό ώς απέναντι τη Στερεά θάλασσα. Και μας άρεσαν πολύ οι άνθρωποι που κουβεντιάσαμε μαζί τους. Απλοί, προσγειωμένοι στην καθημερινότητα προσπαθούν να βρουν τρόπους κάνοντας το καλύτερο που μπορούν για να επιβιώσουν σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

Ρεμβάζοντας την θέα από ψηλά στον Κορινθιακό και τη Ρούμελη. Μονοκατοικίες, αυλές, μικρά σπιτάκια και αρκετά αδιέξοδα ή στενά σοκάκια σας καλούν να τα εξερευνήσετε μέχρι να βρείτε τον δρόμο σας για την παραλία. Must η θέα από τα «κάγκελα», τον ακριανό δρόμο της γειτονιάς κοιτώντας προς την θάλασσα που βρίσκεται στην άκρη του βράχου.


Να ένας ιδανικός τόπος για δημόσια μαρτυρία... Η έρευνα που κάναμε στο διαδίκτυο προκειμένου να βρούμε στοιχεία μας έφερε μπροστά σ' αυτή τη φωτογραφία. Από τους δυο αδελφούς με το σταντ γνωρίζουμε τουλάχιστον τον έναν. Είναι ο αγαπημένος αδελφός Τάσος... Τα στοιχεία γι' αυτό το κομμάτι πάρθηκαν από ένα ρεπορτάζ παρουσίασης στο http://www.athinorama.gr