Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρλίου 2024 κατέβαίνω στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Με χειμώνα και ρό, ανάμεσα σε μια μικρή ανάπαυλ!; Όλα θα γίνουν όπως ακριβώς πρέπει, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να μας "γεμίζει" και να μας ενθουσιάζει. Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες! Κάθε μέρα που περνάει το διαπιστώνουμε στην πράξη…
Ένα δέντρο παράξενο… Είναι στην Ακρόπολη. Έτσι λένε αυτοί που μας το έστειλαν. Προσωπικά δεν το έχω δει, αλλά εδώ που τα λέμε και να το έβλεπα, πώς θα το ξεχώριζα ανάμεσα σε τόσα άλλα που μπορεί κανείς να συναντήσει στην ευρύτερη ζώνη της πρωτεύουσας;
Ή μπορεί να είναι κάτι άλλο… Τι ωραίο που υπάρχουν για να διακοσμούν, πέρα από τη φυσική ομορφιά τους κι αυτή την ανάρτηση… Το χρειαζόμουν. Και το έψαξα για να το έχω… Συχνά μ’ αρέσει να τα φωτογραφίζω ο ίδιος, αλλά δεν με χαλάει και όταν μου τα στέλνουν…
Ας τα κρατήσουμε στη σκέψη μας. Είναι πολύ όμορφα. Αγνοήστε για λίγο το κρύο και δοκιμάστε με τη φαντασία σας να δείτε τι όμορφα που θα ήταν στον ίσκιο τους, το καλοκαίρι. Θα το έχετε ζήσει σίγουρα και άρα είστε σε θέση να καταλάβετε τι λέω…
Οι μέρες που περνάνε όλο και δυσκολεύουν για όλους μας… Κι αυτές οι δυσκολίες, προφανώς έχουν να δώσουν διαφορετικά πράγματα για τον καθέναν μας. Κανένας δεν βιώνει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, τα προβλήματα του.Και είμαστε μόλις στην πρώτη εβδομάδα ενός νέου χρόνου, του 2020… Κι ακόμα είναι σαν να ακούω εκείνους που έκαναν ευχές με βαθυστόχαστα νοήματα, χωρίς ούτε να τις πιστεύουν οι ίδιοι, απλά και μόνο γιατί το συνηθίζουν.
Αλλά, η ζωή συνεχίζεται… Και είναι σκληρή και αδυσώπητη. Τα προβλήματα, κυρίως οικονομικά, είναι ήδη εδώ και μας παρασύρουν, ώστε να θεωρήσουμε μικροδυσκολίες ως τεράστια ζητήματα, τέτοια που θα μπορούσαν να μας πνίξουν.
Μην τα αφήσουμε να μας πάρουν από κάτω… Μη σκύψουμε το κεφάλι. Μην υποχωρήσουμε, ούτε βήμα από τους στόχους που έχουμε βάλει. Μπορούμε! Επειδή, σ’ αυτή τη μάχη, δεν είμαστε μόνοι μας.
Το ξέρουμε, έτσι δεν είναι; Το έχουμε δει τόσες φορές σε καταστάσεις τόσο δύσκολες που έμοιαζαν με αδιέξοδα. Γιατί τώρα να είναι διαφορετικά τα πράγματα; Δεν θα είναι… Κάθε καινούρια μέρα έχει να μας δώσει κάτι… Φτάνει να έχουμε ανοιχτά το μυαλό, την καρδιά μας και τα μάτια μας. Θα τα δούμε, οπωσδήποτε και θα τα βάλουμε θετικά στη ζωή μας.
Κι αν δεν σταματήσουμε, ούτε στιγμή να χαμογελάμε, μπορεί και να νοιώσουμε καλύτερα. Διότι, αλήθεια, τι είναι αυτό που κάνει πιο ποιοτικά τα πράγματα; Δεν είναι οι μικρές καθημερινές στιγμές μας;
Φυσικά και θα συνεχίσουν να μας ανησυχούν πράγματα, καταστάσεις που δεν μπορούμε να αλλάξουμε, ζητήματα που έτσι και αλλιώς έχουν πάρει το δρόμο τους. Όμως, στο βαθμό που μπορούμε να το ελέγξουμε, μην το αφήσουμε να γίνει βουνό, βράχος ασήκωτος.
