«Σκαλίζοντας» παλιές, χάρτινες φωτογραφίες… Μνήμες όμορφες από το μακρινό παρελθόν

Η Μαλάμω μας, Απρίλη μήνα, κατέβηκε ξανά στο χωριό. Πέρασε το χειμώνα στην Αθήνα και επέστρεψε. Μαζί με τον σύζυγο της, Νίκο, περνάνε όμορφα εδώ, Συχνά η αδελφή μου «σκαλίζει» τις φωτογραφίες από τα παλιά. Θύμισες δικές της που ήθελε να μοιραστεί μαζί μου. Και την ευχαριστώ γι’ αυτό. Εδώ οι γονείς μου, Λευτέρης και Παπαδιώ, έξω από την εσωτερική αυλή μας. Θα πρέπει να είναι τέλη του ’70. Το μαύρο πίσω τους, είναι ο παχύς ίσκιος από τις δυο κληματαριές που είχαμε.


Και εδώ είμαι εγώ, μαζί με τον γιο μου, Λάμπρο στον Τσούτσουρα (ή κάπου αλλού που έχει θάλασσα;) Την αρχή νόμιζα πώς ήταν η κόρη μου, Ειρήνη. Αλλά εκείνη επιμένει: Πρόκειται για τον Λάμπρο: Σ’ αυτή την ηλικία τα παιδιά δεν ξεχωρίζουν και τόσο πολύ για το φύλλο τους. Το ωραίο είναι ότι μοιάζουν παράξενες. Σαν παραποιημένες. Και είναι. Καδραρισμένες τις έβαλε κάτω και τις φωτογράφισε με το τάμπλετ της. Αλλά έστω κι έτσι, δε χάνουν την αξία τους.


Μια φωτογραφία από τη Βόνη. Αρκετοί από αυτούς που εμφανίζονται, μας είναι γνωστοί και κάτι παραπάνω από οικείοι! Όπως ο παππούς Διονύσης, (που δεν είναι πια κοντά μας) και η αδελφή μου Στασούλα. Τα νεαρά άτομα έκαναν τότε την κοινωνική τους υπηρεσία στο Δήμο του Αρκαλοχωρίου και συναθροίζονταν στον Όμιλο. Και φυσικά στο σπίτι του Γιώργου που δεν ζει πια όπως και η σύζυγος του. Τον καιρό που κατέβαινα τα καλοκαίρια στο χωριό μου, θα πήγαινα πάντα από εκεί, στις συναθροίσεις, Μια συνήθεια που θα μου έκανε καλό στο μέλλον.


Ο Όμιλος αυτός δεν υπάρχει πια! Οι αδελφοί συναθροίζονται στην εκκλησία Ηράκλειο Νοτία. Άλλη μια φωτογραφία στην αυλή του Γιώργου. Θα πρέπει εκείνη τη μέρα να είχε έρθει ως ομιλητής, ο αδ. Γιάννης κι έβγαλαν όλοι μαζί μια αναμνηστική φωτογραφία. Κάπου αριστερά, αν προσέξετε θα δείτε και το κεφαλάκι της Σούλας. Εκεί την πρωτοείδα. Όμορφες αναμνήσεις μιας ζωής, αποτυπωμένες σε χάρτινες φωτογραφίες που έγιναν με έναν ερασιτεχνικό τρόπο, ψηφιακές.