Θα μπορούσε να παρουσιάσει κανείς το χρόνο κάπως έτσι, σαν μια ανατολή; Πόσο κρατάει; Όχι και πολύ! Μόνο μια όμορφη στιγμή έχει μείνει από τα χρώματα του ουρανού. Στιγμές, όμορφες στιγμές που μας σημάδεψαν…


Αυτό θα επιχειρήσουμε να κάνουμε στο δικό μας απολογισμό μιας χρονιάς. Χωρίς να είναι καθόλου εύκολο μιας και όλα όσα ζούμε δεν εξαρτώνται από εμάς κι αυτό νομίζω σιγά – σιγά, το κατανοούμε… Έτσι δεν είναι;

Ας κρατήσουμε, καθώς θα επιχειρήσουμε μια βουτιά στα βαθιά, αυτές τις όμορφες εικόνες στο ξημέρωμα της νέας χρονιάς… Φυσικά δεν είμαστε αιθεροβάμονες να πιστεύουμε ότι εκείνη θα μας φέρει καλά. Εμείς, θα το παλέψουμε στο βαθμό που μπορούμε…

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν αυτή τη μικρή αναδρομή στη χρονιά που φεύγει, το 2019! Γενικά, θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε καλή και παραγωγική, χωρίς να σημαίνουν τίποτα για τους περισσότερους, αυτά τα λόγια… Αυτοβιογραφικό, είναι εξάλλου το σημείωμα.

Λέμε καλή, γιατί καταφέραμε να υλοποιήσουμε τους περισσότερους από τους στόχους που βάλαμε και αν μας έμειναν και μερικοί, νομίζω πως υπάρχει ο χρόνος να το κάνουμε, καθώς κάτι νέο ανοίγεται από αύριο, μπροστά μας.

Και λέμε παραγωγική, επειδή λειτουργώντας με τον σωστό τρόπο, πετύχαμε να δώσουμε τη χαρά στον εαυτό μας να κάνουμε το καλύτερο που μπορούσαμε μέσα στα συγκεκριμένα όρια που είχαμε στη διάθεση μας και τη δυνατότητα να κινηθούμε…

Κρατάμε μερικά πράγματα για μας, όπως άλλωστε δικαιούται κάθε άνθρωπος, αλλά μερικά άλλα τα γνωρίζουν οι πολύ κοντινοί φίλοι μας κι άλλα τα γνωρίζετε εσείς οι αναγνώστες μας, με τους οποίους μοιραζόμαστε τόσα, καθημερινά.

Οι εμπειρίες, μας κάνουν να γινόμαστε πιο ώριμοι και να ξεχωρίζουμε τους αληθινούς φίλους από τους κίβδηλους, εκείνους δηλαδή που μόνο για τα μάτια του κόσμου ρωτούν, πώς τα πάμε και πώς αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα της καθημερινότητας, με ότι αυτό συνεπάγεται…

Κάθε μέρα που περνάει τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα για όλους και δεν θα μπορούσε να είναι τα πράγματα διαφορετικά για μας… Το σημαντικό είναι ότι ξέρουμε το λόγο για τον οποίο συμβαίνουν όλα αυτά κι έτσι δεν πιανόμαστε στον ύπνοι, απροετοίμαστοι…

Το Νοέμβρη, την πρώτη του μήνα, κατέθεσα τα χαρτιά μου για τη συνταξιοδότηση μου. Πότε θα προκύψει αυτή; Κανείς δεν ξέρει. Και ίσως να μην το μάθω νωρίτερα από τον Φλεβάρη της καινούριας χρονιάς. Μάλιστα μέχρι την ώρα που χαράσσω αυτές τις γραμμές, δεν έχω κανένα νέο.

Όμως μετά τον Φλεβάρη σχεδιάζω να αρχίσω τις οχλήσεις προς τους αρμόδιους φορείς… Λίγο φως για την πορεία της υπόθεσης αυτής, το χρειάζομαι…

Σε όλα τα άλλα πράγματα, το 2019 αφήνει πίσω του μια σχετικά γλυκιά γεύση… Περνάμε όμορφα με τη σύντροφο της ζωής μου και οργανώνουμε μαζί όσα μας δίνουν ελπίδα και χαρά για ένα καλύτερο αύριο. Κι αυτό μας δένει ακόμα πιο πολύ, αφού οι καθημερινές δράσεις μας είναι συντονισμένες.

Συνεχίζω να κρατώ ζωντανό τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, για τον οποίο κάποια στιγμή είχα εκφράσει τη σκέψη να τον κλείσω κι αυτό το μοίρασμα που κάνω μαζί σας, μου δίνει χαρά, επειδή πέρα από την καταγραφή της επικαιρότητας, με τη γλώσσα της αλήθειας, λειτουργεί λυτρωτικά, τροφοδοτώντας το… δημοσιογραφικό ζουζούνι που θέλει να έχει μια μικρή, έστω, θέση στη ζωή μου.

Φωτογραφίζω, γράφω, διαβάζω, μιλώ, χωρίς να παραμελώ τις άλλες, πολύ σοβαρές υποχρεώσεις μου. Και τελικά, ορίζω εγώ, ότι αξίζει για να ασχοληθώ μαζί του…

Μια χρονιά, λοιπόν τελειώνει απόψε το βράδυ, αλλά για μας δε λέει και τίποτα σπουδαίο… Έχουμε φύγει πολύ μακριά από τις εποχές που νομίζαμε πως η χρονιά είναι αυτή που φτιάχνει τα πράγματα.

Ξέρουμε πια καλά πως με τη σταθερή στάση μας και τη συμπεριφορά μας, εμείς ορίζουμε τα πράγματα. Εμείς, με τις πράξεις μας. Κανένας άλλος!