Μερικές φωτογραφίες του φίλου μου Ηλία από την Αναστασιά των Σερρών, ξύπνησαν αναμνήσεις μέσα μου. Τότε που παιδί, στο σπίτι μας, θυμάμαι τον πατέρα μου να έχει ένα γάιδαρο κι ένα μουλάρι για τις δουλειές του. Ο γάιδαρος έκανε τις ελαφριές δουλειές και το μουλάρι τις δύσκολες.


Τα δικά μας ζώα, δεν ήταν έτσι ελεύθερα να βόσκουν, χωρίς ένα στοιχειώδες δέσιμο... Θυμάμαι μια φορά, καλοκαίρι ήταν, με έστειλε ο πατέρας μου να πάω να φέρω το μουλάρι από εκεί που ήταν δεμένο, για να το ποτίσω και να το ξαναπάω. Και ήταν ήρεμο, σχετικά ζώο, παρά τον όγκο του.


Το καβάλησα ξεσαμάρωτο, χωρίς χαλινάρι, μόνο με το σχοινί που είχε στο λαιμό του, για να πάμε στο καμίνι που έκανε τότε ο πατέρας μου στο Λυγαρά και να πιει νερό, να δροσιστεί. Στο δρόμο είδε ένα χαρτί, να το φυσά ο αέρας και αφήνιασε.  Κάτι που είχε δει να κάνει ο γάιδαρος και τον μιμήθηκε... Με έριξε κάτω και έφυγε τρέχοντας, φοβισμένο...


Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως δεν κοίταξα αν χτύπησα από πέσιμο, αλλά η αγωνία ότι έχασα το μουλάρι, με τρέλαινε. Τι θα έλεγα τώρα, στον πατέρα μου; Πώς να τον αντικρύσω; Κωλυσιεργούσα για να περάσει η ώρα, αλλά κάποια στιγμή πήγα με την ουρά στα σκέλια. Φοβισμένος και φορτωμένος ενοχές... Είχα την αίσθηση ότι έφταιγα εγώ και ντρεπόμουν.


Τότε ο πατέρας μου, μου λέει ήρεμος, αλλά ανήσυχος για μένα: "Πού ήσουν, όσο αργούσες ανησυχούσα και περισσότερο... Μην ανησυχείς το μουλάρι έχει έρθει μόνο του". Ήξερε το δρόμο για το νερό! Κάθε μεσημέρι γίνονταν αυτό και ο δρόμος, αν και μακρινός, του ήταν γνωστός πια.


Ανάσανε η καρδούλα μου. Ησύχασα, αφού δεν υπήρχε πρόβλημα... Και τι θυμήθηκα τώρα με αφορμή τα άλογα του Ηλία! Μερικές μνήμες είναι καταγραμμένες όσα χρόνια κι αν περάσουν... Η ιστορία που σας λέω τώρα πάει μισό αιώνα πίσω. Δημοτικό πήγαινα, θυμάμαι... Και σε κάποιους ακριβούς φίλους, την έχω διηγηθεί. Τώρα τη μοιράζομαι και μαζί σας...