Μερικές φορές αυτό το βάρος, είναι πολύ μεγάλο για τις δικές μας πλάτες… Θα μου πεις: Μα, έχουν μάθει πια από τη συνεχή καταπόνηση… Ναι, έτσι είναι, μόνο που αυτή συνεχής, ανεξέλεγκτη δοκιμασία, ίσως να μην έχει και τα καλύτερα αποτελέσματα. Οπότε, μάλλον δεν είναι σοφό να οδηγούμε τα πράγματα στα άκρα…
Καλές σκέψεις, θα μου πεις… Πώς όμως μπορούμε να τις εφαρμόζουμε στη ζωή μας; Ότι μοιάζει με την πρώτη ματιά απλό, δεν είναι πάντα έτσι. Και μια δεύτερη σκέψη θα βοηθήσει, οπωσδήποτε.
Λέω, τέτοιες μέρες, να μη μας πιάσει η μελαγχολία. Κάποιοι από εμάς είμαστε αισιόδοξοι άνθρωποι, από τη φύση μας… Μας αρκούν μερικά απλά, καθημερινά πράγματα και όλα αλλάζουν γύρω μας.
Θέλω να είμαι εκεί που θα συμβούν τα καλά και να τα υποδεχτώ με χαρά. Να στρώσω το κόκκινο χαλί, των επισήμων, επειδή ακόμα και στο πιο μικρό καλό αξίζουν τα καλύτερα… Προσέξτε, δεν είναι λόγια όλα αυτά, για να καλύψουν τον διαδικτυακό χώρα. Και βέβαια τα εννοώ. Όπως και καθετί που κάνω ή λέω στη ζωή μου.
Λέξεις χαραγμένες με την παλιά, κλασική και αγαπημένη μέθοδο. Αγαπημένο για μένα, τρόπο. Στο καφέ της πόλης, συντροφιά με μια σοκολάτα, στα χαρτιά που κουβαλώ πάντα μαζί μου… Και με το στυλό που με συνοδεύει πάντα για να καταγράφω τις στιγμές, ως ο καλύτερος σύντροφος.
Το γράψιμο έχει για μένα τη δική του γοητεία… Δεν ψάχνεις να βρεις τα πλήκτρα του υπολογιστή και οι σκέψεις δεν φεύγουν. Είναι εκεί και σου κάνουν συντροφιά, όπως έκαναν πάντα στους ανθρώπους, από τα πολύ παλιά χρόνια…
Είδατε την κινηματογραφική ταινία «Ευτυχία»; Θυμάστε πού έγραφε η ηρωίδα τους στίχους των τραγουδιών της; Σε όποιο χαρτί έβρισκε μπροστά της, με ένα μολυβάκι που είχε πάντα μαζί της… Υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν έτσι. Και τους αρέσει αυτός ο τρόπος έκφρασης.
Ύστερα είναι και το διαδίκτυο… Ο ηλεκτρονικός τρόπος που μπορείς να μοιραστείς και με τους άλλους φίλους σου, αληθινούς και… εικονικούς. Το θέμα είναι να διακρίνεις τους πρώτους και να τους κρατήσεις για πάντα στη ζωή σου. Αν καταφέρεις να το κάνεις αυτό πράξη, τότε προφανώς θα έχεις πετύχει πάρα πολλά.
Έξω κάνει κρύο… Μπορεί να μη χιόνισε στο κέντρο της Αθήνας, αλλά το νοιώθεις ένα γύρω, στα βουνά που περικλείουν το λεκανοπέδιο. Πάρνηθα, Πεντέλη, Υμηττός…
Αλλά στο καφέ, όλα είναι όμορφα… Χαμηλή μουσική και παρέες που συζητούν, όχι πάντα διακριτικά… Χωρίς να το θέλεις μαθαίνεις τα νέα που μοιράζονται μεταξύ τους. Και έτσι όλοι γινόμαστε μια μεγάλη παρέα…
Για λίγο… Όσο δηλαδή διαρκεί αυτή η στιγμή στο καφέ, μέχρι να ροκανίσω το χρόνο… Σε λίγο θα φύγω, αλλά οι σκέψεις μου εδώ, θα μείνουν…
Σχόλια (0)