Η μικρή Αναστασία, εγγονή της Στασούλας, κόρη του Λευτέρη κάνει τη ζωγράφο πρωί στο σπίτι. Έχει ήδη φτιάξει ένα άσπρο άλογο με βούλες καφετιές...

Να σε περιμένουν με ανοιχτές αγκαλιές δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα στο κόσμο. Τυχεροί όσοι τη ζουν. Τυχεροί κι εμείς που το νοιώσαμε χθες βράδυ καθώς φτάσαμε από το Ηράκλειο στο χωριό.

Η Μαλάμω έχει φτάσει πρώτη με τον Λευτέρη, έχουν κατεβάσει τα πράγματα και μας περιμένουν. Η διαδρομή ήταν όμορφη. Ανάμεσα σε καταπράσινα αμπέλια και χωράφια με ελιές...

Κι εδώ, ανοιχτές αγκαλιές ξεχειλισμένες από αγάπη να μας υποδεχτούν. Δυο ρακές με τον Λευτέρη, και να και τη Γεωργία μας με τον Γιάννη και τη εγγονή της που ήρθαν να μας χαιρετίσουν. Στο καφενείο του Σταύρου ξεκουράζεται ο Κωστής μας.

Ύστερα τα μαζέψαμε και πήγαμε στο Αρκαλοχώρι. Στη Sport Cafe μας θυμούνται από πέρσι. Ο Λάμπρος προσαρμόζεται γρήγορα. Και γίνεται ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Δίπλα με το κομπιούτερ μου βρίσκω άμεσα το δίκτυο WiFi του μαγαζιού. Είχα κάνει τις ρυθμίσεις από πέρσι. Ο ιδιοκτήτης, ένας νεαρός, ο Νίκος έρχεται και κάθεται στο τραπέζι μου και με καλωσορίζει. “Θυμάσαι τους πελάτες σου” του λέω. “Τους καλούς ανθρώπους” μου αντιλέγει και γεμίζει το πρόσωπό του ένα χαμόγελο που μοιάζει αληθινό. Τον ευχαριστώ για το κομπλιμέντο.

Χαλαρά απολαμβάνω το ουίσκι μου σερφάροντας στο internet. Στο χωριό μας περιμένουν έχοντας βγάλει ένα τραπέζι στο δρόμο, στη μικρή πλατεία και πίνοντας ρακές. Είναι η δική τους παρέα που θα κάτσει ώς τις 12.00 το βράδυ. Μια ώρα μόνο καθίσαμε στην παρέα. Και δεν τα μπερδέψαμε τα ποτά. Αντισταθήκαμε.

Λίγο αργότερα ένας ύπνος καλός φέρνει την ξεκούραση που πεθυμούμε. Έχει ζέστη εδώ... Πιο πολύ κι απ' την Αθήνα μου φαίνεται. Μπορεί να' ναι και από την κούραση του ταξιδιού. Θα δείξει αύριο...