Το κλείσιμο τόσους μήνες μέσα, λόγω της πανδημίας, έχει δημιουργήσει σε όλους, μια νοσταλγία για μέρη που αγαπούμε, αλλά χωρίς τη θέληση μας, έχουμε απομακρυνθεί. Ένα από τα δικά μας πράγματα, είναι ότι κοντά δυο χρόνια τώρα, έχουμε να κατεβούμε στο χωριό… Κι αυτή τη νοσταλγία μου, την κάλυψε κάπως αυτή η περιήγηση μέσα από φωτογραφίες.


Το να πάρει κάποιος το αυτοκίνητο του και να βγει επί τούτου, για να σου στείλει μερικές φωτογραφίες από καθημερινές στιγμές, είναι όντως συγκινητικό. Δεν το κάνει πια κανείς, είτε στις προσωπικές αναρτήσεις, είτε στις ομάδες που έχουν να κάνουν με το χωριό. Και είναι κρίμα, γιατί αυτός θα ήταν ένας ουσιαστικός λόγος της ύπαρξης τους.


Οι άνθρωποι έχουν αγκιστρωθεί πάνω στα ήθη και τα έθιμα, τις παραδόσεις και ξέχασαν να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή, χωρίς να υπάρχει απαραίτητα κάποια αιτία… Κι όμως δε έχετε άραγε αισθανθεί την ανάγκη να βγείτε έξω να περπατήσετε λίγο, απλά για να αποφορτιστείτε από κάτι που σας απασχολεί; Έτσι, χωρίς χωρίς ιδιαίτερο λόγο…


Μια ματιά στη φύση, πάντα γαληνεύει και κρατάει σε μια ισορροπία την ψυχή που το έχει τόσο ανάγκη… Θαρρείς πως «περπατάς» ήδη στους χωματόδρομους που έχεις ζήσει από παιδί… Και το χαίρεσαι. Επειδή πραγματικά είναι ωραίο! Και επειδή ξεφεύγεις από όλα όσα σε καταβαρύνουν και σε απασχολούν.


Και μετά επιστροφή στο χωριό. Στη γειτονιά που έχεις μεγαλώσει, εκεί που έχεις παίξει σαν παιδί, που έχεις περάσει μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής σου και έχουν χαραχτεί στην καρδιά σου και το μυαλό σου. Όλα αυτά τα θυμάμαι ακόμα... Αλλά επίσης με πολύ αγάπη, αφού εδώ βρισκόμασταν με τους φίλους μου και συμμαθητές στην ίδια τάξη, για τα παιχνίδια μας.


Θυμάμαι τους δυο Γιώργηδες και τον Γιάννη, να παίζουμε «ντελή» ή κρυφτό ή να μαζεύουμε εκείνες τις περίφημες σημαίες κρατών σε αυτοκόλλητα από τις γκοφρέτες Bingo που αγοράζαμε από του Παναγή στην πλατεία. Μόνο τον ένα Γιώργο, τον ξάδελφο μου, είδα τελευταία και τον ευχαριστώ που το κάναμε αυτό, με αφορμή μια εξυπηρέτηση που μου έκανε, φέρνοντας μου πράγματα από το χωριό.