Η πρώτη ματιά... Ολα αλλιώτικα, όλα διαφορετικά, καλύτερα....

Από τα πλάγια, την πλευρά που βλέπει στο δρόμο που πάει προς το δημαρχείο...

Η νέα, κεραμιδένια, σκεπή του πατρικού μου, πάνω από την ταράτσα του διπλανού σπιτιού.

Σας παραδίδω τις πρώτες – πρώτες εικόνες από το πατρικό μου σπίτι, όπως τις έζησα σήμερα, πρωί Σαββάτου.

Εντυπωσιακή η όψη του νέου σπιτιού. Ήμασταν παρέα με τους μαστόρους, τον Μηνά, τους ηλεκτρολόγους, τον υδραυλικό και τον άνθρωπο που θα φτιάξει τις πόρτες και τα παράθυρα του νέου σπιτιού. Μου εξηγούσαν τι είχαν κάνει και μου ζητούσαν τη γνώμη μου για άλλα που έπρεπε να γίνουν.

Έπεσα στα βαθιά και προσπαθώ να αναπνεύσω και να ισορροπήσω. Εδώ γίνεται κάτι μεγάλο και όμορφο. Όπου μπορώ δίνω λύσεις, όπου χρειάζομαι κι άλλη γνώμη ζητάω μικρή παράταση χρόνου. Έτσι κι αλλιώς έχουμε μπροστά μας χρόνο...

Μέχρις εδώ το έργο προχώρησε γρήγορα. Από δω και πέρα θα χρειαστεί λίγο χρόνο και μελέτη για τα παραπέρα βήματα.

Το χάρηκα που το είδα σ' αυτή τη φάση της κατασκευής του. Και άξιζε πραγματικά που ήρθαμε. Αυτό όμως που με ικανοποίησε περισσότερο είναι πως μπήκαν στη διαδικασία και ο Παναγιώτης με τον Λευτέρη να φτιάξουν το δικό τους κομμάτι.

Άνοιξαν τις πόρτες, το είδαν, μέτρησαν τις αποστάσεις και έκαναν τα σχέδια τους... Ύστερα κουβέντιασαν με τον Μηνά. Κι αυτός με τη σειρά τους τους έκανε τις προτάσεις τους,

Σαν να μου φαίνεται ότι θα το κάνουν. Κι αυτό είναι πολύ όμορφο. Όλη η γειτονιά ομορφαίνει έτσι. Ξαναζωντανεύει. Πέρα από τα δομικά υλικά, υπάρχει διάχυτη μια ενέργεια θετική εδώ. Πάντα το ήξερα και το ένοιωθα, αλλά τώρα το βλέπω ακόμα πιο έντονα. Παρ' όλο το επώδυνο της ιστορίας, όσο περνά ο καιρός αναδεικνύεται η απόφαση που πήρα να προχωρήσω και να το κάνω, σωστή.

Και μ' αρέσει που το έχει δει σωστά και το χωριό. Με τα καλύτερα λόγια το υποδέχτηκαν οι φυσικοί γείτονες. Κι αυτό δεν το συναντάς συχνά στις μικρές, κλειστές κοινωνίες ενός χωριού.

Μας έβλεπαν που περπατούσαμε στο δρόμο με τη Μαλάμω για να πάμε στο σπίτι να το δούμε, εκεί, γύρω στις 9.30 το πρωί και έβγαιναν από τα δικά τους να μας χαιρετήσουν. Ένας καλός λόγος, μια κουβέντα είναι πάντα καλοδεχούμενη και τη χρειαζόμαστε.

Κοντά δυο ώρες κουβεντιάζαμε με τους μαστόρους που ήταν, όπως πάντα, συνεπέστατοι στο ραντεβού τους μαζί μας...

Ο Μηνάς με τον Παναγιώτη και το Λευτέρη συζητούν...