Των Φώτων σήμερα, καλά μυαλά…
Δεν ξέρω τι μπορεί να λέει στους νεώτερους η σημερινή μέρα. Ίσως και τίποτα. Απλά μια ακόμα αργία στην αλυσίδα των αργιών των τελευταίων εβδομάδων… Το έχει αυτό το κακό η πόλη. Η ισοπέδωση κυριαρχεί και ο σκληρός καθημερινός ρυθμός δουλειάς, το μόνο που ζητάει είναι λίγη ξεκούραση, λίγο χαμήλωμα της έντασης, πιο χαλαρά, με… παντούφλες στο σπίτι ή ένα ταξιδάκι σε κοντινούς ή μακρινούς προορισμούς.
Κι όμως δεν ήταν έτσι πάντα… Εμείς που μεγαλώσαμε σε χωριά, κάτω από συνθήκες πολύ πιο δημιουργικές, με την ελευθερία να τρέχει στο αίμα μας, συνώνυμη της ταυτότητάς μας, έχουμε μνήμες δυνατές από μέρες που φροντίζαμε να τις κάνουμε ξεχωριστές.
Το δικό μου το χωριό δεν έχει κοντά τους θάλασσα, είκοσι λεπτά είναι η πιο κοντινή με το αυτοκίνητο όταν πηγαίνουμε για μπάνιο τα καλοκαίρια… Και τι μ’ αυτό; Οι κάτοικοι έβρισκαν πάντα τον τρόπο να «φωτίσουν» τα νερά, να περάσει ο παπάς με την αγιαστούρα από όλα τα σπίτια και να τον φιλέψουμε με ότι καλούδια διαθέταμε. Φτωχικά χρόνια ήταν. Μπορεί να μην είχαμε τη δυνατότητα για σπατάλες, αλλά η καρδιά μας ήταν μεγάλη και το χαμόγελο με τη φιλοξενία μοιράζονταν απλόχερα παντού.
Στο Θραψανό, που λέτε, τέτοια μέρα το ενδιαφέρον είχε στραφεί στο πηγάδι της κάτω Παναγίας που ήταν και θαυματουργό. Κάποτε, λέει, έπεσε μέσα κατά λάθος κάποιος και το νερό φούσκωσε και τον έβγαλε στην επιφάνεια σώο και αβλαβή. Αλήθεια; Ψέματα; Οι θρησκευόμενοι μιλάνε ακόμα και σήμερα για θαύμα. Κι αν έτσι συνέβη, μάλλον πρόκειται για θαύμα.
Κι εμείς παιδιά τότε, «τρώγαμε» με ευχαρίστηση στη μούρη τις σταγόνες του «αγιασμένου» νερού από την αγιαστούρα του παπά που δεν ήταν άλλο από ένα μεγάλο μεταλλικό ή ξύλινο σταυρό περιτρυγισμένο από ένα μάτσο κλαδιά βασιλικό.
Αχ αυτός ο βασιλικός! Μυρωδάτος κι ευωδιαστός, βρισκόταν πάντα μπροστά μας τις καλές στιγμές. Κι η μάνα μου είχε πάντα, εκτός από ανοιξιάτικο και καλοκαιρινό και χειμωνιάτικό ανάμεσα στα λουλούδια του σπιτιού. Έτσι η παρουσία του συντροφεύει για πάντα τις καλές αναμνήσεις.
Τώρα για κάλαντα δεν θυμάμαι να λέγαμε. Εγώ, τουλάχιστον και η παρέα μου. Είχαμε εξαντληθεί στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά κι έτσι τα Φώτα λιγόστευαν κατά πολύ οι καλαντάρηδες.
Αλλά κάπως έτσι τα είδα κι εδώ τα πράγματα. Ούτε την Πρωτοχρονιά που «τρέχαμε» παραμονή για την εφημερίδα είδα παιδιά να τα «λένε», ούτε χθες. Γιατί εδώ στην Αθήνα, όλα αυτά τα κάνουν την παραμονή…
Εμάς τότε, σαν παιδιά, μας άρεσε να διαβάζουμε στον Καζαμία τις προβλέψεις για τη νέα χρονιά, τα περίεργα και παράξενα με τους… καλικάντζαρους και το οικογενειακό δέσιμο που είχαμε. Οι γονείς μας ήθελαν να είμαστε όλοι μαζί στο σπίτι την ώρα που θα περνούσε ο παπάς να αγιάσει το σπίτι. Το είχαμε για καλό να είμαστε όλοι μαζί τέτοιες σπουδαίες στιγμές.
Τα πρώτα χρόνια στα Σεπόλια, δεκαετία του ’80 θα’ ταν, ερχόταν σπίτι ο παπάς της ενορίας του αγίου Μελετίου. Ύστερα σταμάτησε… Πού να πρωτοπάει κι αυτός μέσα στο χάος της πόλης… Άσε που αυξήθηκε και η αμφισβήτηση ως προς την ουσιαστική πνευματική τους παρέμβαση, οπότε…
Των Φώτων σήμερα και κατέγραψα μερικές σκέψεις από το, όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, έτσι όπως μου ήρθαν, ξημερώματα, ανάκατες στο μυαλό…
Σχόλια (0)